heen en weer….

De veerbootdienst  gaat natuurlijk heen en weer maar ze varen met boten van verschillende afmetingen. Op de heenreis  zaten we op de laat in de dienst gezette boot die een stuk kleiner was dan de Friesland waar we mee terug konden varen.

Evengoed konden er op die kleine boot nog een aantal auto’s met caravan mee  én nog een flinke rij personenauto’s, maar er werd gewoekerd met de ruimte.
De zijkant was zó volgestouwd met fietsen dat ik aan de bestuurderskant de auto niet in kon toen we verzocht werden in de auto te stappen. Wat nou oude botten……

De mensen stonden tegen de auto aan om bij hun fiets te komen, en in de spiegel kun je de fietsen ook nog zien.

Ook weer  “Rietepietzlogmomentjes” op de boot, ik haalde de auto iets te vroeg van de handrem, daardoor maakte we een klein hupje toen de boot aanmeerde, kon ik dat nog als blijdschap van Suus verkopen?  Ik vrees van niet.
We hebben vrijwel de hele overtocht aan dek doorgebracht wat iedereen een kapsel windhoos opleverden.

Inge zorgde ook voor stuntwerk door met die stevige bries haar camera op de smalle leuning van een bank te zetten voor een timer opname. De camera waaide uiteraard om en viel in de nek van een jongeman die op het andere deel van de rug aan rug-bank zat. Hélemaal spontaan bood de jongeman aan  zélf een foto van ons vieren te maken. Ook al zo’n verwaaid plaatje.

Maar natuurlijk had ik weer de stomste stunt. Toen we twijfelden of we Vlieland of Terschelling in zicht kregen zei ik “shit”, nee dit keer geen meeuw al cirkelden die volop boven ons.
Nee ik had thuis al vroeg in de week de verrekijker in de auto gestopt, echt zoiets om te vergeten en als die érgens goed van pas komt dan wel in het waddengebied waar je vaak zeehonden kunt spotten.

Ik was er zó trots op, wel ff jammer dat  ik hem in de auto liet liggen en tijdens de vaart mag je niet op het autodek komen…..zucht, daar ging m’n momentje glorie! Het zou me nog véle malen gebeuren dat de verrekijker in de auto lag als hij van nut had kunnen zijn…..

Oke, ik neem meteen even de terugreis mee, we zitten nu toch in de boot maar dat is ábsoluut geen garantie dat er dan géén Terschelling logjes meer komen. De Friesland heeft zelfs 2 autodekken en dit keer stonden wij als eerste auto op het bovendek, best bijzonder want nu hadden we bij het aanmeren zicht op alles dat er dan zoal gebeurt. Heel fijntjes werd ik op de grote borden met rode letters gewezen door mijn reisgenoten.

We vragen ons af hoe het met dat hek zit, zo te zien zitten er nergens scharnieren en naar ik hoop is achteruitrijden geen optie. Er klautert een meneer langs een laddertje naar dit laboratoriumachtige hoekje.

Via een luik in de zijwand is er contact met de wal en komt er  een lullig dun touwtje naar binnen.

Ondertussen gaat de  grote boegklep al open, wordt toch wel tijd dat we ontdekken hoe we er straks uit kunnen rijden.

Aan de andere kant zien we  ineens hoe het werkt, je krijgt  een soort  “afzakketje” aangeboden. De rode hekken worden er gewoon uitgetild. Als de linkerkant leeg is zijn wij aan de beurt en Inge snapt wel dat ik dáár natuurlijk graag een stukje film van heb.