pas op de plaats

Deze week even pas op de plaats wat uitstapjes betreft. De nieuwe week begint met even bij schieten in de drukkerij, ook wel weer even leuk en het spekt de kassa wat ook nooit weg is.
Ik zou niet graag aanspraak moeten maken op wat er met de collectezakjes op stok in de Delftse Kerken bij elkaar geharkt wordt. Men lijkt daar wat minder vertrouwen te hebben in het zakjes doorgeven.

Wel héél leuk is dat ik zelf óók een blogger op bezoek had. Hoewel … het is eigenlijk een “zij instromer”. Wie altijd bij Marja las weet dat Marja na een lange lijdensweg overleden is, en wel op de dag af een half jaar ná Henk. Henk op de dag voor de langste dag, Marja op de dag voor de kortste dag van het jaar.

Natuurlijk condoleerde ik Marja’s man Robbert destijds niet alleen digitaal maar ook schriftelijk en we hebben met enige regelmaat nog contact, ook per telefoon.
Uiteindelijk heeft onze situatie héél veel raakvlakken en veel herkenbaars wat een gesprek al gauw persoonlijk maakt. Omdat de roots van Robbert bij mij in de buurt liggen wonen hier de meeste van zijn familieleden en oude vrienden die hij nu weer wat makkelijke kan bezoeken.

Ook dat is een overeenkomst, na jaren van zorgen voor een zieke partner kunnen we weer ergens heen.
En zo kwam hij dus even kennis maken toen hij voor familiebezoek in de buurt was.
Nee ga nou niet meteen romantiek in je hoofd halen, we zijn geen van beiden op zoek naar een nieuwe partner, na resp. 50 en ruim 60 jaar een grote liefde heb je daar (meestal) geen behoefte aan.
Robbert komt trouwens pas kijken wat leeftijd betreft, de navelstreng hangt er nog aan zal’k maar zeggen. Maar het is fijn om je wederzijds begrepen te voelen zonder al te veel te hoeven zeggen.
Dat wil zeker niet zeggen dat een gesprek alleen maar kommer en kwel is, o nee hoor. De man heeft humor en veel mooie verhalen. We hebben hier geluncht want na een ritje België gaat een broodje er wel in.

Ook weer zo’n leuke interactie uitloper van het bloggen is dat ik een filmpje ontving van de blogpauze houdende Trees. Kijk ik hoef maar te zuchten over die lastig op te vouwen hoeslakens en voilà…. daar komt de oplossing op film. Ik heb het nog niet zelf geprobeerd en ik stel me voor dat je er wel even op moet oefenen maar dat lijkt me zeker de moeite waard. Volgens mij is het dan zelfs nog mogelijk om er een strijkijzertje overheen te halen zodat in ieder geval de gladde stukken ook echt glad zijn.
Oke, ik ga werken dan kunnen jullie op je gemak even oefenen, succes.

Advertentie

valse voorlichting

Oeps, ik heb van de week een deel van m’n telefooncontacten valse voorlichting gegeven, dat kwam zo!
De vaste telefoon rinkelt, ik haast me naar het apparaat neem op en zeg, “mét Rietepietz”
Tot zover alles normaal maar dan hoor ik ineens een zware dreigende stem zeggen; “dit is een noodoproep druk op 0 om het gesprek aan te nemen, de oproep blijft zich in snel tempo herhalen.
Alle waarschuwingen tegen oplichtingsscenario’s schieten door m’n hoofd, eh… als ik die 0 indruk, kán ik dan het slachtoffer worden van doorschakelen naar een lijn waar men gesprekken naar dure landen op mijn kosten mogelijk maakt?

Eer ik zover ben héb ik al opgehangen, noodoproep…? “An m’n hoela” ! Maar het zit me toch niet lekker. niet zo heel veel mensen gebruiken nog mijn vaste nummer en dus gooi ik er een appje uit “is iedereen oke want…..”? En dan vertel ik van de noodoproep. Ik besluit met de waarschuwing dat er waarschijnlijk weer slimme jongens een gat in de markt gevonden hebben en hoort zegt het voort!

Later in de week belt mijn overbuurman en zegt; “Riet het wil nog niet zo erg vlotten met mijn nieuwe telefoon en terwijl hij uitlegt …bla bla bla ….valt bij mij het kwartje. (wist zelfs niet dat ik nog een kwartje in huis had) Hij was een week eerder hier geweest om te vertellen dat zijn familie graag wilde dat hij een 50+ telefoon nam met een noodvoorziening. Hij heeft kind noch kraai (t’is me trouwens een raadsel welk nut een kraai kan hebben bij nood) en gebruikt nog een p.p Nokia als ik 15 jaar geleden had, Hij wilde weten of mijn nummer noodnummer mocht zijn omdat ik ook de sleutel van zijn huis heb.

Inderdaad, de vreemde oproep kwam dus van hem toen hij met zijn broer de boel probeerde te installeren. Het Is misschien 50+ vriendelijk maar 80+ is een ander verhaal, en de volgende dag zouden nieuwe deskundigen, in casu de kinderen van de broer, aanschuiven voor een nieuwe poging. Met heel veel heen en weer bellen is het gelukt, zij het op mijn mobielnummer omdat ik dán de locatie te zien krijg vanwaar de oproep komt wat natuurlijk wel het grootste pluspunt is. Als buurman in de AH is gevallen heeft het weinig zin dat ik met de sleutel in zijn huis ga kijken toch?

De telefoon heb ik nog niet gezien en of het een succes gaat worden heb ik toch nog wel twijfels bij. Oke, hij hoeft dan slechts één knop in te drukken maar die oude Nokia’s kun je ook voorkeuze toetsen in (laten) stellen. Maar ook één knop indrukken lukt niet als je bewusteloos bent en de man is hartpatiënt,of als de telefoon op het keukentafeltje ligt. Buurman schijnt zich er toch veiliger door te voelen, het lijstje met (voor geval van nood) naaste familieleden hád ik al en is nagekeken of alles nog klopt.
Eigenlijk is er dus niets veranderd op die locatiemelding na. Mazzel is dat buurman niet van de boswandelingen is, hoe zo’n locatie aangegeven c.q. gevonden moet worden kan best nog lastig zijn.
Mocht het ooit ter zake doend zijn houd ik jullie op de hoogte, beloofd.

alweer op stap

Ja hoor, ik begaf me ook vandaag weer “onder het volk” op mijn rondje Nederland. Een heerlijk bezoek aan Zeist bij Trees en Jan. (aka hulk) Omdat ik natuurlijk met het koninklijke rijtuig van NS naar huis moest, dit keer geheel zonder oponthoud, staat het verslag van de dag al op zijn site vóór ik zelfs maar thuis ben.
Bovendien was ik m’n camera vergeten en had zelf geen foto’s gemaakt.
Zijn verhaal lijkt erg compleet te zijn maar toch….is hij een kleinigheid vergeten…..

Hij had n.l. een afspraak bij de tandarts en om dié te ontlopen vluchtte hij de piramide van Austerlitz op.
Trees en ik, licht als een veertjes, achter hem aan én hem naar beneden gehaald.
Onderaan even in het schandblok vastgezet waar hij kon wachten tot Trees de auto had gehaald en zó hebben we hem tijdig bij de tandarts kunnen droppen.
Klik maar even op de foto om zijn verhaal te lezen en de foto’s te zien!

terug naar (ka)toen

Als jullie het goed vinden duiken we even samen tussen de lakens. Eh….. ja klopt, als jullie het niét goed vinden ga ik evengoed gewoon m’n gang en gaan we het over lakens hebben al wil ik niet direct “de lakens uitdelen”hoor. Vrijheid blijheid, ook onder lakens. Maar toch, ik erger me groen en geel aan de huidige hoeslakens. Mijn jongste aanschaf is een katoenen onderlaken in een Lits Jumeaux formaat zodat ik het ruim rondom in kan stoppen. Een duidelijk daad van opstandigheid om de rek eruit te krijgen bij de hoeslakens.

Toen jaren geleden het hoeslaken “uitgevonden” werd was dat een laken met in de vier hoeken elastiek genaaid. Pracht uitvinding, het bed altijd glad opgemaakt en het blééf ook glad liggen.
Met steeds twee hoeken in elkaar geschoven viel het ook nog redelijk makkelijk te strijken want ja, dit oudje strijkt nog alles zolang het maar niet het vaantje is.

Maar ja, de hoeken met elastiek werden groter, daarna werden de boven en onderkant geheel van elastiek gezien en bij het laatste hoeslaken dat ik kocht zat er helemaal rondom elastiek. Probeer dát nog maar eens op je strijkplank glad te krijgen. Bovendien zijn die randen met elastiek nog heel lang nat als de rest van het laken allang droog is.
Het geheel een beetje hebbelijk opvouwen is zelfs voor een puzzelliefhebber als ik ondoenlijk.

De verkoopster hád niets anders meer in haar voorraad en begreep mijn probleem niet, Bij het uitspreken van het woord “strijken” keek ze me aan alsof ik een heel vies woord had gezegd. Ze zei nog net niet dat ik m’n mond moest gaan spoelen!
Bovendien blijken de meeste mensen het hoeslaken na een rondje was-en droogmachine weer meteen over het matras te trekken dus is opvouwen gewoon niet aan de orde.
Wat is er toch gebeurd met (minimaal) één in gebruik, één in de was en één in de kast dat zoveel beter voor textiel is, al snap ik wel dat niet ieder stelletje nog begint met een uitzet met van alles 6 stuks. Of heb jij dat nog wel? En wie slaapt er nog tussen gestreken beddengoed? Of herken je het probleem!

kussengevecht

Wat zijn katten toch een eigenwijze dieren. Neem nou Beau, moet niets van kattenmandjes hebben, heeft niets met doosjes en zo’n lekker zacht hangmatje heeft hij ook al niets mee.
In de stoel (waarvan hij de armleggers al kapot gekrabbeld heeft) ligt een fleece dekentje maar daar óp gaan liggen is ook weer zo wat, Beau ziet altijd wel kans om zich eronder te graven. Ook al heb ik de zijkanten ingestopt.
Best riskant want ik héb weleens een volle boodschappentas in de stoel gekieperd omdat ik bij binnenkomst “de bult”even niet in de gaten had.

• 

• 

Soms zie je dan nog een piepklein stukje staart maar meestal helemaal niets. Natuurlijk probeer ik dat dan te filmen maar ik ben altijd te laat, net als nu, de camera ligt naast me maar ja, ik zit te schrijven en het mormel heeft het alweer voor elkaar. Of hij ziet me met de camera en dan is hij afgeleid, Beau heeft gewoon de pest aan een camera.
Behalve dat ligt hij graag op bepaalde kussentjes, die waar hij zijn nagels zo lekker in kan haken om ze naar zijn zin neer te leggen. Want wanneer ik ze neerleg i.p.v. rechtop zet taalt meneer niet naar de kussentjes.
Ook dát kussengevecht ontgaat me vaak, zelfs als ik er op loer en de camera standaard naast me ligt.
Maar de aanhouder wint en uiteindelijk lukt het me toch een paar keer Beau met zijn kussengevecht te betrappen, wat een gekke kat is het toch, maar wél lief hoor!

logistiek…..

Soms ben ik m’n eigen logistieke medewerker en dat vind ik nog leuk ook.
Een simpele vraag of ik donderdagmiddag deze krullenbol uit wil laten zorgt ervoor dat ik gisteren vanaf 12 uur tot laat in de middag alle hoeken van Zoetermeer zag.
Krullenbol Bailey is de Labradoedel in het gezin van kleindochter Jennifer.
Als er een onverwachte optie is voor een paar dagen Parijs voor het gezinnetje mag de hond natuurlijk bij Inge onderdak alleen de laatste dag is een probleem, iets met “er moet wel gewerkt worden ja”.
Na de laatste logeerwandeling mag Bailey in zijn eigen huis gezet worden in afwachting van de vakantiegangers….. eh… sleutels ?
Al eerder hadden we gemerkt dat mijn sleutel van Inge ’s achterdeur in de tas zat die verloren ging maar vergeten bij te maken, gelukkig zag ik haar maandag nog en kreeg haar sleutel te leen….. .
Dan gaan de logistieke raderen voor een rondje Zoetermeer draaien…..
Eerst maar naar mijn favoriete (grote) Aldi, als ik toch in Zoetermeer ben!
De bouwmarkt waar kleinzoon Maikel werkt ligt op de route, hij kan daar sleutels maken dan heb ik die tenminste weer.
Even schipperen tussen de lunchpauze’s van Maikel , van Inge die in het tuincafe van tuincentrum werkt én mijn lunch”pauze” die ik in allebei de bedrijven zou kunnen houden.
Het wordt het tuincafe bij Inge waar ik haar sleutels terug geef (ja, ik heb nu nieuwe, wel opletten hé) en zij mij de sleutel meegeeft van Jennifer.
Vandaar de hond ophalen en na drie kwartier wandelen in z’n eigen huis binnenbrengen…… eitje.
Wat dan weer wél jammer is dat het de ochtend grotendeels droog was maar precies als ik de hond gehaald heb zeikregent het drie kwartier lang.

Gelukkig had ik mijn Alkmaarse paraplu bij me en die kan ik makkelijk gebruiken, Bailey is goed opgevoed, trekt niet en als hij los loopt waar het mag blijft hij bij kruisingen netjes even wachten tot hij merkt welke kant ik op wil.
De regen deert hem niet, hij doet wat hij doen moet en sleept stokken mee alsof hij het pad voor me wil schoonvegen.
M’n hoofd en schouders bleven droog, dat kan van m’n schoenen niet gezegd worden en als ik me per app bij Jennifer beklaag over de regen wrijft zij het er nog even lekker in. Ze zijn onderweg naar huis maar nog in Frankrijk waar het nog ijsjesweer is.
Bij de plaatselijke Chinese toko pik ik maar meteen een maaltijdje op, hoef ik niet de keuken in als ik eindelijk thuis ben.
Tijd voor een lekker warm bad waarbij blijkt dat ik ineens gele voeten heb……. eh… had ik die Chinese toko tóch beter over kunnen slaan?

kerks…

Voor iemand die ongelovig is kom ik best vaak in een kerk, ja gisteren óók alweer. Dit keer in Alkmaar. En dan was ik er met iemand die héél veel van zowel de kerk als van Alkmaar weet.
Oude kerken zijn zonder uitzondering prachtig en verdienen een betere fotograaf dan ik ben maar natuurlijk belet dat me niet toch wat prutswerk van mezelf te gebruiken. Al was het maar omdat ik dingen zag die ik nog niet eerder zag.
De door z’n eenvoud indrukwekkende ronde voorkant van de kerk kwam terug in de rij houten kerkbankjes er onder. Eh… dat ronde deel het “schip”? Klok horen luiden, eh… maar dat schip aan de zijkant dan? Ja daar bij dat glas in lood dat ook al relatief eenvoudig is met héél veel kleine ruitjes.
Behalve dat heb ik de toilet eenheid nog nooit zó mooi weggewerkt gezien als daar.

Ach hemel, hoe ga ik de dag én Ferrara recht doen binnen 500 woorden. Alweer zo’n fijne dag met een fijn mens in een mooie oude stad.
Alkmaar is heel zuinig op oude panden, in plaats van platgooien krijgen veel oude panden een nieuwe bestemming met behoud van oude details. De oude waag, het paradepaardje van steden als Alkmaar, is natuurlijk nog steeds wat het was. Helaas alleen op vrijdag kaasmarkt, geeft niet, het weer werkt toch ook niet erg mee. Zodra we uit het station zijn zie ik dat men er ook heel zuinig is op voetgangers.

We scoren eerst kleine paraplu omdat de regen een blijvertje lijkt te worden en we willen toch niet de héle dag in het knusse restaurant blijven zitten.
Tegen lunchtijd is goed te merken dat op een terrasje zitten geen optie is, álle restaurants zijn rond 1 uur áfgeladen .
We stranden bij ( jawel Anneke) de HEMA waar je voor een uitgebreide lunch aan het verkeerde adres bent. Geeft niks want de “gezinsformaat” appelpunt van bij de koffie staat nog in de maag.

Het blijkt een goede keus want met een broodje en een kop koffie veroveren we een tafeltje aan het raam dat leuk zicht geeft op het oude stadhuis. We halen nog maar eens koffie en kletsen alsof we elkaar al járen persoonlijk kennen i.p.v. een paar uur.
Niemand stoort zich eraan dat we daar 2 uur min of meer zitten schuilen op 1 broodje en 2 koppen koffie p.p.
Vrijwel ieder restaurant zou ons de deur uitgekeken hebben. En dóór naar eh… theater? Bioscoop?

Inderdaad de bioscoop….. boven de drie meter nog bijna echt de bioscoop die het vroeger was maar onder de drie meter een filiaal van een bekende schoenenketen. Kijk dát is nog eens oude details bewaren en een winkelinrichting aanpassen.

Toch weer snel laat want de reis per trein duurt anderhalf uur, niet door de afstand maar de helft van de reis gaat per sprinter, dat zijn nazaten van de vroegere hondenkop treinen en tja bij een mannetjeshond is iedere boom raak. Met stops op soms maar 2 minuten, maar nooit meer dan 5 schiet het niet echt op.
Tijd voor mijn slechte invloed op het spoorboekje……. bij de overstap Haarlem zitten mensen al 2 uur te wachten wegens een aanrijding, Ik kom er vanaf met 3 kwartier wachten en een stik drukke trein.
IK stort neer op het eerste de best klapstoeltje en laat me insluiten door 6 mensen met een fiets, prima, afstand verzekerd én frisse lucht bij open deuren.

App overleg met de achterban als de trein nog steeds niet verder kan dan Leiden, dan haalt dochterlief me daar op, blijkt gelukkig niet nodig. Ik beloof mezelf een taxi vanaf het station naar huis, maar voor de taxistandplaats gevonden is komt de tram aan en nog voor 7 uur stap ik moe van een leuke dag de deur in.

ben ik weer

Jippie…… mens wat heb ik iedereen gemist. Er kwam een schat van een monteur die heel goed luisterde en meteen weer naar buiten verdween waar zijn vermoeden werd bevestigd, er zat érgens een verkeerde kabelaansluiting na werkzaamheden in de vorige week…….. in no time werkte álles weer.
Eigenlijk is het verhaal van m’n uitstap met Neeltje naar Delft nu behoorlijk afgekoeld, heel jammer want ik heb er altijd zoveel plezier in om het “heet van de naald” te schrijven.
Ondanks dat de meeste van jullie het verslag bij Neeltje al gelezen hebben toch nog even mijn visie op die dag.

Ben het natuurlijk hélemaal eens met haar dat het een topdag was en in Delft is dat wel héél makkelijk. Je struikelt er niet alleen over scheve stoepjes, stenen of ongelijke grafmonumenten maar óók over de terrasje. Daar hebben we goed gebruik van gemaakt om de voeten af en toe even bij te laten komen. We gebruikten de luncht op een bootterras van de door mij al ooit eens genoemde bakker Suikerbuik, een echte aanraden wat mij betreft. Betaalbaar een ruime keuze in “normale”zaken als omelet en uitsmijter maar ook keus genoeg in de wat “modernere” lunchgerechten.
Dan kan mijn dag al niet meer stuk.

Natuurlijk kom ik vaker in Delft maar dit keer hing ik, ten behoeve van Neeltje, ook de toerist uit. Bezochten we uiteraard zowel de oude als nieuwe kerk. Er werd in geen van beide gezongen dus we hadden geen haast om er uit te komen. De nieuwe kerk had een verrassing in petto. Het is de kerk waar in gewelven onder de grond de graftombes van de Oranjes liggen en bij binnenkomst leek de kerk me ineens zo klein.
Aan de rechterkant is een flink deel van de kerk verstopt achter een houten “huisje” waar je door kijkgaten de vorderingen kunt volgen van de vergroting van de grafkelder.

Op dit moment is er een ploeg archeologen bezig elkaar in de weg te lopen eventuele bodemschatten veilig te stellen vóór er verder gegraven zal worden. Wat er door die blauwe slangen loopt die uit de toiletruimte komen willen we niet weten denk ik.
De kerk blijft tijdens de werkzaamheden gewoon open en aan de tijdelijke houten wand hangen schermen waar je op video de bijzettingsplechtigheden kunt zien van o.a. Koningin Juliana. Voor zo’n gelegenheid wordt dan de zware steen links op bovenstaande foto verwijderd die nu de trap afsluit en de boel uiteraard met bloemen versiert. Best wel een meerwaarde bij het bezoeken aan de kerk dat we mee mogen gluren.
Ook Neeltje laat zich betrappen bij “de piepshow” (aan de andere kant van het gat lijkt ze ineens het melkmeisje van Vermeer) terwijl ik een andere piepshow lijkt te ontdekken, die bij het praalgraf van Willem van Oranje…. Neeltje maakte al melding van het feit dat “ze (ik dus) in veel dingen iets ziet wat een ander niet ziet”…. ach het zal de lichtval wel zijn denk ik……..”a dirty mind is a joy for ever.”

help!!!!

Een geweldig leuke dag gehad met Neeltje in Delft. Bij thuiskomst naruurlijk enthousiast een logje maken maarrrrr … niks noppes nadat. geen internet en geen TV. Na 2 uur klooien niet opgelost … morgen maar de provider bellen. Gelukkig doet de WiFi van de telefoon het wel dus kan ik prutsend laten weten dat bloggen ff niet gaat . kijk morgen maar bij Neeltje (van golven in zee) die heeft dan vast wel een verslag van een onwijs gezellige dag. vind het best wel knap van mezelf dat ik dit voor elkaar kreeg…. maar ik baal natuurlijk als de bekende stekker……….

slijk ….

Eigenlijk ben ik vanmorgen door een medeblogster “door het slijk gesleept'”, néé niet schrikken, het was niet gemeen hoor. Aukje is er niet de mens naar om vervelende dingen over mensen te vertellen, zoals de figuurlijke betekenis luidt.
Nee kijk maar, ze trok me een beetje letterlijk “door het slijk” in het prachtige groengebied achter de Haagse schaatsbaan de uithof.

We hadden nou eenmaal afgesproken samen te wandelen en konden gelukkig wachten tot de laatste bui overgetrokken was eer we van start gingen.
Maar ja, dan is zo’n groengebied nog niet dróóg natuurlijk en is het goed oppassen waar je loopt om niet een sliding te maken in “het slijk daar aarde”. Ook dat gezegde in dit geval letterlijk, en dus niet in de figuurlijke betekenis van “geld” waar we allemaal weleens met een sliding in zouden willen duiken.

Gelukkig weet Aukje er goed de weg en ze zoekt dan nog de paden op die min of meer verhard zijn om niet tot de enkels in de bagger te hoeven ploegen of erger.
Evengoed komen we niet altijd om de blubber heen. Ik loop nogal “rommelig” met de voeten schuin, ” schop in een smalle straat aan beide kanten de deuren open” zeiden ze vroeger thuis. Even niet aan gedacht dat zo’n lichte broek misschien niet zo slim is in deze omstandigheden.
Het resultaat is duidelijk te zien op de bovenste foto’s, ik schop met m’n hakken zelf m’n broekspijpen onder de bagger.

Zelfs de naaktslakken vonden het te nat op de grond en zochten een goed heenkomen in de bloemen van de berenklauw.
Misschien zijn het dáárom wel “naakt”slakken, kleding is niet praktisch wanneer je altijd in het slijk rond kruipt. Voor zover ik weet hebben slakken geen wasmachines, ik gelukkig wel dus het komt wel goed met die broek.
’t Was een top wandeling waarbij we zóveel gekletst hebben dat foto’s maken, op die van de slak na, gewoon vergeten werd. Ach, mijn foto’s zijn toch meestal wel een soort van “bagger”.