z’n kammetje

Toegegeven, er zijn heus dagen dat het hier allemaal verre van lollig is. Maar een flink deel van de dagen blijft het bij  kleine ergernissen, weliswaar soms zóveel kleine ergernissen dat ze flink kunnen morrelen aan de grenzen van de irritatiegrens  door de stapeling.

Zo wordt Henk steeds zuiniger op zijn spulletjes, met enige regelmaat is zijn horloge “gestolen” en zijn portemonnee  is ook regelmatig gepikt.
Iets simpels als een kammetje moet goed opgeborgen worden en dat doet Henk dan ook. Hij heeft er drie waarvan er altijd wel minstens één  “goed zo opgeborgen is” dat het onvindbaar is, maar soms ook wel alle drie.

Soms zie ik tijdig waar het kammetje opgeborgen wordt, zoals gisteravond toen ik hem het kammetje met omzichtige bewegingen  in zijn sok zag schuiven, dat komt dan wel goed bij het uitkleden.
Maar vaker duurt het lang eer het kammetje bij toeval weer gevonden wordt  en verzucht hij na het douchen; “ik begrijp er niks van, ik heb hier áltijd m’n kammetje liggen  en nu is het weg”
Zó had hij het kammetje nog toen Inge vanmorgen even een snel  kopje thee kwam drinken omdat ze een boodschap in de buurt moest doen  ….. en zó was het kammetje weg!
Inge herinnerde zich een oude carnavalskraker van Andre van Duin   die blijkbaar óók wel eens zijn kammetje kwijt is.
Henk vindt het duidelijk minder dramatisch als  iemand anders z’n kammetje kwijt is, puur leedvermaak natuurlijk als even later de tranen over zijn wangen lopen van het lachen.

Toegegeven, het is ook een heel grappige clip bij het liedje van Andre van Duin, oh, je kent het niet? Klik hier dan maar even.