van de wal…

De meeste mensen komen wel eens in een situatie dat ze “van de wal in de sloot raken”.
Bij mij gaat nóóit iets gewoon en dus raak ik binnenkort misschien wel van “de sloot op de wal”.
Nou ja dat hóóp ik in ieder geval.
Ik heb de laatste paar jaar niet onder stoelen of banken gestoken dat mijn huisarts zich nou niet direct het vuur uit de sloffen liep om Henk en mij te ondersteunen.
Toen ik van de week bij thuiskomst een brief van de huisarts op de mat vond dacht ik; “o jé, die gaat zeuren dat ik die twee prikken niet ben komen halen waarover ik eerder een brief kreeg.
Mwah….. ik had beter kunnen weten, dat zal hem worst zijn. Ik hoor het de schouwarts ( die na Henk’s overlijden de dood moest bevestigen) nóg zeggen. “ik geef het door aan Uw huisarts, die komt dan morgen om afscheid te nemen en zal in de komen maanden U af en toe bezoeken om te zien hoe het met U gaat”.
Hij kwám inderdaad de volgende ochtend om te condoleren maar, het is vandaag precies 5 maanden geleden en…. nóóit meer gezien die huisarts.

Maar de brief bracht wél een verheugende mededeling, hij heeft de praktijk overgedaan aan een arts die, na haar stage periode, al één dag per week bij hem werkte . Ze heeft bij Henk destijds de hechtingen uit zijn hoofd gehaald, aardige vrouw.

In de brief betreurt de huisarts het dat er geen receptie gehouden kan worden, hij steekt terecht de assistentes een pluim in een zeker lichaamsdeel en schrijft dan óók nog een stukje over zijn arts zijn dat hij voor mij altijd heel goed verborgen heeft weten te houden….

In ieder geval heb ik zeker niet de ervaring dat ik met hem een huisarts had als in die beschrijving. Die eventuele receptie zou ik ook zeker niét bezocht hebben, heb veel meer de neiging hem “een (niet zo) lief briefje” te sturen. Nee, de nu scheidende arts heet géén “Sloot”, maar ik wel het gevoel dat hij me een uiteindelijk toch een beetje van de sloot op de Wal helpt. Veel beroerder dan met hem kan ik het volgens mij niet treffen.