winderig…

En het was zeker niet alleen buiten winderig dit weekend. Dat moest ik helaas in de nacht van zaterdag op zondag ervaren, niet alleen Corrie ging goed te keer , ook mijn darmen wisten er wel raad mee.
Bij het naar bed gaan was er al sprake van veel geborrel, (zónder zelfs maar 1 procentje alcohol).
De genoten maaltijden bleken onrustig op zoek naar een uitgang en het leek ze niet veel te kunnen schenen of dat de voor- of de achteruitgang was. Uiteindelijk werd het gelukkig de achteruitgang, in de haast werd blijkbaar wél vergeten om de zooi keurig te scheiden in vloeibaar en niet vloeibaar zodat het een nogal “winderige”gebeurtenis werd toen alles vloeibaar werd afgevoerd.

Om de gemoederen tot rust te manen dus maar een dagje bankhangen voor zover niet op de porseleinen troon doorgebracht. Meer hadden de gemoederen gelukkig niet nodig om tot rust te komen, het spreekt vanzelf dat ik ze niet in hun rust stoorde door nieuwe “te verwerken zooi” tot me te nemen, rust is rust.
Gelukkig kan de rust vandaag opgeheven worden en alles weer voorzichtig opgestart worden.
Wel héél jammer ik niet niet even naar de boulevard en de haven kon in Scheveningen. De zee moet spectaculair geweest zijn bij wat Corrie er aanricht, dát is pas winderig.

Om toch m’n kracht met de wind te kunnen meten liep ik even naar de Vliet, tja, geen vergelijking met de zee al was de normaal spiegelgladde vliet ook best behoorlijk woelig.
Een eenzame meerkoet ploegt net onder de walkant zonder veel succes tegen de stroom in, net als ik op het pad met wel iets meer succes, al voel ik wel dat de benen nog wat wiebelig zijn.
Maar toch, ik heb de wind gevoeld en (relatief) wild water gezien al was het niet de zee. Een mens kan niet álles hebben.

Advertentie

handtastelijkheden

Haar toyboy verwelkomt haar vriendelijk en helpt haar galant uit haar jas. Ze draagt er niets onder en dat ze bijna drie maal zo oud is als hij lijkt hem niet te storenn, ach, ze zijn moderne mensen onder elkaar.
Ze kan niet wachten tot zijn handen haar lichaam zullen beroeren, daar heeft ze zich zó op verheugd. Het zijn geroutineerde handen die precies de plakjes weten te vinden waar zij verlichting verwacht al is zijn aanraking toch iets te stevig om het “strelen ” te noemen. Ze laat het over zich komen en …………..

Ach wie wil ik nou in de maling nemen, ik heb het natuurlijk over gewenste handtastelijkheden die de massage die ik mezelf beloofd had nou eenmaal met zich mee brengt. Bijzonder was wel dát het een jongeman was, tot nu toe kwam ik nooit eerder heren tegen, in zo’n wellness centrum is de “bemanning” meestal in hoofdzaak “bevrouwing. En zolang hij de knopen uit m’n nek weet de wrijven is hij voor mij “genderneutraal”.

Het was een heerlijk sauna dagje wat heel toevallig wel een mannenaangelegenheid leek, aanvankelijk waren er vrijwel geen dames te bespeuren. Als ik een beetje schichtig om me heen kijk of ik misschien een bordje “herendag” gemist heb….. zie ook twee vrouwen. Misschien ben ik wel een gevalletje ongelijke behandeling op het spoor want “herendagen” bestaan niet, “vrouwendagen” hebben veel sauna’s wél. Ja ook in deze sauna.

Zelfs in het restaurant komt er géén serveerster maar een vriendelijke ober op me af om te informeren waarmee hij me van dienst kan zijn. Hij ziet dat ik naar de prachtige dunne gordijnen kijk die voor het raam met uitzicht op de tuin hangen. Terwijl hij op tafel een kaarsje aansteekt vraagt hij me of ik de gordijnen liever open wil dan kan hij dat regelen. “Nee laten wat dat maar niet doen als ik met een brandende kaars in m’n badjas voor het raam zit” ontsnapt me. Gelukkig kan de man er wel om lachen ….oeps, dat was toch bijna een grensoverschrijdende opmerking. Ik smul van de uitsmijter die er werkelijk voortreffelijk uit ziet.

Het was een heerlijke dag die me ook nog eens niets gekost heeft want ik hád nog een entree abonnementje dat ik vorig jaar van de gezamenlijke (klein) kinderen kreeg en de extra’s werden gedekt door de kerstgratificatie van de zaak.
En weet je wat nou het leukste is? Ik kan volgende maand nóg een keer onder dezelfde condities.

na gedane arbeid….

De oplettende lezer zag misschien wel dat ik wat minder online was dan anders, óf niet natuurlijk.
Dan weet je het wel, de drukkerij, ze zaten in de maag met een paar duizend mapjes die geplakt moesten worden maar die nergens onder konden brengen, of ik er iets in zag. Door het kleine formaat zou ik het thuis kunnen doen en ja , ik zag er wel iets in.
De inslag, die met dubbelzijdig tape van 9 mm. (het smalste dat er is) geplakt moest worden was precies 9 mm. en dát is een uitdaging want over de randjes heen geeft de tape problemen. Of de mappen plakken aan elkaar bij het stapelen of, aan de andere kant er overheen gaan maakt dat wat je in de map stopt vast plakt.

Maar ik houd wel van een uitdaging. Geen werk waar je een universitaire opleiding voor nodig hebt maar je moet je hoofd een beetje bezig kunnen houden terwijl je handen het werk doen, anders wordt het al gauw saai.
Eerst de beste werkwijze uitzoeken, dan proberen er een beetje tempo in te krijgen terwijl het er toch een beetje netjes uit ziet. Precies, stopwatch er naast en de spieren warm laten draaien. De stapeltjes floepen makkelijk uit je handen en het schuift als een gek dus, maniertjes zoeken om het direct netjes weg te kunnen zetten.

Als dat allemaal lukt, dan is er al ongeveer een derde deel klaar, is het tijd om “doelen te stellen”.
Nog een paar duizend te gaan, gedeeld door aantal dagen die ik er voor heb en dus voor mezelf een daglimiet instellen……. en dáár dan aan gaan knabbelen.
Nog éven alvast de tape erop plakken (die later natuurlijk weer losgepeuterd moet worden) van de eerste paar honderd voor morgen…. en dan de volgende dag natuurlijk wéér vroeger aan m’n daglimiet komen en tja, het werkt zo lekker als het eigenlijk niet hoeft dus dan toch maar wat extra doen…. voor morgen weer een verrassing voor mezelf….
Ja hoor, ik lijk wel gek maar echt, het is een feestje als het steeds sneller lukt.
Een dag vroeger dan ik beloofd had is alles af.
Morgenochtend ( vrijdag) snel wegbrengen en op de terugweg passeer ik de sauna waar ik al een afspraak gemaakt heb om de kerstgratificatie die ik kreeg te gaan verbrassen.
Een heerlijke massage moet de best wel mishandelde spieren weer even verwennen, ik heb er zó’n zin in!
Dan ben ik dus weer overdag weinig online want, nee nee, jullie mogen niét mee natuurlijk !

toch maar even..

k”Was niet van plan was me er tegenaan te bemoeien maar…. ik kan het uiteindelijk toch niet laten.
Precies.. de heisa van grensoverschrijdend gedrag in medialand waar we al dagenlang mee om de oren geslagen worden.
Geen zorgen hoor, natúúrlijk staat ook voor mij vast dat (*) geen énkele vrouw of man met seksueel geweld of verkrachting te maken mag krijgen(*).

Maar ik heb wel vragen bij alles dat ongevraagd tot mij komt ook al zoek ik niets op. Bijna óók een vorm van grensoverschrijdend gedrag, ze gaan over mijn grens. Bijvoorbeeld de, door vrouwen, geplaatste advertentie “het ligt nóóit aan de vrouwen”, waarbij ik liever zou zeggen “het ligt niet altijd alléén aan de mannen”.

De advertentie klinkt voor mij als de bestaande wet die inhoudt dat de automobilist áltijd de schuldige is bij een aanrijding fiets/auto. Fietser in het donker zonder licht/ met de telefoon bezig zijn/ zonder hand uitsteken links afslaan enz… het máákt niet uit, de berijder van de auto is de schuldige!
De fietser lijkt geen eigen verantwoording te hoeven hebben. Natuurlijk lokt de fietser zeker niet bewust een aanrijding uit, hij is niet gek, maar sommige maken de kans op een aanrijding wél een stuk groter.
Er zijn zeker wel automobilisten die zó weinig rekening houden met anderen dat hém/haar veel tot alles te verwijten valt maar in grote lijnen zal toch geen van hen erop uit zijn een fietser het ziekenhuis in te rijden (of erger) De fietser zóu gebaat zijn met wat meer nadenken, net als de mensen die in de media toestanden te maken hebben met zich uitslovende BNers.

Bij mij zou zeker een waarschuwingslampje gaan branden wanneer een BNer met een landelijk bekende relatie mij een foto stuurt waarop zijn intiemste “familielid staat”. Dat lampje knippert in neon letters “iemand die zich zo gedraagt in een relatie is een onbetrouwbare zak”. Niemand verplicht je het bericht in de app te openen, maar waarschijnlijk voelde je je gevlijd met de aandacht ván de BNer waardoor hij interesse vermoed voor deze “familie informatie”. Ieder z’n lolletje, we zijn toch tegenwoordig geëmancipeerde vrouwen, maar dan niet achteraf zeuren over grensoverschrijdend gedrag want in normaal menselijk verkeer geef je vrijwel zonder uitzondering ( zie eerder *) zélf grenzen aan.

De hand op je schouder van de één kan niet onprettig zijn maar van de ander bedreigend. Dezelfde dubieuze grap van de één kan minder leuk zijn bij een ander. Misschien ben ik wel geëmancipeerder dan het jonge spul en zie ik daarom wel kans mannen duidelijk te maken waarvan ik niet gediend ben. Oke, oke… ik heb makkelijk praten want ik ben “een ouwe doos”, maar “het op een oude fiets leren” is voor sommige geen probleem.
Echt, ik erger me gruwelijk dat tegenwoordig ieder woord bekeken moet worden op seksisme, LHBT inhoud, leeftijddiscriminatie en natuurlijk op racisme. Hebben we nou écht zulke tere zieltjes gekregen? Ik hoop dat de mannen onder mijn lezers zich niet al te ongemakkelijk voelen bij al die beschuldigende vingertjes, jullie deden weliswaar niets maar dat is blijkbaar ook al reden genoeg om mannen aan te vallen.
Gelukkig gaan er nog wél genoeg grappen rond die aan censuur ontsnapten.

blubbagh…..

Ja om te wandelen was de temperatuur helemaal top, dus toen kleinzoon Maikel met zijn lief me mee vroegen voor een rondje Noord A zei ik spontaan; ” graag”! Het is een tippel van rond de 6 á 7 km. en al steekt het stel een kop boven me uit, wat betekent dat ze óók veel langere benen hebben, trek ik dat best wel hoor. het mag dan lekker weer zijn maar er is eerder toch nog behoorlijk wat nattigheid gevallen dat nog lang niet overal weg is. Dat zien we als ze een modderig weggetje binnendoor nemen, wát een bagger. Wonderbaarlijk blijven we allemaal met wat kunst- en glibberwerk op de been.
Jammer, jammer, jammer. Had natuurlijk gewoon een kei leuke foto’s op kunnen leveren als ik plat gegaan was in de blubber…….., of één van hen, ik had de camera in m’n hand!
Maar nee hoor, zelfs m’n broek bleef dit keer schoon, toch iets geleerd van vorig jaar. Tja, dan hebben we gewoon een kort logje, al heb ik nog zo genoten van de wandeling.

ggrrrrr

Ze hadden keurig een berichtje gestuurd hoor van de kabelmaatschappij, vanmorgen tussen 7 uur en 10 uur waren er werkzaamheden en lag alles even plat. Geen probleem ik moest tóch werken dus zou er niets van merken. Bij thuiskomst werkt alle weer normaal, geen centje pijn dus…….. tótdat ik even een foto van de telefoon af wil halen om in dit logje te gebruiken……. niks, noppe, nada, de laptop kan de telefoon niet vinden en dan moet ik dus weer de truckendoos in duiken…. en daar heb ik nou toevallig even helemaal geen zin in!

’t Wordt dus improviseren eh….. waar gaan we het over hebben.
Dat de puzzel van 4000 stukjes nog niet af is kunnen jullie ook allemaal wel zelf bedenken, veel te veel gewerkt en er is nog steeds te kort daglicht, schiet niet op áls die puzzel al een interessant onderwerp zou zijn.
Het is wat het is, dan stort ik me maar op de grote doos overheerlijk bonbons die ik van de week van Inge kreeg, tja, ik kan het ook niet helpen dat ik niet rond kan gaan met die doos bonbons bij jullie.
Maar ach, jullie doen natuurlijk nog allemaal aan de lijn, goede voornemens weetjewel, toch?
Jammer, jammer, jammer, dan neem ik zelf nog maar zo’n heerlijk gevuld stuk pure chocolade.
Jullie amuseren je wel hé! Maak er een gezellig weekend van!

zijwegen..

Gebeurt wel eens toch, dat je ineens allerlei zijwegen inslaat bij een woord. Dat had ik vanmorgen toen Inge me vertelde dat ze bij een jarige nicht, mede namens mij, een bloemetje gebracht had. Ze had gekozen voor een bakje met iets voorjaarsachtigs, bloeiende bolletjes die ze later ook weer in de tuin kan zetten.

Hyacinten en zo, want hyacinten ruiken zo lekker. En ja dáár slaat mijn mijn gekke “taal dingen knopje” op aan. Want noemden we een mooi boeket niet ooit een “ruiker”.
Staat me ergens nog bij uit de jonge meisjes boeken van héél lang geleden. Daarin nam een vriendje die voor het eerst thuis mocht komen bij de ouders van een meisje nog een ruiker mee voor de moeder van zijn uitverkorene.

Je kunt natuurlijk wel ruiken aan een boeketje bloemen dus misschien is die naam nog redelijk te herleiden. En, heel on-Nederlands, ruiker kent vrijwel géén andere betekenissen, althans niet zonder andere voorvoegsels. Behalve misschien “iemand die goed kan ruiken” maar als ik erover nadenk heb ik nog nooit iemand in het zonnetje gezet omdat hij/zij een ruiker is.
En Ruiker is niet de enige oude benaming

De verlegen jongeman uit zo’n boek waar ik het eerder over had zóu ook gekozen kunnen hebben voor een “tuiltje” bloemen, als we het over onverklaarbaar willen hebben is dat wel een kanshebber.
Waar haalden ze het vandaan, het klinkt eigenlijk het meest naar een teiltje en als je maar genoeg tuiltjes en ruikers bloemen krijgt kan een teiltje misschien nog van pas komen als de vazen op zijn. Ook het tuiltje is zo’n eenling die nauwelijks andere betekenissen kent.
Maar de moderne jongemannen brengen voor hun a.s. schoonmoeder gewoon een boeketje mee, of een bosje bloemen… of niet natuurlijk!
Waarschijnlijk zou de huidige a.s.schoonmoeder ook een wenkbrauw flink hoog optrekken wanneer ze een bloemetje aangeboden krijgt met de woorden” ik hoop dat ik U een plezier doe met deze ruiker”. Ach, ik sloeg weer even op hol, vergeef het me maar.

snuf snuf

Ja klopt, hátschie….. ik ben behoorlijk verkouden…háááschie….! Gelukkig hoef ik nu even niet te werken want ik wil eerst wel even zeker weten of het écht alleen een verkoudheid is of misschien toch weer Corona. Zaterdag nog getest en voor alle zekerheid een wandelafspraak afgezegd. Morgen nog maar een keertje “neuspeuteren” en wanneer dat nog stééds negatief is laat ik mezelf weer los.
Kwam natuurlijk wel goed uit dat ik mezelf even huisarrest opgelegd heb, na al die weken buiten de deur werken is er wel hier en daar wat in te halen.

Daarom deed ik vandaag wat zeemwerk, en terwijl ik moest wachten tot een gordijntje droog was haalde ik wat oude bank administratie door de papierversnipperaar.
O.a. het jaar 2002 . M’n KPN internet abonnement kostte toen wel 7 hele Euro’s. Maar waarschijnlijk was dat nog een inbel abonnement en kwamen daar nog belkosten bij.
Voor het toenmalige “ziekenfonds” betaalde ik 20 jaar geleden 56,– Euro p.m. voor ons samen, voor zover ik me herinner zonder een eigen bijdrage (nu 385,– Euro p.j.) Per maand betaal ik nu voor mij alleen ruim 150,– Euro , alles bij elkaar bijna het driedubbele voor mij alleen als 20 jaar geleden voor Henk en mij samen.

De krant kom ik ook tegen, van 49, — Euro per kwartaal in 2002 naar ruim 130, — Euro nú!
Dat ik nu alleen de krant lees heeft men natuurlijk geen boodschap aan wat prijs betreft, dat snap ik.
Zo ook bij de energie leverancier, die merkt helemaal niet dat ik tegenwoordig alleen onder de lampjes zit, en het duurt net zo lang eer mijn één persoonsmaaltijd gaar is als destijds die voor twee personen.
Dat de verwarming minder hoog staat merken ze wel maar zóveel scheelt dat nou ook weer niet.
In 2002 betaalde ik per maand 122, — Dat is nu 134,– Euro (en dat is ongeveer 25,–Euro minder dan toen Henk nog leefde)

Eigenlijk best wel vreemd dat juist de energie prijs weinig scheelt met 20 jaar geleden. Dat zal het effect zijn van eerdere prijzenoorlogen in die branche die nu weer ingelopen moeten worden. Toch best jammer dat mijn inkomsten niet evenredig met krant en zorgverzekering omhoog gingen. Integendeel, pensioen (wat zelf gespaard geld is) wordt al jaren niet meer geïndexeerd. En ja, nu moet óók de AOW nog losgekoppeld worden van het minimum loon. Ach, niemand hoeft medelijden met me te hebben. Dankzij ons koophuis, (wat men ook zo graag extra wil gaan belasten) zal ik er allemaal geen boterham minder om eten, maar ik kan minder weggeven en dat is wel jammer.
Toch wel raar dat bijv. de zorgverzekering in 20 jaar meer dan 5 x zo duur is geworden en er ondanks dat steeds minder kan. Nou ja, ik heb er niet voor doorgeleerd, dát zal het wel zijn.
Wat een middagje opruimen al niet duidelijk kan maken.

blijven leren…

Ja zeuren en delen dat er dingen fout gaan is één ding, maar als er iets opgelost is moet ik daar natuurlijk ook even melding van maken. Tot m’n verrassing werken ineens de “aanhalingstekens” weer zoals het hoort. Dat is niét mijn verdienste hoor, ik had het alleen maar in de gaten want het was knap lastig dat ik bij een logje schrijven altijd een dubbel aanhalingsteken moest intikken en er dan weer één weghalen. Inderdaad, ik ben nooit zuinig met leestekens al ben ik dan weer niet zo héél nauwkeurig in waar ze moeten staan.

Wat ik wél zelf uitgevogeld heb is waarom ik bij sommige blogs ineens niet het volledige reactieveld kreeg en dus vaak niet kon regeren. Dat heeft te maken met een “verbeterde bescherming tegen trackers” van WP . Ineens viel me op dat er een nieuw icoontje voor de zoekbalk stond. Ja ja, dat wist jij natuurlijk alláng maar half digibeten als ik vinden dat dan weer het vermelden waard.
Kijk daar bij dat rode pijltje.

En dan klik ik, vergetend dat ik vroeger van mijn vader vooral niet mócht klikken, even op dat icoontje en rolt er een venstertje uit waar ik kan lezen dat die extra beveiliging aan staat. Mijn conclusie kan dan alleen maar zijn dat op de sites waar ik niet kan reageren dus gebruikt gemaakt wordt van trackers waar WP me tegen wil beschermen. En ja hoor, zodra ik het schuifje naar “uit” zet komt het juiste reactievenster tevoorschijn zodra ik wil reageren.
Tot vóór dat nieuwe icoontje reageerde ik ook op die sites zonder dat er ( voor zover ik weet) olifanten uit de kast rolde dus ik neem de gok van trackers. Blijft het nog een beetje raadselachtig waarom het eerder soms wél en soms niét lukte, maar in ieder geval is voor mij nu het probleem opgelost.

Oke, het was niet direct een wereldprobleem maar een mens moet klein beginnen om ergens te komen. Wie weet kom ik ooit aan het grote werk toe. Je dacht toch niet dat Steve Jobs van de éne dag op de andere met al die ingewikkelde computerprogramma’s aan de slag ging. Nu nog uitvogelen waarom in niet ingelogd blijf als ik dat vinkje heb aangeklikt….zucht…stilstaan is achteruitgang zeggen ze, zéker in Blogland!

alweer interactie

Wij bloggers inspireren elkaar vaak bij het schrijven van een nieuw logje, I love it!
Dit keer was het Thomas Pannenkoek die op mijn reactie bij zijn logje reageerde met:
“Hoe slaag je er steeds in met een grappige redenering een lach op ’s mans gezicht te toveren?“
Ik reageerde dáár weer op met; ” Dat weet ik niet, misschien door mezelf te zijn?”
Daar bleef ik toch even over nadenken, betekent dat dan dat ik alleen maar mensen aan het lachen probeer te maken? Nee, dat toch ook weer niet al doe ik het graag en vond ik deze reactie fijn om te lezen omdat ik ieder mens de lach zo graag gun, en sommige in het bijzonder.

Wie bij Thomas leest weet dat zijn leven weliswaar over rozen gaat, maar dat er aan de stelen behoorlijk gemene doornen zitten. Hij schrijft daar luchtig over, meestal met galgenhumor en als hij, in zijn gevoel, zeurt gaan de reacties op slot want aan “beklagen” heeft hij geen behoefte. En ook niet aan dooddoeners als “kijk naar wat je wél hebt, of kunt”.
In grote lijnen komt dat wel overeen met mijn inzichten en vandáár dat ik me niet beheers als er een reactie opborrelt waar mensen zonder humor, in een nare situatie, waarschijnlijk de lol niet van in zien zien.

Misschien zal ik daar ooit nog wel eens ,ongewild, iemand mee op de ziel trappen, bij voorbaat mea culpa.
Gelukkig bepaalt de schrijfstijl van de blogger eigenlijk wel vanzelf waar behoefte aan is en dan komen de juiste woorden meestal wel bovendrijven. Alleen heb ik, net als Thomas, een hekel aan zalvende dooddoeners en zal die zelf ook nooit schrijven, tenzij met een knipoog.

Ik weet hoe belangrijk humor kan zijn als niet alles op rolletjes loopt en schreef zelf de laatste jaren regelmatig inktzwarte humor op momenten dat lachen de enige manier was om niet te huilen.
Zo zat ik, helemaal hyper, ( na een ernstige aanvaring met de zorg in de terminale fase van Henk) deze animatie te maken om in een logje duidelijk te maken dat ik zó opgefokt was dat ik Henk, dankzij alle adrenaline, boven m’n hoofd zou kunnen laten draaien zoals een circusartiest met schoteltjes op een stokje doet. Dus houd dit beeld in gedachten als ik ooit “teveel mezelf ben het in een reactie”. Ik bén gewoon zo!