huiferen….

Ja ja , huiveren schrijf je anders  dat weet ik, maar  op dinsdag had ons kroost een 3 uur durende huifkartocht  gereserveerd, dus gingen wij “huiferen”, mag ik ook eens een nieuw woord invoeren ja!! Onwijs leuk, om 1 uur aanwezig zijn dus mocht de voorspelde regen komen zouden we toch droog zitten.
In de ochtend maken we nog een wandeling  met een pittige klauterpartij en Henk is  al voor 11 uur op.
Goeie genade, waar houden de verhalen op want ook dát was alweer een logje op zichzelf,  ik onderschat de hoogte van een zandpad tegen het duin op, gelukkig kon je naar beneden met een niet te stijle  érg lange trap.

Geeft niets, nog ruim genoeg de tijd om op de grote bank even een uiltje te knappen.
De rest vermaakt zich wel even op het ruime balkon, bakkie doen enz.  Hij had het erg nodig want slaapt een uur.
De huifkar tocht is een belevenis, écht doen hoor als je op het eiland komt. Er zijn meerdere bedrijven Inge had voor “puur Terschelling” gekozen en dat bleek een prima keuze.

Je kunt er ook paardrijden en nog meer leuke dingen organiseren,
Wij  mochten plaatsnemen in de grote huifkar, de man moet geweten hebben dat hij  de blogkoning aan boord had want we hadden een gevolg,  een kleine huifkar en een aantal losse ruiters.
Het bleef gelukkig droog dus de zijkanten werden alsnog opgerold zodat we goed zicht hadden en voor onze grote koets werden drie paarden gespannen

De “koetsier” straalde grote liefde voor de paarden uit en vertelde honderduit  over z’n dieren, z’n bedrijf en natuurlijk over  Terschelling. Een van de kindertjes die hij bok liet plaatsnemen trapt hem duidelijk op de ziel door  over Texel te beginnen, ik geef hem maar snel een compliment over zijn prachtige rijpaarden die we ook hebben zien staan.

Dat hij zuinig is op zijn dieren blijkt als we het strand op gaan. De kar maakt halt en er wordt verzocht of iedereen die goed ter been is uit wil stappen en zélf tegen de zandheuvel op wil klimmen.
Hoewel ik het zou kunnen offer ik me op en  blijf bij  Henk  zitten, ahum…..

Dit zijn toch de mooiste plaatjes  die een blogster zich wensen kan. Met dank aan Ruud en Inge die natuurlijk zélf tegen het duin op moesten klimmen. Nou ja, zij hebben nog jonge benen toch?
De drie paarden trekken ons met groot gemak over het duin het strand op, daar wordt  gewacht op “de wandelaars”.

Maar natuurlijk  rijden we ook door bossen, heidevelden en nog veel meer moois.

De man heeft een stem als een klok, hij vertelt over de cranberry pluk, over heden en verleden (en dat klopte allemaal zoals we in het cranberry museum konden  verifiëren) over de jutter historie en wat al niet meer. In een grote rieten mand zitten flees dekentjes,  een uitkomst voor Henk maar op sommige stukken is de wind best koud en zijn er meer liefhebbers.

Ik heb m’n eigen omslagdoek bij me waar de wind meteen een klederdracht van lijkt te maken.
Volgens mij vraagt Henk zich af  “ben ik dáármee getrouwd”?

Dan is er ook nog een leuke “koffiestop”, onder de bankjes stond een óók nog grote picknickmand waaruit kannen met koffie en thee, en iets koek achtigs komen,  ons “gevolg” sluit aan bij de koffieronde.

Henk is ondertussen aardig verkleumd en is blij met het warme spul (eenmaal in het hotel een warm bad waarna  hij  wéér anderhalf uur slaapt)  maar hij heeft het duidelijk naar z’n zin….

óeps, al over de 600 woorden, sorry sorry sorry….. alleen nog even dat filmpje dan omdat op één van de weinige verharde paden waar we reden dat hoefgetrappel zo leuk klinkt…..

Advertentie