je moet wát!

Tja, Halloween is geen feest dat we hier van oorsprong vieren maar….
…. als ik een leaflet in de brievenbus krijg dat de gezamenlijke straatjes uit het dorp hopen dat iedereen mee doet…
…. en ik bén thuis……
……en het gáát natuurlijk om kindertjes…..
……..dan gá ik er natuurlijk voor, hang het foldertje voor het raam, sla wat verpakt snoepgoed in en bereid me voor want eh…. was Halloween niet een griezelfeestje?

Advertentie

Zand is zand

Ja toch? Vandaag moest ik richting Kijkduin een boodschap doen. Prachtig herfstweer dus dan knoop ik daar een wandeling aan vast die deels over het stand gaat en deels door de duinen.

Het is niet helemaal helder maar in de verte is nog vaag de zandmotor voor Ter heide te zien. En daar nog achter Hoek van Holland. Maar zó ver loop ik niet hoor, ik ga door de duinen weer terug en kies voor een voetpad dat heel dicht langs het strand loopt. Meestal kies ik voor de grotere paden die er parallel langs lopen en daardoor loop ik nú een verrassing tegen het lijf.

Er stond en oude meneer bij die me vertelde dat er er soms rondleidingen zijn , hij had dat wel eens gedaan en was onder de indruk van hoever het onder duinen doorloopt. Maar vandaag was het hek voor het trapje naar de gesloten grijze deuren dicht.
Ik weet ook niet of ik erin gegaan zou zijn. Ik heb ooit een rondleiding gehad door een groot bunker complex op de grens van Rijswijk, in Overvoorde.
Indrukwekkend maar eigenlijk vind ik één keer wel genoeg. Ik heb niet heel veel met de oorlog, al zóu ik wel meer geweten willen hebben van hoe mijn ouders het ervaren hebben. Die info was, zoals bij veel mensen die het meemaakte, maar mondjesmaat.
Nou ja, al met al had ik wél een heerlijke wandeling met als toegift iets dat ik nog niet wist. Ach, een mens is nooit te oud om iets te leren.

ff snel ja want….

druk, druk, druk,,…………..

digitaal fit?

We moeten tegenwoordig digitaal fit zijn, in mijn geval is het antwoord afhankelijk van wie de vraag stelt of ik digitaal fit ben.
Vraagt en bankmedewerker of vertegenwoordiger van een officiële instelling me om een @mail adres is het slecht gesteld met mijn digitale vaardigheid, ” onderontwikkeld of op sterven na dood”.
Op andere fronten kan ik me aardig redden, zolang er niets tegen zit tenminste al weet ik in mijn achterhoofd dat er digitaal vaak meerdere mogelijkheden zijn om hetzelfde te bereiken.
Zo nodig ben ik wel goed in me behelpen al wordt ik daar dan weer niet vrolijk van.

De versie van mijn PSP programma die ik een paar jaar geleden kocht herkent de nieuwe laptop niet. O ja, na de aankoop gaf dat ook problemen en had ik daarvoor een andere code ontvangen had…. helaas is die mail spoorloos.
Dan heb ik nog een stokoude kopie van een eerdere versie uit de tijd dat iedereen er nog lustig op los kopieerde. Maar ook die vertikt het nu écht, heel jammer want dát is de versie waar ik het liefst mee werk.
Op de computer boven zit die versie nog wel maar ik ben een verwend kreng, tja dahag.. helemaal naar bóven bij ieder idee dat ik heb.

Bovendien is de PC boven zo traag als dikke shit tegen de bergen op. Voorál als je er staat te wachten duurt het lang, door ervaring wijs geworden én om ongelukken te voorkomen, je zal maar nét onder het raam lopen waar een PC doorheen komt doe ik ondertussen wat klusjes boven, strijk een dekbedhoes….meldt me aan… strijk een kussensloop en als ik even vergeet te kijken is inééns de boel geladen. Misschien wel dé manier om met bejaarden om te gaan, let niet teveel op ze en ze verrassen je.

Zoals ik al zei, het hangt ervanaf wie het me
vraagt, als een aardige neef me vraagt wat er in ’s hemelsnaam gebeurd is met WordPress ga ik hem natuurlijk helpen. Hij blogt normaal niet, maakt alleen voor grote vakanties altijd een blog aan voor het thuisfront.
Bijna twee jaar niet weggeweest zodat de nieuwe editor een volslagen verrassing was waar hij niets mee kon.

Ik geef hem de raad om een titel te schrijven en te zoeken naar een wit kruisje in een zwart vierkantje en dáár op te klikken.
Er flitsen wat screenshots over en weer over de telefoon want potdorie, wat bén ik digitaal fit, het moet niet gekker worden.
De raad om maar domweg aan te klikken waar hij iets van wil weten zodra hij alle opties gevonden heeft gaat hij opvolgen.
Het meeste wijst zichzelf als je eenmaal zover bent maar vragen staat vrij geef ik nog mee.
Nog na gniffelend om de door hem ingevoerde titel sleep ik mezelf weer naar boven om de foto’s te verkleinen voor dit logje.

herinneringen

Vorige weer verontschuldigde Thomas Pannenkoek zich voor het feit dat hij misschien wel herinneringen bij me losgemaakt had in een logje.
Daar kon ik hem in gerust stellen, Henk is nog nooit een dag uit m’n gedachten geweest en uiteraard kom ik zélf ook regelmatig situaties tegen die met hem verbonden zijn.
We zijn ons hele volwassen leven samen geweest en de laatste 10 jaar zéér intensief.
Henk zit een soort vergroeid in me en daar heb ik geen probleem mee, integendeel.
Ook in het Archeon kwam ik een herinnering tegen, de koets waar Levi en Amber hier in zitten zat ik óók in met Henk en ik gebruikte een bewerkte foto daarvan op de uitnodigingskaarten voor ons 50 jarig huwelijks feest, daar schreef ik natúúrlijk een logje over in 2011……

Zodra ik weer even wat meer tijd heb pruts ik wat met foto’s die geschikt zouden kunnen zijn om een uitnodigingskaart te maken voor onze receptie .
Is nog niet écht haast bij maar het kan maar klaar zijn toch?
De fotoreportage van 50 jaar geleden is niet écht geweldig en ik kan weinig leuks vinden maar dochter Inge heeft daar toch een andere mening over en vindt dat ik iets moet doen met déze foto .
We hadden géén luxe bruiloft maar mijn hartenwens, in koetsjes naar het stadhuis, was gelukkig te realiseren .
De zwart/wit foto doet weinig recht aan de prachtig gelakte koets met satijnen bekleding maar in mijn herinnering is het allemaal nog éven glanzend als destijds.

Het is een goed gebruik om  op de kaart dan óók een recente foto van het bruidspaar te laten zien en láat ik nou over een foto in koets beschikken die vorig jaar gemaakt is in het Archeon .
Tja, na 50 jaar zit je natuurlijk niét meer zo op elkaars lip maar dat is met een beetje knutselen in psp bést wel te verhelpen .

Geef Rietepietz een uurtje en je zou zwéren dat we dichiesbijdichies zaten in die koets .
Dan nog even een bloemetje eraan hangen en je weet het zéker…… ,
wij zijn die koets niet  uit geweest  de laatste 50 jaar !

“Oer”gezellig

Misschien waren we niet helemáál in de oertijd maar in het Archeon ben je toch wél een flink stuk terug in de tijd.
Niet dat ik héél erg opgelet heb in welke tijden we allemaal rondhingen, ik had het veel te druk met meegenieten met Levi en Amber.
Het park heeft té leuke dingen voor kinderen om kennis te maken met het verleden.
Ach jullie kennen het misschien ook wel.
We konden niet al te lang blijven maar dat is geen probleem omdat we allemaal een museumjaarkaart hebben. Dan stap je makkelijker voor 2 uurtjes binnen…. eh eigenlijk meestal buiten, dan wanneer je gewoon intree moet betalen.
Dat was lang genoeg om naar muziek te luisteren, op spierkracht een boot over het water trekken, de kinderen op te laten leiden tot legionairs, een enorme kei met spierkracht te verplaatsen en vuur te maken met vuursteentjes.

Er loopt een ridder rond waar alle kinderen die dat willen mee op de foto mogen, oude omaatjes óók natuurlijk
Ik weet zéker dat ik voorop het paard mee had gemogen, maar ja, hij hád helemaal geen paard.
Ik had ook wel een ridder kunnen gebruiken om de weg voor me te effenen in alle stikdonkere huisje met ongelijke vloeren van vroeger.
Ik heb even geen tijd om alle foto’s te verkleinen, druk,druk,druk ja!
Maar ik heb wat stukjes film aan elkaar geplakt, ook niet van álles dat we gedaan hebben maar wél een stukje dat door Amber gefilmd is.
Ze doet het niet eens slechter dan ik en zó grappig hoe ze Levi in de gaten houdt en heel moederlijk zegt “Levi toch!”
Ach met dat kleine spul is álles gewoon leuker. toch?

huisvrouwenverstand

In juni van dit jaar schreef ik een beetje kritisch logje over het “coronagebeuren” en wat zaken waar, naar mijn idee, te weinig aandacht voor was. o.a. dit:

Voor mij zijn er nog steeds punten die discutabel zijn en grotendeels neerkomen op de té snelle ontwikkeling van het vaccin waardoor er niet genoeg onderzoek vooraf kon plaatsvinden.

• Bijvoorbeeld het feit dat er totaal niet gekeken wordt of men antistoffen in het bloed heeft.
  Er zijn nogal wat mensen die een besmetting doormaken zonder, of met weinig, klachten. Uiteindelijk krijgen véél meer mensen de ziekte in lichte mate dan dat er heel ernstige patiënten zijn.
  Alle mensen die niet wéten dat ze corona hadden krijgen dus 2x een vaccin i.p.v 1x, wat niet alleen onnodige verspilling van een schaars goedje is, er is ook een aanname dat men meer bijwerkingen kan hebben van de prik wanneer de ziekte al doorgemaakt is.
  Daar is nog niet voldoende over bekend, inderdaad, in de haast nog niet voldoende onderzoek naar gedaan.

Je begrijpt, toen ik van de week dit stukje in een bijna paginagroot kranten artikel zag staan was mijn aandacht zeker getrokken.
Dit keer zijn het zowel de politiek áls experts die zich hetzelfde afvragen als ik.
Dat er evengoed niets mee gebeurt ligt dan weer aan andere groeperingen, al ik heb de neiging “belanghebbende” te schrijven.
Natuurlijk las ik het hele stuk uit en een paar stukjes deel ik natuurlijk hier, al was het maar om te bewijzen dat er niet zoveel mis is met het doodgewone huisvrouwenverstand.

• 

• 

geschiedenis á la Rietepietz

Oke… oke, natuurlijk keek ik óók naar de schilderijen in het Mauritshuis maar je kent me, daarbij wordt ik niet gehinderd door enig verstand van kunst. Uiteraard vind ik veel schilderijen écht mooi, en heel knap geschilderd maar de belachelijk hoge prijskaartjes die eraan hangen zie ik er niet af.
Bovendien…. hoe origineel zijn de schilderijen nog als er een aantal malen restauraties “gepleegd” werden.
Heel kunstig zo’n restauratie maar “op z’n Rietepietz” zijn dat stukjes schilderij die door ándere knappe schilders “overgeverfd” werden.
Komt bij dat ik nogal in “het nu” leef en het vak geschiedenis zich niet overmatig in mijn belangstelling mag verheugen.

Maar als ik dit schilderij zie hangen, nog zonder op de beschrijving te letten, zie ik hier toch echt de bolle toet van diverse Oranjes.
Mijn alter ego Trix, de huidige koning W.A. …. en als ik een vluchtige blik op het naambordje werp gelukkig net even geen bewaking in de buurt want met blikken gooien is natuurlijk not done in het Mauritshuis springt de naam “van Mecklenburg” als eerste in het oog.
Ik graaf in m’n geheugen, was Koningin Wilhelmina niet met een van Meckelenburg getrouwd?
Ja toch, Prins Hendrik van Mecklenburg!
Verder lezen dan maar, het blijkt te gaan om gaat om …….

1479-1552, toegegeven, ik ben niet héél piep meer maar ik kán me Wilhelmina herinneren. Het kan niet háár Hendrik zijn op dit schilderij, dat scheelt toch een paar eeuwen.
Na een paar paar kilo zout ingeslagen te hebben zoek ik op wiki wie deze man was en óf hij te linken aan de het huidige koningshuis wat de gelijkenis zou moeten bewijzen.
Als het zout op is geef ik het op, wie ben ik om al die lijnen te kunnen volgen, dus ik link aan het naambordplaatje de site voor wie denkt er wél wijs uit te worden.
Natuurlijk zoek ik ook de pagina op van de echtgenoot van Wilhelmina en de enige overeenkomst die ik kan vinden is de naam ; ” van Mecklenburg – Schwerin”.

En dat hij, op 3 jaar na, precies 4 eeuwen later geboren werd dan de man op het schilderij. En dat hij een behoorlijke schuinsmarcheerder was maar dat wist ik al van “horen zeggen”, dat was immers een publiek geheim.
Niets is mij teveel voor mijn volgers dus ik worstel me ook door zijn wiki pagina heen met hetzelfde resultaat, ik kan de link niet leggen tussen de twee mannen, link dan maar deze pagina (voor de liefhebbers van geschiedenis) aan zijn de foto hiernaast.
Zo leverde het museumbezoek toch nog een logje op waarop ik mijn licht laat schijnen over ons culturele verleden.
Dat jullie niet denken dat ik 100% cultureel onderontwikkeld ben, dat kan heus wel een procentje minder. .

thuis

Ach laat ik het maar toegeven, meestal ben ik wat te bescheiden als ik heb over mijn knusse maar kleine huisje.
Opschepperij is me nou eenmaal vreemd.
Als Ruud weer zolang in de USA is geweest moet hij ook altijd weer een beetje wennen en zoeken op welke etage zijn kamer is.
Wie wel eens “bij mij thuis” is geweest herkent dit trappenhuis natuurlijk wel.
Adel verplicht, alle familieportretten hangen nog altijd in de hal en ik neem aan dat Ruud afgeleid is door die portretten en daardoor een beetje verdwaald is.
Geen nood, ik haal hem wel even op waarna we samen nog even langs de voorvaderen lopen.
Let maar niet op die andere mensen, er worden wat stagiaires rondgeleid door het personeel.

Bij sommige schilderijen van de voorouders durven we nog amper stil te staan, er staan jonge neger slaafjes op, best kans dat we die tussen “nu en nog even” naar de zolder moeten verbannen.
De meeste hebben we al stiekem “onzichtbaar” gemaakt op een manier dat ze wél hun werk kunnen doen maar niemand er pijnlijke herinneringen bij krijgt. Een paar gaten in een kast en niemand heeft in de gaten wie er voor de verlichting zorgt.
Bij jullie gaat er vast ook wel een lichtje branden over waar ” mijn huis” staat.

verveling?

Nee zeker geen last van verveling op het moment, ( als daar al ooit sprake van is) maar voor deze winter ben ik wel onder de pannen.

Niet dat Ruud écht dacht dat ik me verveel hoor toen hij met deze puzzel onder zijn arm binnenstapte, maar hij en zijn lief weten wel wat ik leuk vind.
Gelukkig héb ik de plank bewaard die Henk jaren geleden gemaakt heeft voor een andere puzzel van 4000 stukjes.
Het is wel duidelijk dat het dan niet om een plankje van 30 x 50 cm gaat. Nee ik ben nog niét begonnen hoor, vandaag gaan we eerst even cultureel doen. Ja druk, druk, druk tot later……..