Glibberig

Toegegeven, de verleiding was héél groot om dit logje te beginnen met; “Rietepietz  heeft het gezellig met een toyboy in bed”.
Na alle ernst gewoon wel toe aan een beetje keten.
Néé natuurlijk niet echt met een toyboy  in bed maar hier even de boel op het verkeerde been zetten.
Evengoed lag ik wél in bed  te praten met een wat jonger manspersoon alleen….. er zat nog zo’n 25 kilometer tussen én twee telefoons niet te vergeten!
Dat zat zo.

Leidse Glibber is één van m’n “oudste” blogmaatjes en ik ken hem ook in het”echie”.  Een heel bezig baasje  en  ondertussen “wereldbekend” in Leiden.
Hij werd zelfs  benoemd tot ereburger  van Leiden en dat word je heus niet zomaar.
Toen ik hoorde dat hij de gast was in een programma van sleutelstad. tv  heb ik natuurlijk gekeken. Sleutelstad is een nog  jonge regionale TV zender die het middagprogramma van een uur  grotendeels aan Leiden’s  ereburger wilde besteden. Glibber praat met gemak zo’n uur vol, en zónder te stotteren of iedere zin met eh…. te beginnen.
Kunnen veel hotemetoten nog iets van leren.

De mensen van de zender kunnen nog wel wat tips gebruiken over de camera/microfoon opstelling, oke , er mocht  door de virus maatregelen geen cameraman in de ruimte zijn wat voor  een presentator toch een handicap is. De eerste 10 minuten waren wat daardoor wat rommelig.
En dus stuurde ik Glibber (Emile van Aelst) een appje met, ter lering ende vermaak, een foto van het beeld dat ik soms zag.
Natuurlijk kop ik ‘m in, en schrijf bij de foto;” je had je zeker flink moed  ingedronken, beter niet doen volgende keer“.
Als ik nét naar bed wil gaan is er een appje terug. Normaal blijft de telefoon beneden maar ik  neem ik ‘m nu wel maar even mee naar boven.
We appen korte zinnetjes  heen en weer terwijl ik ondertussen in bed ben gekropen  en dan belt m’n mobiel! Véél makkelijk zegt Glibber, klopt, we zijn allebei meer van  het kwekken dan van het “telefoontypen”  dat is wel duidelijk.
We keten even over dat hij nu eigenlijk een soort van ” bij me in bed ligt” en dat we daar maar beter geen logjes over kunnen maken. We hebben het  over het leuke  interview dat voor mij , als trouwe lezer van zijn blogs, niets nieuws bracht.

En ja, we kennen elkaar al lang, hij wéét natuurlijk alles van mijn situatie.  Hij zit al wat verder in zo’n proces, zijn vrouw stierf  twee jaar geleden na een naar ziekbed en zo schuiven we virtueel toch een beetje tegen elkaar aan, herkenning weetjewel. Ik zeg het nog maar  eens….. wat is mijn blog wereldje ook áchter het blog om toch mooi én  troostrijk.
Helaas, toch weer niet écht keten geworden hé, jammer!  Ach, Glibber is ook nét niet  jong genoeg om een  toyboy te zijn.

 

Advertentie

laten glimmen

Het moet ondertussen wel lijken of ik hier de hele dag herinneringen op zit te poetsen tot ze glimmen.
Henk komt gewoon  in de meeste logjes wel ergens om een hoekje kijken. Eigenlijk niet anders dan “vroeger” want Henk heeft zonder ooit één letter zelf te schrijven toch altijd een rol gespeeld in mijn verhaaltjes.

Het is eigenlijk wel logisch dat het nu nog even niet anders is “met dank” aan het Covid virus. Nieuwe, of juist oude, dingen oppakken kan niet, op stap gaan om nieuwe indrukken op te doen kan ook al niet.
Noodgedwongen  ben ik veel thuis en daar zit Henk natuurlijk nog in alle hoeken en gaten. Geen kijk op spontaan niét aan hem denken, of me niét bewust zijn van al “zijn  plekjes” en tja…dan bemoeit hij zich al gauw met mijn logjes……… neem nou vandaag.

Ja ik bén inderdaad aan het poetsen. Voor  de  prachtige deur die onze buurman jaren geleden voor ons maakte  wilde ik graag  spullen van koper dat nog gepoetst moet worden.
Niet dat bewerkte spul dat je zelfs niet mág poetsen maar dat op den duur toch altijd lelijk wordt.

Dus een deurknop, sleutelbus (?) en brievenbus die allemaal gepoetst moeten worden.
Misschien niet helemaal logisch met mijn huishoud allergie  maar wie zegt dat vrouwen logisch moeten zijn?
Kon ik me ook makkelijk  permitteren hoor, Henk vond het leuk om koper te poetsen dus meestal deed hij dat.
Maar dat is niet de enige link met hem.
Hij droeg  de laatste jaren T-shirts bij wijze van hemd, in de winter met lange mouwen en zo’n mouw hangt er op deze foto op de deurknop. Een “poetsdoek” die ik al héél vaak door m’n handen liet gaan om te vouwen, hem aan of uit  te doen bij Henk. Het lijkt of zijn lichaamswarmte nog voelbaar is in  zachte  katoen.
De meeste T-shirts waren niet meer geschikt om weg te geven  en dus heb ik voor de eerste jaren geen gebrek aan poetsdoeken. Zeker niet in aanmerking genomen dat je onderbroeken natuurlijk óók niet aan andere kunt geven.
Allemaal puur katoen, kijk dáár kun je de boel echt mee laten glimmen!

golfjes

golfjes,
bewegend water
zoet geurend schuim
liefkoost haar naakte lichaam
omhelst het bij iedere beweging
alsof ze in zijn armen ligt
zich zacht vlijend in de warme stroming
kust water haar lichaam van top tot teen

Hóóó nou Rietepietz….. we gaan toch geen poëzie aspiraties ontwikkelen hé!
Die regel van 9 en de volgende van 10 woorden gaan er niet meer komen vrees ik.
Eigenlijk schrik ik zelf altijd als ik dit soort dingen opschrijf maar toch, ze vielen me in toen ik in bad zat te genieten van het omsloten worden door heerlijk warm water.
Dat moet je dan wel een beetje in beweging houden om die warmte te blijven voelen. Maar dán voelt het ook zo als ik hierboven probeer te omschrijven. Nou ja…. voor mij dan hé, want lang niet iedereen vindt een bad nemen prettig, mag van mij.

Voor mij is het nu weer een geniet momentje van de dag, ontspanning die ik lang gemist heb omdat “voor mezelf zorgen” allemaal vlug, vlug moest de laatste jaren. Er is nu ook weer tijd om m’n (perkament) huidje te vertroetelen met een lekkere bodylotion al moet ik het wél allemaal zelf opsmeren.
Niemand meer die “het er wel even lekker in wil wrijven”, hoe komt die uitdrukking toch aan zo’n negatieve klank.
Toch niets zo heerlijk dan een man die je even helpt om de lastig te bereiken partijen in te smeren.
Voor “stevig afgedroogd worden” geldt eigenlijk hetzelfde, staat in een slechte reuk maar, wat was het fijn om te ondergaan toen ik door een bijna verloren vingerkootje zélf even niets kon/mocht doen en ik liefdevol door Henk werd afgedroogd.
Dat ik dat deels best wel zelf had gekund hield ik natuurlijk voor me.
Zucht….. het wordt echt niets met die poëzie van mij, ik ben wel weer héél ver afgedwaald, sorry!

.

vertrouwd

Heerlijk, ik kies lekker  voor de oude, vertrouwde editor. Even niet na denken en vertrouwd een logje schrijven.
Veranderingen zijn al niet mijn ding en de laatste weken  waren soms wel even lastig door allerlei dingen die óók verandering meebrengen.
Bijvoorbeeld  bij de drukkerij en dat zijn ( voor mij) ingrijpende verandering.
Het bedrijf bestaat al meer dan 125 jaar dus je begrijpt, daar kwamen in de loop der jaren natuurlijk nieuwe eigenaren.

Alleen de eerste , de naamgevers, hebben Henk en ik niet meegemaakt maar we werkten voor nummer 2, 3 en 4. Het bedrijf bleef wél al die tijd in Scheveningen gevestigd al verhuisde het een keer naar een groter pand nog dichter naar de boulevard.
Je begrijpt, voor mij een grote meerwaarde op dit moment omdat “even binnen vallen bij de jongens”, ook als ik niet hoef te werken, altijd een leuke combi is met een boulevard wandeling. En juist in dát gebouw kom ik natuurlijk ook overal  Henk tegen.

En tja, nu wordt het bedrijf samengevoegd met een ander bedrijf dat er de ruimte voor heeft, dat ligt voor mij net zo ver van huis maar…… dan  landinwaarts dus niet meer aan de kust!
Ja zeker, ik ben er óók welkom om te  werken als ik wil, en dat ga ik ook  doen maar  boy, o  boy,  wat heb ik het moeilijk met deze verandering want  m’n ritje “Scheveningen” wordt nooit meer hetzelfde, en het werken kan nooit meer een leuke toegift hebben als, een hapje eten op de boulevard of even in zee plonzen.

Het hakte er harde in dan ik gedacht had, ach misschien wel doordat tegelijkertijd  óók de corona maatregelen verscherpten en ik ook nog ijverig aan de slag ging om de winterkleding van Henk naar de kringloop te kunnen brengen omdat daar nú nog iemand iets aan kan hebben deze winter. Kortom, de parelkettingen waren niet aan te slepen de laatste weken.

Geen zorgen hoor, ik ben weer uit het dal getrokken, er zijn altijd lieve schatten die een kaartje sturen, of een toepasselijk gedicht tegenkomen en me dat sturen. En natuurlijk altijd Inge, die haar vakantie splitste in twee keer een midweek en de kleinkinderen die me even komen “uitlaten” in MeijendeL
Geen zorgen hoor, ze waren getest en negatief, ondanks dat hielden we wél afstand, (alleen voor een foto wat minder) tegen vallende eikels ( en een eventuele regenbui)  had ik een paraplu. Stralend stel toch?

uitgekookt

Niet dat ik een uitgekookt type ben, nee hoor. En het gaat eigenlijk ook wat ver om het over uitgekookt te hebben als ik eigenlijk bedoel dat je een beetje slim moet zijn om voor 1 persoon dagelijks (min of meer) verse maaltijden te koken. Met een beetje vooruit denken lukt dat best, zelfs wanneer je niet van roerbakken houdt en het liefst gewoon Hollandse pot eet en vooral…… zonder al te veel teveel poespas.

Stamppot is in de winter natuurlijk een makkie, dubbele portie maken en één portie invriezen. Nou ja is nog aanpassen hoor want dat deed ik óók al voor 2 personen. Iets lastiger is bijv. andijvie, ongesneden vers gekocht is dat vrijwel altijd teveel voor één keer. Is op te lossen, maak ik de eerste dag stamppot rauwe andijvie. De rest kan dan wel een dagje overslaan in de koelkast om “overmorgen” gewoon gekookt te worden.

IK dacht natuurlijk vooruit bij de rauwkost stamp, waarvoor ik een dubbele portie aardappelpuree maakte, de helft gaat in een vuurvast schaaltje om er de andere dag een prei schotel van te maken.

Culinair gezien duidelijk een maatje te groot voor me. Ik vergeet áltijd wel iets.
Dit keer vergat ik de temperatuur aan te passen en was het al te laat toen ik iets rook en “een donkerbruin vermoeden” kreeg dat het niet goed ging.
Nou ja, ik graaf wel onder het “extra” bruine korstje door, probleem opgelost.
Pastamaaltijden, mwah…. eigenlijk alleen
spaghetti bolognese , de prut voor een paar keer maken en in porties invriezen. Hoef ik de volgende keer alleen maar spaghetti te koken, Italiaans ja,
Dat je niet denkt dat ik nóóit over de grens eet. Ik ben trouwens gék op Brussels lof dat ik gelukkig in Delft kan kopen. Dat past dan weer makkelijk in één pannetje met die ene aardappel die ik eet. Scheelt een heleboel afwas. Is dat uitgekookt of niet!

streperig

Zwart/wit, stil…. , laat niemand het horen
toch, stiekem… het kan me bekoren
maar géén streepje voor
dat kan echt niet hoor,
hier gaat de nuance verloren

Zwart/wit, ach ze staat op haar strepen
en leeft verder niet zo benepen
er mag zelfs wat geel
al is het niet veel
zwart/wit heeft haar duid’lijk gegrepen.

bewaking?

Zondagmorgen heel vroeg  werd ik opgehaald door Inge met lief, of ik mee wilde naar Clingendaal en dát wilde ik natuurlijk wel. Heel lief heeft het stel hun uitgestelde vakantie (hun echte vakantie werd geannuleerd omdat Henk toen zo snel achteruit ging.) nu in twee stukken gehakt. En zo aten ze hier vrijdag een hapje mee en gingen we zondagmorgen naar Clingendaal. Vroeg,  om niemand in de weg te lopen. Leuk natuurlijk maar ik wéét het niet, het was er toch anders dan anders. Al bij de ingang zagen een groot verschil…..

zo was het in febuari

huis nu, gecamoufleerd

Héél vreemd,  met op twee plaatsen een opening…. geen zuivere koffie!, alsof we bespied werden, al léék aanvankelijk alles na de ingang weer redelijk normaal en práchtig in herfsttooi.

Maar toch voelt het niet goed, alsof we in de gaten gehouden worden…….

Zie ik hier niet een puntmuts?

jazeker, en daar linksboven dan?

het moet niet gekker worden

We worden blijkbaar  van álle kanten in de gaten gehouden, waarschijnlijk is die aanval met een eikel op mijn hoofd kortgeleden zo ook te verklaren, ze zijn vast gewapend met een eikeltjes pistool. We letten wat beter op en zien dan gelukkig ook wat vredelievender volk naar ons loeren.

Beschermegeltjes…. denk ik, waarschijnlijk houdt Henk een oogje op ons

.We nemen het zekere voor het onzekere  en laten een uitnodigend bankje links ( nou ja eigenlijk in het midden)  liggen, we gaan naar huis, Je weet maar nooit of we niet weer met eikels bekogeld worden  door de boa’s in kaboutercamouflage. 

de vrouwen van Loeki de leeuw

Rond de jaren ’90, ik deed toen de moederMAVO, werd de werkgroep;”man,vrouw, maatschappij” opgericht.
Men maakte zich druk over de stereotype uitbeelding van de vrouw in TV reclames, t.w. super huisvrouw en/óf volmaakte schoonheid.
We mochten er destijds een opstel met deze titel over schrijven en tja, dat deed ik natuurlijk mijn manier.
Aannemen dat de gemiddelde mens hulp nodig heeft om te doorzien dat de reclamewereld een ideaalbeeld voorspiegelt kun je immers óók wel een stereotype noemen, nou dan wil ik dat vooroordeel wel even bevestigen!

De werkgroep “man, vrouw, maatschappij” waakt over ons vrouwen, dat geeft rust.
Na jaren gebukt gaan onder de gedachte  dat ik geen normale vrouw ben ontluikt de hoop dat er nog veel meer vrouwen zijn als zoals ik.
Vrouwen die er hard aan werken om, net als in de TV reclames, een voorbeeldige huisvrouw óf een mooie meid te zijn, maar daarin  niet slagen.
Het onderdeel perfecte huisvrouw is bij ons nooit een probleem geweest.
Toen mijn huidige echtgenoot me dertig jaar geleden ten huwelijk vroeg  heb ik de vier magere zesjes voor de huishoudelijke vakken op  mijn H.H.school diploma eerlijk opgebiecht, maar hij wist toen al “een man kan niet alles hebben”!

Achttien was ik toen en beantwoordde volledig aan zijn schoonheidsidealen zodat er geen beletsel was voor een huwelijk.
Wie zeurt er nou over een verkreukeld  overhemd als zo’n prachtmeid je helpt het aan, of nog liever, uit te trekken. En wie proeft er of het eten verbrand is  wanneer hij tijdens de maaltijd in twee stralend blauwe ogen verdrinkt.
Nee geen vuiltje aan de lucht die eerste huwelijksjaren.

Moeilijk werd het pas toen de tand des tijds voorzichtig aan me begon te knabbelen terwijl op de televisie de reclameboodschap z’n intrede deed.
De dagelijkse bevestiging van wat we allebei, diep in ons hart, wel wisten maakte ons somber.
Ons huwelijk kón alleen maar stuklopen als ik de aftakeling geen halt toe kon roepen.

Nachtenlang hebben we machteloos verdriet in elkaars armen uitgehuild bij de eerste diepe rimpel, de echt al uitgezakte buikspieren en de niet meer uit te trekken grijze haren.
De vastberadenheid niet toe te geven aan mijn “anders zijn” hield ons op de been en maakt vindingrijk.
Nog maar kort geleden heeft mijn man het zeepbakje in de douche op 2,5 mtr. hoogte gemonteerd.
Als ik nu s ’morgens  als een pak natte kranten onder de douche sta moet ik me voor zeep zóver uitrekken dat  door de beslagen doucheruit mijn silhouet een lust voor het oog is.

Opgewekt begeeft mijn man zich dan naar de keuken om het ontbijt te maken wat mij de gelegenheid geeft voor de spiegel  aan de slag te gaan met “hulpmiddelen”.
Wij weten al láng dat de mop; “schat je bent nog nét zo mooi als vroeger, het duurt alleen wat langer” niet uit het niets is ontstaan, daar is veel leed aan vooraf gegaan!
Zinloos leed naar nu blijkt uit het verslag van voornoemde werkgroep, we zijn het slachtoffer van de stereotype afbeelding van de vrouw in de reclame waaraan we denken te moeten  voldoen.

moet maar kunnen

Néé….. ik ga er geen woorden aan vuil maken, het heeft m’n dag al genoeg verpest en ik kan óók niets oplossen in m’n uppie……..
Ik duik maar even in m’n telefoon waar in de oma-app tenminste nog wat plaatjes langskomen die m’n mondhoeken nog wél omhoog kunnen trekken. Ben je een beetje bij stem…?
Laten we dan eerst even samen oefenen op het aangepaste volkslied…

Iedereen had toch wél een mondkapje op hé…… voor de mensen die het milieu niet willen belasten met weggooi spul is er ook een biologisch masker, alleen over hoe de maskers gedragen moeten worden bestaan nog wat misverstanden.
O ja, en let op hé, als je getest moet worden let dan op dat je de juiste test aangeboden wordt.

.

.

   

besjes

Ja, ja, ja…., ik val misschien zelf wel in de categorie “besjes” maar dat bedoel ik niet. Als de zon zich even laat zien wil ik me nog wel eens met een grote snoeischaar in de tuin begeven.
Niet gehinderd door enige know how zoek ik dan naar takkenzooi die in de weg zit, of langer is geworden dan de bedoeling is. Zonder scrupules amputeer hier en daar wat ledematen van de struiken in de hoop dat ik niet al te veel schade aanricht.
Vooral de vuurdoorn stoort zich nauwelijks aan mijn operaties, als ik éven niet kijk steken ze weer een meter boven de rest uit.
De vuurdoorn zit werkelijk tjokvol met bessen en in het vuur van de strijd sneuvelt er dan wel eens tak mét bes wat helemaal niet de bedoeling was.
Zucht, sneu voor de vogeltjes dus die tak leg ik dan maar op de taxus heg, soort van tafeltje dekje voor de vogels, eet smakelijk!

• 

• 

•