bezigheidstherapie

We hebben de zomermaanden niet heel veel gewerkt in de drukkerij, er was  weinig handwerk. Dat was aan de éne kant best lekker met die warmte,  maar aan de andere kant is dat werk ook een beetje  “dagbesteding” voor Henk.
Eigenlijk kan hij zelf niet meer zoveel,  zijn brein legt hem teveel in de luren , maar zolang  ik hem een beetje bezig kan houden is het toch een prettig uitje voor hem bij  de oud collega’s.

Vandaag “mochten we weer” al blijkt al vóór we weg zijn dat hij zijn dag niet heeft.
Ik vraag hem zijn schoenen aan te doen, hij schopt de rechter pantoffel uit, doet ook de linker  uit, doet  dan weer de rechter pantoffel aan, én de linker.
Ik zeg nogmaals “doe je schoenen aan dan gaan we naar de zaak”, maar ook dit keer komt het niet goed. Even helpen dan maar!

Op de zaak staat hij nog steeds met de jas aan als ik al geïnformeerd heb waarmee we aan de slag kunnen. Er liggen stapels dunne A4  bloknootjes waar boorgaten in gemaakt moeten worden. Dat lukt hem al een tijdje niet meer maar ik ken het apparaat ( dat me ooit bijna een vingerkootje kostte)  zelf goed genoeg om die klus te klaren.

De blokjes staan op een pallet die ik in één keer naar de boormachine zou kunnen trekken met een palletwagen maar ja….. er moet ook iets te doen zijn voor Henk en dus vraag ik hem een stapel bij me te brengen, terwijl ik zelf vast een stapel meeneem om te kunnen beginnen.
Als ik hem om een tweede stapel stuur weet hij ze nog niet te vinden, bij de derde stapel  twijfelt hij waar hij ze moet brengen maar komt het goed als ik hem roep. Zijn oude drukkersdiscipline  maakt  dat hij zorgvuldig  alles in de juiste richting op elkaar stapelt.
( Iets in de verkeerde richting ergens op leggen kán grote nadelige  gevolgen hebben bij het snijden).

Omdat ik ondertussen al wat klaar heb probeer ik of hij  op zijn volgende rondje alvast de stapel die klaar is mee wil nemen en op de tafel zetten waar ze verder afgewerkt zullen worden.  Hij  neemt ze inderdaad mee, loopt er doelloos een rondje mee en zet ze dan weer bij me neer. Te gecompliceerd voor zijn warrige hersenpan. Hij brengt wél de andere blokjes  al moet ik af en toe even zijn richting corrigeren.

Nee schei nou uit…..slavendrijver….?  Nee dat ben ik niet,  dat heen en weer lopen is nuttig  want als we werken wandelen we niet en als hij na een uurtje moe is heb ik de krant voor hem, hij leest maar even en gaat dan aan de gang om de krant netjes gelijk te stoten.
Hij schuift het  sportkatern in de rest van de krant, stoot nog eens gelijk en  vouwt, keurig punt op punt, de krant dubbel! Eens een drukker altijd een drukker, zelfs met een gemankeerde hersenpan.

Advertentie