blubberen

Het wás droog, maar de paar dagen vóór we op kabouterjacht gingen was het niét droog. Daardoor was het ineens wél ineens overal felgroen in het Westerpark in Zoetermeer maar ook overal nogal blubberig.

Natuurlijk gingen onze “eigen kabouters” mee op kabouterjacht, zónder hen had ik geen kabouter gevonden geloof me. De speurtocht was uitgezet door een plaatselijke kindervoorziening, goed verzorgd en voorzien van een (plastic) knapzak met een natje en droogje voor iedere kabouter (die niet over de schouder gingen maar het stuur van de stepjes) en een route kaart plus afbeeldingen van de verstopte kabouters. Zonder afbeeldingen had het wel héél moeilijk geworden, de route was in elkaar gestoken toen alles nog kaal was, nu het groen ontploft is ontnam dat behoorlijk het zicht. Op de onderste foto heb ik de familie kabouter maar even vergroot boven de nauwelijks waarneembare puntmutsjes geplakt. Oke, de foto wás al niet best maar ook met een enorm jachtinstinct was het slecht jagen.

Onwijs leuk was het natuurlijk wél, wat zijn die kleintjes er bijdehand in, ze zagen het wanneer op de afbeelding maar één kabouter op een bepaald adres woonde maar sommige kabouters stiekem samenwoonden waardoor we soms voor een gesloten deur kwamen en soms een compleet gezinnetje aantroffen. Precies, ook kabouters hebben door corona én het slechte weer last van verveling, met een geboortegolf tot gevolg.
Het was een flinke tippel en tot mijn grote teleurstelling wilde niet één kabouter met me mee naar huis om even te stofzuigen voor me, héél jammer, dat moet ik nu helaas zélf gaan doen!

Advertentie