Sint’s hulpje

Kortgeleden schreef ik al dat Levi “het geheim van Sinterklaas” weet!
Dat betekent natuurlijk dat hij nu officieel ook “hulp-Sinterklaas”is.
Het is zó schattig dat hij in ieder gesprek waar Sinterklaas of zwarte Piet ter sprake komt een knipoog van verstandhouding geeft,
Dat we toch vooral wél weten dat hij op de hoogte is maar voor zijn zusje net doet alsof! Je bent groot of niet hé!
Omdat zijn moeder het razend druk heeft besloten Inge en ik met onze hulp-Sinterklaas inkopen te gaan doen…….want natuurlijk moet alles geleerd worden, ook als hulp-Sinterklaas inkopen doen.

Een achtjarige heeft nog niet héél veel benul van de waarde van het geld. Voor 12 mensen een cadeautje kopen, nee natuurlijk slaat hij niémand over, is met een uiterst minimaal budget iets waar een afgestudeerd econoom z’n handen vanaf zou trekken.
Het scheerapparaat dat hij voor opa wil kopen, niet geheel zonder eigenbelang want z’n baard prikt altijd zo, gaat niet lukken begrijpt hij na onze uitleg. We stappen de enige winkel binnen die bij zijn budget past… precies, begint met een A .

Als een ongeleid projectiel sleep hij ons door de winkel maar heeft wonderlijk snel in de gaten hoe dat werkt met die prijskaartjes, meer dan 1 en nog wat komt niet in aanmerking. Gelukkig is er zelfs van alles waar slechts “nog wat” bij staat . Het moge duidelijk zijn dat er ogenschijnlijk geen grote hartenwensen vervuld gaan worden, hoewel…..

Als een vlo springt onze hulp-Sint van rek naar rek, kan vaak de verleiding niet weerstaan even aan “een cadeautje voor Levi” te zitten maar met zachte dwang begrijpt hij dat een hulp-Sint niets voor zichzelf koopt. Dat het cadeautje voor Amber iets te maken heeft met de klei van hen samen die allemaal tot één grauwe kleur geknutseld is moet maar kunnen.

De bruisballen die hij perse voor oma wil kopen liggen eigenlijk boven budget maar hij is er niet vanaf te brengen… hij had er gisteren zelf één in bad en dat was zó geweldig…, alleen is het kiezen zo moeilijk want zo’n mooie grote is net zo duur als 5 kleintjes. Het worden de 5 kleintjes, want al die kleurtjes zijn zo leuk.

We slagen wonderwel en in korte tijd, al blijft het bijsturen en vooral zorgen dat hij niet van alles uit de rekken graait terwijl we richting kassa lopen. Ongemerkt vul ik het tekort aan dat ik aan zie komen als hij zijn geld omslachtig uit zijn portemonnee peutert maar hij betaalt natuurlijk zélf.

Bij oma thuis “helpen” Inge en ik hem om alles in te pakken en het gevecht met het plakband apparaat, de namen schrijft hij zelf op de pakjes. Dat maakt het minder leesbaar maar wél duidelijk herkenbaar als “hier zit je hartenwens in want… gekocht door de hulp-Sint” dat zal me een gejuich worden.
Op het pakje van de bruisballen schrijft hij “voor de kinderen” eh…… was dat niet voor oma? Heel gedecideerd zegt hij, “nee dit is voor de kinderen”.
Ach, hulp-Sinterklaas zijn is ook nog best lastig, maar oh zo schattig. Ik haal de andere dag dus nog even snel eenzelfde setje bruisballen, voor z’n oma dit keer. Daar zal hij nog van opkijken, onze geweldige hulp-Sint!

Advertentie

dromen zijn….

Dromen zijn bedrog ja zegt het spreekwoord. Maar er zijn ook mensen die dromen uitleggen en vertalen naar dingen die je mee maakt.
Dat ze soms iets met verwerking te maken hebben geloof ik wel.
Tot gisteren kwam Henk nog niet in mijn dromen voor en ik had me al eens afgevraagd waarom sommige mensen zulke prachtige dromen over overledenen kunnen hebben en hij mij nooit bezoekt in mijn slaap.

De drukke periode waar ik middenin zit heeft wel wat invloed op mijn nog maar pas herstelde slaapritme. Na een paar héél onrustige korte nachten had ik vannacht alleen een breek om half 5 en viel rond half 6 toch nog twee uur lang in slaap en tóen droomde ik van Henk.
Wel heel jammer dat hij nou juist niet op z’n best was.

Hij zat in zijn rolstoel, die trouwens steeds in een kinderwandelwagen veranderde waar hij dan half onderuit in hing. Hij schopte steeds één van zijn schoenen uit. Eer ik dat door had was ik dan al een stuk verder gelopen, moest dus terug lopen om de schoen te zoeken, de rolstoel weer in het juiste model te zetten zodat hij weer rechtop zat, én zijn schoen aan doen waar hij dan weer niet aan mee wilde werken.
De laatste keer dat ik de schoen gevonden had lag er een jonge zwarte kat bij die vreselijk in mijn vinger hing met zijn nagels, en ondertussen had Henk óók zijn sok uit getrokken….. ik werd er een helemaal radeloos van!

Gelukkig werd ik toen wakker, wél goed uitgerust maar een beetje teleurgesteld. Waarom droomde ik nou juist niet over al die mooie momenten uit ons leven van vóór de dementie!
O ja natuurlijk……. , dan had ik helemaal nooit meer wakker geworden!

wat een bende

Toegegeven, het is wat rommeling hier in huis, dat hoort nou eenmaal bij surprises maken, maar om dat nou een bende te noemen gaat me te ver.
Waar het wél een bende is is in de drukkerij, zowel in de oude behuizing als in de nieuwe. Wat in het éne gebouw wordt afgebroken moet in het andere gebouw weer worden opgebouwd.
Vorige week maakte ik een filmpje toen nog lang niet alles weg was.

Eén van de collega’s zorgt ervoor dat het naambord niet vergeten wordt, daar staat tenslotte op hoelang het bedrijf al bestaat onder deze naam, al meer dan 125 jaar. Hij heeft al een plekje bedacht waar het wordt opgehangen zal worden, in het hoekje waar de degels staan die nog steeds voor sommige bijzonder taken gebruikt worden. Bijv. foliedruk.
Diezelfde collega heeft gezorgd dat er, tussen alle oude benodigdheden, óók een plaatsje is waar Henk toe kan kijken.

Ja daar rechts, vlak bij dat stukje blauw, staat het cliché van een foto van Henk. Gemaakt voor een artikel in de Scheveningse krant toen hij daar 25 jaar werkte. Er zouden nog héél veel jaren bij komen en … ik geef het toe, het modebeeld lang haar en een grote baard deed niet écht iets voor hem.
Gelukkig hoeft hij al die onrust niet meer mee te maken, hij zou het niet meer begrepen hebben. Het bankje waar hij wel eens op sliep staat buiten, voor het groot vuil, nou ja, hij heeft het niet meer nodig.
Morgen mag ik nog een dagje werken op het oude adres waar ondertussen ook de allergrootste pers weg is. Maar in het andere pand is de opbouw chaos nog te groot om een rustig werkplekje voor mij te kunnen vinden.
Gaat niet écht gezellig worden maar het moet maar even.
Na die grote klus thuis van vorige week werd er een prachtige bos rozen bezorgd, van de baas voor alle medewerking de laatste paar maanden, is hij lief of is hij lief!

rokerig

Regionale omroepen zijn vaak een beetje kweekvijver voor presentators/verslaggevers/nieuwslezers voor de landelijke zenders.
Ik bedoel…. het vak moet geleerd worden en daar moet je meestal op de onderste trede beginnen om het vak met vallen en opstaan te leren.
Er gebeurt best wel van alles bij ons in de regio hoor ik op de radio, ontploffende vuurwerkbommen, aangestoken branden enz….!
Gelukkig geen gewonden bij deze gebeurtenissen maar ik héb toch m’n twijfels of iedereen er wel gezond bij kon blijven.
Ik hoorde de nieuwslezer aan het eind van het brand item zeggen;

“er werden twee mensen voor het inademen van rook naar het ziekenhuis gebracht”.

Ik wéét het niet, past dit wel in het beeld om roken te ontmoedigen? Lijkt me niet écht in een ziekenhuis passen.
Of is het een alternatieve behandeling waar ik nog niet bekend mee ben.
Wie weet is het wel een soort ” beter conserveren” door middel van roken, precies, zoals bij makreel bijvoorbeeld.
Ideaal om het ouder worden een halt toe te roepen.
Gewoon zoiets als een stoombad maar dán een met rook gevuld hok i.p.v. met stoom, adem in……. adem uit…. !
Tja, eerlijk gezegd zie ik voor deze omroeper op korte termijn nog géén baan bij de npo! Hoewel… zeg nooit nooit, want ook daar schrijven nieuwslezers tegenwoordig hun eigen teksten, ook als ze niet écht een taalknobbel hebben.

wereld tip

Het was écht zo’n “adem in…. adem uit…..” dag en ik heb ff geen puf om er een lollig verslag van te maken. En ik hoef ook niet te zeggen “schat nu niet, ik heb hoofdpijn”, want er is geen schat die er last van heeft.
Maar laat ik nou gelukkig nog een logje uit 2006 tegenkomen met een prima tip voor de dure december maand! Ik geef het maar even door want misschien werkt het bij jullie wél, bij mij helaas niet, ik ben uiteindelijk geen wiskundige.

December is een dure maand  en menige bankrekening belandt in de rode cijfers aan het eind van alle feestelijkheden. Van de week zag ik in een T.V. quiz hoe dat simpel op te lossen is , we denken gewoon te weinig wiskundig !

In de quiz ” het mes op tafel ” stelde Joost Prinsen de vraag  ” wat is het kwadraat van -8 “.
Meteen schoot m’n wiskunde leraar in m’n gedachte  die het erin hamerde ;

Eén van de kandidaten had het fout en de stelling werd inderdaad even aangehaald !
Vertaalt naar de dure decembermaand wordt dat dus , een tweede bankrekening nemen …. zorgen dat beide rekeningen dik in de min komen te staan  …. de beide negatieve saldo’s met elkaar vermenigvuldigen en voila ……… je zit weer royaal  kas !
Waarom werkt dat nou verdorie  alléén op papier !!!!!!

van de wal…

De meeste mensen komen wel eens in een situatie dat ze “van de wal in de sloot raken”.
Bij mij gaat nóóit iets gewoon en dus raak ik binnenkort misschien wel van “de sloot op de wal”.
Nou ja dat hóóp ik in ieder geval.
Ik heb de laatste paar jaar niet onder stoelen of banken gestoken dat mijn huisarts zich nou niet direct het vuur uit de sloffen liep om Henk en mij te ondersteunen.
Toen ik van de week bij thuiskomst een brief van de huisarts op de mat vond dacht ik; “o jé, die gaat zeuren dat ik die twee prikken niet ben komen halen waarover ik eerder een brief kreeg.
Mwah….. ik had beter kunnen weten, dat zal hem worst zijn. Ik hoor het de schouwarts ( die na Henk’s overlijden de dood moest bevestigen) nóg zeggen. “ik geef het door aan Uw huisarts, die komt dan morgen om afscheid te nemen en zal in de komen maanden U af en toe bezoeken om te zien hoe het met U gaat”.
Hij kwám inderdaad de volgende ochtend om te condoleren maar, het is vandaag precies 5 maanden geleden en…. nóóit meer gezien die huisarts.

Maar de brief bracht wél een verheugende mededeling, hij heeft de praktijk overgedaan aan een arts die, na haar stage periode, al één dag per week bij hem werkte . Ze heeft bij Henk destijds de hechtingen uit zijn hoofd gehaald, aardige vrouw.

In de brief betreurt de huisarts het dat er geen receptie gehouden kan worden, hij steekt terecht de assistentes een pluim in een zeker lichaamsdeel en schrijft dan óók nog een stukje over zijn arts zijn dat hij voor mij altijd heel goed verborgen heeft weten te houden….

In ieder geval heb ik zeker niet de ervaring dat ik met hem een huisarts had als in die beschrijving. Die eventuele receptie zou ik ook zeker niét bezocht hebben, heb veel meer de neiging hem “een (niet zo) lief briefje” te sturen. Nee, de nu scheidende arts heet géén “Sloot”, maar ik wel het gevoel dat hij me een uiteindelijk toch een beetje van de sloot op de Wal helpt. Veel beroerder dan met hem kan ik het volgens mij niet treffen.

uitblazen

Hé, he…. , vandaag de laatste plakkertjes geplakt. Het was bést een klusje maar ook wel fijn om mezelf weer eens op te zwepen tot een adrenaline niveau. Echt moe worden zal ‘k maar zeggen. Vandaag stapte Inge binnen en die sloeg spontaan aan het helpen, kijk dát helpt. Meteen maar alles weggebracht en nu……. VRIJ.

Nou ja vrij, ik heb wel wat achterstallige HH klusjes  maar morgen mag ik van mezelf  “de buitendienst” doen.
Eerst maar even naar Delft want ik heb trek in lof. Nee dat haal ik niet in Rusland, het is eigenlijk al belachelijk dat ik naar Delft moet, 5 km verderop, om fatsoenlijk lof te kunnen kopen.

Op donderdag is het markt in Delft, misschien slaag ik daar wel voor het cadeautje  in de surprise voor…… oeps, mondje dicht!
Voor wie er nog rokers in de familie heeft zag ik daar vorige keer bij een kapsalon voor de deur een goed surprise idee…. Beetje groter maken natuurlijk  want deze was, gezien het aantal peuken wat klein uitgevallen. De strook met de waarschuwing voor gevaar had duidelijk geen afschrikkende werking.
Blijft leuk als je onderweg om je heen kijkt.

Zo kon je kortgeleden  in Den Haag dit bord tegenkomen waar menigeen niets vreemds in zal zien.
De “mens” die het bord gemaakt heeft moet gedacht hebben een foutje in de opdracht  gevonden te hebben.
Goedmoedig maakt hij/zij  van het gevraagde Lutherse Burgwal  ff snel een Brugwal, foutje bedankt. Of het was verkeerd op het werkbriefje geschreven, dat kan ook, dan werd er domweg gedaan wat er gevraagd werd.
Als de borden ergens centraal in Nederland gemaakt worden ziet iemand die géén Hagenees is vast niets vreemds in een “brugwal”. Ik zal nooit weten waar het fout ging.
Ik ben weer gruwelijk afgedwaald…..hoogste tijd dat ik m’n geteisterde hand/pols/nek/schouder spieren wat welverdiende rust gun. Ik zie je!!!!!

vader en zoon

Je we hádden het allemaal anders in gedachte maar oke, plannen zijn er om bij te stellen natuurlijk. De bedoeling wás dat Sebastian nu hier naar school zou gaan. Maar vanuit Colombia naar Nederland komen was even geen optie toen dat had gemoeten om hier naar school te kunnen.
Hij kon wél naar Amerika, hij is natuurlijk Amerikaan.

Sebastian wilde in ieder geval niet (bij zijn moeder) in Columbia blijven en omdat Ruud voorlopig toch ook min of meer vast zit in Amerika woont hij nu bij weer Ruud en maakt de laatste 2 jaar school dan toch maar daar af.
In het huis dat Ruud daar voorlopig heeft gehuurd is ruimte genoeg en heeft hij in de kelder een fijn plekje gekregen om muziek te maken zonder dat iemand er last van heeft.
Sebastian is ondertussen 16 en heeft dus autorijles. Vader en zoon gaan ook graag een paar uur hiken. Natuurlijk krijg ik regelmatig foto’s en filmpjes maar die kan ik nú ff niet terugvinden, zal je altijd zien, ach ja, druk,druk, druk, druk..
Behalve een muziekfilmpje kon ik alleen maar foto’s en filmpjes vinden waarop ze de malloot uithangen….. ik snap écht niet van wie ze dat hebben.
Toch lijken ze soms écht wel normaal hoor….. maar nu even niet.

wist je dat

• een weekend niet naar buiten kunnen soms goed uitkomt
• dubbelzijdig tape inderdaad aan twéé kanten plakt
• 8×85 stukjes van +/- 20 cm 680 stukjes zijn
• dat bij elkaar 136 meter is, slechts een vijfde deel van de klus
• dat allemaal éérst op een kartonnetje geplakt moet worden
• en dán het beschermlaagje eraf gepeuterd moet worden
• de kartonnetjes dan op een boekje geplakt moeten worden
  

• voor én achterkant niet door elkaar mogen raken
• het met plaatje op achterkant makkelijk mis gaat
• de tape prima plakt, óók als voorkant scheef zit.
• tape ook heel goed aan de vingers plakt
• de huid daar op den duur niet altijd tegen bestand is
• ik morgen weer vrolijk aan de rol ga
• er nog 16 rollen á 50 meter te gaan zijn
• ik écht niet gek word van dit soort klusjes
• ik dat natuurlijk al wás om er zelfs maar aan te beginnen!
  

eet smakelijk

Vorige week moest ik nog even op de Delftse markt zijn, altijd genieten, zelfs in het corona tijdperk als er wat minder kramen zijn.
Er staat ook altijd een kraam met allerlei met kreten bewerkte “plankjes”, je kent ze wel, over hoe oma ’s in elkaar zitten, of over wie er de baas is in huis, en dat het pas écht crisis als de wijn op is. Kopen doe ik ze nooit want het zijn natuurlijk overbodige frutsels maar, ik geef het toe, soms jeuken m’n vingers om er een paar in te slaan voor de Sinterklaas avond.
Ik zou me ook voor kunnen stellen dat een ander het onderstaande plankje voor mij koopt want eerlijk is eerlijk, ik kook niet direct *** maaltijden.