zij….

We zitten aan het ontbijt met ieder ons deel van de krant… dat hij niet veel meer leest maakt niet zoveel uit, het is een oude gewoonte.
Ineens vraag hij ” hoe heet zij?”. Tja, wie bedoelt hij vraag ik,  zijn gedachtegang is tegenwoordig ondoorgrondelijk. Iemand uit de krant? Nee , hij herhaalt de vraag en ik  vraag me ondertussen af wie hij kan bedoelen.
Het afgelopen jaar hebben  twee lieve “vrouwen”  hun intrede in de familie gedaan, eerst  door kleinzoon Maikel, later  door zoon Ruud en Henk heeft  moeite met de nieuwe namen.

Ik vraag nog eens van wie hij de naam wil weten en waarom. Hij reageert een  beetje geërgerd, “ik vraag het alleen maar”.
Het kost me nog steeds veel moeite een nietszeggend antwoord te geven, dan stopt hij vanzelf met vragen. Ik wéét dat zo’n vraag altijd ergens vandaan komt. Ik  probeer het nog eens met “bij wie hoort ze dan, en waar is ze “.
Een beetje knorrig wijst hij naar boven, “boven” zegt hij….en vragend zegt hij “eh… heet ze Marie”?
Met het vage vermoeden dat hij mij bedoelt  vraag ik ; “bedoel je Riet”? Het is zeker mogelijk dat hij “de vrouw” bedoelt die hem boven na het opstaan heeft geholpen met alle  dingen die mensen na het kleutertijdperk normaal zelf doen.

Maar ondertussen is hij de draad alweer kwijt en kijkt verder in de krant. Ik laat de gelegenheid om te horen hoe hij over die vrouw denkt voorbijgaan. Ik wéét dat hij haar af en toe té “energiek “vindt. Dat is ze van nature al maar, als ze na vier keer zeggen “je moet naar die kant voor de douche” geen reactie ziet helpt zij hem in de juiste richting met soms net even meer energie dan strikt genomen nodig is.

Sinds  bij hem alles steeds trager gaat lijkt  hij mijn snelle bewegingen steeds vaker een beetje bedreigend  te vinden. Hoe langzaam hij zelf alles doet heeft hij totaal niet in de gaten.
Ik maakte ongeveer een jaar geleden een filmpje van hem toen hij in de drukkerij met een vouwklusje kon helpen.
Hij deed het prima in zijn eigen tempo (dat een flink stuk lager lag dan het mijne maar dat is onbelangrijk) en werkte rustig en nauwgezet meer dan een uur door. Juist daarom wilde ik dat filmpje aan hem laten zien omdat hij zo goed gewerkt had.
Terwijl de video speelde keek hij aandachtig en vroeg toen: “heb je het vertraagd opgenomen, ik ging  veel sneller hoor!”

Helaas, zijnhersenen maken overuren, en hoe hard ik ook probeer de mijne te laten werken, ze verliezen het toch steeds vaker.