vragen…vragen..

In het logje “nee, dan mijn oma” vertelde ik dat Sebastian zich vrolijk maakte over de vreemde dingen die zijn oma doet, hij vond het wat magertjes tegenover de oorlogsverhalen die de ouders van zijn vriendjes hadden over hun oma’s en opa’s.
Gezien onze leeftijd kunnen we ook helemaal geen heldhaftige oorlogsverhalen hebben, Henk was aan het eind van de oorlog bijna 9 jaar en ik was bijna 3 jaar.
Mijn enige heldendaad was dat ik, op de arm van mijn moeder,  lief lachte naar een Duitse soldaat. Ik lachte zó lief dat hij ter plekke aan zijn dochtertje thuis moest denken, ontroert raakte en heel de huiszoeking oversloeg.

Maar gelukkig hebben we de zolder nog en vond ik in een vergeten ordner van mijn in 1994 overleden vader, één van de  overgrootvaders van Sebastian. Daar moet hij het dan maar mee doen! Kijk dit was hem…..
Tja, zelfs de foto was een verrassing voor me, ik had hem nooit eerder gezien en, net als de meeste papieren die ik vind, roept het alleen maar vragen op. Wat heeft hij daar voor band om linkerarm, was het een rouwband? De dood van prins hendrik misschien, of de gesneuvelde zoon van zijn oudste broer? Of had het iets met rangen en standen te maken, ik wéét het niet en kan het hem niet meer vragen. Hij was trouwens, als zovelen, niet spraakzaam over de oorlogstijd.
Op wat Pietje Bell verhalen na , zoals dat hij ooit achter een grote hond aan ging die een flink stuk spek in de bek had. Met vijf kinderen en een vrouw die honger hadden vond hij dat stuk spek voor een hond geen goede eindbestemming en hij kon smeuïg vertellen hoe hij de jacht in zette en het stuk spek bemachtigde.

Bij de foto vond ik ook dit bericht, zonder enveloppe dus ik weet niet of het destijds huis aan huis bezorgd werd of toch op naam verzonden werd.

Hoewel aanvankelijk gemobiliseerd  in aug. 1939 kon hij  enige maanden later met groot verlof, toen de vijand de baas was neem ik aan.
Mijn vader moest, net als Henk z’n vader, niets hebben van voor de vijand werken, dan moest je dus onderduiken.

In het huis waar we destijds woonden zat tussen twee etages een langwerpig gat , ingang een luik in de vloer op  2de etage en zo’n 70 cm lager lag de bodem op een diepe ingebouwde kast in de slaapkamer eronder. Als kind speelde ik winkeltje in het “onderduikersgat” en leek het nog best  ruim, een paar jaar geleden kon ik nog eens in dat huis kijken en leek het  nog aanwezige onderduikersgat toch wel héél klein voor één of meer volwassen mensen.
Mijn oudste broer vertelde ooit  dat hij in de nacht wel eens wakker werd als er door zijn kamer naar het balkon gelopen werd om even te luchten.
Ook hier vragen over, hoe vaak, hoe lang enz, ik weet het niet!
Let op Sebastian, wat ik nog meer vond is ándere koek dan een oma die met een plantje op haar hoofd uit de tafel komt…..

Sommige namen vielen wel eens, maar ook weer alleen  schelmenstreken, nooit over serieuze  zaken als angst en gevaar. Gezien heb ik het voor hem aangevraagde  mob.herd.kruis nooit maar hij moet het gehad hebben want het werd hem toegekend.

Toegegeven, het is niet de militaire Willems orde, ( die kwam trouwens wél in de familie van Henk voor)  maar toch een teken van waardering voor zaken waar ik het fijne nooit van zal weten. Want ook het laatste briefje rept niet over wélke feiten het ging. Nou ja, Sebastian heeft nu in ieder geval  een iets béter verhaal mag ik hopen!