verhaal met een “baard”

Ken je de uitdrukking? Vast wel, hoewel… misschien is voor onze zuiderburen toch enige uitleg nodig. Wij Nederlanders gebruiken dat om aan te geven dat een verhaal al zó vaak verteld is dat iedereen wel weet hoe het afloopt.
Ik kan het niet ontkennen, ik heb vooral het laatste jaar met enige regelmaat een logje over een ontmoeting met een medeblogger, en die verhalen eindigen áltijd met superlatieven als, zó gezellig, voelde zó vertrouwd enz enz……
Maar héus, zo was het ook vandaag weer!

En dat terwijl de voortekenen nou niet direct op een fijne dag wezen, de ingebouwde wc flotter bleef hangen, het afvoerputje van de wasmachine zat verstopt en dat vroeg allemaal even prutsen, ggrrr…. maar dat lukte. Daarna stapte ik ruim op tijd de deur uit toen ik werd getackeld door een laag glibberig herfstblad waarna ik aanvallig tussen het blad liggend mezelf bij elkaar probeerde te rapen. Voor m’n zwarte panty was het te laat, en dus … terug naar huis om een nieuwe panty aan te doen, pleister op het kleine wondje en m’n handen te wassen.
Mr. Murphy sloot ik op, daar wilde ik verder geen last van hebben.

Oeps, ik dwaal behoorlijk af. Ik vertrok dus met de tram naar Den Haag waar omabaard met echtgenoot vanuit het verre België voor een paar dagen neergestreken waren. Dé gelegenheid om eens ” live bij te kletsen” want Den Haag is bij mij “om de hoek”.En gebabbeld is er, minstens 7 kwartier in een uur, uiteraard onder het genot van een drankje. Een gesprek over van álles en nog wat maar vooral ook over het plezier van het bloggen. Tja , en dan kom ik dus inderdaad met het aloude verhaal van een blogontmoeting…. zó gezellig en zó vertrouwd. We hebben afgesproken elkaar volgend jaar in Antwerpen tegen te komen, ik kijk er nu al naar uit.
Dan hebben we óók nog die baard in de blognaam van omabaard die zóu je op het verkeerde been kunnen zetten.
De naam zal ongetwijfeld (als ik me goed herinner) iets met haar kleinkinderen te maken hebben want kijk zelf….. geen baard te zien hoor bij “omabaard”.

Op de achtergrond nog iemand van de bediening die een keer heel vriendelijk kwam zeggen dat we het mochten laten weten als we nog iets wilde drinken, goh, daar waren we nou nooit opgekomen. We waren niet écht van van de dorst gekomen en het was rustig dus we hielden geen tafel bezet.
Ze stond strategisch onder de neon letters die aangeven dat, zodra er voor een volgend drankje geen plaats meer was, dáár de eerder genoten drankjes achter gelaten konden worden. Ik laat er niets achter, álles gaat mee naar huis, óók de leuke indrukken van van een middag met twee fijne en gezellige mensen.