best wel zilveren randje

Iedere wolk heeft een zilveren randje  en wauw o wauw… wat is die zilveren rand breed bij mij. Het zal ongetwijfeld veel verschil uit maken onder welke omstandigheden je je partner verliest hoe je de dagen tussen het overlijden en de dag van het definitieve afscheid ervaart.

Uitgestoken handen hoef ik nog niet te grijpen (dat komt vast nog) maar ik mis jullie allemaal wel. De reacties lezen bewaarde ik voor de uurtjes dat ik alleen was, dat waren ook de momenten dat er tranen vloeiden.

Dat alleen zijn hád niet gehoeven maar ik wilde zelf niet dag en nacht “vertroeteld worden”. Uiteindelijk moet ik het toch zelf gaan doen en dat is goed. Eigenlijk was ik ook mét Henk in huis toch grotendeels al alleen en ook dán waren jullie mijn reddingsboei wat aanspraak betreft.

Ik kan nog niet garanderen dat het onderwerp “verlies” snel van tafel is, daarvoor waren de de dagen té mooi, te warm, te indrukwekkend. Heel eerlijk zweef ik, al klinkt dat vast raar, tóch een beetje op een roze wolk. We hebben allemaal  een heel goed gevoel  bij het afscheid van Henk, echt álles thuis en in eigen hand gehouden, ik kan het iedereen aanraden.

Zelfs in ons niet zo grote huisje was het met wat schuiven en creatief zijn goed te doen om het bed te plaatsen. Eetkamertafel naar de serre, de sitetable waar normaal de planten op staan  er naast voor  alles dat nodig was voor Henk’s verzorging. Overbodige spullen als puzzelplank enz naar de schuur en de planten de tuin in.

Nadat Henk gestorven was voltrok zich een ontroerende metamorfose …. daar was “mijn” Henk weer, die zo héél ver weg leek te zijn de laatste maanden. Hij was zó mooi toen zijn hoofd rust mocht vinden. Wegens de warmte moest hij zo snel mogelijk in ( de gekoelde) kist opgebaard worden i.p.v. in het bed. Maar met een dikke doorzichtige plastic plaat over de kist bleef hij zichtbaar  en kon ik van zijn ontspannen gezicht genieten. En ja, ik haalde natuurlijk af en toe die plaat er wel even af.

Het wás even changeren in onze kleine kamer   met een bed én een kist.
De sitetable kon meteen naar de gang, condoleance map erop, bloemetje én het onvermijdelijke schaaltje pepermuntjes.
We konden nog die zaterdag een prachtig bloemstuk ophalen.
Het bed kon gelukkig heel snel opgehaald worden.
Daar zijn dan weer net geen foto’s van gemaakt maar je wilt niet wéten wat een puinhoop het voor een half uur in de kamer was. Er stond óók nog iemand even een kleine airco  te installeren, die serre kan écht heel warm worden en we wilden niet het risico lopen dat de kist dicht moest, zelfs al hadden we Henk d.m.v visagie een beetje laten “impregneren”.
Het zal misschien niet voor iedereen “het einde zijn” maar wij vonden het heerlijk om Henk zo in ons midden te kunnen houden.

Het werd alleen maar mooier toen er nog veel meer bloemen gebracht werden.

Práchtige bloemen die  natuurlijk mee naar het crematorium gingen maar….ze kwamen óók weer mee terug naar huis………..Oh…. wat heb ik nog veel te vertellen, komt allemaal wel. Vanaf nu ga ik ook weer proberen de reacties te beantwoorden. Bij de vorige logjes jeukten m’n vingers bij al die ontroerende reacties maar ontbrak me echt de tijd.
Ik zie wel hoever ik kom maar ik bén er weer hoor, en het gaat goed met me!