drempelvrees

O ja,  ik zié iedereen smelten, zó schattig die kleintjes maar schijn kán bedriegen….
Eén van deze twee schatjes had bijna op het geweten dat “opa grootje”  (zoals Henk genoemd wordt door de achterkleinkinderen)  gewond in het ziekenhuis terecht kwam.
Kijk maar eens goed naar dit kleine engeltje…… je houdt het niet voor mógelijk dat zo’n schatje “dat in huis heeft” toch?

En Henk hád al een pechdag, liep hij dicht achter mij met een doosje “thuiswerk”achter mij aan de drukkerij uit naar buiten …… slaat een rukwind de deur dicht terwijl hij net op de drempel staan, oeps…..  deurknop in de strak om de doos gespannen hand….. best wel áuw dus!
Maar oke, we rijden daarna even naar Zoetermeer waar de kleintjes wonen.
We worden gespot en als de deur open gaat stormt Levi naar de deur en in het kleine halletje springt hij in m’n armen, rekenend op een draai in het rond.
In een flits zie ik ons prinsesje juichend langs me heen stormen, récht op opa grootje aan die dan nét op het kleine opstapje voor de buitendeur staat maar ons prinsesje niet aan ziet komen stormen!
Als een strak gelanceerde  bowlingbal kegelt ze opa grootje  van het drempeltje af door tegen hem op te springen en dán hoor ik hoop lawaai achter me.
Als ik me met Levi omdraai ( ik zag het dus niet gebeuren)   is de moeder van de kleintjes al doende Henk overeind te helpen.
Hij ligt wat verfrommelt  over een kinderfietsje tegen de  muur van het schuurtje voor het huis.
Ik zie al dat de schade  te overzien is,  dus ik kan het niet helpen en moet lachen.
Gelukkig kan Henk er ook al om lachen, hij heeft alleen een wat pijnlijke arm, misschien wel de oude judo training die hem liet “valbreken”. Alleen Amber, die natuurlijk ook om ging, zit op het drempeltje te huilen, ze  wordt  snel door  moeder Jennifer opgetild en getroost en kan dan ook al gauw weer lachen.
Ja hoor, met Henk gaat het goed, heeft hóógstens een beetje  “drempelvrees” opgelopen!