ik zoek…..

….. naar waar ik zal beginnen,  en ja,  wat is nog leuk voor de lezer, want ons gegiebel en keten is grotendeels niet eens na te vertellen. Levert vaak wél gekke foto’s op, nou ja, die zie je vanzelf wel langs komen want die glippen er vast wel doorheen.
Weet je wat? laat ik eens gek doen,  ik begin bij het begin. Kijk, ‘k heb m’n wagen volgeladen……

De dames maken de dienst uit, Inge is navigator en moeders rijdt…….

De mannen achterin met die ene tas in het midden die niet meer achterin kon, moet kunnen  voor een dikke anderhalf uur rijden.

Ze lijken er allemaal relaxt bij te zitten,  misschien wel een mooie test om te zien of moeders nog wel achter het stuur thuishoort. De stemming zat er in ieder geval direct in met natuurlijk muziek uit de tijd dat het kroost nog gewoon thuis woonde. Iets van meneer Dylan over  veranderende tijden, hoe toepasselijk.

 

Wat een zooitje ongeregeld he, ja ja ja…., het  kon wel wat  minder, komt goed. Ruim op tijd kwamen we in Harlingen aan, auto in de rij voor de boot en nog  tijd om even een  kop koffie te drinken op een zonnig terrasje aan de kade.
Wij nemen net even een ander stoepje dan de “kinderen”, die zijn al over de brug zijn als wij  de eerste stap op de brug zetten en ineens de bel gaat en de bomen beginnen te zakken.  We reageren grandioos verkeerd en stappen terug met het gevolg dat we ineens  verbouwereerd aan  een andere kant  van de open brug staan dan de kinderen.

Kan wel even duren want aan de rechterkant liggen drie grote zeilschepen die er door moeten, we gebaren dat ze maar vast  een plekje moeten zoeken op een terras en koffie moeten bestellen.

Onder de groene parasol zit Inge al te wachten tot de koffie gebracht wordt. Als die er is gaat ze even een foto maken van die arme oudjes ( ze kent moeders, die wil een foto voor een logje) achter de rood/witte palen  op de brug,  Ruud past op de koffie.

Tjonge jonge, na de drie boten van rechts blijken er ook nog drie + een achterblijvertje van links te komen. Dan gaat de tijd toch een beetje dringen maar uiteindelijk komt het goed. De aardige serveerster wilde zelfs nog nieuwe koffie brengen omdat de oude niet zo warm meer was.  Ik zei toch al, we troffen alléén maar vriendelijke mensen en alles zat  mee, mmwah….  die brug dus even niet je hebt gelijk.

We lopen  snel naar de auto in de opstel rij  als Ruud en ik ineens nattigheid voelen, nee geen regen.  Een meeuwen scherpschutter heeft ons in het vizier.  De grote vogelflats wordt in de vlucht uitgeworpen, maakt een batik patroontje op Ruud’s  effen overhemd en verstevigd onze haren met grote klodders  die  in ons gezicht na  spetteren. Grote lol natuurlijk, we zien het maar als een smerig geluksteken,
Geen foto van  nee, maar dat is gewoon een vergelijkbare foto met die op het vorige  logje, we gaan lekker, we zitten nog niet eens op de boot!