boycot?

Potdorie, je zou bijna denken dat onze surprise avond geboycot werd. Een paar uur voor het feest van start zou gaan kregen we bericht van Anne dat de moeder van haar lief positief had getest . Kort geleden contact gehad en dus moeten ze in quarantaine. Het ergste is dat ze dan ook wéér de salon moet sluiten. Maar natuurlijk óók heel jammer dat ze nu niét bij de surprise avond konden zijn want nóg een keer uitstellen is geen optie met kerst voor de deur.

Gelukkig konden ze de surprise nog hier brengen en hun cadeautjes mee terugnemen door een wissel in de schuur voor de deur. Helaas dus tóch weer geknoei met telefoons om ze daar in Houten toch mee te kunnen laten genieten van de onwijs leuke avond.
We waren er zo druk mee dat we meestal vergaten om foto’s te maken.
Maar wat wás het weer geweldig en wat is er veel gelachen.
Gelukkig hadden Inge met lief, die wederom mijn lootje had getrokken thuis wél een foto gemaakt én ik drukte nog iemand de camera die al filmde in de hand.

Tja, ik ben nou eenmaal een ijs monster. Inge zit midden in een gigantische verbouwing, keuken kaal, huiskamer kaal, muur eruit… enz en bivakkeert tijdelijk op de logeerzolder, het “ijsje” domineerde een week lang hun “studenten-penthouse”, echt álles voor een goede surprise. Gelukkig kregen ze zelf óók een mooie, de VWbus waar ze 3 weken mee door Denemarken trokken en altijd zeker wisten dat ze alles bij zich hadden, maar nooit wáár. Eigenlijk net als nu in hun tijdelijke behuizing.

De surprise die ik voor kleinzoon Maikel met lief maakte had natuurlijk wel iéts met hun huwelijk te maken. Het moest iets met harten te maken hebben want roze schuimplastic had ik nog over van de “mondjes”. De bedoeling was dat ik twee harten zou maken en die voorzien van cupido vleugeltjes door met helium gevulde ballonnen uit de doos op zouden stijgen waarna zij dan ieder hun hart met een pijltje omlaag zouden moeten halen. Helaas, zo’n helium tankje bleek te duur voor zo’n grap. En het was dan nog de vraag of het werkte als er in dat hart óók nog een cadeautje moest.

Jammer, dan maar de harten ruggelings aan elkaar gesmeden, verbonden door een plat doosje waar iets in moest dat niet in hart paste. daar omheen dan maar een gouden trouwring gemaakt , toch wel hét symbool van verbonden harten. Schitterende ring want ik had nog een stripje lichtjes dat straalde als diamanten. Op ieder hart moest een kompas voor het bruidspaar, ze lieten ieder zo’n tattoo zetten zodra ze wisten dat ze samen verder wilden. Bij die van Maikel werd een domme fout gemaakt in de wijzers, om die te herstellen werd hij grote dan de bedoeling was. En ja, dat neemt Sint natuurlijk wel mee in het gedicht al is hij zelf geen voorstander.

1

Advertentie