vorm van behelpen

Zeg ik toch altijd… in tijd van nood schil ik aardappels met de hakbijl.
We hadden van de week weer zo’n momentje dat je denkt;  “tja, je moet wát” !
Dat kwam zo!
We hadden lekker gewandeld in het Delftse hout, yep, weer héél mooie hoekjes gezien en over bruggetjes geploegd waaronder  dit bruggetje.

Lekker vroeg op stap en tja…al duwend verbrand ik aardig wat “kalerietjes”.  Eigenlijk staat thuis een doosje aardbeien te wachten om op de bammetjes geplet te worden voor de lunch. Maar na dit bruggetje ligt de uitspanning “het rietendak” waar je een heerlijk terras onder de bomen hebt.

.
Oke, het is nog niet eens 11 uur maar ik hoor duidelijk iets  rammelen en dat is niet de rolstoel dus zal het m’n maag zijn. De tafeltjes aan het water zijn al bezet maar dat is niet erg.

Vanaf ons tafeltje kunnen we ook prima op het waterleven kijken. Een vriendelijk serveerstertje  komt vragen wat we willen drinken en de “trek”wint , we bestellen meteen een uitsmijter.
Heláás…..  de keuken blijkt pas om 12 uur open te gaan, en het is pas 10 voor 11.
En kijk, dán moet je je behelpen, met de boterham met aardbeien in gedachten kiezen we dan maar voor koffie  met wat er  het dichtst in de buurt komt van onze  voorgenomen lunch thuis.
Tja, je moet wát zeg ik toch! Wat scheelt het, je moet niet  moeilijk doen in zo’n geval.

 

Advertenties

die hand en die boezem

Komt voor hoor dat ik de hand in eigen boezem steek  al heb ik nou ook weer geen échte schurkenstreek op m’n geweten.
Kijk we waren heerlijk aan de wandel in Meijendel , precies in Wassenaar……..

Het is er héérlijk en we komen er met enige regelmaat. Het heeft natuurlijk wel wat beperkingen sinds de rolstoel mee moet want de wandelpaden zijn uiteraard meestal niet erg rolstoelvriendelijk. Geen verharding, dikke grondwortels en soms zelf gewoon een zandpad. Geeft niks, er ligt een flink bestraat fietspad waarover je het hele gebied kunt doorkruisen. Bijkomend voordeel is dat het vaak net wat minder hoogteverschillen heeft.

Goed gezien, het is een vrij breed pad maar Henk loopt hierboven  oppervlakkig gezien héél asociaal het hele fietspad in beslag te nemen. Wat minder duidelijk te zien is  is dat deze paden in het midden hoger zijn dan aan de zijkanten. Zal iets met afwatering van doen hebben denk ik.  Maar de rolstoelduwer merkt dat wél!
Wie aan de zijkant loopt moet de wagen constant corrigeren, loop je rechts wil de wagen rechts de kant in, loopt je links  wil zo’n allemansvriendje links de flank uit. Popeye spierballen krijg je d’r van om het kreng op de weg te houden en dus ……

….loop ik bij voorkeur in het midden als de breedte het toelaat. Vandaag was dit het smalste deel, dan is er voor fietsers zowel rechts als links nog ruimte om te passeren.
Dan doe ik nu even die hand in de boezem want ik begrijp bést dat dit voor fietsers lastig is.
Het roept ook vragen op als men niet weet waaróm ik midden op het fietspad loop, dat kan ik ook wel bedenken.
“Zal het mens zich realiseren dat er ineens een  fietser langs kan stuiven? Als ze dan een schrikbeweging maakt lig ik als  fietser op m’n plaat”.

Eén van de aanstormende fietsers deed het slim, riep al van verre “rechts of links” , riep ik terug “ik blijf hier dus maakt niet uit”. Om het duidelijk te maken stond ik ook even stil. Prima opgelost want helaas, men kan aan mijn rug niet zien wat ik van plan ben en of ik ze gehoord heb. Een andere fietser riep over zijn schouder “U moet aan de kant mevrouw” maar ja, hij reed door dus uitleg was geen optie.

Maar gelukkig hadden de meeste fietsers er geen probleem mee, gingen even achter- in plaats van naast elkaar rijden. Helemaal top natuurlijk want heus ik snap dat het lastig en onduidelijk is. Vandaar dit logje waar ook fietsers lezen, dan weten ze d’r van.

Dus  om het “waarom” uit te leggen  en  om te vragen; ” hoe kan ik beter duidelijk maken dat ik niet ineens naar rechts of links ga uitwijken”. Weet onze Hulk raad misschien?

Ja thuis blijven, dat kan ik ook bedenken  en niet op heel drukke tijdstippen gaan wist ik ook al. Ik ga bij voorkeur niet in het weekend naar dit soort gebieden maar áls…. dan heel vroeg, zoals dit keer …… mooi weer, mooi park… sóms kan ik de verleiding niet weerstaan.
Maar dan ben ik óók niet de enige vroege vogel is dus gebleken.

O, o, je vaar

Ja zeker, de ooievaars groeien goed én ik kreeg weer een filmpje van mijn “meneer ooievaar” . Kan ik natuurlijk pats boem filmpje erin gooien maar zo makkelijk komen jullie er niet vanaf. je kent me, altijd bezig iets aan gerelateerde educatie te doen.

Als ” de ooievaar geweest is” is het tijd voor beschuit met muisjes, je weet wel, van die knalharde met suiker omhulde  anijszaadjes  die je, als je een beetje pech hebt, een vulling kunnen kosten.
En nee, de roze en blauwe muisjes zijn nog niet “in de picture” bij de  gender neutrale  lobby, is een kwestie van tijd natuurlijk. Dan zijn er wel de witte muisjes waarmee nu zowel de roze als de blauwe muisje gemengd worden  maar ja,  witte muisjes …. je kunt er op wachten hé, zó superieur!

Ja natuurlijk worden in het ooievaarsnest ook  muisjes gegeten, alleen  weten ooievaars weinig raad met beschuit, zie je het voor je met die lange snavels?
Maar een lekker muisje is niet te versmaden.
Nee dit lugubere plaatje heb ik niet zelf gemaakt het stond zonder naam op het internet dus ik hoop er maar het beste van. Maar ik dwaal af ……

Waarom muisjes, muisjes heten

Het is niet precies duidelijk hoe de traditie van beschuit met muisjes precies is ontstaan, maar het is vandaag de dag niet meer weg te denken! Maar waarom worden muisjes eigenlijk muisjes genoemd? Over de oorsprong van de naam muisjes is niet iedereen het eens. Sommigen geloven dat het staartje aan de vorm van het in suiker gehulde anijszaadje tot de naam heeft geleid. Anderen geloven dat het komt van de vruchtbaarheid van de muis. De laatste verklaring van de naam zou goed passen bij de betekenis van muisjes; muisjes zouden namelijk staan voor vruchtbaarheid. Van oudsher worden aan anijszaadjes geneeskrachtige eigenschappen toegeschreven. Zo zou het goed zijn voor een zwangere vrouw om anijs te eten omdat het goed zou zijn voor de productie van moedermelk. Daarnaast zou het ervoor zorgen dat de baarmoeder na de geboorte snel weer in de oorspronkelijk staat zou terugkomen.

Nee dit verhaal heb ik niet zelf bedacht,  gewoon gegapt van deze site. Beter goed gegapt  dan slecht geschreven.
Maar het ooievaarsfilmpje heb ik eerlijk gekregen  en daar mogen jullie weer van meegenieten. Ik heb geen idee waar vader ooievaar mee aan komt vliegen, hij legt iets netjes in het nest, zal geen beschuit met muisjes zijn dat is wel zeker.

zoekt en gij….

….zult vinden… toch? Je hebt je vast altijd al afgevraagd hoe dat nou zit met die Arabische hengsten!

Prachtige, en vooral vurige,  edele dieren! Maar slechts de hengsten worden genoemd en geroemd!
Onzin natuurlijk want om aan jonge vurige Arabische hengsten te komen moet er toch ook iets van een Arabische merrie aan te pas komen, maar dié zie je nooit.
Het was een zoektocht maar ik héb een Arabische merrie gevonden, hoe ik die kon herkennen? Ja precies, aan de  boerka natuurlijk.

!

 

wauw-momentjes

Twee weken geleden  had dochter Inge het plan om iets gezelligs met paps te gaan doen.
Heerlijk natuurlijk  even een paar uurtjes zónder mijn zorgenkind   maar toen ik hoorde wat ze wilde gaan doen  wilde ik zelf eigenlijk óók graag mee.
Helaas, het was dinsdag, op de dag dat Sjaantje mij vroeg in de middag zou komen helpen, bálen!
Inge wilde naar park Clingendael en dat is in de maand mei  ábsoluut  het allermooiste park in de verre omtrek! Echt genieten,  dus zet in je agenda voor volgend jaar mei.

In mei leggen niet alleen alle vogeltjes een ei, o nee, in  Clingendael bloeien er dan complete muren van Rododendrons , prachtig….

En ze bloeien er in héél veel kleuren , kijk ze genieten die twee……

Maar…… mei was nog lang niet afgelopen  en dus toog ik samen met Henk een dag of tien later zélf naar het park. Heel vroeg in de morgen want het is er in deze tijd altijd druk.

Ik weet niet wat mooier is de veelheid van  bloemen van een afstandje , alsof er een emmer verf over het blad gevallen is,  óf van zo dichtbij dat je bloemen ongegeneerd tot in de stampertjes kunt bekijken.

Wat mij betreft is de paarse soort toch dé  ultieme Rodo, al zijn alle andere soorten ook héél erg de moeite waard.
De éne soort bloeit wat vroeger dan de andere, de paarse en rode soorten zijn  op z’n mooist als Henk en ik er zijn. De andere kleuren hebben hun top al een beetje gehad.

De grootste publiekstrekker is de Japanse tuin die slechts korte tijd per jaar geopend is wegens de kwetsbaarheid.
We waren héél vroeg maar ondanks dat is het onmogelijk een stukje film te maken zónder dat er mensen  rond lopen.

De karakteristieke rode bruggetjes zijn reuze fotogeniek maar een flink obstakel voor Henk.
De rolstoel hebben we bij de ingang achter gelaten die is té lastig op de kwetsbare smalle paadjes. Als wij er zijn klinkt er monotone pianomuziek uit het Chinese huisje waar je over het bruggetje kunt komen. Er blijkt dit jaar regelmatig een pianist in dat huisje te zitten.
Als we het huisje passeren zie ik door het enige raampje iemand bezig de piano te stemmen.

Voor het concert begint zijn wij al weg uit de Japanse tuin, we scoren koffie met iets erbij in het theehuisje dat ook in het park te vinden is.

 

 

over…onder

Categorie taal(on)wijs, nou ja, dat moet je niet al te letterlijk nemen , het is meer dat ik weer iets ophang aan een spreekwoord.
“Over de brug komen” !
Je weet wel, je hebt een klant die de rekening maar op laat lopen en maar niet met de centjes “over de brug komt”.
Maar ik bedoel het eigenlijk letterlijk dit keer, gewoon hiér overheen zien te komen maar dan mét rolstoel natuurlijk.

Dan moet ik met spierballen  over de brug komen  want dit is toch een geniepig bruggetje in ’t Delftse hout. Het bruggetje is me goed bekend uit de tijd dat ik met Marion wel eens daar wandelde. Marion probeerde zich dan altijd heel schattig zo klein mogelijk te maken en wat voorover te hangen om het voor mij zo makkelijk mogelijk te maken.
Maar ja, Marion woog nog geen 45 kilo  en al is Henk niet echt zwaar, hij is toch zo’n 20 kilo zwaarder.
Als het écht zou moeten kan Henk wel zelf  “over de brug komen”  maar tot nu toe lukt het me altijd wel.
Ja ja ja, dat laat ik heus wel zien , kijk maar…..

Écht niet,  ik ben niet terug gerold maar je moet altijd stoppen op je hoogtepunt toch?
Nee hoor, het lag even anders. Ik kon natuurlijk niet zélf filmen, ja duh…. ik moet toch die kar duwen. Dus ik geef Henk de camera in zijn handen en vraag of hij hem alleen maar zó vast wil houden.
Hij vraagt een beetje paniekerig op welk knopje hij moet drukken maar hij hoeft niéts te doen zeg ik, de camera loopt al als ik hem aangeef. Henk reageert heel traag, en doet ook vaak  precies het tegenovergestelde van wat ik vraag.
Ik leg nog een keer uit dat hij alléén maar de camera  rechtop vast hoeft te houden als ik hem aangegeven heb, hij hoeft niéts te doen en niét op knopjes te drukken.
Als ik bijna bovenop de brug bent heeft hij een knopje gevonden en drukt erop…. en zet daarmee de camera uit…….
Twee jaar geleden zijn we nog ónder  dit  bruggetje door gegaan, met een waterfiets!
Dat laten we nu maar over aan onze kleinzoon die met onze achterkleinkinderen ( zijn neefje en nichtje onder een bruggetje door vaart, ik weet niet wie er meer plezier had op die zonnige voorjaarsdag.

snel weg

Best wel een dingetje hoor als je beroepshalve “thuis” bent op de snelweg. Onze schoonzoon is dat, hij is er vaker  thuis dan “thuis” is  als je begrijpt wat ik bedoel.
Hij doet iets met “bevoorraadden” in div. Europese steden en is dan steeds een aantal dagen van huis.  Misschien is het wel meer een manier van leven dan een beroep want éigenlijk kampeert hij een beetje in een soort camper met vrijwel alle gemakken in een simpele uitvoering bij de hand.
Kort geleden mocht Inge een 2 daags ritje meerijden en dus ook bij hem “overnachten”, ja daar zijn foto’s van  en nee, die die zet ik niet hier hoe lollig zo  ook zijn.
Maar Inge moest natuurlijk wél aan de bak, ff raampje zemen……

Deurtje van de laadruimte dichtdoen……..

Er zijn wel vrouwen die vrachtenchauffeur zijn maar Inge heeft daar volgens mij niet echt het postuur voor, wat een bakbeesten van wagens hé!
Al doende ontdekte Inge  ook wel dat er héél wat komt kijken bij het rijden.
Niet alleen navigatie, maar ook héél veel gepuzzel met rij- en rust tijden, wat knap lastig kan zijn als je ook nog ergens op een bepaalde tijd verwacht wordt.
Dan moeten er nog veel papieren ingevuld worden én je moet zelf voor je natje en je droogje zorgen.
Al met al  een beroep waar je écht een beetje lol in moet hebben, en gelukkig heeft onze schoonzoon dat wel.
Hij weet zich prima te vermaken tijdens de rustpauzes en geniet ook van wat hij om zich heen ziet onder het rijden en van alle fijne muziek die hij altijd bij zich heeft.

Alleen laat hij zich sóms een beetje teveel meeslepen in de muziek, hoe ik dat bedoel?
Kijk maar even naar het filmpje…… wél helemaal uitkijken hé!