door zijn ogen…

Ik zie dat ze  probeert vandaag eens te schrijven alsof ze alles door mijn ogen ziet, “ze” is mijn vrouw, jullie Rietepietz, maar dat moet je een beetje ruim zien. Sinds “broeder dementie” bij mij zijn slopende werk doet ga ik ook vaak op mijn gevoel af. Als ik haar moederlijke zorgzaamheid  bemerk is het gewoon logisch om  haar “mama” te noemen. Vooral in de donkere nachten voelt dat goed en zij weet wel dat ik haar bedoel als ik “mama” roep omdat ik naar de wc moet en haar hulp nodig heb, soms wel drie keer per nacht, dat schept echt een band. Die was er natuurlijk al járen maar nu wil ik die band ook het liefst altijd voelen.

Wat wel vervelend is dat ik haar soms zo moeilijk duidelijk kan maken wat ik bedoel, zó weet ik wat ik zeggen wil, maar als ik dan ga praten raakt alles in mijn hoofd ineens in de war, en sla ik dicht als een verliefde dwaas. Of ik zeg dingen die ik helemaal niet wou zeggen.
Vaak moet ik lang nadenken na een vraag, eer ik alles “vertaald” heb  denkt zij  allang weer aan andere dingen, maar toch lukt het haar vaak wel  eruit te peuteren wat ik wilde zeggen.

Lastig is ook  dat ik nogal doof ben  en de laatste nieuwe hoorapparaten hebben toch een vervelend kantje, na 2x herhalen kan ik haar meestal wel hóren maar dan blijken de apparaten ineens wat zij zegt in het Swahili te vertalen  en  begrijp ik dus nóg niet wat ze zegt.
Ik zie haar wel eens met van die ten hemel geslagen ogen ongeduldig  kijken, alsof het mijn schuld is.  Misschien zijn het niet eens de hoorapparaten  maar spreekt ze zélf  Swahili, ik zie wel dat ze het ook anders  probeert te zeggen maar dan wordt het Swahili met een Russisch accent, kan ik ook niets mee.

Op die momenten zie ik haar meewarig naar me kijken, waarschijnlijk ziet ze dan wel hoe wanhopig  ik daar van wordt, waarom kan ze nou niet gewoon praten zoals ze altijd deed!
Daardoor lukken veel heel gewone dingen ook niet meer, aankleden is best lastig met al die gaten waar iets door moet.  Toch wil ik  haar gewoon heel graag met alles  blijven helpen, als ik het stofzuigersnoer niet vast houd doet niemand het.
De boodschappen opruimen is soms lastig voor me want “iemand”, ik noem geen namen, blijkt steeds weer alle laden en kasten anders in te richten, hoe moet ik in ’s hemelsnaam  dan weten waar ik alles op moet ruimen, (en later terug vinden)  nou ja, eigen schuld dat zet ik het maar gewoon ergens neer want haar in de steek laten is geen optie voor me, ik weet gewoon dat ze niet zonder me kan.