blonde vamp

Je kent ze wel, zo’n opgedirkte blonde vamp met de dikke  BMW cabrio van haar vriend. Ze rijdt de bak  het liefst tot ín de  zaak als ze boodschappen doet.

Nee eigen autosleutels heeft ze niet, hij houdt haar strak, maar daar weet ze wel een oplossing voor want wie haar wil betuttelen had beter moeten weten, sleutels kunnen bijgemaakt worden niet waar?.

Ze gebruikt haar charmes en werp zich met haar liefste lachje in de armen van verkoper om hem te vermurwen  even snel een nieuwe sleutel te maken……

Ze houdt zich doof voor zijn argumenten dat hij dat eigenlijk niet zomaar mag doen maar haar liefste lachje mist zijn uitwerking niet ….

zo’n man trapt daar  met open ogen in , laat z’n andere werk liggen en gaat aan de slag terwijl zij toekijkt!

Ze neemt de sleutel in ontvangst om te passen maar vraagt of hij meteen nog even een reservesleutel wil maken…..

Ze blijft nog even staan kijken …. maar  “peert ze ‘m ” zonder te betalen, blonde vamps weten hoe ze mannen kunnen gebruiken…….
Ze stuift weg in haar BMW .
Gelukkig kan een medewerker  nog net een foto  maken van het nummerbord en aangifte doen.
Heeft U deze auto ergens gezien onderneem zélf  geen actie maar  neem contact op met de politie in Uw woon-of verblijfplaats.

Advertentie

klein dametje

We lopen met de rolstoel  door de action, daar kopen we in de winter  de aanmaakblokken voor de open haard omdat die de beste zijn die we tot nu toe tegen kwamen.
Het is er niet heel druk maar blijkbaar wél druk geweest want er staan overal  volle karretjes  in de gangpaden om de half lege vakken aan te kunnen vullen.

We hebben ” tegenliggers” aan de kant waar een karretje staat. Een moeder die strak in de rekken tuurt en een schattig poppenmoedertje dat haar pop in een roze  poppenwagen voor zich uit duwt terwijl haar parmantige paardenstaartje op en neer wipt.
Het kleintje  heeft ons gespot en zet , alsof ze haar rijbewijs al heeft, haar wagentje ruim voor het obstakel aan haar kant van het pad stil en wacht.

De hint is duidelijk, ik  duw de rolstoel vooruit langs het poppenwagentje terwijl ik in het voorbij gaan naar de dreumes lach en zeg; “dankjewel hoor”! Ze lacht hartveroverend  terug  en zegt met een  helder stemmetje; “alstublieft mevrouw” !
Ik kijk haar na als ze haar wagentje weer in beweging zet en zeg nog snel; Wat heb je dat keurig gedaan meiske”.
Haar moeder ben ik dan even  helemaal vergeten, maar éigenlijk had ik haar natuurlijk een compliment moeten maken. Nou ja, ze heeft me vast wel gehoord toen ik haar dochter complimenteerde , ze mag  bést helemaal trots zijn op haar kleintje!!

alweer blij…

Hoewel ik zéker  andere  dingen aan mijn hoofd heb  werd ik zaterdag even helemaal blij toen we , min of meer bij toeval,  in het centrum van Rijswijk Sinterklaas tegen het lijf liepen.
Door die blijdschap realiseerde ik me hoe hoog het me zit dat zo’n leuk kinderfeest  met drogredenen verpest dreigt te worden of eigenlijk al is als men niet meer naar de intocht durft te gaan kijken.
Mijn argumenten  tegen de grote verandering heb ik  hier  al  eerder verwoord en ik zou dat ondertussen   zeker  met nóg meer  argumenten aan kunnen vullen.

Het is verschrikkelijk dat het over de hoofden van de kinderen gespeeld wordt, alsof de kinderen om de verandering gevraagd hebben,  dat is niet zo, dat was een klein groepje volwassenen. De kinderen worden beïnvloed door de TV waardoor ouders gedwongen worden “mee te spelen” om het kind geen tegenstrijdige info mee te geven, gewoon chantage. En ouders die  een gewone zwarte Piet willen houden krijgen  nu de naam dat zij vergeten dat het om het kinderfeest gaat .

Dit alles terwijl mensen die zwarte Piet niet pruimen steeds weer bij de intocht aanwezig zijn om zich “te ergeren”  aan iets waar ze niet aan mee willen doen.
Wie  mij nu een racist wil noemen…. ga je gang, ik lig van andere dingen wakker.
Maar nu ik oog in oog met Sint stond gaf ik hem een hand en complimenteerde  hem met zijn práchtige zwarte Pieten.
Vervolgens heb ik hem gevraagd of hij me kon beloven dat zijn zwarte knechten  mogen blijven.
Zijn antwoord was een luid en duidelijk ; “Maar natuurlijk, áltijd, ik kan niet zonder ze!

toch “een feestje”

Nou niet meteen aan  toeters en bellen denken hoor want eigenlijk hadden we gewoon een mega slechte week. Duikelde Henk drie stappen tegelijk achteruit, waarvan hij er ondertussen weer één in de richting terug gezet heeft  maar al met al had hij héél veel aandacht nodig  en liep het even lang niet op rolletjes. Hoort er allemaal bij dat weet ik en dan ben ik net de belastingdienst, leuker kan ik het niet maken.

Maar anderen kunnen dat gelukkig wél, dan zorgt  ons kroost dat moeders er even er uit kan, de één blijft bij paps en de ander neemt me gezellig mee naar de stad, jurkjes passen en zo weetjewel!  (daar had ik het al over in het vorige logje) . Ze komen nét even een keertje meer, en wat is het dan fijn dat Ruud daar nu ook in mee kan doen.
En dan staat er ineens een bezorger van greets voor de deur, met een mega grote doos, waar een prachtig boeket uit komt, zomaar, met een lief kaartje van alle (achter)kleinkinderen!

 

Dan krijgen we een belletje van onze werkgever,  hoe het met ons gaat want ze hebben ons al even niet op Scheveningen gezien.
En als we dan zover zijn dat we weer een ritje die kant op kunnen maken   komen we ook daar in een warm en hartelijk bad.
Ik zei het al, het mag dan  best snel achteruit gaan,,,,, dát is allemaal te verwachten. Maar al die attente aandacht maakt het  toch óók een beetje een feestje!
Zonder al die fijne back up zou het allemaal zóveel moeilijker zijn!

stads type

Het moet niet gekker worden, soms kom ik het hele jaar niet in de Haagse binnenstad maar de laatste week alleen al drie  keer, ik lijk wel eens stads type.
Eén keer met Henk  en dat was meteen een “snert”dag doordat we bij HEMA terecht kwamen.
Een flinke kom lekkere  snert mét roggebrood met spek  voor  € 3,50  en keurig schone tafeltjes.
Hoewel Henk tegenwoordig wel eens een beetje knoeit met eten  is dat niets dat niet met een extra servet opgelost kan worden.
Het blad met leeg vaatwerk zet ik natuurlijk netjes weg op de daarvoor bestemde rails.
Daar loop ik even heen terwijl Henk aan de tafel wacht want met de rolstoel lukt dat natuurlijk niet.
Maar er zijn ook mensen die het zo nauw niet nemen zie een andere  keer als ik met Inge op stap ben.
Terwijl we  een tafeltje zoeken zie ik dat mensen twee bladen vaatwerk hebben laten staan,  bovendien  ligt er op een stoel een flinke plas bruin vocht, koffie, cola?
Natuurlijk kan iedereen wel eens een ongelukje hebben maar haal dan even een doekje, of geef het door  zodat het schoongemaakt kan worden.
Nou ja, dat doe ik dan wel even en ik hoor dat er meteen iemand geroepen wordt!
De keer met Henk ging in de tram alles van een leien dakje, en de keer zonder Henk kon ik zien dat dat eigenlijk altijd makkelijk  zou moeten kunnen.
Ik zat dicht achter de dichte glazen cabine van de bestuurder.
Hoewel het weerspiegelde als malloot zag ik wél dat naast de bestuurder een beeldscherm staat waarop álle compartimenten waar een deur zit in beeld zijn. Hij kan het  dus zien als  ik nog met de rolstoel bezig ben.
Maar op de zitplaats waar ik dit zag  loeren weer ándere gevaren. Er is een enkele deur en het bankje waarop ik zit staat dus heel dicht  bij de deur waar ook de OV scanner hangt.
De meneer die de tram in stapt krijgt een foutmelding en staat te klooien, de bestuurder wacht daar blijkbaar niet op en de meneer heeft daar niét op gerekend! Zo  zit ik inééns met een vreemde meneer op mijn schoot!  SSSttt…., niet tegen Henk zeggen hoor, dan mag ik nooit meer alleen op stap!

skyline

Kort geleden plaatste Aukje een logje met een prachtige foto van de skyline van Den Haag . De foto was genomen van een flinke afstand van de hoogste  gebouwen. Ik zei al een prachtige foto,  door de afstand en de  lange rij gelijkvormige huizen ervoor krijg ik op dié foto geen kromme tenen van die skyline.
Maar  wanneer ik langs de vijverberg op de tram sta te wachten  heb ik wél kromme tenen.
Die paar her en der neer gekwakte  totaal verschillende hoogbouw toestanden  doen afbreuk aan het statige en historische binnenhof.

Hoe heeft het in ’s hemelsnaam kunnen gebeuren dat boven het mooie Mauritshuis  een gebouw uitsteekt dat zelfs nog niet af lijkt te zijn.  In de volksmond het strijkijzer geheten en bij iedere storm  moeten er stukken omliggende wegen afgezet worden omdat er “dakplaten” vanaf waaien.
Waar het dak dan ook mag zitten  want eigenlijk lijkt het alsof de bovenkant van het gebouw een grote gapende  wond is die nog gehecht moet worden. ( jazeker, Rietepietz heeft weinig genade  met moderne architectuur)

Het gebouw met het groene koepeltje ervoor heeft,  voor zover ik weet, geen bijnaam  maar die twee puntdak hoogbouw flats wél! Een zó bekende naam dat ik iedereen nu als hoor roepen “de tieten van Den Haag”. De bovenste foto maakte ik vanmorgen en ik gunde mijn automatje de tijd om scherp te stellen.
Dat ik dat blijkbaar vaak  niét doe blijkt op de onderste  foto die ik van de zomer op een prachtig zonnige dag maakte. Maar die keer had ik een gunstige standplaats zodat duidelijk te zien is  hoe lelijk de boel boven het Mauritshuis , en het torentje van Rutte, uitsteekt.

Het gebeurt regelmatig dat we vanaf Scheveningen via de Raamweg  richting snelweg rijden, en ook dan is de skyline te zien en ontlokt Henk telkens weer de vraag ; ” wat zijn ze daar aan het bouwen, het  schiet maar niet op want het dak is nog steeds niet af. En eigenlijk kan ik hem geen ongelijk geven, het lijkt inderdaad alsof de gebouwen niet af zijn en er nog aan gewerkt wordt.
Jammer, jammer, jammer! Nou ja, ik heb er geen verstand van moet je maar denken!

kattebelletje

Ja ik zal het kort houden, willen “sommige lezers” mijn personeel niét op ideeën brengen! Ik heb geen rustig moment meer sinds het personeel van “Prins Doezel” tips uit schreef  over hoe je poezen  het best kunt fotograferen.

Waar ik ook lig jaagt mijn personeel  me op  met wat zij een camera noemt, een automaatje.Mijn prachtige zwarte velletje komt daarmee gewoon nóóit  tot zijn recht. Laat me met rust mens, ga bomen die in brand staan op de foto zetten, dáár kun je geen buil aan vallen…..

Of ga een ander soort dieren zoeken, zet er een lief meisje naast , dan heeft niemand in de gaten dat je met zo’n automaatje nou eenmaal niet kunt instellen op mijn prachtige snorharen.

Bovendien loopt mijn personeel niet met leuk contrasterende dekentjes achter me aan, ik zou óók reuze leuk afsteken tussen dat rood met witte ballen. Ik moet het maar doen met wat er is en mijn personeel heeft de leeftijd van “de gedekte kleuren, heb ik weer!
Zo wordt ik natuurlijk nooit een super-poezenmodel, ik kan er hoogstens een beetje over dromen!

Goed gezien, dit is het oude scrabble spel van Marion. Na haar dood mocht ik het van haar zoons hebben als herinnering.
Aanvankelijk werd het hier niet gebruikt, Henk is geen scrabbelaar.
Maar de laatste tijd ligt het af en toe weer op tafel om met dochter Inge een spelletje te doen.
Zij komt meestal om me even wat lucht, en wat tijd voor , te geven maar ze realiseert zich  dat af en toe een “moeder en dochter momentje” er toch niet helemaal bij in mag schieten. ( is het een wereldmeid dan)
Gelukkig is ook zij is gek op scrabble dus spelen we een potje als Henk een dut doet.
Op de scrabble foto zag ik (links) dat het gehaakte tafelkleed waar ik zo aan gehecht ben nu echt bijna uit elkaar valt van slijtage.
Zucht…. , heb ondertussen  al vrijwel alle kruispuntjes een keer  aan elkaar genaaid en moest dus  wéér aan de slag zodat het kleed  weer een wasbeurt kan doorstaan.
Om het kleedje helemaal te zien , en het hoe en waarom, (klik) schreef ik ooit  een ander logje !

openheid..

Het moet maar, ik moet dan maar met de billen bloot!
Néé…. niet weglopen, niet letterlijk natuurlijk! Maar nu een zekere meneer Ratelband niet tevreden is met zijn geboortejaar, en dat van 1949 wil veranderen in 1969, geef ik ook maar openheid van zaken!

Een van de leukste complimenten die ik ooit in een reactie kreeg was ongeveer; “weet je zeker dat je al over de zeventig bent, je schrijft zo jong“! Tja, door de mand gevallen, alleen heb ik mijn leeftijd 20 jaar opgeschroefd. Meneer Ratelband zegt onder  leeftijd van 69 jaar te lijden, hij  beklaagde zich voor  de rechtbank,  bedrijven zouden hem niet meer willen inhuren, hij baalt van het pensioen dat hij ontvangt”! Hij voelt zich niet ouder dan 49 en vindt ook dat hij er geen dag ouder uitziet (wat ik niet met hem eens ben)

Kijk, dat was voor mij natuurlijk juist de drijfveer  er  om 20 jaar bovenop te gooien, geen baan meer  nodig, lekker met pensioen  en AOW opstrijken.
Laat je dus niet misleiden door mijn grijze koppie, mijn verhalen over “vroeger” en die kreukelzone om m’n ogen, (die laat ik zorgvuldig aanbrengen)

In werkelijkheid ben ik pas 56 jaar jong, en geen 76 .
Mondje dicht hé,  want in tegenstelling tot meneer Ratelband ben ik niet opzoek naar aandacht in de media om m’n bankrekening te spekken, ik heb m’n AOW al.

alweer kunst?

Oke, de graafmachine is niet in zilverfolie verpakt dit keer maar er worden flinke zandwallen opgegooid op het strand van de Scheveningse boulevard.

We wandelen er om van de zonnige novemberdag te genieten al was de boulevard dit keer afgesloten voor het verkeer. Grote videoborden maken  al snel duidelijk dat er opgebouwd werd voor  de Red Bull strandrace van dit weekend. Het bleek al snel  dat daar bést wel veel voor komt kijken! Veel publiek en al zal menigeen met samengeknepen billen staan kijken er zitten natuurlijk ook veel “zeikers”tussen,  dus………….

Het is er een drukte van belang, met heel veel grote vrachtauto’s…….

Sommige voor de stroomvoorziening met een compartiment met héél grote stekkers en contactdozen en met haspels voor kabels……

…… die  allemaal wel iets te maken zullen hebben met deze flinke zendmast…

…… die tientallen meters de lucht in gaat vanaf de wagen waarop hij staat.
Er staan her en der nog wat “stekkerdozen” op een formaat waar ik thuis ook niet veel aan zou hebben.

 

 

 

 

Overal worden camera’s  opgesteld en getest…..

Boomstammen liggen klaar om als hindernissen in de banen gelegd te worden en voor de verslaggeving staat er een rij cabines  tegen de boulevard aan….

Er lopen óveral teams die “ergens bij horen…..

Veel van die teams  racen op een soort golf karretjes  op en neer over het zand en uiteindelijk kan Henk de verleiding niet weerstaan het parcours te verkennen…

Hij leeft zich helemaal uit , wel even lastig dat ik hem steeds tegen de berg op moet duwen maar naar beneden is dan weer een feestje….Hij werkt het parcours 2x af….

Maar dan vind ik het écht wel mooi geweest, een stevige lunch gaat er zéker wel in!