verstand versus gevoel

Haar verstand moet het al de hele week afleggen tegen haar gevoel. 5 April blijft natuurlijk haar trouwdag maar zonder bruidegom valt er geen nieuw huwelijksjaar te vieren.
Ze weet het heus wel, ook áls hij die ruim 9 maanden langer geleefd had zou er géén diamanten huwelijksfeest gevierd kunnen worden.
Maar toch, het zou zo mooi geweest zijn om bij 60 jaar nog één keer hun huwelijksband zo feestelijk mogelijk te bevestigen, hoe onlogisch ook, ze heeft verdriet dat het niet zover kwam.

De mooie herinneringen blijven gelukkig. Ze vierden, ondanks de eerste tekenen van zijn dementie, het gouden huwelijksfeest onvergetelijk. Ze raakte er destijds niet over uitgepraat in haar blogs. Ook 55 jaar huwelijk kon nog bescheiden gevierd worden.
Hun 40ste huwelijksdag was nog in het pre-digitale tijdperk maar gelukkig heeft ze de foto’s nog.

Ze hadden een aantal bungalows gehuurd in een bosrijke omgeving om het te vieren. Dat kort voor het feestelijke weekend de hele Veluwe op slot ging wegens een mond en klauwzeer uitbraak mocht de pret niet drukken.
De “feestcommissie” draaide in korte tijd een alternatief programma in elkaar.
Er werd een extra “stadswandeling” ingelast waarbij het bruidspaar nog even op de trappen van het stadhuis op de foto werd gezet, waarna een eveneens ingelaste gezamenlijke lunch in een restaurant. Die waren gelukkig tóen wel gewoon open.

Twee van de bungalows grensden aan elkaar en hadden daardoor een flink grasveld achter de huizen, dé ideale plek om een soort “spel zonder grenzen” te spelen.
Er werden groepen ingedeeld en heuse afteken kaarten gemaakt die door de scheidsrechter, “meneer van Heumen” (naar een creatie van de toen nog jonge Paul de Leeuw) afgetekend moesten worden. De zwager die niet meer zo goed ter been was werd tot meneer van Heumen benoemd. Ze ziet nóg de hilarische scene toen “meneer van Heumen” met stoel en al door twee potige deelnemers naar een andere hoek van het veld werd gedragen om “beter zich op het spel te hebben, dit (uiteraard gespeeld) wegens ongenoegen met zijn beslissing.

Het werd een dolle boel waar “deelnemen is belangrijker dan winnen” met voeten getreden werd. Er werd fanatiek gehinderd toen met grote legoblokken een toepasselijk woord gevormd moest worden, het bleek ook nog een lastig woord te zijn.
De bal aan de voet houdend langs een parcours was sommige te moeilijk, de bal oppakken liep een stuk makkelijker wat natuurlijk streng bestraft werd.
Alle ook toen al bijna vergeten oud Hollandse spelletjes kwamen langs, zaklopen, steltlopen (of voor wie dat niet durfde) blikjes lopen, ezeltje prik, eierlopen en noem maar op! Dat niet iedereen even soepel door de buishindernis tijgerde kwam de hilariteit alleen maar ten goede.

Ze weet nog hoe hij genoot van de algehele pret, en ze allebei even de zorgen vergaten die zijn opgezette buik hun baarde. Terechte zorgen bleek na de onderzoeken een week later, een kwaadaardige tumor van 5 cm in de endeldarm.
Ze realiseert zich nu meer dan ooit dat ze niet mag klagen over die paar maanden minder dan 60 jaar huwelijk, het had óók bij 40 jaar al op kunnen houden en ze kreeg toch nog ruim 19 mooie jaren extra!
Ja echt, haar verstand wéét het allemaal wel, maar toch hé…… !