en dóór…

Had ik al eens gezegd dat ik schatten van buren heb… ? Bij deze dan. Ik heb het over de buurman die ooit mijn prachtige deur voor me maakte want hij is een (ondertussen) gepensioneerde houtbewerker.
Toen hij zijn dakkapel schoonmaakte en van een nieuw verfje voorzag vroeg ik hem of hij zo lief wilde zijn het Trespa boeideel van mijn dakkapel ook even schoon te maken, de rest kan ik zelf bij omdat het kantel/kiep ramen zijn. De schilder die de voorkant een jaar of 7 geleden schilderde krijg ik niet te pakken want ik zag al eerder dat er wel een kwastje verf over het houtwerk mag.

En buurman wás zo lief even het boeideel schoon te maken, sterker nog, hij begon zelfs het houtwerk te schuren…. en oéps!! Er zaten héél slechte stukken in, best wel héél slecht zelfs, en kwam me dat melden.
“Of het nog te redden is” vraag ik hem. Buurman denkt van wel als hij goede spullen kan halen wil hij dat ook wel voor me doen. Hij ligt dagenlang in de goot, zet een nieuw stuk in een kozijn, vult gaten op , schuurt, plamuurt schuurt nog eens en verft !!! En na een week kan de dakkapel er weer járen tegen. Van betalen wil hij niet weten, alleen de materialen……. hoezo ” een goede buur is beter dan een verre vriend”.
Maar gelukkig heeft Sinterklaas het óók allemaal gezien en die heeft me beloofd op 5 december Iets in de brievenbus te steken van deze klauterpiet. Welverdiend toch?

Dak Piet

De arbeidsmarkt lijdt grote krapte
veel   Pieten  die uit het vak stapte
veel schoonstenen weg
Piet zó van de leg
dat Sinterklaas dat heus wel snapte

In Rijswijk zag Sint tot zijn vreugde
een “cognito” Piet  die echt deugde
hij  klom  in de goot
in plaats van de boot
wat  buurvrouw  echt reuze verheugde

hij zag er “verborgen gebreken”
en heeft niet uitsluitend gekeken
hij ging aan de slag
en Sint vond,  buuf mag
een veer in een ze’kre plaats steken.

Maar vind je een veer te veel jeuken
Sint wil je beslist niet  ver …… pesten
kijk dan in de vlop
en pak je vrouw op
een dag géén geknoei in “ de keuken”.

Advertentie

op dreef

Het heeft héél lang geduurd eer ik mezelf aan een surprise kon zetten. We hebben allemaal wel de zekerheid dat we vorig jaar niet kunnen overtreffen. De lat ligt hoog en dat moeten we even los laten anders begin je aan geen énkel idee. Oke, we hebben dit jaar dus allemaal de slechtste surprise ooit spreken we af, dat geeft de burger moed.

Maar behalve dat had ik vorig jaar meteen een goed idee, dit jaar meerdere vage plannen maar miste ik Henk enorm. Samen brainstormen levert véél eerder een goed idee op, en ook bij de uitwerking inspireer je elkaar om de problemen die je tegen komt op te lossen of te ondervangen. Meestal is zelfs het máken van de surprise het leukst, gewoon keten als er dingen mis gaan en onmogelijkheden opperen met een voorstelling van de verwachtingen.

Maar ja, Henk staat in alle rust in zijn kledingkast te wachten tot ik ook zover ben, van hem is geen support te verwachten. Geen klankbord, en niemand die je helpt de rommel opruimen, je wilt niet wéten wat er voor de simpelste surprise overhoop gehaald wordt.
Schuinplastic kan soms heel erg van pas komen maar is zo statisch als de hel, als je daar dus véél in moet knippen lijkt het of je hele huis onder de roze sneeuw ligt. (als het spul roze is dan hé! ) je kunt het wel met je hand weghalen maar krijgt het dan weer niet van je hand af, of van de schaar!

De beste remedie is …. dan maar gewoon beginnen met één van de ideeën, één van de dingen die ik bedacht had gaat ’t niet worden. Ik heb er iets voor nodig dat alléén al 20 euro kost, dat bedrag is de limiet per stel voor het cadeautje. Dat zóu ik nog wel kunnen betalen maar duh…, dát is de sport niet, zoveel mogelijk werken met spullen die je hebt of kunt “ritselen”. Zeker als het ook maar de vraag is of het wérk zoals je wilt. Gelukkig is iedereen bezig, Jennifer is ondertussen óók positief getest en duikt meteen positief in de surprises.

En zo gaan er regelmatig appjes op en neer wat tóch een beetje saamhorigheid geeft. Of er nog iemand een lijmpistool vulling voor Jennifer heeft, ik stuur een foto van wat ik heb, en vraag of zij dan 2 split pennetjes voor mij heeft. Er komt een foto dat ze die heeft en dat ze voor de deur liggen te “ontvirussen”. Anne appt dat zij de kat aan het werk heeft gezet voor de surprise, baal ik van natuurlijk want Beau doet helemaal niéts, terwijl wij toch samen voor een stelletje doorgaan. Mijn surprise is bijna klaar laat ik ze zien. Tja het is wel waar, maar dit is alleen maar het cadeautje dat er in moet. De man van Jennifer doet waar hij goed in is, stuurt coronagrappen. Werd het tóch nog gezellig!

feiten en raadsels

Kleindochter Jennifer werkt als onderwijsassistent op de school waar ook Levi en Amber “hun wijsheid opdoen”. Je wilt niet wéten hoe vaak Jennifer al een zelftest heeft gedaan want op de school vallen de kindertjes als rijpe appeltjes van de coronaboom. Er wordt regelmatig bij de GGD om richtlijnen voor de ouder gevraagd. Tot voor kort was het advies dat gevaccineerde ouders niet in quarantaine hoefde wanneer een kind Corretje op bezoek had.

Hele klassen thuis hoefde alleen als er veel zieke in één klas waren. Ook juffen werden ziek natuurlijk want tja, kinderen vergeten weleens een handje voor de mond te houden. En zo bleef onze ( gevaccineerde) Jen maar testen, ook af en toe bij de kinderen bij iedere snottebel of kuch. Tot voor kort steeds met negatief resultaat.
Maar eergisteren had Corretje dan toch onze Levi te pakken bleek uit de zelftest, (gelukkig niet echt ziek)….dus gooide Jennifer er nog maar een paar testen tegenaan….

En jawél ook (gevacineerde) paps test positief! In de oma app verschijnt een juichend plaatje met de tekst; ” eindelijk heb ik eens een test afgelegd met positief resultaat, en ik had er niet eens voor geleerd”!
Hij besluit nog even te wachten met zich ziek te gaan gedragen tot het héle gezin terecht kan voor een officiële test. Als de uitslagen binnendruppelen blijken de zelftesten het prima gedaan te hebben.
Alleen is Amber nu óók positief al had ze eerder nog totaal geen verschijnselen.

De enige van de vier die bij de officiële test een negatieve uitslag krijgt is……….. juist ja, jij hebt opgelet, Jennifer.
Ráádselachtig… de énige die al wekenlang tussen de kinderen doorloopt. Maar nu gaat ze toch even niet naar school om te werken. En morgen maar wéér testen ( al is er volgens de GGD weinig aan de hand) want natuurlijk kán ze ondertussen toch besmet zijn met drie Corretjes in huis. Het stel is 10 jaar getrouwd en nog langer samen dus ze zullen niet meer de héle dag “aan elkaar zitten” maar toch, ze hebben géén gescheiden slaapkamers zal ‘k maar zeggen en ook de kindjes houden geen anderhalve meter afstand.

Gelukkig hebben wij onderling weinig contact de laatste tijd, door de surprises kunnen we nergens zomaar binnen stappen en we knuffelen nog altijd niet áls we elkaar zien. Als de uitgelekte nieuwe maatregelen kloppen blijven de scholen open, wie moet er ánders nog het virus snel verspreiden als de meeste mensen gevaccineerd zijn! Precies, nog heel even en iederéén heeft Corretje op bezoek gehad, kunnen we éindelijk gaan aftellen! Nu maar hopen dat ze er niet echt ziek van worden, dat willen we natuurlijk van niemand, en zeker niet van leuke gezinnetje!

die hakbijl weer

Echt één van mijn stokpaardjes waar het spreekwoorden betreft, in tijd van nood schil je aardappels met de hakbijl. De betekenis is ongeveer hetzelfde als het nu veel bekendere; ” als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan”.
Over het algemeen ben ik redelijk goed in me behelpen als ik niet voorhanden heb wat ik nodig heb.

Zo was ik van de week even niet handig bezig. Moest wat boodschappen doen en kon alleen een parkeerplek vinden die tamelijk ver weg lag met wat onhandige hindernissen voor een winkelwagen. Niet handig om de boodschappen met de kar naar de auto te brengen. Die paar dingen draag ik dan wel, ook die tray met 8 pakken jus ‘d orange (á 1,5 ltr) ik vóel me meestal geen dag ouder dan veertig dus dat moet kunnen…. toch?
Al lopend merk ik toch dat het formaat tray onhandig draagt, als ik even een steuntje kan vinden hevel ik wat pakken over in de tas waar maar een paar kleine dingen in zitten, gewicht verdelen, goed plan.

De tas met de lange lussen slingert lustig heen en weer en … knalt tegen m;n scheenbeen. Oeps, ik mag me dan veertig voelen, mijn huid is echt van een dubbele leeftijd en dus…. flinterdun en makkelijk kapot.
En ik slik braaf mijn pilletje, een bloedvat verwijder, die z’n werk prima doet. Iéder onbenullig wondje maakt een waar bloedbad. Ik voel al een straaltje lopen als ik bij de auto gelukkig de boodschappen kan in laden. Hoewel ik altijd pleisters bij me heb plak ik die liever niet op dat soort wondjes, ze zijn ook te smal. Met een zakdoek deppen helpt niet afdoende, als ik wil rijden kan ik die natuurlijk niet vasthouden dus op zoek naar “een hakbijl” . Nee hou nou óp, ik hak m’n been er niet af, ik zoek een noodoplossing…..

M’n mondkapje, de elastiekjes zijn net lang genoeg om ze aan elkaar te knopen om mijn kuit. Het zit “lekker” strak wat een voordeel blijkt, bij thuiskomst blijkt het bloeden al gestopt , ff jammer dat de boel vastgeplakt zit en dus weer open ligt als ik de mondkap eraf heb. Maar oke, dan ben ik thuis, maak het ondiepe wondje schoon en laat het lekker aan de lucht drogen met m;n been op de bank. Dit soort wondjes zijn berucht als ” kweekvijver voor een open been”.
Gelukkig geneest het meestal redelijk snel bij mij, zo min mogelijk rommel op plakken want ook een pleister er af trekken kán de huid weer beschadigen.

Wat zeg je…? Dan had ik die kar maar mee moeten nemen? Ja duh…. als ik met zo’n kar hindernissen moet nemen stoot ik zéker m’n scheen tegen dat kreng, gevalletje van twee kwaden de minst harde kiezen.

hartstikke woke

Ja woke zijn móet, het staat ongeveer voor wakker geworden en bewust van alles dat er in de maatschappij mis is wat betreft gelijke behandeling in alle soorten en maten die je maar kunt bedenken.
Let wel, het gaat er dus om dat je je ervan bewust bent, nergens staat dat je ook iets moet doen aan alle misstanden, je ervan bewust zijn is blijkbaar genoeg om woke te zijn.

Maar natuurlijk zijn er áltijd mensen die het serieus nemen en proberen er iets aan te doén!
Leeftijdsdiscriminatie….? Wég er mee vindt de groenteman waar op zaterdag op de markt boodschappen doe.
Hij zoekt personeel, oke, hij heeft weliswaar een maximum leeftijd ingevuld maar bij navraag bleek daar nog over te praten. De éne honderdjarige is de andere niet toch?
Zo was ik vorige week op stap met 2 van mijn buurtjes op stap naar een locatie waar alles met QR code geregeld moet worden en om de snelheid te bevorderen regelde ik waar mogelijk het een en ander waarna buurman verzuchtte; ” je kunt tegenwoordig bijna niets meer zonder dat “jongelui”, je moeten helpen”! Buurman werd vorige maand 80, dat moet ik volgend jaar nog maar zien te worden!

Ook deze winkelier laat het niet bij woorden maar komt met dáden.
Ergerlijk toch dat handschoenen altijd per paar gekocht moeten worden, zó sneu voor mensen die om welke reden dan ook maar één hand hebben.
Steeds weer de rechter handschoen weg moeten gooien als je alleen maar een linkerhand hebt, of omgekeerd natuurlijk.
Vast ook wel een gat in de markt voor mensen die de rechterhand niet willen laten weten wat de linkerhand doet. Dan neem je gewoon twee verschillende handschoenen zodat rechts en links elkaar niet herkennen, of zou dát dan weer niet woke zijn. .

allemaal mee eten…

Tuig van de richel is het! Of het nou de gewone eekhoorntjes zijn, die op de Veluwe door Inge gespot worden voor hun weekendbungalow, of hun Amerikaanse soortgenoten die bij Ruud voor de deur zich tegoed doen aan de Halloween pompoenen…..Flappie grijpt overal een beetje naast, is maar goed ook, konijntjes moeten zo kort voor de kerst vooál niet teveel vlees op de botten hebben.
PS. Ondertussen kreeg ik ook een filmpje van de Amerikaanse brutale donders, heel de pompoen van de veranda gedonderd…., dat heb ik er nog maar even tussen geplakt .

vertelling….

De tram rijdt nét voor m’n neus weg maar het bankje in de abri is vrij en staat in de zon. Na een paar minuten gaat er een meneer op het andere puntje van de bank zitten en we zeggen keurig goedemiddag tegen elkaar. Hij heeft zijn mondkapje nog onder de kin hangen en daardoor zie ik de kenmerkende dikke neus van de drinker.
Nadat hij mij even heeft bekeken vraagt hij; “mag ik U iets vertellen” ?
Tja wat zeg je dan, ach de tram komt zo dus vooruit maar. Hij begint te vertellen dat hij zwaar gedronken heeft, maar dat hij nu van de drank af is omdat hij nu de Heer heeft volgt. Hij benoemd hele bijbel stukken en strooit kwistig met de naam van de heer.

En dat er in de bijbel staat dat twee mannen géén vleselijke gemeenschap mogen hebben van de Heer. Voor het oog luisterend bedenk ik me dat er misschien wel iets veranderd zou mogen worden in die bijbel na alle eeuwen die er ondertussen verstreken zijn. Misschien moet de man zichzelf wel overtuigen dat homofiel zij echt niet kan.
Maar hij vertelt verder dat Maria een gezegende vrouw was, omdat zij onbevlekt Jezus mocht dragen.
Nou heet ik toevallig ook Maria en ik weet nog dat ik me evengoed gezegend voelde toen ik geheel bévlekt onze zoon Ruud, en later dochter Inge mocht dragen.

De man vertelt verder dat alleen de Heer weet hoe kinderen goed opgevoed moeten worden, de ouders doen meestal hun best maar alleen de Heer kan het goed doen. Ik zie in de verte de tram aankomen en vind dat ik toch wel iéts moet zeggen en zeg: “meneer als U zich hier goed bij voelt is dat heel fijn voor U”. Hij begint nog te vertellen dat zijn moeder katholiek was en zijn vader protestant, maar dan stopt de tram voor me, ik zeg nog ” daar lijkt me niets verkeerd aan “, groet hem en stap in de tram…… ergens had ik zijn verhaal wel verder willen horen want ik vermoed een gefrustreerd opgegroeid mens, maar ja, hij heeft nu zijn Heer dus heeft mij eigenlijk niet nodig.

verhaal met een “baard”

Ken je de uitdrukking? Vast wel, hoewel… misschien is voor onze zuiderburen toch enige uitleg nodig. Wij Nederlanders gebruiken dat om aan te geven dat een verhaal al zó vaak verteld is dat iedereen wel weet hoe het afloopt.
Ik kan het niet ontkennen, ik heb vooral het laatste jaar met enige regelmaat een logje over een ontmoeting met een medeblogger, en die verhalen eindigen áltijd met superlatieven als, zó gezellig, voelde zó vertrouwd enz enz……
Maar héus, zo was het ook vandaag weer!

En dat terwijl de voortekenen nou niet direct op een fijne dag wezen, de ingebouwde wc flotter bleef hangen, het afvoerputje van de wasmachine zat verstopt en dat vroeg allemaal even prutsen, ggrrr…. maar dat lukte. Daarna stapte ik ruim op tijd de deur uit toen ik werd getackeld door een laag glibberig herfstblad waarna ik aanvallig tussen het blad liggend mezelf bij elkaar probeerde te rapen. Voor m’n zwarte panty was het te laat, en dus … terug naar huis om een nieuwe panty aan te doen, pleister op het kleine wondje en m’n handen te wassen.
Mr. Murphy sloot ik op, daar wilde ik verder geen last van hebben.

Oeps, ik dwaal behoorlijk af. Ik vertrok dus met de tram naar Den Haag waar omabaard met echtgenoot vanuit het verre België voor een paar dagen neergestreken waren. Dé gelegenheid om eens ” live bij te kletsen” want Den Haag is bij mij “om de hoek”.En gebabbeld is er, minstens 7 kwartier in een uur, uiteraard onder het genot van een drankje. Een gesprek over van álles en nog wat maar vooral ook over het plezier van het bloggen. Tja , en dan kom ik dus inderdaad met het aloude verhaal van een blogontmoeting…. zó gezellig en zó vertrouwd. We hebben afgesproken elkaar volgend jaar in Antwerpen tegen te komen, ik kijk er nu al naar uit.
Dan hebben we óók nog die baard in de blognaam van omabaard die zóu je op het verkeerde been kunnen zetten.
De naam zal ongetwijfeld (als ik me goed herinner) iets met haar kleinkinderen te maken hebben want kijk zelf….. geen baard te zien hoor bij “omabaard”.

Op de achtergrond nog iemand van de bediening die een keer heel vriendelijk kwam zeggen dat we het mochten laten weten als we nog iets wilde drinken, goh, daar waren we nou nooit opgekomen. We waren niet écht van van de dorst gekomen en het was rustig dus we hielden geen tafel bezet.
Ze stond strategisch onder de neon letters die aangeven dat, zodra er voor een volgend drankje geen plaats meer was, dáár de eerder genoten drankjes achter gelaten konden worden. Ik laat er niets achter, álles gaat mee naar huis, óók de leuke indrukken van van een middag met twee fijne en gezellige mensen.

stil staan

Van de week kwam weer even de taalautist in me boven door een radio reclame. Van wie de reclame was weet ik niet eens meer maar er werd geroepen;
” bewegen, we staan er niet bij stil”.
M’n eerste reactie is dan, dat is nogal logisch toch? Echt een open deur intrappen.
Toch bekijk ik dit soort zaken nooit oppervlakkig en tja, als het om lopen gaat is het overbodige informatie, als je stil staat loop je niet én omgekeerd.
Stiekem vind ik de beeldspraak mooi gevonden maar ik wil gewoon ff zeuren dat onze taal soms zulke rare uitdrukkingen kent.

Maar stel dat ik in spreidstand wat rek en strek oefeningen sta te doen, dan beweeg is, maar ik sta óók stil daar hebben die reclamemakers mooi niét “bij stil gestaan”.
In het vorige logje “stond ik stil” bij het maken van surprises, toch wéér een verkeerd beeld van de situatie, ik stónd helemaal niet tijdens het schrijven van dat logje. Ik ben gekke Gerritje niet, dat gaat toch veel prettiger terwijl ik lekker op de bank zit, laptop op schoot en voetjes onder een dekentje op de bank.
Of er nou een paal in de buurt is of niet, “je staat voor paal” als je staand een logje gaat typen.

En dan hebben we nog ; “stilstand is achteruitgang”, dat is pas echt onzin, ’t zou wél lekker makkelijk zijn zeg. Je wilt van A naar B maar hebt geen zin om te lopen, gaat met je rug naar B staan en blijf rustig staan tot je bij B aankomt.
Gaat niet werken hé, tenzij je op de loopband op Schiphol achterstevoren bent gaan staan.
Of dat slim is is weer een andere vraag, de ingeblikte dame roept niet voor niets om de paar seconden ” mind your steps”!
In het Engels ja, Nederlands is té moeilijk voor deze ingeblikte dame, tja, onze taal kán nou eenmaal verwarrend zijn.

voor ’t geval dát…

Ja we gaan al aardig richting half november en dus snel richting Sinterklaas feest. Wij deden vorig jaar surprises en wat wás het een geweldige avond ondanks de corona hindernissen. De surprises vielen vorig jaar wel héél er leuk uit, we waren allemaal reuze geïnspireerd. Het feest een paar jaar echt in het teken van een bezoek van de goedheiligman met zijn zwarte Piet gestaan voor de kleintjes. We gingen echt los en ik kreeg een prachtige boekenkast met allemaal zeer toepasselijke ( uiteraard zelfgemaakt) boeken.

Over de surprise die ik toen gemaakt had voor Annemarie kon ik vooraf natuurlijk niets schrijven dat doe ik dan nu maar, voor het geval er nog iemand zucht onder de surprise druk.Een idee was snel gevonden, de beautysalon van Anne was toen op last van Rutte gesloten en om nog iéts te verdienen had Anne met haar lief een website op poten gezet om sieraden te verkopen. Ze maakten ze zelf van (half) edelsteentjes die bij je sterrenbeeld passen en dáár kon ik wel iets mee.

Ik haalde wat grind uit de voortuin en zocht daar wat mooi gevormde steentjes uit. Met wat sleutelhanger kettinkjes aan elkaar, plakspullen, een stuk karton en een oud diepblauw velours joggingjack knutselde ik een mooi showtableau met “peperdure ” edelsteenhangers. Kort ervoor was er boeket bloemen bezorgd in een heel handige waterdichte kartonnen bruikbare bak.
Op haar verlanglijstje stond een flesje handzeep van een bepaald merk, groen van kleur, het zou zomaar jade kunnen zijn.

Met wat verdwaalde velletjes kinder knutseljuwelen werd de fles helemaal volgeplakt om op de bodem van de bak, diep onder een lading tuinaarde, een op te graven edelsteen voor te stellen. Anne moest natuurlijk schatgraver worden en om dat iets enger te maken moest ze zich door allerlei aards leven als wormen , (nep) uitwerpselen en dat soort viezigheid tegraven.
Néé natuurlijk geen echte wormen maar gekookte spaghetti en macaroni slierten lijken in de aarde best echt.

Die moet je er niet te vroeg tussen doen anders zijn ze verteerd ontdekte ik.
Toen nog even de twee koordhengels door het tableau trekken en het hele geval was draagbaar. Tja, in de aarde wroeten krijg je vieze nagels van maar ze kon tóch niet werken.

Voor dit jaar moet een goed idee helaas nog komen, maar ik heb nog een week of drie, zal vast wel goed komen.
En nu maar hopen dat we dan ook echt weer allemaal in één (grote) kamer mogen zitten en niet, zoals vorig jaar, op drie verschillende locaties via het internet het feest moeten vieren.