wie ben ik…

Wat me vorige week weer overkomt. Appje,van Melody;” wat vind jij ervan als ik volgende week jou oppik en we samen  Kakel bezoeken”.
Ze weet dat ik Kakel ontmoeten al héél lang ( met nog wat anderen) op de Bucketlist heb staan.
LEUK, zeg ik spontaan, maar eh…. “rijd jij éffe vanuit Assen naar Rijswijk zh. om dan nog 3 kwartier mét mij door te tuffen…. ?” vraag ik haar?
En ja, dat dóet ze want dat heeft ze al met Kakel bekokstoofd.

Wie ben ik….  denk ik dan! Zó lief, want het tweetal organiseerde óók de meest waanzinnig mooie Sinterklaas die ik ooit meegemaakt heb.
Het laatste boeket dat “Sint” voor me “regelde” heb ik vanmorgen opgehaald (eerder kon niet, de bloemenstroom deze kant op hield maar aan)
Ik voorzie mijn “chauffeur”  van koffie, check de tas op het corona pakket waarna we in de auto stappen,
Melody blijkt een zeer geroutineerde chauffeur  en we kakelen er lustig op los  onder het rijden, je gaat naar “Kakel” of niet en dan laat je je er niet onder schoffelen wat kakelen betreft, beetje oefenen kan geen kwaad.
Compleet onverwacht duiken we  een soort oprit op……. oeps… waren we bijna Kakel voorbij gereden zie ik…..

Tja, niet helemaal wat ik verwacht had deze Kakel. Als ik vraag waar ik de beloofde lunch kan nuttigen hoor ik kakelen , ” je kan me rug op” met je lunch,  maar dat blijkt fysiek toch niet helemaal haalbaar!

Tien minuten later worden we hartelijk begroet door “de énige echte”  en is het kippenhok compleet. De lunch zou er bijna bij inschieten  maar daarvoor is er natuurlijk té veel lekkers in geslagen.
We praten dus heel stiekem gewoon met volle mond verder, je moet wát als je de tijd goed wilt benutten én alle lekkers weg wilt werken, daar kun je zo’n lieve gastvrouw niét mee laten zitten.

Later dan de bedoeling was, maar (veel) vroeger dan we wilden  stappen we, na een corona-proof afscheid, weer in de auto. Na  drie kwartier rijden sta ik weer voor mijn huisdeur, Melody moet dan nog een dikke 2,5 uur.
Toch duurt het nog ruim anderhalf uur eer ik die huisdeur ook ópen kan maken. Gevalletje “dubbel foutje bedankt”

Wanneer ik de sleutel uit m’n tas wil pakken….. geen sleutel….
-keer de tas drie keer om.. géén sleutel.
-De ooit kapotte ( ondertussen gerepareerde) voering  nazoeken op nieuwe gaten waar sleutels door kunnen verdwijnen……… niéts!
-Sleutels  niet op straat  waar ik ze in de ochtend náást de tas gestoken zou kunnen hebben. Niéts…… !
– De buurvrouw waar ik kort geleden een reserve sleutel had willen afgeven (maar dat nog niét gedaan had) is gelukkig thuis .
-Over klimmen heeft geen zin, de anti inbraakbalk ligt keurig  in het gootje van de schuifpui  zie ik over het muurtje.
– Andere reserve sleutel ligt in de auto….. maar eh.. auto sleutel ligt binnen!
-Appje naar Inge, zij heeft een sleutel aan haar bos maar  werkt tot 6 uur.
-Heb ik weer nét een kind dat alleen in haar pauze de telefoon aanzet.
-Kleindochter woont dicht bij waar Inge werkt…. en is thuis…
-stuurt manlief om sleutel op te halen en van Zoetermeer naar Rijswijk te brengen……

Kwart over 6 ben ik binnen (waar het na zo’n gezellige dag wel even oorverdovend stil is) en een uur later krijg ik een appje van Melody met een foto.

“Zijn dit jouw sleutels?“

Oeps….Uit m’n tas gevallen toen ik de camera er ff snel uit haalde voor kippenfoto……
Zucht….
Je kunt die oudje zelfs onder geleide eigenlijk niet meer op pad sturen!