kunstwerk

Eén van de leukste complimenten die ik ooit kreeg is ; “jij kan schilderen met woorden”! Als dat al waar is is dat ook echt de énige affiniteit die ik met schilderen heb. Ik bewonder mensen die kunnen tekenen en/of schilderen, op welk niveau dan ook. Misschien zóu ik best een volkomen abstract, veelkleurig, kunstwerk op een doek kunnen kladderen als ik een beroemde artiest zou zijn, beroemde mensen schijnt de schilderkunst aan te komen waaien. Maar dan nog is het de vraag of ik dat gedoe met kwasten er voor over zou hebben.

Kwasten en ik hebben niéts met elkaar, en ja, dat geldt óók voor de gewone kwast van de huisschilder. Ik kán er niets mee, ik blijf nét zo lang aan de kwast met verf trekken tot ik de nieuw aangebrachte laag verf er weer zo goed als helemaal afveeg en ik een lamme arm heb. Dan heb ik het nog niet eens over alle verf die miraculeus op de steel van de kwast terecht komt, en vandaar natuurlijk aan m’n handen, en vandaar aan m’n armen, m’n neus, m’n kleding en eigenlijk overal waar de verf nou juist niét moet komen.

Maar goed, dan moeten tóch een keer de schuurdeurtjes geverfd worden, er was ook wat herstelwerk dat Inge’s lief kwam al eerder kwam doen. En natuurlijk wilde hij ook wel komen beitsen maar ja, dan moeten zijn vrije dagen wél samenvallen met een geschikt “verf-weertype”. En eigenlijk is het werk dat ik ook wel zelf kan doen, de deuren zijn niet heel hoog. Ik vind het alleen “rotwerk” maar ja, is dat een reden om een ander ermee op te knappen …. en dus was het tijd om me op het creëren van “een kunstwerk” te storten toen het geschikt weer was.
Het resultaat is niet om over naar huis te schijven, dat hoefde gelukkig niet want he, dit is m’n huis toch?
Van een afstandje ziet er goed uit, en het voornaamste is dat het hout weer beschermd is met een flinke beitslaag. Van dichtbij blijkt duidelijk dat dit soort schilderen een kunstje is dat ik niet beheers…. maar kijk het eens glimmen! Ik zie mezelf erin! Nog even de tape eraf halen en het “kunstwerk” is klaar.

Advertentie