naar de knoppen?

Knoppen genoeg toch? Het is de versterker van het geluidssetje, met bijbehorende flinke speakers, dat we kochten ergens in de jaren 80 van de vorige eeuw (dat klinkt zo lekker oud) .
Bijna 40 jaar oud dus, maar eh… ik ben dubbel zo oud en doe het ook nog dus waarom zou dit setje het niét doen.
Een jaar of 5 geleden begaf de CD speler het maar die was nog te vervangen, al was de nieuwe van ander merk.

Maar vorige week hoorde ik uit de hoek van het setje alleen nog wat pruttelende/knetterende geluidjes en dacht; ” die is naar de knoppen”. Als de versterker het niet doet doen óók de draaitafel en de cd speler niets.
Dan hoef ik nog steeds niet zonder muziek in huis te zitten, in de keuken staat een radio, ik kan op de laptop muziek opzoeken, of op de TV. Maar die kan ik geen van allen afspelen over de speakers wat toch écht een wereld van verschil is.

Maar het ergste is dat ik dan niets meer kan met alle LP’s waar we in de loop van ons huwelijk herinnering mee opbouwden, en datzelfde geldt voor de CD tjes. Daar werd ik best wel verdrietig van, héél verdrietig, alsof er wéér een stuk van m’n oude leven weg gevallen is. Ik sla even helemaal dicht en wil niet nadenken over iets nieuws kopen.
Als Inge en haar lief later in de week binnenstappen hoor ik dat ze al gezocht hebben naar iets dat past, nog niets gevonden maar ze willen eerst eens zien of de versterker écht niets meer doet.

Inge’s lief trekt het hele setje uit het vak, iets dat ik natuurlijk iedere week doe om alles af te stoffen…. eh… nou ja, ik kan dat wel eens overgeslagen hebben…… een week of tweehonderdvijftig, misschien wel iets meer. Laat ik het zo zeggen, de versterker heeft een behoorlijk “stoffig imago” aan de achterkant! Gelukkig heb ik nog een busje perslucht ( of zoiets) en dat geef ik mee, maar zonder al te veel verwachtingen.
Ik verwacht eigenlijk dat de versterker bijbels bezig is geweest en (met mijn hulp) het “in stof zult U weder keren” in praktijk heeft gebracht.
Maar kijk nou wat er gebeurt in het filmpje als alles nagelopen is en er eens goed in eh…. uit de bus geblazen is!
Het was voor déze schoonzoon niet nodig, maar als er iéts is waarmee je een warm plekje bij je schoonmoeder kunt verdienen dan dit wel!

Advertentie

d’r zit muziek in

Waarin? In Kleinzoon Sebastian, wat zeg ik, hij is muziek. Eind februari komt hij 2 weken naar Nederland om uit te zoeken of hij hier naar het conservatorium kan. Daar moet je natuurlijk ook nog getest en aangenomen zien te worden.
Ik wacht het af.

Hij speelt heel graag piano en trompet maar zijn échte muzikale ziel ligt in muziek in elkaar zetten, componeren is zo’n groot woord.
Hij rommelt zelf op de piano tot het iets wordt en leert natuurlijk óók hoe hij de volgorde van de noten zoals hij ze bedacht heeft kan noteren. Vooral handig als je een ander wilt laten zien hoe ze dat stuk na kunnen spelen. Waar zouden we zijn als Johan Sebastian Bach nooit genoteerd had wat hij bedacht….., al besef ik dat het feit dat de kleinzoon óók Sebastian heet geen garantie is voor de toekomst!

óg leuker vindt hij het het klooien op de computer met digitale geluiden en haalt daar van alles uit. De filmpjes die af en toe langs komen laten het zien, het joch maakt geen muziek, maar dénkt in muziek. Vraag hem naar de, door een vriend gemaakte, tekeningen die in zijn keldertje hangen…., en hij vertelt mét muziek op zijn manier wat ze voorstellen.
Nou ja, kijk zelf maar, ik heb wat stukjes aan elkaar geplakt…….. ! Volgens mij is clown worden ook nog best een optie.

what’s in a name

Van de week was ik weer even in Delft toch wel één van de steden waar je niet om Willen de Zwijger heen komt. Deze statige versie staat in ’t plantsoentje dicht bij het museum de prinsenhof waar de goede man (dat zal ik toch nog wel mogen zeggen) op de trap het leven liet door een kogel. Het verhaal wil dat het kogelgat op de plaats delict, de trap in het museum, nog te zien is.
Naar verluid was deze Willem van Oranje (zoals zijn echte naam was) een man die wist wanneer hij z’n mond moest houden en werd daardoor véél bekender met zijn bijnaam “Willem de Zwijger”. Wat dan toch weer niet iederéén blijkt te weten.
Toevallig ken ik wat mensen die de Zwijger heten en weet dat die met enige regelmaat serieus de vraag kregen of krijgen; “familie van? Moet je eens uitzoeken” !

Natuurlijk ook een naam die commentaar oproept als ; ” je doet je naam geen eer aan” wanneer je toevallig een babbelgraag jong meisje bent. En o ja, voornamen hebben geen zin, met deze achternaam wordt je al heel makkelijk Willem genoemd, ja zelfs meisjes.
Op de vraag of ik familie ben van Willem de Zwijger kan ik volmondig ja zeggen en voegde er vroeger schijnheilig aan toe ” die uit Delft bedoel je toch?”

Natuurlijk zou ik nóóit een onwaarheid vertellen. In mijn herinnering zie ik dan de zoon van een neef van mijn vader waar we vroeger vaak op visite gingen. Dié familie woonde in Delft en deze neef was zo slim geweest zijn zoon wél Willem te noemen. Behalve last (die je toch hebt) van die naam had hij er ook wel eens plezier mee.

De geboortedatum van déze Willem lag een kleine 4 eeuwen later dan van die andere Willem . Hij had de leeftijd voor een brommertje en ik vergeet nooit het verhaal van zijn aanhouding wegens te hard rijden. Hij was zich uiteraard zeer bewust van zijn bijzonder naam en gaf met zijn meest sullige gezicht zijn naam op aan de agent toen daarom gevraagd werd, en voegde eraan toe in Delft te wonen.
Hij trof een gemoedelijke agent die de grap kon waarderen en daarna zei; ” nou kom op joh, geef me nu je echte naam” maar ja, als je écht zo heet kun je niet ineens met Jansen aankomen natuurlijk en dus zei hij luid en duidelijk, ik heet Willen de Zwijger.
In de jaren 50 liep je nog niet standaard met een ID op zak,
Echt, een brombewijs was ook nog láng niet nodig. De jongen werd dus keurig door de agent naar het genoemde adres vergezeld om e.e.a. te laten bevestigen door een ouder.
Altijd jammer gevonden dat mijn vader niet één van zijn zoons Willem heeft genoemd, dat schept toch mogelijkheden? Je zal maar naar eer en geweten kunnen zeggen dat je de zus bent van Willem de Zwijger, nu ben ik slechts een heel verre achternicht….

zó bij de tijd!

Nee hoor, geen centje pijn met alle klokken weer 60 minuten terug te zetten. Het is hélemaal goed gegaan met de TV, de telefoon, de laptop enz….. Eh… ik beken, dat word allemaal automatisch gedaan en is niet helemaal mijn verdienste.
Maar de combi magnetron heb ik toch maar probleemloos zelf gedaan, geen centje pijn!

De wekkerradio naast m’n bed, precies deze, die nooit als wekker of radio gebruikt wordt,
Hij stond nog op de zomertijd van 2019 omdat ik eerder geen zin had me erin te verdiepen. Maar het is toch lastig als ik in de nacht op de klok kijk en dan terug moet gaan rekenen en dus eh….. hoe ging dat ook alweer.
Hoe moeilijk kan het zijn, gewoon nét zolang op alle knoppen drukken tot de nieuwe tijd erop staat.
Om 9 minuten over 12 in de nacht wordt ik wakker van een irritante piep….
Grrrr… ik blijk ongemerkt de wekker ingesteld te hebben. Stevig nachtblind druk ik op alle knoppen tot de herrie op houdt…… om 10 minuten later te ontdekken dat ik óók op de snooze knop gedrukt blijk te hebben.
De volgende morgen met daglicht én een bril op maak ik eerst een studie van de knopjes. Zie helemaal nergens iets over een alarm. Heel duidelijk is het allemaal niet, de lettertjes zijn heel klein, en knoppen hebben meerdere functies al is niet duidelijk wélke! Ik pruts maar wat.

De volgende nacht om 9 minuten over 12…. hoor ik muziek, hoe is dát nou mogelijk, buren? de TV? Ships, de wekkerradio wekt, dit keer heb ik de radio erbij geactiveerd. Pas dán zie ik dat er voor de tijdsaanduiding ook een rood lichte te zien is dat ongetwijfeld betekent dat de wekker is geactiveerd. Ik sleep me uit bed, licht aan, bril op en stoei met de knopjes.
Het lichtje blijkt van plaats te wisselen, onder boven , rechts links… het kan állemaal.
Met de belofte aan mezelf dat ik het de andere dag écht goed ga uitzoeken trek ik de stekker eruit en ga slapen. Pas de andere dag als ik de foto’s voor het logje gemaakt heb zie ik onder de volume knop AL1 en AL2 staan.
Met een beetje goed wil haal ik daar 2 alarm optie uit. En dan is het een fluitje van een cent op te zien wat er gebeurt bij het bedienen van de knoppen tot ik álle rode lampjes uit heb.
Ff jammer dat ik vergeet dat het een 24 uurs klok is, als je die in de middag op 3.15uur zet zie je in de nacht dus 15.15uur en moet je nóg om gaan rekenen, maar dan anders. Maar vannacht moet het allemaal oke zijn, écht!

zie je me zitten?

Moe maar tevreden, na een lekker warm bad in Henk’s heerlijk warme fleece badjas op de bank.
Een pluizig dekentje over m’n blote voetjes en flink wat kussentjes in mijn rug….. héérlijk!
Wel even jammer dat ik niet de énige ben die dat warme dekentje wel ziet zitten.
Beau knaait net zo lang met zijn nagels in het dekentje tot hij het beste plekje heeft en pikt steeds meer van mijn ruimte in tot mijn ene voet van de bank valt. Dat wordt toch écht te gek, ik schuif mijn voeten weer allebei onder het dekentje en dat vindt Beau niet leuk, lekker puh! Nee niks niet zielig, ik lag er het eerst en ik was moe weetje wel!

Waar ik moe van was wil je weten? Eh…… raar maar waar, ik was moe van andere mensen zien werken. Een paar jaar geleden werden in de voortuin álles buxus haagjes opgegeten door de buxusmot. Op zich niet zo erg, géén buxus haagjes betekent dat ik niet meer op de knietjes over de grindpaadjes hoef te kruipen om ze in model te houden.

Maar ik had andere zaken aan m’n hoofd dan de voortuin veranderen en dus was die na een paar jaar flink verwilderd.
Bovendien moet er ruimte komen voor bezoek met dure fietsen die je niet aan de straat wilt laten staan, al wil ik niet alles dicht betegeld hebben. Kortom, daar moest de tuinman aan te pas komen die de boel eens helemaal op de schop kon nemen…ppfffttt.
Ze zijn twee dagen bezig geweest en ik ben moe alsof ik het allemaal zélf gedaan heb.
Mensen die voor me werken vind ik moeilijk, ik doe helemaal niets in huis en loop me gastvrouw te voelen, het was vandaag óók nog regenachtig en dat vind ik vervelend voor die knullen die er zelf niet van leken te merken.
Willen ze een lekker warm bakkie…? Of misschien moet ik even voor soep zorgen…. zal ik wat lekkers bij de koffie halen? Eigenlijk zou ik het liefst met een paraplu boven ze gaan staan, tja, die knullen hebben óók een moeder hoor, of een vrouw die óók niemand snotverkouden thuis willen krijgen! Nou ja, het ik klaar, alles moet nog even groeien en het zand inlopen.
Dan hoef ik nu alleen maar zorgen dat Beau me niet van de bank af duwt.