blote knietjes….

Vanmorgen lag ik even op de blote knietje in de slaapkamer…. en niét “om onze lieve Heer te danken”  zoals iedereen wel eens zegt als hij/zij ergens goed doorheen gerold is. Nou ja, bij nader inzien was er eigenlijk bést een reden  om dat bedankje even in te lassen.
Ik had al gedoucht maar voor ik me aan kon kleden wilde Henk uit bed en dan  kan ik beter eerst hém helpen, dat scheelt veel “rommel”, na de douch en zijn ondergoed aandoen is hij nog wat wazig en moe,  hij wil nog even terug in bed. Dat kan natuurlijk, terwijl ik de kamer uit wil lopen  zie ik het over de grond hangende dekbed niet en  lig  in no-time met een rotklap vol op mijn knieën.

Henk is door de klap klaarwakker  en is van slag, die  moet ik eerst geruststellen Gelukkig kon dat want hoewel  het nog wel even gevoelig is beweegt alles als vanouds.
Dezelfde mazzel had Henk van de week toen hij midden in de nacht met een flinke klap uit bed viel. Hij mankeerde niets maar was zo van slag dat  hij niet overeind kon komen. Met een flinke adrenaline stoot kon ik hem overeind  hijsen en terug in bed stoppen.
Vroeger zouden we in een deuk  gelegen hebben van het lachen maar ondertussen is de kans dat we écht kreuk en deuk schade oplopen te groot , bij dit soort ongelukjes overzie je metéén de  consequenties  als één van ons echt schade oploopt.
Tja…. misschien had ik toch beter even zo’n bedankje kunnen richten vanmorgen, ik lag er nu  toch! Niet gedaan,  ik ben op jacht gegaan naar een hekje voor het bed, dat helpt waarschijnlijk meer.