waar zijn ze?

Weet je nog dat ik vertelde over het miljoenen verslindende project Amare? En dat daar het vorige weekend open huis gehouden werd? En dat de rondleidingen allemaal besproken waren? Maar wie wilde mocht wél zelf komen kijken al moest er gewacht worden wanneer het té druk werd.
En dus stond ik er zondagmorgen om 10 uur, terwijl iedereen naar bos of strand ging, voor de deur van Amare.
Het gebouw moet onderdak bieden aan Nederlands Dans Theater, Koninklijk Conservatorium en Residentie Orkest en wordt gepresenteerd als; “huis voor cultuur, educatie, events en ontmoeting“.

Binnen word ik (daar zit nog een verhaal aan) verwezen naar het eind van de grote lichte hal waar een vriendelijke knul me vraagt of ik zelf rond wil kijken of een rondleiding wil…????? Hij blijkt nog één kaart te hebben voor de eerstvolgende rondleiding van 10,15 bingo!!!
De ruimte beneden is toegankelijk voor iedere passant en loopt parallel met de straat, fijn als het regent toch?
Het is ruim…. héél ruim en leeg, toch raadselachtig dat zoveel “ruimte”zoveel miljoenen heeft opgeslokt.

De gids vertelt dat vooral goud en hout de invalshoek waren voor de “aankleding”.
Helaas toch geen verklaring voor al de miljoenen want het is geen goud wat er blinkt.
Dan is deze goudkleurige wandbekleding ook nog grotendeel wegbezuinigd en veel van de grote hallen zijn er niét mee bekleed zoals de bedoeling was.
Er zijn veel roltrappen, veel houten vloeren en veel héél hoge, loodzware glazen deuren, naar ik aanneem heeft dat alles te maken met geluidshinder van elkaar voorkomen en akoestische belangen.
En ja, goud kleurige bekleding op de 1500 stoeltjes in de grote theaterzaal. Ook daar is bezuinigd, er kwam géén beweegbare vloer maar álle stoeltjes staan op een licht hellende vloer en kunnen verwijderd worden voor grote evenementen.

Een etage hoger is het domein van het danstheater, Ook daar een theaterzaal met goud bekleding op de stoeltjes en een doodeng hoog balkon vanwaar je natuurlijk wél goed zicht hebt op de voeten van de dansers. We zien de ruimte waar de dansers zich kunnen voorbereiden en de grote licht zaal waar leerlingen kunnen oefenen. Veel spiegels en licht met foefjes.
Natuurlijk leg ik even mijn voet op de bar maar als ik kijk hoe de foto is geworden blijkt die mislukt, gewoon te lastig licht denk ik.
In één van de keurige houten vloeren valt mijn oog op een nauwelijks zichtbare onvolkomenheid. Ik zie zo’n vloerlegger dan twijfelen, tja , deze naad is niet helemaal goed maar ja, in het grote geheel ziet niemand dat.
Zo’n man heeft dan buiten Rietepietz gerekend want die legt het genadeloos vast , ja dáár, zo’n 30 cm iets schuin rechts vóór haar linkervoet.

Helaas is het conservatorium deel grotendeel niet te bezichtigen, jammer want dat had natuurlijk wel mijn interesse omdat het nog steeds de bedoeling is dat Sebastian daar terecht komt. Vierde etage en alleen de zaal waar de studenten hun werk kunnen uitvoeren mochten we zien.
Het conservatorium trekt er pas over een paar maanden in want dat veel van de hekken weg zijn en er plantjes in het perk voor de deur zijn gepland betekend geenszins dat alles nu klaar is. ach, ze zijn ook maar een half jaar te laat met opleveren.

Advertentie