zo fantastisch

O gottegot waar begin ik in hemelnaam! Het was zó’n geweldig fijne dag. In ieder geval zónder foto van het werkelijk prachtige en stralende bruidspaar, ze vragen op de kaart om de eer aan henzelf te laten die foto’s te delen en daar geef ik natuurlijk gehoor aan.
Weet je wat… ik begin gewoon met het eind van de feestelijke dag buiten, toen het feestje binnen nog even door mocht gaan met de +/- 20 gasten die ook bleven slapen. Met nog een drankje en een dansje hoewel dansen in mijn ogen tegenwoordig meer rek en strekoefeningen op muziek zijn en grotendeel solo worden uitgevoerd. Maar oke, mijn gevoel voor “ritmisch bewegen ” wint het dan toch van mijn gezonde verstand en zeker tegen de bruidegom zeg ik dan geen nee. Kijk en huiver……

Dat ik zondagmorgen m’n voeten even niet meer meer kon vinden was niet écht verbazingwekkend, toen ik ze terugvond weigerden ze in eerste instantie álle dienst. Maar een warme douche verricht dan toch weer een klein wondertje. Ook m’n stem laat het een beetje afweten. De combinatie van een tochtige buitenlocatie, veel rook van het, overigens voortreffelijke, op houtskool gegaarde vlees en vis, én de vergeten puffer. (Mijn stem is erg kwetsbaar gebleven na de zware overbelasting van een jaar of 5 geleden).
Oke, mezelf even volkomen vergetend ja, maar niet één keer omgeslagen op m’n “klompen” en de rok duchtig laten zwaaien met iedereen of alleen! Wat zou Henk genoten hebben want natuurlijk waren we vroeger samen meestal de laatste die van de dansvloer af gingen bij feestjes.

Héél veel complimentjes gehad over m’n outfit, zelfs de fotografe kwam even zeggen “wat heeft het bruidspaar een ontzettend leuke en hippe oma.
O ja en de speech natuurlijk, ook daarover veel complimentjes over de geslaagde combi van grappige herinneringen verbinden aan een huwelijksboodschap.
Ik ga niet de hele speech hier neerzetten maar één stukje om de sfeer ervan te laten zien.

“Of die keer dat we tijdens een wintersportvakantie gingen rodelen en Maikel perse bij oma op het sleetje wilde.  Niet omdat ze  zo goed kon rodelen, maar “oma kon zo  lekker gillen“ als hij de slee harder liet gaan dan zij prettig vond.
 We sloegen natúúrlijk om met het sleetje wat op zich goed afliep.
 Alleen dacht Maikel  dat ik het touw van de slee  vast had, ik dacht  dat hij het vast had …. we hadden het allebei mis…… de rodelroute kwam samen met  het eind van skipiste en we holden samen, gierend van het lachen tussen de skiërs door om de slee in te halen, achteraf niet helemáál zonder gevaar
Om er maar een beetje huwelijksmoraal in te gooien, “ kijk altijd of de ander  de touwtjes in handen heeft vóór je ze zelf loslaat.”

Maar ook de oom van de bruid, die speciaal voor deze gelegenheid zijn BABS bevoegdheid had gehaald, tekende het bruidspaar humoristisch voor ons uit. Er was ook ontroering door de de zus van de bruid en hun beider moeder.
Ik ga het maar opgeven alles in één blog te proppen, dat gaat me niet lukken, oftewel…. volgende keer méér!