alweer?

Bij de reacties in het logje over die gevallen man werd al  een paar keer  gezegd, “jullie maken nog eens iets mee”. Nou hoef ik niet iedere dag gevallen mannen op te rapen  maar toch dacht ik gistermorgen toen ik dicht bij de hoornbrug  langs de vliet liep met Henk  ; “nee hé, alweer”?

Ik zag mezelf al in  het water baggeren om die mevrouw op het droge te sjorren.
Die arme hond kan natuurlijk niets doen voor het vrouwtje dat op de één of andere manier te water lijkt geraakt.  Maar als ik dichterbij kom zie ik dat ik misschien alleen psychische hulp zou kunnen halen want hier lijkt iemand een beetje in de war.

Je ziet met dit  heerlijke weer veel honden het water in plonzen als het baasje een balletje in het water gooit. Maar deze vrouw met hond zijn duidelijk niet op de hoogte van de spelregels, baasje óp de kant, hondje in het water om de bal te pakken.

Hier staat de hond toe te kijken hoe het baasje  de bal. ( ja die groene die ze net wil pakken )  pakt die hij net in het water heeft gegooid. Het moet niet gekker worden hé!
Ja ja, slecht beeld maar  wegens de privacy van mevrouw laat ik het vaagjes. Ik mocht wel foto’s maken al vroeg zij zich af wat daar leuk aan was.
Ik kijk nog even om , ik wil toch zeker weten  of ze ook echt uit het water kan komen.
Er is ondertussen  nog iemand anders bij dus ik hoef niet in actie te komen.
Maar inderdaad, we maken nog wel eens iets ongewoons mee tijdens onze wandelingen.

voor me gevallen

Gisteren viel er zómaar  een man voor me, gewoon met een keiharde smak  in zijn fiets verstrengeld voor de rolstoel waar Henk op dat moment niet in zat, maar er achter liep.
Waarschijnlijk speelde zo’n geniepig rond stoeprandje dat het fietspad scheidt van de stoep hem parten.

Of hij was, net als ik , even afgeleidt door een mooie jonge vrouw die in zo’n fleurig zomers broekpak langs  de andere kant van het fietspad iets uit haar auto pakte.  Ik zag het dus niet gebeuren, hij lag er ineens en greep naar zijn hoofd waarvandaan al snel een straaltje bloed langs zijn  nek  sijpelde. De  prachtige muziek die we direct hoorde had gelukkig niets te maken  met “engelen die hem kwamen halen” !
Omdat zijn oordopjes door de klap losgeschoten waren  konden ook wij de  prachtige klanken rechtstreeks uit zijn telefoon horen waarnaar hij , zoals hij later zou vertellen, zo intensief zat te luisteren dat hij was afgeleid.

Hij is gelukkig  goed bij zijn positieve maar de jonge vrouw belt terecht toch 112. Het advies om de man vooral te laten liggen komt te laat, meneer voelt niets voor de slachtofferrol en krabbelt overeind nadat ik de fiets  overeind gezet heb tegen het  tuinmuurtje.
De hoofdwond bloed hevig en ik druk meneer dus even in de rolstoel.
Terwijl de jonge vrouw druk doende is   112 mensen te informeren pak ik een pakje zakdoeken om zoveel mogelijk het bloed op te vangen.  Gelukkig heb ik nergens wondjes realiseer ik me later,  de man is mager en ziet er  bleekjes uit, niet alleen van de klap denk ik zo.

Terwijl we wachten haalt de jonge vrouw van alles uit huis, de babyfoon om haar baby te kunnen horen, een rol toiletpapier om de doordrenkte zakdoekjes te vervangen, ontsmettende babydoekjes voor mijn bebloede handen, en een stoel voor  Henk.

Maar de  gevallen man staat er op dat Henk in z’n eigen rolstoel gaat zitten,  hij kan wel staan zegt  hij en blijkt over humor te beschikken, “je kan beter vallen als je een flink bakkie op hebt” zegt hij, “dan val  je  ontspannen, Jezus wat een klapper!”
We moeten hem overreden om  op de stoel plaats te nemen, hij vindt het niet nodig maar ik zeg “U bent de eregast” en dat vindt hij zó grappig dat hij het meteen even doorgeeft aan zijn gesprekspartner ( even melden dat hij verlaat is) aan de telefoon,
Hij blijft  vrijwel alles melden wat er gebeurt  en zegt  “dat is zij weer” als hij ergens om moet lachen wat ik zeg..

Hij realiseert zich “dat het misschien wel genaaid moet worden” Mijn opmerking dat er misschien wel een mooie meid op de wagen zit weert hij af ; “Oh, nee laat maar zitten, ik heb me suf genaaid maar na die chemo kuren hoef ik niet zo nodig meer.” ( Ook niet fijn, maar geen aids dus)  Hij grijpt naar pijnlijke ribben bij het  lachen en wordt ongeduldig,  waar blijven ze , anders ga ik toch maar weg hoor. Gelukkig stopt net op tijd de ambulance , Wij zijn niet meer nodig en vervolgen onze weg als de man in  de wagen is geholpen om hem na te kijken. ……
Het knaagt een beetje  dat ik niet weet of alles oke is met die vrolijke noot!

 

 

 

WMO

De letters staan voor Wet Maatschappelijke Ondersteuning en morgen wordt ik gebeld door een medewerkster die met “de patiënt”. gaat bespreken welke belemmeringen hij/zij ervaart om zelfstandig te kunnen functioneren.
In de brief staat;

 “hierbij kijken wij ook samen wat U zelf kunt of wat de mensen in Uw eigen kring(familie, vrienden, buren) voor U kunnen doen. Wij zullen U ook wijzen op voorzieningen die hiervoor bestaan in de gemeente . Biedt dit geen oplossing dan kunt U mogelijk professionele ondersteuning ( maatwerkvoorziening)  op grond van de WMO aanvragen enz…..”.

Tja,  een gesprek met Henk behoort niet tot de mogelijkheden dus dat ga ik voor hem voeren. Zijn beperkingen? Daar kan ik kort over zijn, hij kan op geen enkel punt nog zelfstandig functioneren.
Wat zijn familie, en in hoofdzaak ik  dus, voor hem kan doen is eigenlijk hulp bij alles en alert zijn óp alles.
En gelukkig is er niéts waarbij ik  géén hulp kan geven.

Met behulp van onze dochter kan ik hem álle hulp geven die hij nodig heeft alleen is 7 dagen per week dag-, avond- én nachtdiensten draaien  op de lange duur een onmogelijke opgaaf bij iemand die constant in de gaten gehouden moet worden.
Ondertussen weet ik al dat de WMO géén nachtondersteuning in de aanbieding heeft (behalve als de te verwachten levensduur niet meer dan 6 weken is) en eigenlijk is dát de  hulp die mijn taak het best  zou  verlichten.

Omdat ik veel reclame tegenkom  over senior service  die site maar eens bekeken. De suggestie is dat geboden diensten  uit een PGB betaalt kunnen worden.  Bij  de aangeboden diensten kom ik 24 uursdiensten  tegen én slaapdienst. Zij bieden slaap en waak dienst, slaapdienst is minder dan 3x per nacht in actie komen, 3x en meer in actie komen is waakdienst. Henk  heeft me gemiddeld 3x per nacht nodig dus  tóch maar eens even bellen.

Dat P(ersoons) G(ebonden) B(udget ) moet ik nog even aanvragen maar dat is vast een formaliteit eens even zien wat heb ik nodig.
De kosten zijn € 38,50 per uur , 7 uur per nacht moet genoeg zijn en 2 nachten per week moet ik zelf wel kunnen doen .
Even rekenen, 7 x € 38, 50  = € 269,50 p.n. x 5 nachten = € 1347,50
Per jaar  x 52  zo rond de € 70.000,  O ja, en dan vergeet ik nog de  benzinekosten die ook vergoed moeten worden.
Ik ga maar even snel een formuliertje aanvragen voor een PGB,  uiteindelijk lever ik deze dienst al meer dan een jaar helemaal gratis en zelfs 7 dagen per week , kan ik ook eens ” slapend rijk worden”al mis ik dan een uur of twee per nacht.

 

opgeruimd staat…..

In september vorig jaar schreef ik “dit logje” over het probleem van een tekort snoertje aan je mobile telefoon waarvoor  ik in een filmpje een oplossing gevonden leek te hebben. Ja zeker,  Rietepietz  is zich heus bewust dat het leven niet altijd van een leien dakje gaat  en dóet er dan ook wat aan.

Oke, je kunt erover van mening verschillen of het snoertje te kort is of de wandcontactdoos te ver weg zit maar een feit is dat het toch verrekte lastig om met je telefoon in handen te moeten staan tot hij opgeladen is.
Mijn eerste poging om het gegapte slimme idee ten uitvoer te brengen mislukte. Toen de  shampoo fles  eindelijk leeg was en ik bijna drie vingers verwond had met een breekmesje bleek mijn telefoon nét even te breed waardoor hij er niet ver genoeg in zakte.

Oke, de flessen voor badschuim zijn royaler en voor een keer best lekker een bad vol schuim! Maar ja, dat moet je vooral niet dagelijks doen want dan is je huid in no-time zó uitgedroogd dat je er prima schuurpapier van kunt maken.
Maar uiteindelijk was de fles toch leeg en kon het mes erin,  met dit resultaat.
Ik ben er tevreden over, het werkt perfect. 
Waar men in het filmpje in het gelinkte logje ook nog aan de slag ging om te “decoreren”  heb ik alleen de etiketten eraf getrokken en het verder zo gelaten, mooi lila is niet lelijk toch?

personeel…

De ware poezen liefhebber wéét natuurlijk  dat poezen “personeel”hebben. Het botert wel met Beau die ons genadig als personeel heeft aanvaard.
Maar ja, er kómen toch nog wel situaties voor waar we door de mand vallen als (nog) niet doorgewinterde personeelsleden  en we elkaar niet helemaal begrijpen. ” miauw…. niet willen begrijpen”

Neem nou dat gedoe met muizen….. heus, als ik liever muizen  in een glazen bakje zou willen houden dan zou dat een kleine moeite zijn geweest. Veel goedkoper dan een kat natuurlijk en muisje zijn zonder meer schattige beestjes mits ze niet eerst door een riool gekropen hebben.
Maar ja, dan vind ik op een ochtend  dit op de mat voor de op de kier staande serredeur.

Dan bof ik nog dat er echt geen leven meer inzit,  “miauw, daar heb ik reuze m’n best op gedaan ja, maar een beetje waardering ,ho maar”.  Onze vroegere siamees kwam  bij voorkeur een slechts half gesloopte muis  aan mijn voeten leggen. Het is, eh was,  een piepjong beestje dat  de open deur waarschijnlijk té uitnodigend vond. Ik spreek Beau dus even vermanend toe, zo’n klein schatje,  ga je schamen.
“ Miauw,dat je daar nou niet blij van wordt, ik wist niet dat je boos werd, ik ga me wel schamen.…”

Maar je doet wat je kunt voor je huisdier, als Beau een muis wil als speelkameraadje dan  koop ik toch een muis. “miauw…. wie denk je hier mee  voor de gek te houden, hier schrikt alleen de hulp Sjaantje van “

Het muisje was al snel onvindbaar en toen onze Sjaantje van de week een dweiltje door de kamer haalde slaakte zij een gil “miauw, zij wel ja” toen met de swiffer de muis met een ferme haal onder het dressoir vandaan kwam.
Maar Beau trapt daar dus niet in, al schrikt hij wél als ik het muisje laat piepen.

“miauw,  ja sorry hoor, daar trapt geen kat in  hoor,  daarom ben ik ook ineens alert, durf je wel, een arme kat in de maling nemen”
Nee de muis was geen succes Beau, gaat kennelijk voor het echte werk, ik zal jullie een foto van heel dichtbij maar besparen. Waar is moeder ooievaar als je haar nodig hebt.
En Beau is sportief, hij laat uitbundig merken dat hij zo’n blikje met  iets van kip of kalkoen ook weet te waarderen.

pijp kaneel

Soms hoor of lees ik dingen waarbij ik denk; “leuk, gaan we doen” en dit wás zo’n berichtje.

“In Haagse hofjes kun je meestal een speld horen vallen. Maar op 16 juni wordt het een drukte van jewelste: allerlei muziekstijlen strelen de oren. Op een nieuw festival treden amateurmusici en -dichters op. Gratis.”

Ik weet dat in Leiden dat soort dingen regelmatig gebeurt, maar dat komt er dan niet van om er heen te gaan.
Maar ja, ook Den Haag is zoals jullie in een vorig logje al lazen niet écht “een eitje” want parkeren in de buurt van het hofje waar ik heen wilde  is zeker op zo’n dag heel lastig.

Van iemand die er wél bij was kreeg ik een stukje film van een stukje programma.

Nee nee, klopt, het gaat niet om Kunst met een grote K, niks literairs zal ‘k maar zeggen, gewoon volkskunst  van de oprechte amateur. Leuk toch, gewoon zo recht uit het hart  dat je het idee krijgt; “verhip, dat kan ik ook!!!” En je kent me, dat probéér ik dan ook, of je dat nou leuk vindt of niet…….

De krenten uit te dikke pap

de slagroom zonder taart

de toch geslaagde foute grap

of toch  verkeerd geaard

de speldenprik  … acupunctuur

de fiets “met zonder”licht

en na het zoet toch weer het zuur

en ook  een Sint gedicht

belangrijk is , en dat scheelt veel

het spreiden van een bedje

het leven is een pijp kaneel

wie deelt het pijpje met je!

Henk met maatje

Normaal gesproken ben ik zelf Henk z’n maatje , maar nu even niet!
Dezer dagen wordt ik gewoon ruw aan de kant gezet en heeft  hij een ander maatje dat hij  “om rauw in te bijten” vindt.

Hij vreet z’n maatje  nog net niet met huid en haar …. daar heeft de visboer voor gezorgd die het maatje met snelle geroutineerde bewegingen hapklaar maakt, zoals het hoort tot aan het staartje.

Dit maatje  is zeker geen maatje te groot voor Henk die er dan weer géén “maatje” jenever  drinkt bij het verorberen van zijn maatje! Ach ik gun hem zijn tijdelijke nieuwe maatje van harte, binnenkort ben ik weer zijn maatje.

N.B.  maatje= eerste, jonge haring van het seizoen die nog geen hom of kuit heeft aangemaakt en daardoor zijn hoge vetpercentage heeft behouden .

OV oke?

Oke, ik wilde dus  met Henk naar de zandsculpturen maar…. hoe kom ik daar! Eérst maar eens de mogelijkheden verkennen.
De Haagse binnenstad en auto’s is een slechte combi, het oude centrum is auto vrij en de overige wegen er omheen een wirwar van één richting verkeer.
Er zijn wel invalide plekken, die kan ik ook vinden op het internet maar hoe kom je er,  én is er één vrij als ik zoekende ben.  De auto valt dus af !

Lopend?  Het is rond de 6 km., op zich kan ik dat lopen in ruim een uur,  maar ik moet óók weer terug natuurlijk. Bovendien loop ik makkelijk een eind weg in een groene omgeving  met gladde voet-of fietspaden maar  de route’s naar de stad zijn (ongelijk)  stoepje op, (scheef) stoep af”, véél verkeer en niet écht  wandelroutes. Geen aanrader als ik daar ook nog wil rondlopen.

Van de HTM trams die de goede richting op gaan is er minstens één met rolstoelvriendelijke perrons bij de halte en wij schuwen het avontuur niet dus wat let ons!

Ik schreef al eens een logje over het nut (of niet) van de verhoogde perrons. Ze maken het instappen inderdaad makkelijk, voor iedereen , maar in het bijzonder mensen die met rollend materieel  op stap zijn. Moeders met kinderwagen, ouderen met rollator of rolstoelen, het glijdt als een zijtje naar binnen, echt waar.
Je ziet eigenlijk nauwelijks waar het perron ophoud en de tramvloer begint zó mooi gedaan.

 

 

 

Er zijn ruimtes waar je alles dat rolt kunt neerzetten. Maar dan…….. ik meen ooit gezien te hebben dat er een plaats is waar je rolstoelen vast kunt zetten  maar bij de klapstoeltes voor de buggy ruimte zie ik niets. De tram komt in beweging ik ga dus maar zitten bij de klapstoeltjes waar ik binnenkwam. Door de tram lopen mét een rolstoel…?  geen goed plan.
We zijn bewust héél vroeg op de zondagmorgen. Of ik dit kunstje in de spits zou durven uithalen ….? Wat denk je zelf?
Met kunst en vliegwerk heb ik de OV kaarten tegen het kastje gehouden. De stoel heb ik dwars op de rijrichting gezet  want die  wil ondanks de rem er toch tussenuit knijpen bij afremmen en optrekken.

Ik wil  uitchecken vóór we  stilstaan en vraag Henk zich voor alle zekerheid goed vast te houden aan een prachtig vormgegeven palensysteem, helaas zitten de OV apparaten  bij de deuren aan “de overkant”. Hij kwijt zich zó goed van zijn taak dat ik hem als de tram stilstaat niet weggereden krijg. Waarschijnlijk voelt hij zich toch wat onzeker bij ons avontuur en ik moet zijn hand ongeveer los wrikken.

Op het Lange Voorhout ligt een schelpenpad, net als op de vijverberg waar we later ook nog wandelen. Henk kan daar gelukkig een deel zelf lopen, ik had hem bewust nog niet laten lopen want een schelpenpad is  gewoon géén zoab !

We passeren de achterkant van het Mauritshuis en Rutte’s torentje….

…en Jantje, de zoon van de graaf…….

…op weg naar de halte voor de tram terug en ik weet het zeker…. de minister die vindt dat mensen met een beperking ongehinderd in de maatschappij hun gang moeten kunnen gaan lult uit zijn (of was het een zij) nekharen.
Ik ben heel tevreden met wat de mogelijkheden zijn, maar het is niet reëel  om te denken dat iemand met een beperking álles moet kunnen.

 

zand depot ?

O ja, jullie hebben natuurlijk geen óóg dicht gedaan omdat ik nog niet verteld heb wat we in Den Haag deden. Gewoon overgeslagen door Klaas Vaak  want die had wel iets anders te doen dan jullie zand in de, al dan niet, pientere oogjes te strooien.
Het zand stortte hij dit keer in grote  houten bekistingen  ten behoeve van ” 200 jaar Scheveningen badplaats” op het lange Voorhout in Den Haag.

Waarom dáár als  het feestje op Scheveningen is? Gaan we moeilijke dingen vragen….,? daar is vast over nagedacht! In ieder geval is daar het wereldkampioenschap  zandkastelen bouwen en dáár wil ik graag met Henk gaan kijken maar hoe kom ik daar het makkelijkst. Terwijl hij donderdag aan het biljarten is spring ik even in de tram om te zien hoe ik dat het best aan ga pakken. Er wordt nog volop   gewerkt om de 4 meter hoge  klompen zand te bewerken zie ik, en ik maak foto’s en filmpjes ….. althans dat dénk ik.
Maar als ik  voor de zóveelste keer  een vreemd piepje hoor leg ik eindelijk de link met de camera…….. de geheugenkaart ontbreekt! Ik kan met de telefoon nog snel een paar foto’s maken maar ik moet naar huis om Henk op te halen van het biljarten.
Op zondagmorgen gaan we dan toch samen kijken en kan ik zien dat er hard gewerkt is stond er donderdag nog dit……

Zondagmorgen was de zandkunstenaar, want kunstenaars zijn het, al flink gevorderd en druk doende om de achterkant af te werken.

Het is echt bewonderenswaardig met hoeveel geduld er gewerkt wordt  en nee, ik ga ze niet allemáál laten zien, je gaat zelf maar kijken.
Wat mij betreft is de inzending van Mexico de winnaar, zijn sculptuur  “liefde voor altijd”is echt indrukwekkend.

Ook daar wordt nog hard aan gewerkt , donderdag zag ik hem bezig op de achterkant  prachtige lelies te maken, een groot deel van de bekisting zit er nog omheen waardoor hij er makkelijk omheen kan lopen.

Op zondagmorgen is hij aan een ander stuk achterkant bezig met een roos maken tussen de kleine figuurtjes die hij als decoratie heeft aangebracht.

Onder de lelies heeft hij ook zijn best gedaan, wát een geduld moet die man hebben.

De titel verwijst naar een echtpaar met een tumultueus huwelijksleven, ze konden niet mét elkaar maar ook niet zonder elkaar, trouwden ook twee keer met elkaar. De vrouw had de man in haar hart, echt héél bijzonder gedaan. Hoe iemand met zand zúlke fijne gezichten kan maken is echt prachtig.

En er zijn meer prachtige vrouwengezichten te zien, oke, ééntje dan nog , ook nog niet af maar mevrouw ligt er nu al levensecht bij terwijl de zandarchitect haar voeten teentje voor teentje   aan het uitpeuteren is.

Wat mij betreft een aanradertje om te bezoeken, ze blijven nog staan tot 19 augustus.
Als je de heren nog aan het werk wilt zien, wat  zeker een meerwaarde heeft, moet je snel zijn want ik schat dat ze nog een weekje werk hebben (maar wie ben ik)  maar ik ga ook vast nog een keer kijken als alles klaar is.

te wapen!

Niet schrikken hoor, ik ga  het niet over messen of pistolen hebben  maar over een stadswapen, en wel dat van Den Haag. Hoe kóm ik er op hé,  nou gewoon zoals het altijd met mijn logjes gaat, een paar toevalligheden en hupsakee, logje is al bijna klaar.
Dit keer waren de toevalligheden  dat  we zondag in de vroege morgen in Den Haag rond hingen én dat ik gisteren weer een ooievaarsfilmpje kreeg van mijn persoonlijke “ooievaarregiseur”.

Kijk dan realiseer ik me dat Den Haag een ooievaar in het wapen heeft, hoe toepasselijk.
Ik herinner me nog dat een nieuw  “logo” ontworpen werd dat in 1991 het oude wapen in de gemeentelijke  administratie   moest gaan vervangen, Er was een hoop gedoe over, terecht naar mijn mening.
Links op de afbeelding staat dat ontwerp dat toch een behoorlijk gemankeerde ooievaar voorstelt, als je het al niet voor een inktvlek houdt.

Ik  vertrok in 1988 uit Den Haag  en het  is me ontgaan dat deze krabbel in 2013 weer werd vervangen door  iets dat op het vroegere wapen lijkt. Het nu nog gangbare wapen rechts in de afbeelding, véél beter wat mij betreft, hier hoeft geen ooievaar zich voor te schamen.

Hoewel we dus in Den Haag waren had ik op dát moment nog geen ooievaarsfilmpje en was het “wapendubbeltje” nog niet gevallen anders had ik zéker nog even op het binnenhof foto’s gaan maken, daar zal naar mijn idee toch wel ergens een ooievaar op een fontein of gevelsteen te vinden zijn.

Gelukkig hebben wij in Rijswijk  onze eigen ooievaar, gefilmd door mijn aardige “filmrelatie” .

En hoe bijzonder is het dat we gewoon in het nest kunnen kijken. Ik heb als toegift nog een filmpje van Inge die er met Henk heen gewandeld was.
Vanaf de grond is het natuurlijk een heel ander plaatje.