buitje hier of daar

Normaal zou ik met regenachtig weer “iets overdekt” zoeken om “even van het erf af” te zijn. Maar ja, winkelcentrum… Ikea… tuincentrum… allemaal een beetje “no go area” als ik niets hoef te kopen.
Dan  moet ik maar proberen dáár te zijn als het buitje hiér valt. Even de natte vinger in de lucht voor de windrichting en de kijken waar die zwarte wolk heen drijft.
Henk slaapt erg veel maar als hij wakker is wil ik die tijd wel graag benutten om er even uit te gaan. Met de auto dan maar want een ritje vind hij fijn.
De bui kwám uit Den Haag, klopt, daar komt wel vaker rottigheid vandaan

In Zoetermeer regent het ook pijpenstelen heb ik dan al gehoord. Het lijkt dus wel slim om dan juist richting Den Haag te rijden want dáár klaart het dan (tijdelijk) op.
Dan moet het maar Clingendaal worden,  kan ik meteen de belofte inlossen dat ik nog eens zou gaan kijken hoever  de Rodo’s zijn.
Na 10 minuten rijden kunnen de ruitenwissers uit, goed gegokt.
We zien zelfs af en toe een zonnetje als we de lange oprijlaan oplopen langs het schattige “sprookjeshuisje” aan het begin.

Er staan wel meer bouwsels her en der op het landgoed, deels in deze stijl maar variërend van boerderij tot landhuis en van houtzagerij tot koetshuis.
Maar daar kwam ik niet voor. Waar ik wél voor kom valt nog tegen, er is wel wat meer kleur dan de laatste keer maar dat is ook dit keer alleen in de speciaal aangelegde vakken met bijzondere soorten. Die hebben in de winter ook nauwelijks  blad. De Rododendrons waar ik naar zoek zitten  zomer en winter goed in het grote donkere  blad en vormen door het park heen op verschillende plaatsen meer dan manshoge muren met grote  paarse of hard roze bloemen. Helaas,  nog géén bloemen, wél dikke knoppen dus nog een weekje zon a.u.b..

Dan  maar een klein rondje, langs de boomgaard met de fruitbloesemboompjes en de Madeliefjes  grasveldjes langs  één van de vijvers. Hoewel ik de regenhoes voor over Henk en de wagen wel bij me heb tart ik mijn geluk maar niet.
Nat regenen maakt het zeker niet leuker om alles weer in de auto te krijgen. De paden liggen soms  vol  met bloesem en /of verpulverd blad, dat wil je niet in de auto.

Al met al toch lekker anderhalf uur weggeweest én droog gebleven. Voor Henk meer dan genoeg. Na een snelle lunch thuis is hij uitgeteld,  als we die heerlijke bank toch niet hadden, ik leg een dekentje over hem heen en wég is hij….hij slaapt tot 3 uur.

met kluit?

Voor mij was het voor het eerst dat ‘m mét kluit kocht! Wat nou  “is dat niet wat vroeg”?  O wacht, je denkt dat ik het over een kerstboom heb, dat zou inderdaad een beetje vroeg zijn. Nee ik had het over kropsla, ken je niet? O ja, dat heet tegenwoordig “botersla” ,geen idee waarom want kropsla vind ik  lijkt me een stuk betere omschrijving voor wat het is, een krop sla!
Zelf heb ik totaal geen aanleg voor konijn dus ik eet het nooit maar ja, daar hoeft Henk niet onder te lijden, oude bokken  staan erom bekend dat ze maar wat graag een  groen blaadje lusten en dat gun ik hem. Ik eet dan wel lof  want dat kan Henk dan weer niet waarderen.
Dat plan overviel me toen ik bij de Aldi liep, normaal gesproken koop ik daar geen groente maar lof had ik al in huis  en verder geen groenteman in de buurt.
En dan zie ik het, sla “met kluit”, het moet niet gekker wórden!
Ongetwijfeld bedoelt om de sla langer vers te houden maar de meeste kroppen zien er niet uit. Sla zonder kluit heb ik nog nooit met zóveel rot blad gezien. Het is alleen voor Henk dus het hart van de krop is genoeg  en dát is gaaf bij de meeste.
Als ik de beste uitgezocht heb gaat alles  op de kassaband bij  een vriendelijke wat oudere dame. Zij bekijkt de sla en zegt meteen “deze is niet helemaal fris mevrouw, pakt U even een andere”.
Natuurlijk zeg ik meteen dat de rest nog slechter is maar dat aan deze voor mij  genoeg zit wat goed is.
Ze roept meteen iemand op om te gaan kijken bij de sla en we verbazen ons samen zéér over “het nut van sla met  kluit”.  Zal de leeftijd wel zijn, niet in voor verandering die “oudjes”!
Ze slaat de boodschappen aan en geeft 30% korting op de sla …. sla ik er nog  een slaatje uit ook!

kan ik bést..

Oh, jawel hoor, ik kan bést drie logjes achter elkaar maken die allemaal iets te maken  hebben met een uurtje wandelen in het Haagse park Clingendaal.
En dan mats ik jullie jullie nog want het zou een koud kunstje zijn het over vijf logjes uit te smeren.
Oeps, ik val meteen terug in het Haags zie je dat,  de echte Hagenaar  “matst” je als hij je een voordeeltje gunt en wanneer dat makkelijk gaat vindt hij dat “een koud kunstje”.

Kijk daar heb je het al, ik zou nu bést zo ver door kunnen draven over “matsen en koude kunstjes” dat het logje dat ik in m’n gedachte had er bij in zou schieten. Is niet de bedoeling, ik ga toch niet voor “Jan met de korte achternaam”foto’s zitten verkleinen. ( je kunt ze wel aanklikken voor iets groter)
Van de twee struiken die al in volle bloei stonden was deze oranje er één van, keurig  op tijd voor Koningsdag zou ik zeggen.
De meeste andere soorten en kleuren staan hoogstens  nog in de knop en zelfs dat maar amper.

Sommige kleinere soorten, die ik eigenlijk eerder voor Azalea zou uitschelden staan wél al flink in de knop, zoals deze hard roze soort. In de Japanse tuin staan er véél juist de wat kleinbloemige Rododendrons . Maar ook daar is nog niet veel meer dan groentinten te zien zie ik als ik de camera even tussen de spijlen van het hek steek.

De grote paarse  en diep roze soorten waarvan in het park grote groenblijvende “muren”  aangelegd zijn doen nog niet  veel, op één uitzondering na.
De Rodo-brilfocus staat al wél in bloei. De rest houd ik in de gaten voor jullie hoor! Natuur onderwerp is nooit weg in het corona tijdperk.

bril kon er geen kwaad ,kon niet genoeg zon bij komen om als brandglas te fungeren —>

alweer overmoedig

Kunst…..

maker onbekend

een grote gunst

die mijn ogen verwend

teder, niét op doek gezet

geen  kwast, slechts  een zacht palet

een vroege lentezon strijkt met  fijne toets

gratis, geen  cent, moeder natuur is geen krent

een Monet…een  van Gogh…… ze mochten  het  willen

de  simpele camera van Rietepietz bakt ze een Rododendron  poets

Wel  ff jammer dat ik niet in de gaten had dat ik ongemerkt het  datumstempel  had aangezet;-)

al weer op stap

Ineens moest ik denken aan Landgoed  Clingendaal in Den Haag, In het voorjaar altijd extra mooi omdat  er héél veel soorten rododendrons groeien en bloeien. Meestal kom ik net even te laat op dat idee en is het mooie er al een beetje af dus…. meteen op stap!
Zul je altijd zien, ben ik dit jaar gewoon te vróeg, op één soort na bloeit er nog niets.

Geen probleem, het landgoed is ook zo mooi genoeg om er een uurtje rond te wandelen en dan let je weer op andere dingen dan op de Rododendrons.
Het goed onderhouden Huys Clingendaal ligt er prachtig bij. Het is tegenwoordig eigendom van de gemeente Den Haag maar behoorde  tot aan WO 2 aan “de adel”.
De laatste bewoonster was een barones “huppeldepup”(klik) , die  freule Daisy genoemd werd en  stierf in 1939. Al haar geliefde honden waren haar toen al voorgegaan en kregen van haar een laatste rustplaats onder een grote boom tegenover het huis.

Nu in gebruik bij het Nederlands instituut voor internationale betrekkingen.

Iedere hondenliefhebber zal de freule begrepen hebben, elke hond kreeg een plaatsje onder deze prachtige Lindeboom en op ieder graf kwam een grafsteen.

De grafsteentjes stonden aanvankelijk  rechtop. In de oorlog maakte het park deel uit van de Alantikwall en werd het grote huis bewoond door  rijkscommissaris Seyss-Inquart.  Hij liet de stenen plat leggen   om uit te sluiten dat   sluipschutters zich achter de staande stenen zouden kunnen verbergen.
Het zijn wel een stuk of 12 stenen, de uitgebeitelde teksten zijn hoewel iets uitgesleten   met een betere fotograaf en wat minder schaduw van de takken  allemaal nog wel  te lezen. Togo hoorde niets, zag niets, maar wist alles!  Zal een geweldige hond geweest zijn.
Dat het park aan  een brede doorgaande weg ligt  kostte één van de honden het leven, motoren waren zelfs in 1921 al levensgevaarlijk blijkt maar weer. De hondjes rusten er in vrede al kán het behoorlijk druk in het park zijn…….., maar nu even niet natuurlijk!

 

vakantiereisje?

Tijdens  zonnige weekenden kun je er vergif op innemen dat er weer gebieden afgesloten worden om te wandelen. Zoals bijvoorbeeld de Scheveningse boulevard en het strand.
Nou ben ik een reuze braaf meisje dus bleef ik zaterdag en zondag keurig in de eigen hof recreëren.
Was vorige week natuurlijk wél op de boulevard te vinden, op die mooie dag weetjewel, het was er héérlijk al was de jas nog wel nodig. Het was er toen uitgestorven rond 10 uur in de morgen, ik vond er  de enige milieustraat zonder rij wachtende auto’s….

Heel schrille contrasten, de stralende zon die uitnodigt op een terrasje neer te strijken  maar vrijwel geen méns op het strand en compleet ingerichte  terrassen  waar geen mens te zien is. Het lijkt een fata morgana die vast verdwenen is als je er dichterbij komt……

Als we er een giraffe tegenkomen die blijkbaar ook in een oase  ergens op de savanne in Afrika  beland is lijkt dat niet  vreemd…..ik ben vast wat verder doorgelopen dan ik dacht, dat kán toch als het zulk heerlijk weer is.

Mwah…. zover ben ik nou ook weer niet gelopen, deze giraffe is van Lego stenen gemaakt en staat op de boulevard  voor de nieuwste attractie van  Scheveningen “Legoland” . Dat zóu  dit voorjaar z’n deuren  openen maar ook daar valt nog geen leven te bespeuren.
Jammer dat we geen lunch kunnen scoren, maar gelukkig zijn de kiosken wél open al is een “patatje” er schandálig duur.
Eén van de drie kiosken durft zelfs 4 Euro voor een meeneem patat zónder “smots” ( vrije vertaling van mayonaise naar wijlen de vader van Rietepietz). Die laten we dus rechts liggen, zo’n hele kiosk versjouwen om hem links te kunnen laten liggen is ook zo wat.
Nummer twee heeft een kleine patat zonder “smots” voor 2,75 en een grote voor 3,50. We nemen een grote en ik graai af en toe ook wat uit de zak wat natuurlijk een stuk makkelijker is dan zelf een zak patat vasthouden als je een rolstoel duwt. Bij de laatste kiosk nemen we een softijsje toe, gelukkig is er dan een bankje in de buurt, anders is een ijsje eten toch een opgave.
Povere lunch maar het was ook nog vroeg, we vullen thuis de gaatjes wel op.  Al met al…. weer een dag met sterretje al was het geen verre reis!

zo goed?

Wélja…, ik gooi er gewoon weer even een tussendoortje in….kunnen jullie even zien dat wanneer Inge en haar lief  langs komen ze héus alle voorzorgen nemen, kijk maar!

Prima toch? Daar komt geen virusje door hoor! En niet alleen zo’n lullig schermpje voor hun gezicht, néé hoor,  van top tot teen ingepakt.

Daar kan iedereen een voorbeeld aan nemen. Ik hoorde dat de UEFA  ook een oplossing gevonden heeft  om weer te kunnen voetballen, maar ik  weet niét of dat afdoende zal zijn. Het zal  het “spel” wél aantrekkelijker maken voor voetbalhaters als ik…..