in/uit

Precies, in de krant staat aan het eind van het jaar altijd een rijtje modegrillen die (volgens de krant) heel erg in zullen zijn in het nieuwe jaar en ernaast staat een rijtje dat ( alweer volgens de krant) dit jaar op dat gebied “de norm” was maar nu definitief helemaal uit is.
Natuurlijk staat er heel veel bij waar ik me zelfs niets bij voor kan stellen, vaak gaat het dan om artiesten want daar wil ik de boot nog wel bij missen.
Ach dat Hazes jr. nu uit blijkt te zijn zegt me niet zoveel, hij was bij mij nog nooit “in”, zijn vader ook niet trouwens.
Ik blijk trouwens super modern te zijn wat m’n maaltijden betreft, ingevlogen etenswaren zijn hélemaal “uit”, en eten volgens de seizoenen blijkt nu “in” goh…. ik heb nog nooit anders gedaan.
Ik hoef al die exotische spullen niet en zal dit jaar gewoon voor modern en milieubewust doorgaan i.p.v. voor een xenofobe.

O wacht, lipgloss is “uit” we gaan dit jaar voor ” permanent gekleurde lippen”. Mijn lippen zijn permanent gekleurd volgens mij, maar dan in de kleur die moeder natuur me meegaf.

Met lippenstift voelde ik me altijd heel ongemakkelijk, ik had altijd een “volle mond” en kon toen dat nog van belang was de schoonheid en/of zegen niet van zien.
Mét lippenstift had ik het gevoel alleen uit mond te bestaan waar ik ergens helemaal achteraan geplakt zat. Nu ik ouder ben heeft het dan toch eindelijk een voordeel. Lippen schijnen te slinken bij het ouder worden en bij sommige ouderen blijven er slechts 2 smalle streepjes over waar nog nauwelijks kleur in te ontdekken valt.
Tja, het is géén jong mondje meer maar er is nog permanent kleur aanwezig zonder kunstgrepen.

Ik zit er vast niet ver naast als ik denk dat men met “permanent gekleurd” toch iets anders bedoelt dan ik. Ach, als ik al die “in en uit” rijtjes zo doorneem heb ik niet echt het gevoel dat het over mij gaat maar ze schijnen bij de jaarwisseling te horen.
Het gaat me vást wel lukken me er ook dit jaar weer niets van aan te trekken en lekker m’n eigen gang te gaan.

Advertentie

Marja’s limericks

Iedereen die bij (de op 20-12-20 overleden) Marja las weet vást nog wel dat ze op zondag altijd een limerick plaatste.
Daar keek ik altijd naar uit want ik ben gék op goedlopende limericks. Het was mijn persoonlijke uitdaging om een reactie ook in de vorm van een limerick te schrijven.
Aanvankelijk gebruikte Marja foto’s van beroepen als inspiratie, vooral oude beroepen hadden haar voorkeur. mandenvlechters, stadsomroepers, het kwam állemaal voorbij.
Later gebruikte ze ook wel surrealistische plaatjes om haar fantasie op los te laten, of dierenfoto’s. Maar hoe dan ook er rolde áltijd een goed lopende limerick uit.

Zoals ik al eerder vertelde heb ik regelmatig contact met Robbert, de man van Marja, en hij vertelde dat hij verrast werd toen hij zich wat meer in de site ging verdiepen. Hoewel hij op Marja’s verzoek wel eens mee zocht naar bruikbare foto’s had hij zich nooit gerealiseerd hoéveel limericks er op stonden en dát was het begin van een heel bijzonder plan.
Hij wilde ze gaan bundelen en in boekvorm vereeuwigen om ze tenminste voor de kinderen en kleinkinderen te bewaren. Best wel een flinke klus, en die wilde hij óók nog klaar hebben rond Marja’s eerste sterfdag, dus rond 20 december van dit jaar.
Dat hem dat gelukt is mag je gerust een wondertje noemen, hij kwam zélf in het ziekenhuis terecht met een dubbele longontsteking en had veel tijd nodig om weer op krachten te komen.

Hij had mij toen al gevraagd of ik het leuk zou vinden er een voorwoord voor te schrijven, hoe bedoel je “leuk “! Ik vond het een eer en had al gauw iets in een mailtje gezet, maar ja, door die ziekenhuisopname vergat ik dat hele boek, dat zou vast niet gaan lukken.
Tot mijn grote verrassing plofte er vorige week een pakketje in de brievenbus.
Natuurlijk denk ik weer te laat om foto’s te maken bij daglicht, het boek is dik en nette foto’s maken zonder dat iemand het blad plat houdt lukt me niet. Uiteindelijk toch een foto van voor- en achterkant en de opdracht van Robbert (al doen zeker de tekstfoto’s het boek geen eer aan.)

Wat een werk moet het geweest zijn dit allemaal klaar te maken voor de drukker. Op de achterflap zegt Robbert; Dit is geen boek om in één keer uit te lezen. Zelf zou Marja gezegd hebben ” leg het maar neer op kamer 100. Heerlijk om korte stukjes te lezen” .
Die raad ga ik niét opvolgen, het ligt hier gewoon op tafel om zo af en toe even in te kijken. Véél te mooi voor kamer 100, kijk zelf! Petje af voor Robbert die dit prachtige eerbetoon aan zijn meisje bracht.

toegift

Even terugkomend op de cadeaudoos uit het vorige logje nog iets over de voorbereiding.
Het idee was er al vroeg dit jaar en dat kwam goed uit grote dozen liggen immers niet voor het opscheppen.

Maar rond eind oktober komt in het tuincentrum waar Inge werkt veel voorraad binnen in mega grote dozen. Daar kon ze dus wel aankomen alleen, …. die dozen waren wel érrug groot. Zó groot dat Inge zelfs toen de doos ingevouwen was ze nóg problemen had om hen in haar Pandaatje te vervoeren.
Ik kon er overdwars in liggen en vrijwel rechtop in staan. De collega waarbij Inge de doos gebietst had keek een beetje vreemd toen Inge zei dat haar moeder daar wel in zou passen…. ach, zo’n jonge is niets gewend natuurlijk.
Maar de doos wacht echt té groot voor (min of meer) onder mijn piepkleine kerstboompje. Dus ik rats er met een mes flink wat stukken af en plak later alles weer min of meer in elkaar.

Wat niet echt helpt is dat ik láter alleen aan het prutsen ben en toch uit wil vogelen of het gaat werken zoals ik denk. Dat ik ook de bodem eruit laat komt de stevigheid van de doos niet ten goede maar ja, ik ben nou eenmaal niét zo lenig meer als een eerder filmpje suggereerde, er soepeltjes in te – en uit stappen is geen optie. De collega van Inge die voor de doos zorgde is uiteraard nieuwsgierig hoe dat uit gaat pakken met die doos van Inge’s moeder…. we zijn dus niet zuinig met foto’s en filmpjes, ik vrees dat haar reputatie een flinke knak zal krijgen op haar werk, of ze niet erfelijk belast zal zijn met zo’n moeder of zo! Het mens lijkt wel gek toch?

fijne kerstdagen

Heeft iedereen alle boodschappen in huis? Oke, dan verklaar ik de kerstavond voor geopend.
Trouwe lezers weten wel dat ik dan al met van alles en nog wat gestoeid heb om een klungelig kerstfilmpje in elkaar te zetten. Niet altijd even succesvol. wél altijd welgemeend.
Standaard is ook dat er van alles fout gaat (jaarlijks terugkerend gaat de klok slaan, we leren het nooit om hem even stil te zetten) maar dat schijnt niemand erg te vinden en meestal had ik dan ook een filmpje met bloopers op 2de kerstdag.
Weet je wát…? Vanwege de roerige tijden zet ik dit keer metéén de bloopers er onder, we zijn wel toe aan even lachen!

Geloof maar dat mijn cameravrouw hard heeft moeten werken om geen geluid te geven zolang het nog leek dat het filmpje iets kon worden. En eh….., geen moeite was haar te veel om het er uiteindelijk toch hebbelijk op te krijgen. Natuurlijk waren we bloedserieus bezig, wat we niet voor jullie óver hebben hé!

even geduld a.u.b

Ja natuurlijk komen er steeds meer kerstwensen binnen maar mijn kerstwens komt, traditiegetrouw, altijd pas op kerstavond online, nog even geduld dus.
Maar ik kreeg een kerstwens van Ruud binnen en dié wil ik jullie niet onthouden, eerlijk, ik wist niet dat we het in ons hadden wat we hier als gezin even neerzetten. Dus nu niét je kruit verschieten met kerstwensen hé, dit is niét mijn kerstwens maar die van Ruud.
Wéét je toch, ik maak mijn kerstwens filmpjes ook al traditioneel altijd heel klungelig zélf, al zijn dit soort voorgebakken programmaatjes ook réuze leuk.

H.H. staat voor…

Nee, niét voor Huishoudelijke hulp. Maar vandaag stond het voor ” Henk Helpt”.
Ja sorry,sorry,sorry sorry, Henk blijft maar langs fietsen in mijn logjes. Geen idee of dat normaal is maar voor mij voelt het als normaal omdat hij altijd veel in mijn logjes voorkwam zonder zelf ooit één woord te schrijven of te lezen.
Maar goed, vanmorgen moest ik voor ( voorlopig hoop ik) de laatste ochtend vroeg naar de drukkerij en hoewel ik wist dat het in de nacht zou vriezen had ik daar verder niet bij nagedacht en dus……

Stond mijn Suus vanmorgen in een beeldig transparant bruidstoiletje beeldig spierwit te wezen.
Een flinterdun laagje ijs op de ramen dat toch net té dik was om iets uit richten met de wisser, en dus grabbelde ik onder de klep op het dashboard waar altijd een of meer ruitenkrabbertjes liggen.

Helaas, ik greep mis, ineens weet ik het weer, heb de laatste eind vorige winter gebroken en weggegooid.
Waarschijnlijk zit er nog wel iets in het gereedschap koffertje in de achterbak maar daar gun ik me de tijd niet voor.
Onder de klep op het dashboard ligt ook nog altijd de invalidenkaart van Henk, (die ik natuurlijk nooit meer gebruik maar blijkbaar óók niet uit de auto kan halen), in zo’n keurig geplastificeerd hoesje waardoor hij stevige scherpe randje heeft.
Met een beetje geluk krijg ik dáár het flinterdunne ijslaagje wel mee weg.
Ik beloof Henk mijn vingers over zijn foto te laten vallen om hem een beetje warm te houden want zoals ik al zei, hij had een hekel aan kou.
Alleen voor jullie doe ik mijn vingers even een beetje opzij, dan werkt hij weer keurig verder tot de voorruit schoon is en ik veilig weg kan rijden.
“Kijk je wel uit voor gladdigheid” hoor ik hem in gedachten nog zeggen!
Jáááhaaaa, zeg ik ongeduldig, dat doe ik toch altijd! Ik heb toch expres gewacht tot het licht werd voor ik de weg op ging! En jááhaaaa, ik ga morgen een nieuwe ijskrabber kopen, áls de supermarkt ze tenminste heeft!

kou op til?

De weermodellen wijzen volgens diverse weermannen/vrouwen richting winterkou. Zelfs een witte kerst is niet zonder meer uitgesloten zoals het de laatste jaren wél was.
Bij even terugbladeren in mijn blog zag ik dat we 2010 een flink pak sneeuw hadden in december , en in 2009 schreef ik, óók in december, het logje ” –7 ” en toen had ik het zeker niet over de temperatuur in de koelkast…………..!
Een gewaarschuwd mens telt voor twee dus ik herhaal het logje maar even, mensen met een kouwelijke partner kunnen dan nog tijdig oplossingen bedenken.

K-k-k-koud hé….., niet dat IK het erg vindt hoor, oh nee, helemaal lekker die droge vrieskou!
Het brengt alleen wat kleinigheidjes met zich mee als je een man hebt die een koukleum is! Vergeleken bij Henk is een pinguïn een echte heethoofd met flapvoetjes die nog warmte uitstralen na een urenlange wandeling over grote ijsschotsen!

Het duurt altijd even eer ik door heb dat beneden de lichten uitdoen, deur afsluiten  en glaasjes in de keuken zetten,  véél meer tijd in beslag nemen bij Henk dan wanneer het zomer is.
Het rijtje dingen die ik in die tijd boven te doen heb is dan allang klaar en dus…… lig ik al in de echtelijke sponde als Henk naar boven komt. Hóelang ik ook boven rond loop te treuzelen….. Henk heeft “toevallig” altijd nét iets meer te doen  en verslaat me met gemak!

Mijn gezondheid móet onverwoestbaar sterk zijn, vrijwel iédere vrouw zou ter plekke dood blijven als iemand met de lichaamstemperatuur van Henk naast haar in bed schuift!
Dan is het natuurlijk tijd voor “onderkoelde humor en dus ….,
“(ik) waar bleef je nou … , was het zó lastig de deur van de vriezer dicht te krijgen?” ….   
(Henk) “kom  ik je een verfrissing aanbieden is het wéér niet goed”
(ik) je had beter een glas anti-vries voor me mee kunnen brengen…. en meer van die ongein!
Feit is dat hij een glas limonade zou kunnen koelen door alleen zijn neus er 2 seconden in te steken en een middelgrote kamer van airco zou kunnen voorzien door met z’n oren te wapperen …… nou ja, ik overdrijf nu een héél klein beetje, maar niet véél hoor!

beïnvloed?

Van de week had ik het er nog over, met een mede blogster, of al die aandacht voor inclusiviteit nou wel iets uithaalt, of dat het misschien soms wel averechts werkt. Ik dacht dat het niet veel nut had, maar ondertussen weet ik dat het zelfs mij beïnvloed. Dat komt zo!
Ik sta in de rij voor de kassa van het tuincentrum, er staat een echtpaar voor me met een klein wit hondje dat rustig op zijn gat zit te wachten tot de baasjes alles op de band hebben gezet.
In de rij voor de eerstvolgende kassa die open is sluit een dame aan met een klein zwart hondje.

Er voltrekt zich een metamorfose in het schattige witte hondje, als door een wesp gestoken schiet het venijnig keffend overeind en rukt aan de riem in de richting van het zwarte hondje.
Zie je wel, puur gevalletje racisme denk ik. Ja écht waar dat denk ik, maar ik durf er niemand op aan te spreken, zo laf ben ik dan wel weer. Maar het wordt nog erger. Als de mensen het witte hondje weer in bedwang hebben vraagt de kassière iets aan het baasje, daarna buigt ze zich uit haar hokje en geeft het hondje een honden koekje, het zwarte hondje bij de andere kassa krijgt niéts…….ttsss…..en ook ik krijg er nóóit een koekje als ik lang de kassa loop. Gelijke behandeling…? Ja ik kreeg het mee, maar dáár is nog veel te leren……. inclusief? …….ammehoela!!

pre kerst

Heel stiekem heb ik morgen een “vrije dag” en daar neem ik even een voorschotje op. De kerstpost wil ik écht morgen de deur uit hebben maar dat is best nog een klusje. Hoewel ik de adressen wegens de leesbaarheid uitprint gebruik ik de uitgespaarde energie om er wél een persoonlijk boodschap in te schrijven. Het leek me dus niet onverstandig alvast te beginnen.

Kijk me zitten, lekker in Henk’s badjas, schoottafeltje op schoot en de voetjes onder een dekentje op de bank met Beau er tegenaan. De tafel is me te hoog want schouders en nek hebben het best wel te verduren met werken van de de laatste weken.
Maar zo zit ik lekker en gaat het schrijven makkelijk (voor zover handmatig schrijven makkelijk gaat bij mij) en heb ik al de helft af als ik me realiseer dat ik nog een logje moet schrijven. Morgen verder dan maar.
Inge en haar lief kwamen vanavond hier eten, (geen keuken weetje nog) ze kunnen zich wel redden met twee kleine elektrische koopplaatjes maar zo af en toe is ergens anders eten natuurlijk wel makkelijk. In ruil voor de maaltijd hebben ze geholpen de kerstboom aan te kleden en dat was heel gezellig, mooi geworden óók nog. Kerstmis is nu écht in aantocht in huize Rietepietz. Iedereen al op dreef?

boycot?

Potdorie, je zou bijna denken dat onze surprise avond geboycot werd. Een paar uur voor het feest van start zou gaan kregen we bericht van Anne dat de moeder van haar lief positief had getest . Kort geleden contact gehad en dus moeten ze in quarantaine. Het ergste is dat ze dan ook wéér de salon moet sluiten. Maar natuurlijk óók heel jammer dat ze nu niét bij de surprise avond konden zijn want nóg een keer uitstellen is geen optie met kerst voor de deur.

Gelukkig konden ze de surprise nog hier brengen en hun cadeautjes mee terugnemen door een wissel in de schuur voor de deur. Helaas dus tóch weer geknoei met telefoons om ze daar in Houten toch mee te kunnen laten genieten van de onwijs leuke avond.
We waren er zo druk mee dat we meestal vergaten om foto’s te maken.
Maar wat wás het weer geweldig en wat is er veel gelachen.
Gelukkig hadden Inge met lief, die wederom mijn lootje had getrokken thuis wél een foto gemaakt én ik drukte nog iemand de camera die al filmde in de hand.

Tja, ik ben nou eenmaal een ijs monster. Inge zit midden in een gigantische verbouwing, keuken kaal, huiskamer kaal, muur eruit… enz en bivakkeert tijdelijk op de logeerzolder, het “ijsje” domineerde een week lang hun “studenten-penthouse”, echt álles voor een goede surprise. Gelukkig kregen ze zelf óók een mooie, de VWbus waar ze 3 weken mee door Denemarken trokken en altijd zeker wisten dat ze alles bij zich hadden, maar nooit wáár. Eigenlijk net als nu in hun tijdelijke behuizing.

De surprise die ik voor kleinzoon Maikel met lief maakte had natuurlijk wel iéts met hun huwelijk te maken. Het moest iets met harten te maken hebben want roze schuimplastic had ik nog over van de “mondjes”. De bedoeling was dat ik twee harten zou maken en die voorzien van cupido vleugeltjes door met helium gevulde ballonnen uit de doos op zouden stijgen waarna zij dan ieder hun hart met een pijltje omlaag zouden moeten halen. Helaas, zo’n helium tankje bleek te duur voor zo’n grap. En het was dan nog de vraag of het werkte als er in dat hart óók nog een cadeautje moest.

Jammer, dan maar de harten ruggelings aan elkaar gesmeden, verbonden door een plat doosje waar iets in moest dat niet in hart paste. daar omheen dan maar een gouden trouwring gemaakt , toch wel hét symbool van verbonden harten. Schitterende ring want ik had nog een stripje lichtjes dat straalde als diamanten. Op ieder hart moest een kompas voor het bruidspaar, ze lieten ieder zo’n tattoo zetten zodra ze wisten dat ze samen verder wilden. Bij die van Maikel werd een domme fout gemaakt in de wijzers, om die te herstellen werd hij grote dan de bedoeling was. En ja, dat neemt Sint natuurlijk wel mee in het gedicht al is hij zelf geen voorstander.

1