nog even museum

Tja we zijn niet echt fanatieke museumbezoekers, ook dit keer kwam het er eigenlijk een beetje” per ongeluk van”. Dochter Inge belde dat ze nog gratis kaartjes had voor een museum en vroeg of we mee wilden, maar we mochten óók voor een ander museum kiezen.
Toen bleek dat het de laatste dag van de art deco tentoonstelling  was én Inge met man die óók graag wilde bezoeken was de keuze snel gemaakt, het werd het gemeentemuseum.
Het gebouw zelf , door Berlage ontworpen, pas prima bij de stijl van de tentoonstelling, het is prachtig.

Wat wél jammer is dat in de langgerekte intree hal wat opdringerige postcodeloterij mensen zich ongeveer aan ons vast klampte met hun wervende, maar misleidende, praatjes. Dat zo’n museum daar z’n medewerking aan verleend! Het kost wat moeite maar het lukt ze onverrichter zaken af te laten druipen.

Juist in dit museum is het voor mij een pre dat  we gezelschap hebben, als ik alleen met Henk zou gaan  kan dat niet meer zonder rolstoel, en tja, de deuren zijn práchtig in de stijl van het gebouw maar mede daardoor veel te zwaar om daar makkelijk zonder hulp met een rolstoel door te komen.

En die deuren zijn allemaal dicht wegens de brandveiligheid en de klimaatcontrole. Inge weet heel goed dat dit soort dingen steeds zwaarder worden voor me, tja, ik wordt helaas ook niet jónger maar, net als, alleen maar ouder. Juist omdat we nu met meer zijn laten we de rolstoel thuis en als het geslenter lang de zalen Henk even te veel wordt is er altijd wel iémand die even met hem op een bankje wil gaan zitten.
Zo kunnen we allemaal alles bekijken en loop ik heerlijk zonder dat Henk aan mijn  arm hangt, dat deed hij om en om bij dochter en schoonzoon.
We zitten natuurlijk ook even gezellig samen in de overdekte, uiteraard ook geheel Berlage,  grote “patio”  waar de koffie klaar is.

De tentoonstelling is wat minder uitgebreid dan we dachten dus na de koffie gaan we nog even door een verrassend ander deel van het gebouw, de wonderkamers.

Een erg leuke toegift, midden in een grote zaal staan  in een vierkant allemaal kleine vitrines opgesteld, het lijkt het meest op een mega groot poppenhuis.
In iedere “kamer” een soort mini tentoonstelling, met nummers die je op de hoeken weer kon intoetsen om aan de weet te komen wat er allemaal hangt, staat of ligt. Deze hoefde hoefde ik niet op te zoeken…….

Dat móet gewoon “de duif” van Toon Hermans zijn, en “duif is dood, heeft te lang in het witte kistje  gezeten”. In een deel van “kamers” is dan weer iets bijzonders. Daarin zijn echte mensen te zien die er van alles en nog wat doen, van naakt poseren voor kunstenaars tot muziek maken of gewoon schoonmaken.

Het lijkt een soort drieD projectie maar het fijne weet ik er niet van.
Henk en ik vonden er  een prima bankje  toen we alles vluchtig bekeken hadden om nog even vanuit de verte toe te kijken  hoe Inge en Peter alles bekeken  met de  ogen van hun kleinkinderen, Levi en Amber,  dus die gaan vast nog wel eens terug.

Henk is total loss als we thuis komen, later in de avond probeert hij moeizaam uit te leggen dat het museum toch wel heel veel op een doolhof lijkt, met veel zalen die in elkaar over lopen maar ook gangen, liften en trappenhuizen waardoor hij helemaal niet meer wist waar hij was.
Hij zegt er achteraan; “gelukkig pakte Peter steeds mijn hand want ik  wist het niet meer”,  zo ontroerend, en wat is het toch fantastisch  zulke meedenkende mensen om me heen.