balans opmaken

Hoe ik terug kijk op het jaar dat nu bijna om is…… nou eigenlijk met behoorlijk gemengde gevoelens.
Aan de éne kant met grote dankbaarheid voor alle hartverwarmende steun/hulp en medeleven van zowel mijn thuisfront als uit mijn blogwereld. Alleen dankzij die ondersteuning kon ik Henk tot aan zijn laatste adem thuis verzorgen. Daar word ik nog steeds warm van!

Maar dan de andere kant, de zorg en de overheid waar ik al geen hoge pet van op had maar die me ondanks dat nóg zwaar teleur kon stellen. Menigmaal voelde ik me geschoffeerd bij de verwijten dat ik zélf zorg afwees of niet aan belachelijk regeltjes voldeed! Dat de zorg die ik afwees domweg niet aansloot op wat er nodig was en dus alleen maar méér problemen gaf werd niet erkent, ik was eigenwijs. Ach daar heb ik hier vaak genoeg over gezeurd.

Naar alle omstandigheden gaat het nog steeds best goed met me, maar natuurlijk had ik zelf niet meteen door dat ik behalve met een rouwproces ook wel met een vorm van een burn-out had te dealen. Jarenlange 24uurszorg gaat je niet in de koude kleren zitten, de zware overbelasting groei je in en gaat “goed” tótdat de druk van de ketel gaat, dan is het op.

De corona maatregelen zijn voor mij eerder een zegen dan een kwaad, er hóeft niet zo veel en dat is goed, ik heb nogal eens de neiging m’n krachten te overschatten wat dan weer een gebroken parelketting oplevert.
Maar eigenlijk voel ik me ook wat het corona gedoe betreft soms zwaar ondergeschoffeld en daar ben ik vast niet de enige in.

Er is méér dan corona! Natuurlijk is het héél erg om mensen te verliezen, of zorgen te hebben over geliefden die lijden aan dit rot-virus, maar maakt dat andere zorgen over je bedrijf naar de knoppen zien gaan, over andere ziektes en/of verliezen minder erg? Moeten we daarom “maar niet zeuren” en ons realiseren ” dat we in zo’n geweldig land wonen”. Ja zeker, het is zwaar voor de mensen die in de zorgwerken, daar is gelukkig ook terecht veel aandacht voor. Maar moeten we álle, vaak terechte, zorgen dan maar weg relativeren?

Wat ik mis is aandacht voor bijv. mensen die thuis 24 per dag voor een patiënt zorgen, die niét aan het eind van de dag “naar huis” kunnen maar moeten blijven zorgen. Oók wanneer het beetje zorg dat je kreeg ingetrokken werd door corona maatregelen. Ik voel me soms echt geschoffeerd door columns die alles wegzetten als gezeur want; “alleen corona is erg”.

Trouwens, mij hoor je niet over de C. beperkingen want eerlijk gezegd was ik vorig jaar zónder het virus méér beperkt in de decembermaand dan nu mét de corona maatregelen!
Maar dáár had toen, behalve mijn twee werelden, verder niemand een boodschap aan. De overheid niet, de zorg niet, de columnisten niet en de fondsenwervende ondersteuningsorganisaties niet.

Zucht….., een zuur logje, vergeef me, ik wil óók wel eens zeuren!
En natuurlijk, ook mijn leed doet niets af aan al het andere leed in de wereld! Maar we voelen “het eigen leed” nou eenmaal het meest.