de kraaien……

…… vallen van het dak van de hitte is zo’n Hollandse spreuk die op dit moment misschien wel van toepassing is. Nee ik heb  nog géén kraai van het dak zien vallen Maar ik zag wel een andere vogel die het blijkbaar te warm vond om te vliegen, hij had de aanmoediging “doen” ter harte genomen en klom achterop de fiets om even de wind door de veren te laten waaien als de eigenaar weer op zou stappen.

Of misschien werd hij wel uitgelaten door zijn eigenaar zoals sommige hun papegaai op de schouder meenemen en mag het beest niet mee naar binnen als het baasje even een koud pilsje gaat pakken…….. of is de eigenaar van de fiets zich aan het voorbereiden op het roze weekend….. je wéét het niet!

Althans…… daar léék het op maar een paar dagen eerder had ik deze flamingo ook al gezien en bleek maar weer dat niet alles is wat het lijkt als je “ff snel kijkt”.

Eh….. ja, dat zeg ik, weer echt zo’n interessant onderwerp, goed onderbouwd en tot op  de bodem uitgediept. Ach dat zijn jullie wel gewend van me natuurlijk dus daar kijkt niemand van meer van op!

Advertentie

boys will be boys

Ik hád het eigenlijk kunnen weten, zie je hem zitten lonken naar die “halfpipe” die op het strand staat aan de boulevard van Scheveningen. Je ziet hem denken, “eitje op roller skates,  hoe moeilijk kan dat zijn met een rolstoel ?”
Maar ja, ik kan natuurlijk niet overál op letten hé , en zeker niet als ik  een paar dagen later op een “bloedje hete” dag al om half 9  de verleiding niet kan weerstaan even te pootje baden”……..

Ja, ja,  ik liet hem in vol vertrouwen achter om op m’n schoenen te passen …… maar  wanneer ik uit het water kom zie ik meneer “de wielen nemen” richting halfpipe……..

En wat denk je….? eigenwijs natuurlijk en tóch proberen….. en nee, ik kom natuurlijk niét op tijd om  te voorkomen dat hij in het zand moet bijten…..

 

ik snap het (niet)

sorry, ff afreageren!

Hoewel Henk vrijwel niets meer zelfstandig tot een goed eind kan brengen vraagt de zorg voor hem geen medische handelingen. Ik  doe  niets meer dan ik in 57 jaar huwelijk ook voor de (klein) kinderen gedaan heb.
Het enige verschil is dat hij steeds minder dingen begrijpt en ik dus steeds vaker  moet ingrijpen als hij niet, of verkeert, reageert op wat ik vraag .
Probeert bijv. de autogordel in zijn broekzak  vast te klikken, of  plukt aan zijn bretellen  om de gordel vast te maken en kan de echte gordel  niet vinden.
Of als hij zijn glas onderste boven vasthoudt als hij iets in wil schenken enz…..

Op zich allemaal  goed te doen, wat het zwaar maakt is het 24/7  waakzaam zijn. Een week heeft 168 uur en die vul ik grotendeels zelf in. Dát is de reden dat onze casemanager bij de Wmo een “maatwerkverzoek” indiende.
Dat behelst een verzoek  om wel  viér hele uren van die 168 in te laten vullen door één medewerkster  en daarvoor lijkt de Wet maatschappelijke ondersteuning  precies wat ik nodig heb…….zei bieden n.l. o.a.

• huishoudelijke hulp, woningaanpassingen en vervoer
• ondersteuning voor jou als mantelzorger, bijvoorbeeld door vervangende zorg
• begeleiding, dagbesteding en kortdurend verblijf

In antwoord daarop  een brief met een afwijzing  én het advies  een aanvraag in te dienen bij  de WLZ voor een 24 uurs zorgindicatie. Ik zal misschien wat overgevoelig zijn maar de brief  heeft een toontje dat me tegen de borst stuit.
Ik citeer enkele zinnen letterlijk:

“Er is besloten telefonisch onderzoek te verrichten omdat er een casemanager in het spel zit.”  (alsof we samenspannen om ze een loer te draaien)

“Vanwege de hoeveelheid zorg die geboden wordt, ook ’s nachts, is echtgenote overbelast. Zij wil graag ondersteund worden in de zorgtaken zodat zij eventueel dingen voor haar zelf kan doen en bijkomen” ( lullig ja,  dat ik bijv. wel eens  een oogmeting wil laten doen o.i.d.)

“Daarnaast valt de zorg die verzocht  wordt niet onder de Wmo. Er is af en toe overname nodig, maar gezien de ziektebeeld zal in de toekomst vaker overname gewenst zijn. Deze zorg kan op grond van begeleiding de Wmo niet bieden. ( wat bedoelt men dan met vervangende zorg in de folder?)
De wmo- begeleiders bieden alleen begeleiding met handen op de rug.Echtgenote gaf aan dat dit niet de bedoeling is.
( echtgenote weet heel goed dat handen op de rug onmogelijk is) Zij wil juist dat een  aantal ADL-taken overgenomen wordt zodat zij minder zorgtaken heeft en ontlast wordt.” (ja ja, ik ben erg gemakzuchtig )

“De cliënt is nu op de hoogte dat een eigen bijdrage verschuldigd is.” (  alsof ik niet al 2 jaar heel veel kosten uitspaar voor de zorg, zelfs  HH hulp betaal ik zelf )

“Familie is gevraagd bij te springen maar dat is niet voldoende”.( nee die familie deugt niet )

Bij de suggesties  staat dan  dat men de gevraagde zorg wél voor drie maanden als overbrugging kan leveren mits er een indicatieaanvraag gedaan is.
Kortom ik snap ineens hoe de zorg zo duur is geworden.  Je dwingt gewoon af dat men  zwaarder opgeleide mensen in moet huren voor werk dat iedere vrijwilliger  mag doen  zonder er voor geleerd te hebben.
Mantelzorgers kennen hun patiënt van haver tot gort, ze  draaien ongeschoold 24 uursdiensten. Ze  denken te weten met wélke hulp ze het best geholpen zijn,………  lastig die mantelzorgers, dat heeft de briefschrijfster toch zelf wel aan de telefoon geconstateerd!

trashure hunt

Uit eindelijk bleek er tóch iemand op het strand te zijn , deze meneer met zijn spierwitte , weelderige lange lokken.
Aan zijn bruine huid was te zien dat hij niet voor het eerst op het strand was.
Geen zorgen over de AVG , die foto mocht ik maken en gebruiken omdat deze meneer héél gepassioneerd bezig is met wat hem na aan het hart ligt, dierenwelzijn.
bedoeling is met behulp van wie maar wil het strand schoon te maken van achtergelaten troep zodat die niet door vogels opgegeten word of in zee terecht komt.
Hij beheert een locatie voor de “trashure hunt beach challenge 3.0.” 

En dat het geen overbodige luxe is blijkt wel uit de bakken waar de oogst van de dag een plaatsje vindt.

Op borden  staat omgeschreven wat de bedoeling is en  hoeveel dierenlevens je kunt redden met de door jou “gejutte” spullen.

De man vertelt dat bijv. meeuwen gék zijn op de yel uit baby luiers als hij uit de kist waarin hij aan het werk is een gebruikte luiers haalt…… alsof er géén grote afvalbakken op het strand staan…..en die yel is heel slecht voor dieren.

Tja, nou kan ik een verhaal af gaan steken over mensen die met zware ,  volle tassen komen die dan blijkbaar met lege spullen ineens te zwaar zijn om mee terug te nemen…. maar ja, mijn lezers zijn geen doelgroep, dié zijn het met me eens en nemen hun eigen afval mee naar huis als de bakken vol zouden zijn.
Maar misschien zijn er wél liefhebbers die willen helpen ” trashunten” als ze met kinderen  in de buurt zijn.  Want dát er wat te “hunten”valt is wel duidelijk door  de planken waarop gesorteerde zooi tot bijna kunstwerkjes verwerkt zijn. rietjes……………..

plastic bestek……

sigaretten peuken…….

plastic doppen van flessen en potten…..

Het ziet er best kunstzinnig uit maar is natuurlijk te gek voor woorden dát het allemaal op het strand gevonden wordt.
Mooi initiatief dus en ik zou zeker een dagje mee gaan “hunten” met de kleintjes  als ik makkelijk een dagje op pad zou kunnen met ze. En natuurlijk zou ik dan een foto maken met hun koppies  in deze piraat…..

Wil je er álles over weten?  kijk even hier

 

bijna sleur….

Geweldig hoor dat heerlijke weer al zou voor de natuur een flinke bui mogen van mij, voor mij hoéft het niet!
Het zou bijna sleur worden dat je iedere dag maar weer zo naar buiten kunt lopen.
Ik herinner me een periode in de jaren 70 dat we ook een paar geweldige zomers achter elkaar hadden. De kinderen zaten nog op de “lagere school” en  het schoolhoofd mocht natuurlijk géén toestemming geven de kinderen ’s middags thuis te houden. Er waren al veel werkende moeders maar de BSO moest nog uitgevonden worden.
We hadden  een stilzwijgende afspraak dat ik de kinderen thuis hield als  “het Haagse bleekneus virus”  de kinderen  te pakken had. In de middag werd er op school ook weinig gedaan.
We gingen naar het strand, lagen op het strand, of kwamen ván het strand.
En dan ben ik j.l. vrijdagmorgen rond 10 uur op de boulevard van Scheveningen, het is héérlijk weer én schoolvakantie en dan kan ik deze foto maken……..

Op de terrassen nog nauwelijks beweging en  het zand zou best een stukje Sahara kunnen zijn! Uitgestorven ……. en dat terwijl je vroeger  een plekje moest zien te veroveren tussen de krioelende menigte…. geen levende ziel…..
Hoewel… als ik wat inzoom zie ik wel  levende zielen……

Maar waar zijn de badgasten? Durven ze niet meer door alle alarmerende berichten? Of zijn ze in de war door alle activiteiten i.v.m. 200 jaar Scheveningen badplaats. Je moet naar de Haase binnenstad voor het feestelijke WK “zand”sculpturen, en naar het Haagse Zuiderpark voor het WK “beach”volleybal, ik bedoel maar, voeg daar de tropische temperaturen bij en je hersenen kronkelen in het rond als meelwormen in een bakje.

Maar misschien  wordt de boulevard wel gemeden omdat er na de megaverbouwing een aantal jaren geleden alwéér van alles op de schop gaat.
Het laatste deel boulevard is zelfs afgesloten, in het midden wordt gebouwd aan LEGO land en het deel richting haven gaat ook al op de schop.

Zelfs de vuurtoren ontsnapt niet aan een grote beurt……

Waarom vermaakt niet iedereen zich op het strand, zoals ik vroeger met m’n kinderen deed,  en later mocht ik het nog eens dunnetjes over doen  toen mijn dochter “groot was” en zelf met haar drie kinderen naar het strand trok.

Een paar extra ogen was natuurlijk nooit weg met die drie boefjes. Ik heb er allemaal prachtige herinneringen aan. Nou ja, misschien is het mooie weer gewoon een beetje sleur geworden en zitten moeders nu met de kinderen te knutselen of zo, dat kán toch? Ik wéét het niet, missen de moeders én de kinderen niet een heleboel?

over zomerstops….

Niet te vroeg juichen hé,  ik overweeg helemáál geen zomerstop, integendeel, met regelmatig een lawine aan log inspiratie overweeg ik eerder om tijdelijk af te wijken van “om de andere dag een logje” en er gewoon dagelijks een logje in te knallen…… bij wijze van spreken dan he, want ook voor mij lokt het mooie weer en ben ik vaker op stap dan anders.
Hoewel….eigenlijk best een goed plan om eens een logje méér te schrijven nu half logland op vakantie is, voor die dappere volhouders die gewoon blijven lezen en schrijven.
En weet je wát?  Het gaat over muziek dus ik ga nóg een keer van m’n geloof en link hem bij Trees, ik zal wel wat in de war zijn door al dat mooie weer!

Ik kom er op door een logje op villasappho waarin 25 ideetjes aangereikt worden  om bloggers te helpen die blogvakantie  houden door gebrek aan inspiratie. Tja, geen gebrek aan inspiratie, geen vakantie…. duidelijk niet voor mij bedoelt en tóch moest ik gisteren aan één van 25 onderwerpen denken.

“Welke muziek van je ouders kan je nu wel waarderen?” Natuurlijk verbouw ik de vraag op z’n Rietepietz.
Muziek speelde in het leven van mijn ouders niet zo’n grote rol  wat in  die tijd niet heel ongewoon was omdat ze  maar net radio hadden en zijzelf geen instrument bespeelden. Er was dus geen muziek die ik toen niet begreep.

Ik verplaats de vraag naar  de tijd dat onze eigen kinderen tieners waren, zo eind jaren 70 .
Precies eigenlijk de tijd van de discomuziek voor jonge mensen maar onze kinderen konden zich meer vinden in de zestig- en zeventiger jaren muziek die wij in huis hadden.

Al waren er natuurlijk wel kleine verschillen, niemand ergerde zich aan de muziek van de andere generatie. Henk kocht als Country and West liefhebber op zeker  de LP Country roads van John Denver, de plaat werd grijsgedraaid en dat kregen de kinderen uiteraard wel mee. Hoezeer bleek gisteren……..

Ik wist dat zoon Ruud  een weekje  in Collorado verblijft,  hij is in Denver en wanneer we elkaar een app sturen blijkt dat hij zich deze LP nog heel goed herinnert .

ik vraag hem zonder inleiding: En….? Is  John thuis?

Ruud: …Ik heb de hele coutryroad van ’t vliegveld naar Colorado springs afgereden, maar geen John!

ik niet….

Nee ik loop niét mee in de vierdaagse, het verslavingsvirus sloeg niet toe nadat ik in 2008 met het echt verdiende kruisje naar huis ging.
Zeg nooit nooit natuurlijk want éigenlijk wil ik ooit nog dat kroontje op het kruis verdienen dat je pas bij de tweede keer krijgt.

Maar dit jaar ben ik toch wel heel blij dat ik niét mee liep, en niet alleen omdat het best wel warm is geweest deze vier dagen maar meer omdat ik weer kans zag een kraakje in mijn voet te organiseren.
Sommige dingen gaan nou eenmaal niet opzij als ik er met mijn kleine teen tegenaan stoot. Zou zómaar een breukje in kunnen zitten, zou niet voor het eerst zijn en dus weet ik dat het weinig zin heeft er naar te laten kijken, rusten en vastplakken aan een andere teen kan ik  ook best wel zelf bedenken.
Gelukkig is het de linker voet  dus met autorijden geen probleem dankzij de automaat van Suus.
De rolstoel geeft steun tijdens het lopen dus die doet nu dubbel dienst, het moet niet gekker worden hé!

Vanzelfsprekend denk ik aan de twee dames onder mijn lezers die wél meelopen dit jaar. De dames zijn goed getraind en ik ga ervan uit dat Annemarie en Hanscke  het zonder al te veel problemen gaan redden.
Waar ik wel van schrik is dat ik in de interviews van de laatste dagen vrij veel mensen hoor die de tocht proberen uit te lopen “op pijnstillers”.
Pijn is naar mijn idee een graadmeter die grenzen aangeeft, maar bewust een paar dagen over grenzen heengaan wanneer daar niét je leven van afhangt lijkt mij geen goede zaak.
Uiteraard  heb ik tien jaar geleden ook wel af en toe een pijntje hier en daar gevoeld maar daar is geen pijnstiller aan te pas gekomen. Aan het eind van de dag rust geven, dan maar niet feesten, eventuele blaren behandelen, spieren masseren en natuurlijk een goede nachtrust moet eigenlijk wel voldoende zijn om door te kunnen.

Natuurlijk hang ik vandaag veel voor de buis want de intocht van al deze kanjers  beleef ik toch graag een beetje mee. Er is een kleine kans dat ik volgend jaar de intocht in Nijmegen ga bekijken. Dochter Inge heeft het plan opgevat volgend jaar mee te lopen om met haar schoolvriendinnetje  hun veertigjarige vriendschap te vieren.
De dames vinden 4x veertig kilometer lopen een mooie bekroning van 40 jaar vriendschap door dik en dun.
Je begrijpt, áls het echt gaat gebeuren en ze lopen hem ook uit sta ik zéker op de via gladiola om ze te verwelkomen, maar dit jaar proef ik de sfeer dan maar  via de TV uitzending.

op een koopje

Natuurlijk hádden we best “een bakkie kunnen doen”in het statige  hotel des Indes, zelfs al zóu een kop koffie daar onbeschoft duur zijn,( waar ik geen zekerheid over heb) is dat als eenmalige ervaring wel te doen. Maar zou ik me  er op m’n gemak voelen?
We kiezen er dus voor om tot 10 uur  een ommetje te maken en gaan i.p.v. over het schelpenpad  langs de vijverberg richting het binnenhof langs de zijkant van het Mauritshuis.
Sinds de verbouwing nog niet binnen geweest en verhip, als we het passeren is het er een drukte van belang voor voor de deur.

Een partytent voor de deur en overal mensen die met koffie en gebak rondlopen.

Voor de deur een wagen van “maison Kelder”, een banketbakker met grote faam  wegens z’n overheerlijke hazelnoottaarten. Daar moet “deze taart”natuurlijk het fijne van weten.
Voor wie is die koffie met gebak die, zo te zien, gratis is.

Tja, stiekem aansluiten met een “bloedende neus” is niet zo mijn stijl en bovendien, met een rolstoel  is “niet opvallen” alleen mogelijk tijdens een rolstoelvierdaagse. Ik schiet een toevallig naar buiten komende suppoost aan en vraag wat er te vieren valt, en vooral wie er mee mag vieren of dat het een bobo feestje is.

Meneer Rembrandt van Rijn blijkt zijn 412de geboortedag te vieren en is zelf aanwezig, hij ligt op tafel uitgestrekt en laat zich (een soort van) vierendelen.

En ook wij zijn welkom om ( gratis) mee te vieren. Helaas niet de befaamde hazelnoottaart maar ook deze taart is heel prettig om Rembrandt’s laatste oortje te mogen helpen versnoepen.
We hoeven er zelfs geen toegangskaartje voor te kopen, als dát geen koopje is ?

In een kartonnen bekertje  maar oke, je kunt niet alles hebben. En geen tafeltjes en stoeltjes maar Henk heeft toch zijn eigen stoel dus het gaat prima.
Best een mooi gebouw trouwens dat Mauritshuis als je er zo voor staat. Voor de nieuw uitbreiding moest men uitwijken naar een gebouw aan de overkant en de verbinding is ondergronds.

Een grote glazen cilinder op het voorplein blijkt een lift ( of was het toch een trappenhuis) te bevatten  zodat het gebouw helemaal zichtbaar blijft, daar is over nagedacht, al is de oude ingang vast nog wel in gebruik als hoofdingang via het souterrain.

Volgende keer toch maar eens binnen kijken, maar voor deze zondag hangen we  de profiteur uit en vertrekken als koffie en gebak op zijn.
Via één van de poorten van het binnenhof, waar mijn alter ego Beatrix maar net onderdoor kon in haar gouden koets,  rijden we over het binnenhof naar de tramhalte terug.

De “kinderhoofdjes” in die poortjes laten Henk bijna uit de rolstoel stuiteren en hij vraagt me bij de volgende poort een zijpoortje te nemen, daar liggen gewone klinkertjes. We hebben alsnog medelijden met Trix in dat gouden kreng waarvan de vering “nul”was. Gelukkig wordt er voor een paar centen aan verspijkerd, beter voor de billetjes van Maxima.

 

Ja…ja.. jah…

Daar komen de schulpturen, hoewel…. heel veel nieuws was er niet natuurlijk. Toen we er de vorige keer  keken waren de meeste sculpturen op de onderkant na al af.  Ik had ze niet allemáál laten zien en tipte de verkeerde winnaar. De winnaar werd deze stoomwals  van een kunstenaar uit Engeland

Een keuze die ik zeker niet gemaakt zou hebben omdat mijn criteria voor kunst ongeveer zo liggen “zou ik het min of meer  gelijkend na kunnen maken” . Nou dit lijkt me toch minder ingewikkeld dan wanneer je met lichamen en gezichten werkt. Oke, de details zijn perfect uitwerkt………

Maar toch, heel verfijnt is het alles bij elkaar niet al is de gelijkenis wél zo dat het vermoeden dat hij het schelpenpad wel even onder handen gaat nemen gerechtvaardigd lijkt.

Zo, genoeg aandacht voor de winnaar die met zijn vrij grove vormen wél het voordeel heeft dat de vormen ook na een maand nog vrij strak zijn. Het sculptuur waar bij ons vorig bezoekje de maker nog aan de tenen zat te kriebelen  had duidelijk iets meer te lijden van de wind ….

Het was eigenlijk meer een “srubtuur” want de fijne trekken van het gezicht waren vervaagd alsof de schoonheidsspecialiste er met een flinke hand scrubzout overheen gegaan was. Net als bij bijna alle beelden lag er ook daar veel afgevallen en kurkdroog blad.
Bij “haar” was het zelfs wel sfeervol maar bij de rest toch wat rommelig.
Gezichten lijken meer last te hebben van “slijtage”dan scherpe vormen…….

Mooi hé, zelfs al is de vrouwenfiguur niet helemaal scherp meer, alle decoratie eromheen vind ik zelf dan weer “kunstiger”dan de stoomwals.
En dan nóg een werk dat ik vorige keer niet interessant genoeg vond voor een foto, iets
Picasso-achtigs als ik me goed herinner….

Tja….. knap gemaakt zal ‘k maar zeggen maar echt lyrisch werd ik er niet van. Had wél als voordeel dat het van alle kanten “iets te zien” gaf.
Hoewel alle kunstwerken natuurlijk rondom afgewerkt waren  was dat bij de één ook echt afwerken maar bij de ander gewoon nog een stukje kunstwerk!

Ze blijven nog tot half augustus staan maar als ik eerlijk ben is het allermooiste er nu eigenlijk al een beetje af. Voor ons nog steeds leuk om even te kijken maar een lange reis zou ik er niet voor maken.
Met een half uurtje heb je het wel gezien , kopje koffie scoren dan maar, oeps, nog vóór 10 uur!
De meeste terrasjes staan nog op slot, alleen bij “des Indes” aan de overkant zie ik beweging maar nee, we vinden vást wel iets voordeligers……… , wordt vervolgd

 

 

’t gaat ook wel eens goed!

Weet je nog dat we met de tram naar de zandsculpturen gingen kijken in  Den Haag? Ja precies, ik zou terug gaan als ze af zijn en dat deden we zondag. Wéér met de tram maar ondertussen wel véél wijzer zodat het risico dat Henk mensen overrijdt, of zelf over de kop slaat in de tram, uitgesloten is.
Het lukt alleen met deze nieuwe trams……

Dit keer had ik van te voren gekeken naar de symbolen op de deuren en yep….. die deur moeten we hebben.

Ja ja, slechte foto , ik heb maar twee handen hé!
Maar kijk, het rolstoelsymbool staat L. op de deur en als de deuren open gaan kan ik zo naar binnen rollen en zie dat er een ruime plaats is waar ik een riem om de stoel heen kan trekken.

Recht voor een plank waar jij eventueel ook met je rug tegen kunt leunen als je moet blijven staan en  ik er niet ben met Henk..
Logisch dat ik hem er ook met de rug naar toe zet…… dacht ik!
Maar als ik de riem om zijn buik trek en de tram net gaat rijden trekt de riem toch “ff” te strak voor zijn ontbijt.
“Foutje bedankt” zie ik Henk denken, ik draai snel de stoel  en trek de riem om de rug…..
Perféct, hij staat als huis. Al doende leert men.

Zo kan ik makkelijker  de OV kaart scannen , ja dé OV kaart,  ik hoef er maar één te scannen. Ik las 2 weken geleden  ergens dat er een gratis OV begeleiders kaart bestaat en even navragen kan natuurlijk altijd.
Een vriendelijke dame vertelt aan de telefoon hoe het zit en belooft me de volgende dag het aanvraag formulier in de bus te hebben, Ja hó nou even, wat zijn de kosten want zó vaak zullen we er geen gebruik van maken.
De kosten?  Niks, noppes nada, op een postzegel na !

Ik lees het formulier éérst helemaal door, tjonge , wat willen ze veel weten maar helemaal onderaan het tweede blad  staat ….: “als U een invalide kaart heeft hoeft U geen doktersverklaringen in te vullen” , een fotokopie van voor en achterkant van de kaart bijvoegen en identificatie bewijskopie is dan voldoende……
Per omgaande kieper ik het formulier in de brievenbus en een week later ……..
Gewéldig, wat een snelle service.  Henk moet nog steeds betalen voor tram en trein maar ik mag gratis mee!
O ja, de zandsculpturen…. heb ik weer, ben ik nog geen 3 uur van huis… kom ik terug met log voer voor 3 logjes.  Nog een geluk dat ik geen 2 weken op vakantie ga!