50 tinten Rietepietz

Nog even terug naar het logje “ashes to asches”. Precies, dat eindigde met een beetje ondeugende zin. “Pas als ik mee kan is het voor hem tijd om  uit de kast komen,  gaan we ongezien lekker vulgair in een duin pannetje liggen vrijen.” Met een wetende   glimlach van oor tot  las ik de reactie van Liesbeth:
“Die laatste zin  Rietepietz hoe verzin je het (op jouw leeftijd)”.
Die toevoeging tussen de haakjes bleef een beetje hangen  en zeuren of ik nou eindelijk eens dat taboe wilde doorbreken dat ouderen géén seksuele gevoelens meer zouden  kunnen hebben.
Verzinnen ..? Noem het dierbare oude én nieuwe  herinneringen!

Ze zit op de rand van zijn hoog/laagbed, hij is onrustig en ze streelt over zijn hoofd.  Ze wacht op de nachtzuster en praat geruststellend tegen hem.  Met een beetje hypnotiserend stemgeluid zegt ze : ”droom maar dat je  lekker in een duin pannetje ligt, de zon schijnt heerlijk en misschien kom ik straks wel dicht bij je liggen“ !
Haar stem lijkt hem langzaam  rustiger te maken, en ze denk terug aan hun  verkeringstijd, de tijd  dat ze om  elkaars lichaam te verkennen o.a. van  duinpannetjes  afhankelijk waren, eind jaren 50 had je geen huissleutel  en zeker geen eigen kamer. Ze vertelt hem hoe ze altijd van zijn lichaam genoten heeft dankzij alle geduld dat hij altijd met haar had, en hoe mooi ze het samen hadden.

Ze mijmert  dat het waarschijnlijk het geheim van hun goede huwelijk is. Maak maar eens langdurig ruzie als van twee lichamen iedere vezel naar de ander verlangt. ’t Was al moeilijk genoeg als  “het” niet kon bij serieuze ziektes waar ze mee te maken hadden, maar dan maakte  wederzijds begrip en tederheid dat troost bij elkaar gevonden werd, en niet elders. Alleen die rot dementie maakte “begrip” een eenzijdige opdracht.

Ze heeft haar satijnen kamerjas al aan, het gladde spul glijdt een beetje uit  elkaar waardoor één van haar borsten naar buiten piept  omdat ze er niets onder draagt. Juist op dát moment opent hij nog even zijn ogen en zijn hand tast naar de borst. Haar adem stokt….. ze wéét hoeveel pijn hij haar af en toe doet als hij haar handen af wil weren omdat ze hem moet  verschonen. Zijn handen hebben  nog zóveel  kracht en een borst is zó kwetsbaar. Maar hij  streelt teder haar borst,  ze laat hem begaan tot zijn ogen dichtvallen en zijn gezicht een tevreden glimlach heeft.

Ze geeft hem een kus en voelt zich een beetje opgewonden. Sinds de ontlasting incontinentie een doorlopende  vorm aannam trok hij zich steeds meer terug in zichzelf, raakte haar nog nauwelijks aan en, hoe vaak ze ook herhaalde “je zou het voor mij ook doen”, hij voelde zich waarschijnlijk ondanks de dementie toch erg  gegeneerd.
Ze begreep het wel, al zijn er mensen die er opgewonden van raken zij hebben geen van beiden iets met  Coprolagnie,!
Sommige  dementeren kunnen seksueel  heel ongeremd zijn, hij  trok  zich juist  terug  Zo’n intiem moment in de laatste week  van zijn leven is een cadeautje.

De andere morgen  lijkt hij wat helderder dan anders, heeft met de kinderen ook een contact moment. Wel krijgt hij meer problemen met  slijmvorming, Nadat ze zijn keel en mond zo goed mogelijk schoongemaakt heeft lijkt hij weer te slapen, ze blijft nog even op de rand van het bed zitten.
En dan gebeurt er wéér zo’n klein wondertje.
Langzaam  beweegt hij zijn hand over haar  arm naar boven tot die op haar schouder rust, ze slaat haar arm om zijn lichaam en zijn hand zakt langs haar arm naar beneden tot de rand van haar mouw.
Heel bewust zoeken zijn vingers de mouwopening en glijdt zijn hand in de mouw om haar huid te strelen,  Ze  legt  haar  arm vaster om zijn schouder en geniet van het moment, hij ook want ineens voelt  ze zijn lippen op de hare  in een hartstochtelijke kus die uren later nóg op haar  lippen brandt.
De jaren vallen weg  en de golven van verlangen zijn nog net  als toen in dat duinpannetje ……. óók  op deze leeftijd!
Ze kan er weken later nóg om in tranen schieten!