oude (film) foto’s

Ik kwam stukjes film tegen van onze eerste (en enige) voorjaarsvakantie in Spanje.
Aan de costa del Sol, waar het in 1971 nog niet zo héél erg druk was en er nog contact met de locals was.
Zo herinner ik me Philippe, hij woonde ergens in de bergen waar hij paarden verhuurde aan toeristen.
Hij reed zelf mee als gids en hield onderweg een stop in een soort kroegje. “Phlippe mucho peseta’s” zei hij toen we wilde betalen en hij betaalde de drankjes.
Hij was trots op zijn verzameling ansichtkaarten die toeristen hem stuurden en die moesten we állemaal zien voor hij de paarden op ging zadelen. De kinderen, toen ongeveer zo oud en Levi en Amber nu, hadden hoogstens wel eens ezeltje gereden maar er ging genoeg begeleiding mee.
Kanjers hoor, ze gaven geen krimp als het paard iets lekkers uit “berm” wilde eten waardoor die hals van het paard toch best een glijbaan zó de afgrond in leek.
De kinderen kregen ook nog de grote sombrero’s vol met verse vijgen mee naar het appartement.

Heel jammer dat ik geen benul heb hoe er stukjes uit de film kan halen om hier te plaatsen, een screenshot maken levert dan nog wat (slechte) foto’s op.

Het ontbijt kregen we in het restaurant onder het appartement gebouw en kijk, daar zit Rietepietz met een sigaretje na het ontbijt. Ondénkbaar nu dat je aan tafel een sigaret opsteekt ook al is het eten op.
Dat pap en mam rookten was nieuw voor de kinderen. We hadden 7 jaar lang, de periode van de zwangerschappen/bevallingen en zuigelingen in huis.
Natuurlijk kochten we een belastingvrije slof sigaretten op Schiphol, voor de thuis blijvers! Maar zo’n eerste vliegreis was toch wel iets en iedereen zat te roken….. , je begrijpt, de slof is nooit in Nederland aangekomen.

Al gauw rookte ik weer minimaal een pakje per dag, tot ik er op m’n 39ste definitief mee stopte.
In de filmpjes zie ik heel wat stukjes waarin gerookt wordt.
Zoals op deze foto, zo’n 2 jaar later, zelfs aan de waterkant van de ven op het terrein waar we een caravanvakantie hielden.
Het is me een raadsel waar ik de sigaretten en aansteker bij me gestoken had. Zeker niét in de bikini, dat is wel duidelijk.
Het is wel duidelijk dat ik niet overdrijf als ik weleens beweer dat ik vroeger een nauwelijks getailleerde draadnagel was. Zó leuk die oude filmpjes

Advertentie

kunst stukje

Tja, je kán natuurlijk je natuurlijk gaan zitten ergeren wanneer je even in een soort file (tje) moet wachten als je graag naar huis wilt! Maar je kunt ook met bewondering even kijken naar het huzarenstukje dat een vrachtwarenchauffeur hier laat zien.
Geen idee waarom hij áchteruit over een piepklein bruggetje wilde met zijn meterslange oplegger waar nog niets op lag. Ik sloot pas aan toen hij al een deel van de lege oplader over het bruggetje heen had gemanoeuvreerd.
Je moet stalen zenuwen hebben om dat netjes voor elkaar te krijgen onder het toeziend oog van aan beide zijden wachtende chauffeurs die niet allemaal even geduldig zullen zijn als ik.
Ik vind het vaak al lastig mijn Suus met haar kleine kontje achteruit in klein parkeerplekje te prikken als er mensen staan te wachten. Alle lof voor die chauffeur wat mij betreft.
Bij nader inzien eet ik de lof lekker zelf op natuurlijk, heb ik ook wel verdiend na een week keihard werken.

goed nieuws

Kunnen we gebruiken toch…… komt mijn goede nieuws,”m’n velletje zit weer lekker”!
Ineens valt alles weer een beetje op z’n plaats, blijkt de nieuwe CV ketelman een echt “mens” en lijkt het probleem opgelost te hebben voor een schappelijke rekening en zo min mogelijk breken, valt er een lieve zelfgemaakte kaart van Amber in de brievenbus, en vandaag ook nog een liefdevolle kaart van Kakeltje!

Bovendien ben ik nodig op de drukkerij, erg nodig zelfs want deze week heb ik al iedere dag gewerkt en morgen en overmorgen zit ik ook niet achter de geraniums vrees ik. Oke, ik werk maar 5 uur per dag, 1x een gekke dag gaat prima maar een week lang zou me opbreken. Maar mens…. wat is werken heerlijk! Het bedrijf vindt op het nieuwe adres steeds meer z’n vorm en ik ben weer als vanouds “één van de jongens”. Ik voel me alsof ik weer bergen kan verzetten en eigenlijk dóe ik dat ook wel een beetje.

Zie je hoge dingen achter me? In totaal 4 pallets vol met grote boeken waar een kaart ingeplakt moet worden. En nee, natuurlijk ga ik niet voor iedere doos (36 p.pallet) hulp vragen, ik pel de pallet zélf af en pak zelfs steeds nieuwe dozen, zeg ik toch, Je bent één van de jongens of niet!
Aan de andere kant van het muurtje waar sinds vorige week mijn werktafels tegenaan staan wordt gewerkt aan een wat oudere boekdruk “cylinder” machine. Zo’n pers als waaraan Henk voor de jaren 80 nog werkte om de Scheveningse krant te drukken, net als de degels nu alleen nog voor de speciale functies want om te drukken ze veel te traag. Het regelmatige doffe tik–ke-boem- tik–ke-boem-tik– enz klinkt door de muur heen een beetje als een hartslag, de hartslag van een bedrijf dat herstellende is van een klein infarct. Of misschien is het wel de hartslag van Henk die ik hoor want die is natuurlijk bij me, (tenzij hij in de auto is blijven zitten, dat kan ook). En volgens mij sleept het geluid mijn hartslag mee, voorziet me van nieuwe energie.
Hoe bedoel je “werken is goed voor een mens” nou ja toch zeker als het vrijwillig is. Maar zeg nou zelf, hoor je m’n hartslag ….? Of is het toch de machine achter het muurtje, ik ga even voor je kijken.

Pietertje Puck

Drukke dag geweest en na het eten vervolg ik mijn rondje langs mijn linkjes, dat maar eerst want ik heb nog geen idee wat voor logje ik ga schrijven, dat moet dus maar even wachten. En dan kom ik bij een mede blogster een blog tegen over een 90 jarige moeder die het fenomeen GPS niet helemaal goed meekreeg.
Ach lees het even zelf bij omabaard, een ontroerend verhaaltje dat een heerlijk tegengif is voor alle ellende waar ik perse geen aandacht aan wil schenken.

Na lezing van dat logje moest ik ineens aan Pietertje Puck denken! Ik bedacht Pieterje in de auto voor de kleinkinderen. Met een verdraaide stem zocht ik contact met de kleintjes op de achterbank, vertelde dat ik Pietertje Puck was en dat ik zó klein was dat ik makkelijk in de auto kon wonen. Ze wilden álles van Pietertje weten, en Pietertje vroeg hén het hemd van het lijf.
Natuurlijk werd Pietertje geroepen zodra ze in de auto stapten en als hij vroeg of ze een leuke middag hadden gehad bij oma kreeg Pietertje Puck het héle verhaal te horen.

Pietertje kon dat niet weten natuurlijk, dié zat immers altijd in de auto en luisterde, stelde domme vragen, en gaf soms wel heel rare antwoorden.
Hij vroeg ze wel eens of ze een lieve oma hadden en dan vertrouwden ze hem toe dat oma écht heel gek kon doen.
En wanneer ze vervelende dingen hadden meegemaakt kon Pietertje Puck daar soms best een beetje bij helpen want hij bestond, ze hoorden hem toch zélf in de auto.
Zelfs toen ze eigenlijk al groot genoeg waren om te wéten hoe het in elkaar stak bleef Pietje Puck hun vriend in de auto, al was het maar om een saaie auto rit op te vrolijken.

voor de liefhebber

Er zijn op dit moment niet veel TV programma’s die m’n aandacht vast kunnen houden. Maakt niet uit, “jullie zitten toch op mijn schoot” en de TV staat dan eigenlijk alleen maar aan om wat beweging en leven om heen te creëren. Maar ik vond een leuke uitzondering, een nieuw programma voor de liefhebber van het fenomeen escape room. De code van Coppens: de wraak van de Belgen. Heerlijk programma waar de onvermijdelijke BNners een uur de tijd krijgen om via allerlei codes te ontsnappen.

Jullie weten vast nog wel hoe leuk ik het vond om met álle kleinkinderen naar een escape room gestuurd te worden.
We kwamen er maar op nippertje op tijd uit en dat was zeker niet dankzij mij al kon ik wél een keer een nuttige hint geven.
Maar ik was overwegend goed voor de gulle lach.
Je begrijpt , “de code van Coppens ” vind ik een leuk programma.
Op de zondagavond om 10 voor half 9, een tijd dat je toch thuis moet zijn door de avondklok.
Wat voor een deel van mijn lezers wel handicap zal zijn is dat het door SBS 6 wordt uitgezonden. Ik heb daar geen probleem mee, ik kijk altijd of het programma in mijn straatje valt, welke omroep het uitzendt zal me worst zijn. Op zijn tijd heeft iedere omroep wel iets dat me boeit of amuseert en daar gaat het toch om.
Tja, de reclame bij de commerciële omroepen …. ach, altijd goed om even koffie te halen, m’n glas te vullen, een plas te plegen enz! De reclames krijg ik op die manier meestal weinig van mee, maar áls er een opvalt zou ik ze soms zelfs voor een logje kunnen gebruiken.
Als er een enthousiaste verkopen bij één van de hoorboeren staat te beweren dat hij “een onzichtbaar hoorapparaat in het oor kan aanbrengen” heeft dat mijn aandacht, ik zou al heel tevreden zijn als hij “een zichtbaar hoorapparaat zó in het oor aan kan aanbrengen” dat het onzichtbaar is voor de buitenwereld.
Lijkt me trouwens een enorm gepruts met zo’n onzichtbaar hoorapparaat, maar dat zal wel aan mij liggen.

off day

Moet maar kunnen hoor gewoon ff niet lekker in m’n ( toch wel ruim genoeg) velletje zitten.
Geef ik mezelf nog wel een schop onder een zeker lichaamsdeel en kijk of Suus te porren is om verstoppertje te spelen en haar zal het niet liggen, zó heeft ze zich verstopt en zó komt ze weer stralend te voorschijn.

Maar we zijn gauw uitgespeeld , ik probeer nog een tip uit om thuis lekker in beweging te kunnen blijven, bewegen is goed voor de geest…….. maar ik wéét het niet….. het lijkt me minder goed voor mijn ” broze oude vrouwtjes” lichaam.

Mwah….. maar niet, maar eens nadenken over de nieuwe maatregelen die ons te wachten staan, allemaal nog een beetje onduidelijk, ik schrijf maar even een briefje……..

boekenpraatje

Laat maar zakken hoor die wenkbrauwen, natuurlijk ga ik niet standaard een boekenpraatje houden, weet je toch!
Mijn hoofd heeft nog steeds een beetje moeite om niet af te dwalen al is er wél wat verbetering.
Sinterklaas bracht dit boek.
Een boek dat in Zweden een toppertje was en ook in Nederland flink aan de weg timmerde met lezers die “er vrolijk van werden”.

Natuurlijk ben ik weer een uitzondering, vrolijk ben ik er nog niet van geworden maar oke, ik ben pas op pag. 147 dus dat kan nog komen.
De schrijfstijl is inderdaad leuk en het titel gevende verhaal is zeker grappig maar… (je hoorde de maar al aankomen) steeds als ik echt lekker in het verhaal zit komt er, in chronologische delen vanaf zijn geboorte in 1905, een hoofdstuk uit het leven van de 100jarige.

Of dat een doel dient weet ik nog niet, ik ben geneigd te denken dat het gebeurt om mij uit het verhaal te halen. Al gauw komen de jaren aan de beurt waar ik al herinneringen aan heb en dan begint de ellende.
Op miraculeuze wijze krijgt de man in zijn leven te maken met landen en wereldleiders waarvan de naam mij terug brengt in mijn vroege jeugd. Op de distributie radio kwamen die namen in de “ANP”nieuwsberichten destijds i.v.m. al dan niet schokkende, wereldgebeurtenissen regelmatig voorbij, .

Als het over Iran gaat in de periode 1947- 48 is m’n concentratie echt helemaal weg…. eh… Iran, heette dat in die tijd niet “Perzië”? Ik dwaal af naar mijn tiener jaren en meen toch zeker te weten dat de Sjah van “Perzië” wereld nieuws schreef door te scheiden van zijn prachtige vrouw Soraya wegens het in gebreke blijven van haar broedstoof. Hij hertrouwde kort daarna met een andere mooie vrouw die voor een mannelijke opvolger zorgde .
Wél ff jammer dat deze zoon nooit op de “pauwentroon” kwam. In 1979 werd de Shah met zijn gezin verbannen na een revolutie en werd het land de “islamitische republiek Iran”.
Oke, ik heb de wijsheid niet in pacht en voor ik de vertaler beschuldig van een foutje duik ik even in Wiki;

“In 1935 vroeg de toenmalige sjah Reza Pahlavi andere landen om voortaan de lokale naam van het land, Iran, te gebruiken. Omdat de naam Iran vaak aanleiding gaf tot verwarring met de buurstaat Irak, werd in 1949 voor buitenlands gebruik weer de naam Perzië ingevoerd. Na een protest van de Perzische/Iraanse geleerden, kondigde de regering in 1959 aan dat, in andere talen dan het Perzisch, beide namen officieel gebruikt mogen worden. Een inwoner van Iran/Perzië is een Iraniër of een Pers.

Het klopt dus wel dat ik me Iran als Perzié herinner maar de inwoners noemden het land Iran. Het laat wel duidelijk zien dat een boek schrijven veel vooronderzoek vereist, tenzij je “hij verdronk in haar diepblauwe ogen en ze leefden nog lang en gelukkig” boeken schrijft.
Eh… waar was ik ook alweer, o ja bladzijde 147 , misschien moet ik al die “levens periodes” maar overslaan, of éérst allemaal lezen. Want zó wordt het niets met de concentratie…. die arme Soraya, gewoon uit haar sprookjeshuwelijk geknikkerd omdat ze geen kind kreeg….

veel beloven….

Veel beloven, weinig geven, doet een gek in vreugde leven.

Wie kent het spreekwoord niet! Ik leg het heel summier uit en laat het zien aan de hand van een filmpje.

*Er was veel sneeuw beloofd,
*er kwam heel weinig,
*in het gezin van kleindochter Jennifer werd iedereen gek,
*en ze leefde in grote vreugde …..

………… tot ze moegespeeld naar huis trokken om (deels) véél te laat naar bed te gaan!

van ’t padje af

Ach ik vertel natuurlijk niets nieuws dat ik wel eens “van ’t padje af ben”, geheim houden hoeft dus eigenlijk niet. Dat “sssttt” gebaar is meer voor de locatie waar ik vanmorgen zo héérlijk gewandeld zó afgezien heb. Samen met mede blogster Aukje die in de buurt van dat prachtige eh… waardeloze wandelgebied woont.
Hoe minder bekend dat gebied is hoe beter dan kan ik daar beter geen reclame voor maken. Laat ik dus niet al te lovend zijn. Het is behoorlijk onbegaanbaar gebied waar soms het pad, dat je eigenlijk al geen pad mag noemen, ineens helemáál ophoudt en we dus letterlijk van “het padje af raakten. niét heen gaan dus want dat wil toch niemand?

De grote meerwaarde was natuurlijk de aanwezigheid van Aukje want alleen is maar alleen, ook tijdens het wandelen. Geen zorgen hoor, we hielden goed afstand, vaak noodgedwongen omdat we voor de avontuurlijke paden kozen, daar pas je je aan de flora en fauna aan, precies, je loopt in de ganzenpas. Aanvankelijk zien we zelfs geen kip, nou ja later ook geen kip te zien maar toen kwamen we toch heel af en toe een paar wandelaars tegen.

We liepen zelf ook wel een beetje als een kip zonder kop, deden ons best de watertoren van Monster aan de juiste kant te houden maar dat kreng bleek af en toe stiekem een ommetje te maken.
Het voordeel van de druk bebouwde randstad is dat verdwalen nérgens een optie is, geen enkel natuurgebied is er nog zó groot dat je niet op enig moment contact met de bewoonde wereld tegenkomt.

Je wandelt natuurlijk niet op je zondagse schoenen maar er ligt nogal wat spul dat je echt niet in ribbels van je stevige stappers wilt hebben. Aukje zei “kijk er zitten hier beestjes….” nou… zeg maar gerust beesten hoor. We zagen ze gelukkig alleen uit de verte, ze hoeven uiteindelijk niet eens boos te zijn om je voet in een rampenplan te veranderen.
We zien kans al die hopen te ontwijken en zodra het torentje weer op de juiste plaats staat zijn we ongemerkt alweer een flink stuk op de terugweg en ruim 7 km later stappen we weer in de auto.
Tja, ik ben nogal breedsprakig, het verslag van Aukje op haar site zegt in véél minder woorden en met een paar foto’s eigenlijk ook het hele verhaal, dat vind ik zó knap!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

bijna gemist….

Als arbeid écht “adelt” zou ik nu met “douairière” aangeschreven mogen worden. De drukkerij had me twee dagen nodig en ik heb beestachtig hard gewerkt. Krijgt een mens niets van natuurlijk maar ik had even geen tijd om de actualiteiten rond het virus te volgen en had blijkbaar het één en ander gemist.
Niet alleen het praatje van Rutte maar ook het belangrijke bericht van het RIVM. Daardoor begreep ik niet wat ik in de lucht zag vroeg in de avond en ook niet wat de buurman in de tuin deed.
Dát begreep ik pas toen het bericht gelezen had…..!|
Maar jullie hadden het natuurlijk allemaal wél gezien en als gehoorzame burgers aan de oproep gehoor gegeven.
Oh… je had het bericht ook gemist? Lees het dan nog even heel aandachtig.