Niet schrikken van de titel, ik ging niet uit in de zin van “ze gaf het op… was kapot… en wilde even niet meer”. Nee hoor, verre van dat, ik ging écht uit en had een fijne avond.
Vóór de theaters weer tijdelijk dicht gingen had ik al een kaartje gekocht voor “Diederick’s debuut” en net op tijd mocht het theater weer 30 gasten ontvangen. Eigenlijk meer om een piepklein steentje bij te dragen aan de best zwaar getroffen culturele sector dan dat ik zat te wachten op een avond uit in m’n uppie.
Jahah… natuurlijk kan ik wel iemand vragen om mee te gaan, maar wil ik iemand zijn die altijd een ander nodig heeft om iets leuks te gaan doen? Nee dus, dat wil ik niet, dan toch maar die sprong in het diepe.
En echt, ik heb er géén spijt van, heb geen gezelschap gemist al moet ik eerlijk zeggen dat het fijn was om bij thuiskomst even met Inge te bellen zoals ze gevraagd had. Na praten lukt nou eenmaal niét in je uppie. Daarna ook nog gebeld met ongeveer de grootste fan van Diederick, Melody, op wiens aanraden ik de show bezocht.
Zij kent de show en begreep onmiddellijk dat er ook stukjes in de show zaten die me ontroerde.
Dat zal dan misschien niet voor iedereen zo zijn, maar als daar iemand staat te vertellen over zijn verdriet toen z’n opa overleed en dan ook nog een stukje liebestraum speelt raakt me dat behoorlijk. Liebestraum heeft voor mij mooie herinneringen en werd ook tijdens de crematie plechtigheid van Henk gespeeld, áls ik al commentaar op de voorstelling zou hebben zou het zijn dat hij dit mooie stuk uit had mogen spelen.
Met het idee op stap dat met 30 mensen in zo’n grote schouwburgzaal de intimiteit wel ver te zoeken zou zijn werd ik aangenaam verrast dat het publiek zélf op het podium gezet werd.
De foto’s zijn slecht genoeg om de privacy te waarborgen, het was héél apart om met 30 mensen op het voorste deel van het podium te zitten. Best wel een contradictie dat een artiest “uitverkocht is” terwijl hij een lege zaal inkijkt. De gekozen oplossing moet voor de artiest véél prettiger zijn dan dertig mensen verspreidt in een verder lege zaal.
Ik zat dus vrijwel in de coulissen, een héél aparte ervaring. De foto’s vertekenen ook hier wel iets maar geloof me, er werd heel goed opgelet dat iedereen ruimte had. Het voelde voor mij éven ongemakkelijk dat ik alleen was terwijl de stoeltjes per twee opgesteld waren, er mocht uiteraard géén vreemde naast me zitten, ondanks het tafeltje er tussen. Gelukkig waren er ook bezoekers met z’n drieën en met wat schuiven kwam dat alsnog prima voor elkaar.
De voorstelling? Prima geschikt voor een klein publiek, heel onderhoudend met ook veel leuke weetjes.
Maar vooral ook leuk aangepast aan de situatie waarbij een mogelijke hoest- of niesbui leuk zorgen vrij gemaakt werd. Veel muziek die volledig in mijn straatje viel en nummers van hemzelf die echt iets toevoegen oh wacht, op de aan zijn naam gelinkte site staat de voorstelling goed verwoord. Wat mij betreft is Diederick’s debuut geslaagd, mijn debuut als solo bezoeker trouwens ook.
van koninklijk tot knettergek 
Leuk dat je reageert, dankjewel!