Moeders hebben natuurlijk belangstelling voor het werk dat de kinderen doen. Dat vraagt niet heel veel uitleg als het beroep min of meer aansluit bij het eigen werkzame leven, of wanneer het gaat om een beroep waar je zelf regelmatig mee te maken krijgt in het gewone leven. Daar kun je al gauw over mee praten.
Hoewel onze zoon en dochter totaal verschillend werk doen zijn er wel overeenkomsten in “hoe ze hun werk doen”.
Ze doen allebei hun werk met hart en ziel, ze willen zich allebei maximaal inspannen voor het beste resultaat en hebben allebei de pest aan collega’s die het vak niet serieus nemen en zullen daar altijd iets aan proberen te doen.
Wat mij betreft zijn dat ook meteen de belangrijkste intenties om een beroep goed uit te kunnen oefenen, ongeacht wát je doet.
Van onze twee kinderen kunnen we Inge meestal wel zonder uitleg volgen door de eerder omschreven omstandigheden, bij Ruud is dat niet altijd mogelijk zonder uitleg. We bestaan weliswaar allemaal uit cellen maar hoe je het beste onderzoek naar hun werking kunt doen vraagt wat uitleg.
Gelukkig weet Ruud altijd heel leuke voorbeelden te vinden die duidelijk maken tegen welke problemen hij soms aanloopt.
Zo werkt hij met andere vrijwilligers samen in een vereniging voor de doelgroep om een standaard methode voor onderzoek te realiseren.
Cel biologie is nog een betrekkelijk jonge wetenschap en er is van vele kanten van alles gebeurt waardoor niet alle onderzoeken volgens dezelfde methodes gebeuren, wat de betrouwbaarheid niet ten goede komt.
Eén van de horden die daarbij genomen moet worden is het feit dat er (minstens) twee beroepsgroepen zijn die het moeten kunnen lezen en begrijpen. De wetenschappers die de testen “bedenken” én de mensen uit de medische wereld die met de testen moeten werken.
De beiden groepen hebben een ander taalgebruik waardoor wat voor de éne groep vanzelfsprekend is voor de andere groep een compleet raadsel kan zijn omdat er via een andere insteek mee gewerkt wordt.
Ik denk nu meteen aan mijn begintijd op de computer, toen ik het icoontje om een afbeelding te plaatsen in een @mail de éne keer wél kon aanklikken en het de andere keer maar niet wilde lukken.
Wat hád het veel gescheeld als iemand erbij gezegd had dat de cursor dan wél in het juiste vak moet staan.
Maar goed, Ruud had dus een hilarisch filmpje gevonden om te laten zien dat een handleiding schrijven die door niémand verkeerd begrepen kan worden nog zo simpel niet is .
van koninklijk tot knettergek 
Leuk dat je reageert, dankjewel!