Alle begin is moeilijk, ook supporter zijn kan moeilijk zijn. Allemaal leuk als je cluppie wint dan kan je juichcape niet hoog genoeg wapperen….naar links……. naar rechts….. en vice versa…… maar als het mis gaat …….
……staan het huilen je nader dan het lachen. Waarom hebben ze het nou niet gewoon góed gedaan! Wat moet je dan nog met een juichcape!!!!! Uithuilen en een nieuw idool zoeken in de hoop dat het dit keer goed komt dan maar? Maar dan eerst zélf aan de bak, je moet toch weten waar “die jongens” doorheen moeten!!! Misschien wordt hij nog wel eens de nieuwe Kneet, best wel stoer toch dat wielrennen tegen de berg op? En mét publiek langs de kant wordt het helemáál een eitje!
Ja hoor, niets gedronken en toch ziet ze weer allemaal “beestjes”. Heeft ze vaker last van als ze de natuur opzoekt! En dan maakt ze er meteen drama van! Hé…kijk nou, daar ligt een hért in het water …. nee écht, kijk dan zelf!!!
Arm beest, ligt daar maar te spartelen……met een verkreukeld gewei !!
Sorry, sorry, sorry mevrouw meerkoet, ze wilde U niet storen maar U lag ook zó goed verstopt, goede morgen dan maar, dan wandelt ze weer verder met Inge en haar lief op landgoed Clingendaal. Iiiiieks….. wat klimt er dáár nou weer de boom in……..
Een beer? Een prehistorische schildpad of een nijlpaard? In ieder geval een flink maatje beest dat ze niet graag tegenkomen op de grond, echt niet…. z’n kop zit blijkbaar achter het blad…. o nee geen kop te zien……. griezel…….misschien wel uit de dierentuin ontsnapt, dat kán toch!
Snel doorlopen dan maar en thuis even op het internet zoeken of er soms melding gemaakt wordt van ontsnapte dieren. Gelukkig komen ze óók nog iets tegen dat wél is wat het lijkt, een lief klein vogeltje dat een miniconcert voor ze zingt!
Hebben jullie ook het gevoel dat de zomer je door de vingers glipt? De langste dag is al geweest en de echt zomerse dagen zijn op de vingers van één hand te tellen. Vorig jaar hadden we rond deze tijd al heel wat zomerse dagen gehad en hadden we juist nu de warmste dagen van het jaar. Ja natuurlijk weet ik dat zeker ik kocht nog snel een airco omdat Henk koel moest kunnen blijven. Mijn zwarte jurkje was ook eigenlijk te warm voor die dag maar omdat de crematieplechtigheid al om 9 uur begon had ik er geen last van. Volgens mij werd het die dag 34 graden, we komen nu maar nét over de helft, nog even en de verwarming moet weer aan.
Voor de natuur misschien niet zo slecht maar een beetje de gulden middenweg zou toch moeten kunnen, of vraag ik nou te veel? Net als verleden jaar ben ik te laat met de heg(gen) knippen, eh….. dat is eigenlijk geen knippen meer hé met zo’n elektrische toestand. Dat kun je het best voor de langste dag gedaan hebben. Meestal houd ik het wel beetje bij, met een gewone snoeischaar de lange uitlopers weghalen. Dan heb je niet zoveel rommel, houd gewoon in m’n hand wat ik afknip en kieper het meteen in de groenbak. Maar één keer per jaar moet het toch wat grondiger, anders groeit het pad naar de deur dicht. Vandaag in de achtertuin aan de slag geweest met een kleine beuken haag en twee taxus heggetjes. De bamboe ook meteen aangepakt want dáár kon ik ondertussen aan een groot Pandagezin een drie gangen menu serveren. In ieder geval was het dáár prima weer voor. Maar nu wil ik een graadje of 23 kortom……ZOMER!
Eigenlijk was Henk hier de man met de groene vingers, ik was altijd meer van ; “zet het maar daar, daar kleurt het leuk bij de rest”. En van” kijken hoe mooi alles het doet” en daar ben ik reuze goed in hoor, dan ben ik ook niet zuinig met complimentjes. O ja en water geven, dat deed ik natuurlijk ook wel eens. Maar écht verstand heb ik er dus niet van.
En toen kreeg ik vorig jaar tot 2x toe een prachtige paarse orchidee gestuurd door twee ( nee zelfs drie,) verschillende bloggers, zó lief. Natuurlijk doe ik dan m’n stinkende best om ze in leven te houden ondanks dat me dat nog nooit gelukt is.
Ze hebben prachtig gebloeid en ik las dat je de bloemstengels moest afknippen en daarna de plant in een koele lichte ruimte moest laten overwinteren met maar af en toe een klein beetje water. En zó stonden ze dus op mijn nachtkastje tot het voorjaar werd en ik ze weer naar beneden haalde. Ik had er hard hoofd in, behalve wat oude luchtwortels en het blad was er niets te zien.
Ze kregen wat extra voeding van me en gelijk met de rest nu weer op tijd water en toen………. ging ik in wonderen geloven. Nee nog geen bloemen maar wél in allebei het bewijs dat daar wél serieus aan gewerkt wordt. In één van de plantjes lopen zelfs twee bloemstelen uit. Ik ben apetrots op m’n groene vingers. Op m’n fotografische kwaliteiten iets minder, maar omdat m’n nieuwe telefoon ook een macro optie heeft wilde ik wel even prutsen, niet héél erg geslaagd. Zodra de orchideeën hun mooiste paarse “jurkjes” aan hebben maakt ik natuurlijk wéér foto’s, misschien heb dan ondertussen óók de telefooncamera “in m’n vingers”! maar ik beloof niets.
Vandaag nam Aukje me een beetje mee terug in het verleden. We hadden een wandelafspraak voor in het Haagse Zuiderpark en gisteravond stuurde ze per app de treurige vooruitzichten voor het weer, 92% kans op regen en max. temp. 16 graden. Of ik dan nog wel mee wilde. Natúúrlijk wilde ik mee, ik ben niet van suiker en het Zuiderpark had in mijn herinnering uitsluitend verharde paden.
In mijn herinnering ja, want ik ben opgegroeid op een goed half uur wandelen van het Zuiderpark. Op zondagmiddag liep m’n moeder dan soms met mij en m’n jongere broertje naar het park om er op de grote speelweide te kunnen ravotten. Lopend ja en “met zonder niks”, geen flesjes water of zo want “we waren niet van suiker hé”! Het is een groot park en ik leerde maar een deel van het park goed kennen, daar zou Aukje vandaag verandering in brengen.
Er zijn aan alle kanten ingangen en vanaf de kant waar we nú het park in gingen kwam ik op voor mij onbekend terrein, het was er prachtig! De grote groene muren die we passeren zijn door de regen natuurlijk een lust voor het oog, zó frisgroen. Er is een soort park in het park, een leerzame heemtuin. Zelfs met dit druilerige weer is het er goed toeven, hoe mooi moet het er zijn met een zonnetje.
Met een paraplu gewapend (regenjassen zijn veel te benauwd) trotseerden we de gestaag vallende (meestal) motregen op grote paden, onder de bomen kon de plu soms nog even dicht. We komen natuurlijk óók bij de grote speelweiden waar ik vroeger speelde. Waar destijds ook 1x per jaar de politie en brandweer demonstraties gaven, dat wás me een feest als je daarheen mocht. Later werden die weiden bij vorst ondergespoten en heb ik er nog wel eens de kinderen laten schaatsen. Pré-corona was er op die plek later jaarlijks parkpop, een groot muziekfestijn. Als de wind goed stond konden we daar flarden van horen toen ik nog in Den Haag woonden.
Ongemerkt hebben we ruim 5 km gewandeld en niet eens alles gezien, komt wel goed, ik ga er vast nu weer vaker wandelen. Tja, natuurlijk maakte ik foto’s maar helaas, de foto’s zijn vlekkerig, misschien een beslagen lens, of een licht lek van een eerdere val. Gelukkig stuurde Aukje een paar leuke foto’s door en een stukje film dat ik tussen twee stukjes “film met vage vlekken” van mezelf plakte. Dankjewel Aukje, het was ondanks de regen weer een top wandeling.
De nacht van 19 op 20 juni vorig jaar stierf Henk en natuurlijk mis ik zijn armen om me heen, maar ook heel erg zijn “one-liners” die je meestal niet aan zag komen. Soms liet ik iedereen huilen met mijn verhalen, dit weekend wil ik iedereen laten lachenmet oude logjes uit de laatste 10 jaar over “die lol”.
In een zonnige serre zit een al wat ouder echtpaar aan een tafeltje 6000 stripjes dubbelzijdig tape op kaartjes te plakken waarna de stripjes weer van het papieren strookje ontdaan worden zodat er “iets vaags” tussen twee kaartjes geplakt kan worden .
De radio staat op de regionale zender met een “gouwe ouwe ” muziekprogramma dat héél herkenbaar is voor de man die “de oorlog nog meegemaakt heeft ” . Dat niet alle teksten volledig bekend zijn belet hem niet uit volle borst mee te “zingen ” met de oude songs van Frank Sinatra en vele anderen .
Als de presentator aankondigt dat het volgende nummer is aangevraagd voor een echtpaar dat die dag hun 60 jarig huwelijksfeest viert voegt hij daar nog aan toe ;”zo’n jubileum kom je niet zo heel vaak meer tegen”. De man aan de tafel die verdacht veel op Henk lijkt zegt tot zijn vrouw ; ” wácht maar, wij komen eraan !!!” Vertederd kijkt de vrouw die enige gelijkenis met Rietepietz vertoont hem aan en zegt;” Denk je dat je me over ruim 10 jaar nog stééds aardig vindt ? “ Waarna de man lachend zegt; …. ” dan weet ik toch alláng niet meer wie je bent …….” !
Het is toch niemand ontgaan hé dat het gisteren Nationale Knuffeldag was! Nou ja niémand, Henk wist van niets! En dan ben ik niet te beroerd om hem van dat heuglijke nieuws op de hoogte te brengen. Terwijl ik op bank zit en Henk de plantjes water geeft in de serre zeg ik; ” het is vandaag Nationale knuffeldag, dóen we daar nog iets aan? “ Henk zet de gieter neer, posteert zich vóór de plantentafel alsof er iemand “plaats rust” heeft geroepen en zegt met een vreselijk foute blik in z’n ogen; “IK WÁCHT”!…………….
Een volgende keer zitten we tegenover elkaar in ’t bad. Ineens valt me op dat hij gelukkig nog aardig vlees op de botten heeft en ik zeg; “Hé, kijk nou, je hebt tietjes” ( ja sorry, het floepte er zomaar uit) zegt hij met een grote grijns op z’n snuit; ” dat zijn nog jonkies”!!
Ik breng en haal hem weer op van zijn biljart uurtje, soms moet ik dan even wachten, zo ook deze donderdag. Hij speelde nog toen ik binnen kwam en miste die stoot. Ik maak een opmerking dat hij vast van slag is omdat er een stoot binnenkwam en de heren dollen even door op dit onderwerp. Ik wordt een beetje “geroast” door de mannen en zeg vermanend, “heren, heren, vergeet niet dat Henk straks met mij mee naar huis moet”! Met de oude twinkeling in zijn ogen richt Henk zich tot zijn maatjes en zegt ; “wie is die dame”? Hoewel ik zie dat hij op dát moment donders goed weet wie die dame is ga ik erin mee en geef hem een hand; “mag ik me even voorstellen, ik ben de chauffeur van het busje” en terwijl ik hem in zijn jas help gooi ik er nog achteraan; “vindt je vrouw het goed dat je met een vreemde dame mee gaat? ” Onder luid gelach vertrekken we naar huis.
En voor wie er dan nóg geen genoeg van heeft hier en hier en hier nog meer.
En toch zitten er voor veel mensen aan die Covid vaccinatie méér haken en ogen dan je uit de luchtige bijsluiters mee krijgt. Voor mij zijn er nog steeds punten die discutabel zijn en grotendeels neerkomen op de té snelle ontwikkeling van het vaccin waardoor er niet genoeg onderzoek vooraf kon plaatsvinden.
* Bijvoorbeeld het feit dat er totaal niet gekeken wordt of men antistoffen in het bloed heeft. Er zijn nogal wat mensen die een besmetting doormaken zonder, of met weinig, klachten. Uiteindelijk krijgen véél meer mensen de ziekte in lichte mate dan dat er heel ernstige patiënten zijn. Alle mensen die niet wéten dat ze corona hadden krijgen dus 2x een vaccin i.p.v 1x, wat niet alleen onnodige verspilling van een schaars goedje is, er is ook een aanname dat men meer bijwerkingen kan hebben van de prik wanneer de ziekte al doorgemaakt is. Daar is nog niet voldoende over bekend, inderdaad, in de haast nog niet voldoende onderzoek naar gedaan.
* Om de burger voor vaccinatie te winnen wordt de impact van de bijwerkingen behoorlijk onderbelicht. Oke, sterfgevallen door vaccinatie zijn er veel minder dan door de ziekte corona maar de bijwerkingen gaan soms veel verder dan een beetje zware arm en een dag niet lekker in je vel zitten. Ook dochter Inge twijfelde heel erg over vaccinatie, en niet zonder reden. Zij heeft voor een aantal medicijnen een allergie en is héél voorzichtig met onbekende stoffen. In het verleden had ze door medicijnen al eens een anafylactische shock. Gelukkig lag ze toen al in het ziekenhuis en werd er adequaat ingegrepen. Maar ze hield er wél een hartritme stoornis aan over.
Al is er ook verschil in gevaar bij allergische reacties, het kenmerk van dat soort shocks is dat een volgende altijd érger is en in sommige gevallen zelfs dodelijk kan zijn. Ondanks dat uiteraard alles in haar medisch dossier staat vond haar arts geen beletsel voor de prik, een arts weet uiteraard ook geen dingen waar géén onderzoek naar gedaan is. Je begrijpt het al, natuurlijk gaf het wél een allergische reactie en veel angst hoe het zich allemaal verder zou ontwikkelen.
Na drie toch best angstige dagen voor dochterlief gaat het nu weer beter, maar de tweede prik mag ze niet halen. Ze vult meters formulieren in voor het Lareb en heeft een afspraak bij een allergoloog omdat voor de toekomst uitgezocht moet worden welke stof de allergie veroorzaakt. Allemaal zaken, en nog vele anderen, die naar mijn (bescheiden huisvrouwen) mening natuurlijk éérst onderzocht hadden moeten worden in een testfase voor het spul op de markt mocht. Maar ja, wie ben ik!
Iédereen loopt te puffen van de hitte, en wat treft jullie Rietepietz aan in het Elsenburgerbos….. ? Een plaatselijk “sneeuwbui”, misschien een beetje uit de richting geraakt. Er heeft ook nog iemand de tijd genomen om ergens tussen de bomen een (uit de verte gezien) mega grote iglo te bouwen, eh…. zeg maar gerust een ijspaleis! Maar als ik stevig doorstap kom ik toch ook nog een teken van het voorjaar tegen, moeder Fuut met kroost op haar rug. Een wandeling met verrassingen, nou ja als je het wilt zien natuurlijk!
Wie? Ik natuurlijk, ben voor de gelegenheid even voor de Aucuba gaan zitten waar ik sinds gisteren een innige band mee heb. Gisteren zat ik er óók maar dan wat minder vrijwillig! De aucuba is een flink uit de kluiten gewassen struik die in de hoek naast de schuur staat. Er is al heel vaak stevig aan gesnoeid want ik wil natuurlijk nog wel in de schuur kunnen. Maar goed, ik stond dus voor de schuur en wilde wat oude boeidelen klein maken om ze makkelijker weg te kunnen doen. Ze waren hier en daar een beetje weggerot dus ik dacht geen zaag nodig te hebben. Met een flinke trap hoorde ik al alles kraken en kon ik er een stuk zo afbreken, het overgebleven stuk was wat minder slecht en korter, en bood dermate veel tegenstand dat ik bij de volgende trap met een vaartje de Aucuba in gekatapulteerd werd. Nergens pijn gedaan, de struik is een geweldig vangnet alleen……. ik kon niet overeind komen. Oke, ik ben tegenwoordig niet meer zó handig in overeind komen als ik plat op de grond zit maar het is nét of de struik me vast houdt. Ik probeer achter me te kijken maar ook nek en schouders zijn niet zo soepel meer en ik kan niet ver genoeg omdraaien om te zien wat er aan de hand is. Met mijn hand achter me voelend ontdek ik wat er mis is. Iets héél onwaarschijnlijks….. ik draag een groene jurk met dunne lusjes om het smalle ceintuurtje vast te houden……niet mij! Maar kijk nou…..hoe is het mógelijk……
Nee natúúrlijk zat ik op de foto niet meerin de jurk, ik ben geen slangenmens hoor en bovendien heb ik weer gezondigd tegen één van de 10 geboden voor bejaarden; “ga nóóit zonder telefoon de zolder op of de tuin in”! Dit om zo nodig hulptroepen te kunnen alarmeren. Voor het eerst sinds de dood van Henk zit ik in m’n uppie te lachen, wat zóu hij gelachen hebben als hij me zo zag zitten huppen om los te komen, en we hadden vást samen gierend van het lachen elkaar met rake one-liners bestookt.
Daar zit ik dan, vastgehouden door een ooit afgesnoeide tak op zo’n 60 cm hoogte die de ultieme wraak bedacht door me vast te zetten aan een lullig lusje. Bij ieder ander zou het lusje breken, bij mij niet. Zelfs de jurk blijft heel. Nu ik wéét wat er aan de hand is kan ik bewegend en achter m’n rug friemelend met kunst en vliegwerk het lusje over de tak heen trekken! Eind goed al goed. Pas als ik sta zie ik dat het toch ook minder goed af had kunnen lopen, er is meer gesnoeid en óók veel lager bij de grond, kijk wat er rechts onderaan uit de grond omhoog komt…….!
Niet dat ik er op uit ben om gesprekken af te luisteren, zeker niet maar sinds iedereen al wandelend druk is met de telefoon kom je er gewoon niet meer omheen. Of je zit op een bankje in het zonnetje te genieten en op het volgende bankje zit iemand te in z’n uppie te kletsen, uiteraard in z’n telefoon. De wind is mijn kant op en ik hoor flarden van een gesprek ; ” ja ik ga het gesprek met hem aan, maar wel met de insteek hem te sensibiliseren”…….. en later …”gewoon het gevoel geven dat we z’n idee interessant vinden maar we doen natuurlijk wat we plan waren”…… Kan niet anders, die man zit in de politiek….. , niets nieuws onder de zon en ik doe m,n best het gesprek verder buiten te sluiten.
Maar soms vang ik iets op dat wél nieuw voor me is. Dan loop ik met Inge langs het Noord A en fietsen er twee jonge knullen op het parallel lopende fietspad ons voorbij. In de wind aanwaaiend horen we een opgewonden jongensstem bijna ademloos zeggen………; “Ik heb haar zonder mondkapje gezien”……..! Tja….. tijden veranderen, de nieuwe sensuele opwinding ………..; “liefje, mag ik je mondkapje af doen…..”? Ik zie het vóór me!
van koninklijk tot knettergek 
Leuk dat je reageert, dankjewel!