als de nood…

Heb ik vast wel eens verteld hé, dat dochterlief in een “lekkernijenwinkel” werkt. De winkel is niet groot genoeg voor heel veel personeel en dus staat ze daar vaak de hele dag alleen.
Op zich geen probleem maar voor sommige, toch wel belangrijke. dingen is dat lastig.
Lunchen bijvoorbeeld, daar kun je in zo’n geval meestal niet even de tijd voor nemen, een binnenstappende klant moet gewoon geholpen worden  en voor de gezelligheid een hapje mee laten eten is ook geen goed plan.

En ja, ik zie dat je zelf ook al iets bedacht hebt , inderdaad, een sanitaire stop  moet ook tussen neus….eh, nou ja laat maar, altijd haastwerk als er even géén klanten in de winkel zijn.
Natuurlijk  kunnen we allemaal bedenken dat  iemand die een uur of  9 alleen staat op enig moment aan een sanitaire stop toe is.
Maar vooral in een winkel waar je eetbare spullen koopt wil je dat niet mérken, zelfs al weet je dat de handen uiteraard méér dan  zorgvuldig gewassen worden.
Net zoiets als seks van je ouders, je weet van het bestaan  maar je wilt er niéts over horen.

Nou bevindt het toilet zich achter de piepkleine “pantry” die tevens een tevens opslag ruimte is.
Dochterlief komt dus áltijd met iets dat ze uit de opslagruimte heeft gehaald de winkel in, ongeacht waarvoor ze “achter was”, precies,  om een eventueel binnengekomen klant niet op een idee te brengen. Het toilet is niet voor de klanten, al wordt voor kleine kinderen natuurlijk een uitzondering gemaakt. Die hebben soms zúlke hoge nood.

Zo stapte er kortgeleden  een klein jochie, type Levi ( maar wat jonger)  met hoge nood én z’n moeder, de notenwinkel binnen. Moeder en kind mochten  naar achteren terwijl onze verkoopster vast een andere klant ging helpen.
Na enige tijd kwam het jochie stralend de winkel in om met een duidelijk, helder stemmetje  “ik heb gepoept”, door de winkel te knallen, daar gáát de beschaafde aanpak moet dochterlief even gedacht hebben, maar ach, ze is zelf oma en vond het eigenlijk meer vertederend.
Toch niet niks voor zo’n kleintje dat nog niet zolang zindelijk is!

Voel je ‘m aankomen…… nu ik het tóch over schattige kindertjes heb….. voor de liefhebbers Amber en Levi

Advertentie

heel, gecompliceerd

Ja ja, ja…. ondertussen komen al die blije-familie logjes jullie vast een beetje de neus  uit, oke een beetje heel veel!  moffelt snel wat leuke filmpjes van de achterkleinkinderen  weg. 
Zal ik de krant er maar bij pakken, nu de echte komkommertijd  afgelopen is kan ik vast wel  een intrigerend onderwerp vinden om uit te diepen.

Heb ik weer,  het eerste dat me opvalt is een mevrouw die zich met taal bezig houdt en over  het woord “hele” struikelde dat in een  zin gebruikt werd om aan te geven dat “barbecueën  in het hele park niet is toegestaan”.  Ze dolt even heerlijk op een manier zoals ik dat graag mag doen.
Wie gebruikt er nou het héle park in zo’n geval, een paar vierkante meter  is ruim voldoende  dus voel ik me niet aangesproken.

Raar woord dat heel, of hele. Het probleem zit ‘m in de betekenis van het bijvoeglijk naamwoord “heel” volgens van Dale geheel gaaf/ ongeschonden. Daardoor  moet ik me wel eens bedwingen als iemand zegt “ik heb een hele mooie broek gekocht”.  Je begrijpt, ik zóu willen informeren wat er zo bijzonder is aan een “hele” broek kopen, aan een halve heb je niets en als er gaten in zitten…… o wacht even, bij broeken is het tegenwoordig inderdaad wél het vermelden waard als er géén gaten in zitten.

Het maakt trouwens ook wel uit of iets  “heel gewoon is” of “gewoon heel is”. Exact dezelfde woorden maar toch een ander verhaal.
Het woord zit gewoon vol valkuilen  waar van Dale  een halve  pagina tegenaan gooit om duidelijk te maken dat het héél ingewikkeld  in elkaar zit … en hoe dat allemaal heet. Heel als “niet beschadigd” met al z’n mogelijkheden  is wel duidelijk, slaan we over. Ja  bij een brood kun je dan nog wat complicaties hebben, een heel brood kan “kapot zijn”.
Dan is het in keurige sneetjes gesneden, niét heel meer  maar heb je tóch een heel brood. Bij nader inzien kopieer ik slechts het stukje over het gebruik van “hele” dat voor misverstanden  kan zorgen.

Maar zelfs bij “een hele grote (of kleine) neus” kan het met die “zekere nadruk” nog fout gaan. Zo stond Henk  ooit met z’n gezicht over de kofferbak gebogen toen de deksel om één of andere reden dichtviel.
Z’n neus werd in het slot gedrukt, resultaat 12 hechtingen, echt een héle kapotte grote neus.
Volgens mij is dit een héél onsamenhangend logje geworden,ach het moet maar!

 

losse steekjes?

’t Is erg maar ik kan het gewoon niet laten om nog even te grasduinen tussen de vakantie foto’s, het waren er gelukkig maar ruim 300 dus jullie boffen, ooit zijn ze op!
Moet ik alleen nog even iets vinden waar ik de foto’s en het filmpje aan op kan hangen….. eh….
O ja, ik geef Neeltje de schuld, zij vroeg bij het logje over Panda of we gekkebekkenpeper  hadden gegeten. Dat was niet zo, we zijn helaas gewoon gestoord en de kinderen erfelijk belast.

De gekke bekken trekkerij zat er al vroeg in en Inge wist ook metéén toen ze deze foto zag zo’n foto héb ik ergens in m’n fotoalbum maar dat lag natuurlijk thuis.
Bij thuiskomst dook ze metéén in de albums en vond al snel wat ze zocht….. 45 jaar terug maar nét zo gek!
Zoek de verschillen……

De medicijnen sloegen niet aan maar het is niet gevaarlijk  dus ze zijn nog aardig opgegroeid.

Toch hebben we heus wel eens momenten dat we nét normale mensen lijken die gewoon even serieus met iets bezig zijn. Even iets voor jezelf doen moet kunnen hoor, zélfs tijdens een vakantie.

Er glipte zelfs wel eens een behoorlijk “normale” selfie door van moeder en dochter, we werden van vreugde bijna wéér gek.

Maar serieus……?  dat moest natuurlijk niet ál te lang duren vinden vader en zoon, als ze zélf al geen gekke bekken trekken weten ze wel filmpjes te vinden waar een ander  dat voor ze wil doen……tja, de dikke en de dunne, ze blijven ónweerstaanbaar voor ze.

 

gender fiets

Het lijkt wel iets met elkaar te maken te hebben, de gender neutrale discussie én  de in ongenade gevallen herenfiets met stang. Ach, misschien ook wel een logisch gevolg, toch een beetje knullig wanneer je gevochten hebt om niet meer als meneer aangesproken te worden en je door je fiets  “verraden” wordt!

Nooit zo bij nagedacht, toch  eigenlijk al die jaren  een soort minachting voor  de “vrouw”  geweest,  het heren frame mét stang maakt de fiets stabieler en dus veiliger. De smoes dat een vrouwenrok de boosdoener is om de stang te laten vervallen  gaat in ieder geval nú niet meer op.
Nu blijkt ineens ook de herenfiets gevaren te kennen en wel  bij het omvallen, dan blijkt een damesfiets weer minder gevaarlijk door hoe je terecht komt. Nee dat ga ik niet uitleggen want die uitleg is gewoon té vaag   om door vrouwen als ik begrepen te worden.

Ook een kindje achterop blijkt menigmaal voor het hoofd geschopt te worden als paps het been nét even niet hoog genoeg op kan zwaaien, dáár kan ik me wel iets bij voorstellen!
Eerlijk gezegd heb ik die stang op een herenfiets nooit zo begrepen, ja dat ligt aan mij dat snap ik.
Ik fiets niet zeker genoeg om met zo’n royale zwaar  op de fiets te springen, ben al blij dat ik er niet al te zwabberend  mee weg  kan komen  als ik me  aan de stoeprand op het zadel heb laten zakken.

Henk  is wel eens meer zijn tijd ver vooruit geweest,  zo ook met de gender neutrale fiets. Al 15 jaar geleden ging  “de fiets met stang”  voorgoed de stalling in al had dát dan wel een praktische reden.
Na een zware buikoperatie om wat kwaadaardige tumoren het leven zuur te maken herstelde niet alle inwendige pezen en spieren voldoende om de zwaai te kunnen maken.
De chirurg deed echt z’n best, het gerommel in de  snee van het onderste borstbeen tot net boven het schaambeen  loste  het tumoren probleem tot grote tevredenheid op. Alles weer aan elkaar plakken ging in de kleine onderdelen waarschijnlijk met wat rafeltjes gepaard waardoor sommige pezen en/of spieren  ook op de langer termijn minder “beweeglijk” waren.

Gelukkig heeft Henk er nooit een probleem mee gehad en stapte moeiteloos over op een damesfiets. Uiteindelijk was hij zo  toch nog een stuk beweeglijker dan hij na korte tijd geweest zou  zónder die operatie!
Maar wat mij betreft…. vrijheid blijheid, kies de fiets die bij jou én je omstandigheden past, mij hoor je niet zeuren hoor!
Op Terschelling koos Ruud voor de herenfiets mét stang en versnellingen (maar reed tijdens zijn verblijf hier nét zo makkelijk op een geleende gammele damesfiets) Inge voor een damesfiets met elektrische helper, hartstikke makkelijk als je even af wilt stappen voor een foto!

smullen….

Het woord smullen kun je op meerdere manieren invullen en dat doen we hier dan ook regelmatig.
We hebben gesmuld van het voor ons ongewoon lange bezoek van Ruud aan onze contreien maar natuurlijk, aan alles komt een eind en dus moest hij zondag j.l. weer in het vliegtuig stappen omdat de plicht riep.
Een goede reden om de zaterdag ervoor  een koud buffetje bij ons thuis op touw te zetten zodat iedereen hem gedag kon zeggen in een huiselijke sfeer.

Vond iedereen een goed plan, dat ik dat allemaal  zelf wilde regelen vonden ze minder.
En dus  heerste er drukte in diverse keukens en vlogen  foto’s van de vorderingen over en weer via de familie app.
’t Is een summiere collage van  heerlijkheden (kan nog steeds niet goed met nieuwe PSP overweg maar = een ander verhaal)   maar geloof me, er was héél veel en  het was smullen.

Er waren natuurlijk wat cadeautjes over en weer en dat werd voor mij alweer smullen maar dan anders.
Ruud had een dik boek voor me gekocht en  was vrij zeker dat het wel in mijn straatje zou vallen.
Nou lees ik tegenwoordig om verschillende redenen weinig dikke pillen maar dit boek vraagt geen úrenlange  gespannen aandachtsboog, het zijn heel korte op zich zelf staande verhaaltjes omdat het een dagboek is.

Hendrik Groen is al over de tachtig en verblijft in een verzorgingshuis alwaar hij  “pogingen iets van het leven te maken” doet! Hij beschrijft met veel zelfspot, humor en realiteitszin het leven in het tehuis.
Ik ben nog niet héél ver maar lig regelmatig in een deuk terwijl aan de andere kant  volkomen duidelijk is dat het leven in een verzorgingshuis het midden houdt tussen een kleuterklasje en een strafkamp waar je ondergeschikt wordt gemaakt aan een directie die de  eigen belangen behartigt.
De verhalen kende ik eigenlijk al van Marion die tot haar dood over een goed functionerende hersenpan  beschikte.  Zij kon soms net zulke zwartgallige humor   etaleren als “mijn vriend” Hendrik in het boek doet.
De uitgever heeft een onwijs leuke boekenlegger in het boek gestopt.
Dat heeft tot gevolg dat je tijdens het lezen door Hendrik bespied wordt.
Zijn priemende ogen lijken je voortdurend boven het boek te observeren, alsof  hij wil  weten of zijn boodschap overkomt.

Ik weet dat Ruud, als hij voldoende tijd heeft, één van mijn lurkers is.
Hij leest  met enige regelmaat hier mee maar…. hij is bioloog en geen letterkundige  dus ik weet eigenlijk niet of ik iets moet doen met de leuke opdracht die hij op het eerste blad heeft geschreven.
Misschien wil hij me  bij voorbaat mogelijkheden aanreiken voor het geval dát ik naar een tehuis moet verkassen, en zegt hij met Hendrik dat ik ook dán nog wel iets van het leven zal kunnen maken.
Of eh….. zal hij het toch gewoon als een  compliment  bedoelen. Ai….  dan ben ik toch wel weer ijdel genoeg om dat heel erg leuk te vinden, al vat ik zijn suggestie dan weer niét serieus op.

panda

Lieten we ons  meeslepen door de panda gekte ? Natuurlijk niet,   het gaat me om  deze Panda.
Het enige Chinese restaurant op Terschelling  en natuurlijk moesten we dáár een keer eten omdat Henk  nergens lekkerder smikkelt dan “bij de chinees”.
De zaak blijkt niet traditioneel “chinees” aangekleed te zijn, nergens een lotus te bekennen, géén rode, groene en gouden overdaad en géén lampion-lampen  waarbij je de kaart nauwelijks kunt ontcijferen.
Kijk, dit had evengoed een Toekan plafonnetje  kunnen zijn. Wij vatten het maar op als een teken dat wat er op tafel komt “gezien mag worden” en reserveren een tafeltje.

Er hangt een groot schilderij van Hongkong bij nacht in de sfeer van New York bij nacht, dom, geen foto van gemaakt maar je ziet nog nét het  randje weerspiegeling op de volgende foto. Zó “on-chinees”

O ja, die twee vreemde figuren op de foto illustreren  dat de hoeveelheid  eten dan weer wél echt chinees was….. niet doorhéén te komen. De vriendelijke eigenaresse  keek  wat bestraffend naar ons toen ze de leeg veronderstelde schalen en borden kwam halen en deze lang niet allemaal leeg bleken.

We hadden  de Pandaschotel voor mij ( midden boven)  helemaal niet hoeven te bestellen vond ze. Poeh, wie vertel je het, ik ben al geen grote eter en zéker niet van een Chinese maaltijd en bestelde  juist daarom deze eenvoudig schotel  “voor weinig”.
Weet ik veel dat er dan op  bord, maatje karrewiel, een mini Vesuvius  wordt aangeleverd.
Ik  zie kans een kwart van de maaltijd weg te werken eer ik er net zo aan toe ben als de kinderen op de eerdere  foto.

Eigenlijk best vreemd dat je in een chinees restaurant met vier personen drie maaltijden zou kunnen en mógen bestellen. Als we met een grote groep zijn gebeurt het inderdaad  wel eens dat we met tien pers.  geadviseerd worden  2 vierpersoons rijsttafels te nemen, één Chinees en één Indisch.
En dat iedereen dan ook met een volle buik weggaat….. kom er eens om in het **** restaurant.

Voorbeeld,  dit is het  spinazie potje ( als ik me goed herinner)  dat Inge bestelde, de enige overeenkomst…?
Bord maat karrewiel maar wat er op lag kon Inge royaal zelf aan. Wat  die twee bruine “keutels” zijn wil ik liever niet weten.

Hoewel het allemaal niet eens **** was en ruim onder de 20 euro, toch altijd nog een paar euro duurder dan mijn Panda schotel. Bij mijn maaltijd  hier zat een tweede schaaltje  waarop  4 worteltjes van +/- 15 lang met kroontje groen languit mochten liggen. Uiteindelijk bleken het drie wortels te zijn, de twee buitenste waren deskundig overlangs doorgesneden.

Er ligt één  pomme Duches bij, weliswaar heel smakelijk en van royaal formaat maar  daar krijg je  geen  darmkronkel van nadat je die geheel verorbert hebt.
Met vier mensen drie maaltijden bestellen? Slecht plan tenzij je af wilt vallen, men zou er trouwens de wenkbrauwen héél hoog optrekken wanneer je drie maaltijden bestelt voor vier personen.
Nee inderdaad, nog nooit een Chinees met opgetrokken wenkbrauwen gezien, daar leent de stand van de ogen zich niet voor. Misschien wordt het personeel er wel op geselecteerd, och hemel, ben ik misschien een gevalletje etnisch profileren in het Chinese restaurant op het spoor?

lekker bakkie?

Het lekkerste “bakkie” koffie maak je natuurlijk van vers gemalen koffiebonen. Volgens mij is er een trend naar koffiezet apparaten die  eerst  precies de benodigde koffie malen en dan een kop koffie voor je maken.
In de jaren 40/50 kocht vrijwel iedere huisvrouw   een pak koffiebonen en maalden zélf de bonen “op maat” als ze  koffie moest zetten.
Zij had daarvoor een koffiemolen tot haar beschikking die tussen de knieën geklemd werd óf een wandkoffiemolen  die vaak bij elkaar gespaard werd met bonnen van het koffiemerk Douwe Egbert.
Daar moest ik aan denken toen op Terschelling  ook een oude koffiemolen tegenkwam, maar dan weer nét even anders!

De molen maalden natuurlijk zélf geen koffie maar de naam is toch wel aardig gekozen omdat je er wél koffie kunt drinken, uiteraard tegen betaling. Er  was tevens de  “uitgifte” van de benodigdheden voor  de mini golfbaan dus de molen draait prima maar puur voor de show.
Wij konden buiten op het terras koffie drinken maar keken natuurlijk  wel even in de molen   rond.

De hele inrichting  staat  in het teken van koffiemolens uit vervlogen tijden, altijd leuk om te zien.
Er stond genoeg dat ik ooit gebruikt heb voor de eerste elektrische Moulinex apparaten zwaar verguist in het begin want dat kon niet goed zijn voor de koffie. hun intrede deden.
Zo’n  delftsblauwe  wandkoffiemolen had m’n schoonmoeder ooit ook.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De molen voorziet ook in een mogelijkheid de genuttigde koffie weer af te voeren,  precies, er zijn toiletten.
Een klein meisje probeert daar met een molentje de lucht fris te houden, volgens mij lukte dat prima, niéts op aan te merken.

theater van de lach

Bij al mijn vakantieverhalen  valt  de onwetende en/of oppervlakkig  lezende lezer misschien niets op van onze “persoonlijke omstandigheden”.
We hebben de zorgen ook écht thuisgelaten maar dementie kun je niet thuislaten, die gaat gewoon  mee. Natuurlijk is iemand met dementie makkelijk gedesoriënteerd in een andere omgeving, en een appartement in een hotel is een vreemde  omgeving.
Als Henk thuis in de nacht naar de wc gaat staat hij op, schuifelt een meter of drie vooruit en daar vind hij links de deurklop van de wc in de slaapkamer.

Ons appartement was ruim ( voor een hotel). Achter de huisdeur lag een gang waarin nóg 7 deuren zijn, allemaal onbekende deuren voor Henk die dus regelmatig in de gangkast stond wanneer hij naar z’n slaapkamer wilde, of vanuit zijn slaapkamer de huiskamer niet kon vinden.
Dat gaf soms  een beetje hilarische taferelen van met deuren slaan en verrassingen achter die deuren. Overdag geen probleem, we waren er op bedacht en hielden allemaal een oogje in het zeil.
Voor de nacht had ik hem al gezegd dat hij me wakker moest maken als er een probleem was  en dat probleem wás er inderdaad regelmatig.

Zodra hij dáár uit bed stapte en vooruit schuifelde stond hij voor een muur met aan zijn linker hand een kast deur die hij (gelukkig) niet open kreeg omdat kastdeuren nou eenmaal heel andere  deurknoppen hebben dan hij zocht.
Dat werd dus halen en brengen, maar we konden het de volgende nacht een klein beetje oplossen door de wc deur op een kier te laten staan met het licht aan. Zo liep  hij als hij de slaapkamerdeur open had tegen een blikvanger aan en dat werkte. Nou ja dat werkte vaak, want wij zijn allemaal keurig opgevoede mensen en soms deed een ander na “gedane zaken” macht der gewoonte het licht weer uit.
Maar oke, jullie snapten ongetwijfeld wel dat er tussen alle ongein ook “zorgende” momenten waren.

Genoeg serieuze zaken, tenslotte  werd er  mega veel gelachen en leverde dat vaak leuke of gekke foto’s op, zoals deze waar Ruud en Inge de  bedlampjes gebruikten als omroepinstallatie zoals ze dat vroeger deden met twee conservenblikken met een touwtje er tussen.  Ken je dat nog?

Op het strand  geeft Ruud een pikante striptease  en ritst z’n broekspijpen af…..

Waarna Inge een demonstratie geeft hoe ze ooit op Kreta  zo’n broekspijp benutte om een zonnesteek geen kans te geven toen ze haar zonnepet was vergeten. Lekker stel kabouters toch?

Als wij op straat zien dat we verondersteld worden  hand in hand te  lopen…….

Dan doen we dat  consequent , ook op het strand…….

Natuurlijk kies ik als het éven kan de meest charmante foto’s van mezelf maar oke…. ik sta  natuurlijk ook wel eens heel ónelegant op een foto.

Geen zorgen hoor, ik heb hem niét helemaal tegen deze hoogte op gesleurd, we hebben even zitten kijken hoe de kinderen zich amuseerden met  een foto voorbereiden die niet mag ontbreken……

Er  viel een kleine 50 jaar van ze af want natuurlijk moesten ze even dollen…..

huiferen….

Ja ja , huiveren schrijf je anders  dat weet ik, maar  op dinsdag had ons kroost een 3 uur durende huifkartocht  gereserveerd, dus gingen wij “huiferen”, mag ik ook eens een nieuw woord invoeren ja!! Onwijs leuk, om 1 uur aanwezig zijn dus mocht de voorspelde regen komen zouden we toch droog zitten.
In de ochtend maken we nog een wandeling  met een pittige klauterpartij en Henk is  al voor 11 uur op.
Goeie genade, waar houden de verhalen op want ook dát was alweer een logje op zichzelf,  ik onderschat de hoogte van een zandpad tegen het duin op, gelukkig kon je naar beneden met een niet te stijle  érg lange trap.

Geeft niets, nog ruim genoeg de tijd om op de grote bank even een uiltje te knappen.
De rest vermaakt zich wel even op het ruime balkon, bakkie doen enz.  Hij had het erg nodig want slaapt een uur.
De huifkar tocht is een belevenis, écht doen hoor als je op het eiland komt. Er zijn meerdere bedrijven Inge had voor “puur Terschelling” gekozen en dat bleek een prima keuze.

Je kunt er ook paardrijden en nog meer leuke dingen organiseren,
Wij  mochten plaatsnemen in de grote huifkar, de man moet geweten hebben dat hij  de blogkoning aan boord had want we hadden een gevolg,  een kleine huifkar en een aantal losse ruiters.
Het bleef gelukkig droog dus de zijkanten werden alsnog opgerold zodat we goed zicht hadden en voor onze grote koets werden drie paarden gespannen

De “koetsier” straalde grote liefde voor de paarden uit en vertelde honderduit  over z’n dieren, z’n bedrijf en natuurlijk over  Terschelling. Een van de kindertjes die hij bok liet plaatsnemen trapt hem duidelijk op de ziel door  over Texel te beginnen, ik geef hem maar snel een compliment over zijn prachtige rijpaarden die we ook hebben zien staan.

Dat hij zuinig is op zijn dieren blijkt als we het strand op gaan. De kar maakt halt en er wordt verzocht of iedereen die goed ter been is uit wil stappen en zélf tegen de zandheuvel op wil klimmen.
Hoewel ik het zou kunnen offer ik me op en  blijf bij  Henk  zitten, ahum…..

Dit zijn toch de mooiste plaatjes  die een blogster zich wensen kan. Met dank aan Ruud en Inge die natuurlijk zélf tegen het duin op moesten klimmen. Nou ja, zij hebben nog jonge benen toch?
De drie paarden trekken ons met groot gemak over het duin het strand op, daar wordt  gewacht op “de wandelaars”.

Maar natuurlijk  rijden we ook door bossen, heidevelden en nog veel meer moois.

De man heeft een stem als een klok, hij vertelt over de cranberry pluk, over heden en verleden (en dat klopte allemaal zoals we in het cranberry museum konden  verifiëren) over de jutter historie en wat al niet meer. In een grote rieten mand zitten flees dekentjes,  een uitkomst voor Henk maar op sommige stukken is de wind best koud en zijn er meer liefhebbers.

Ik heb m’n eigen omslagdoek bij me waar de wind meteen een klederdracht van lijkt te maken.
Volgens mij vraagt Henk zich af  “ben ik dáármee getrouwd”?

Dan is er ook nog een leuke “koffiestop”, onder de bankjes stond een óók nog grote picknickmand waaruit kannen met koffie en thee, en iets koek achtigs komen,  ons “gevolg” sluit aan bij de koffieronde.

Henk is ondertussen aardig verkleumd en is blij met het warme spul (eenmaal in het hotel een warm bad waarna  hij  wéér anderhalf uur slaapt)  maar hij heeft het duidelijk naar z’n zin….

óeps, al over de 600 woorden, sorry sorry sorry….. alleen nog even dat filmpje dan omdat op één van de weinige verharde paden waar we reden dat hoefgetrappel zo leuk klinkt…..

heen en weer….

De veerbootdienst  gaat natuurlijk heen en weer maar ze varen met boten van verschillende afmetingen. Op de heenreis  zaten we op de laat in de dienst gezette boot die een stuk kleiner was dan de Friesland waar we mee terug konden varen.

Evengoed konden er op die kleine boot nog een aantal auto’s met caravan mee  én nog een flinke rij personenauto’s, maar er werd gewoekerd met de ruimte.
De zijkant was zó volgestouwd met fietsen dat ik aan de bestuurderskant de auto niet in kon toen we verzocht werden in de auto te stappen. Wat nou oude botten……

De mensen stonden tegen de auto aan om bij hun fiets te komen, en in de spiegel kun je de fietsen ook nog zien.

Ook weer  “Rietepietzlogmomentjes” op de boot, ik haalde de auto iets te vroeg van de handrem, daardoor maakte we een klein hupje toen de boot aanmeerde, kon ik dat nog als blijdschap van Suus verkopen?  Ik vrees van niet.
We hebben vrijwel de hele overtocht aan dek doorgebracht wat iedereen een kapsel windhoos opleverden.

Inge zorgde ook voor stuntwerk door met die stevige bries haar camera op de smalle leuning van een bank te zetten voor een timer opname. De camera waaide uiteraard om en viel in de nek van een jongeman die op het andere deel van de rug aan rug-bank zat. Hélemaal spontaan bood de jongeman aan  zélf een foto van ons vieren te maken. Ook al zo’n verwaaid plaatje.

Maar natuurlijk had ik weer de stomste stunt. Toen we twijfelden of we Vlieland of Terschelling in zicht kregen zei ik “shit”, nee dit keer geen meeuw al cirkelden die volop boven ons.
Nee ik had thuis al vroeg in de week de verrekijker in de auto gestopt, echt zoiets om te vergeten en als die érgens goed van pas komt dan wel in het waddengebied waar je vaak zeehonden kunt spotten.

Ik was er zó trots op, wel ff jammer dat  ik hem in de auto liet liggen en tijdens de vaart mag je niet op het autodek komen…..zucht, daar ging m’n momentje glorie! Het zou me nog véle malen gebeuren dat de verrekijker in de auto lag als hij van nut had kunnen zijn…..

Oke, ik neem meteen even de terugreis mee, we zitten nu toch in de boot maar dat is ábsoluut geen garantie dat er dan géén Terschelling logjes meer komen. De Friesland heeft zelfs 2 autodekken en dit keer stonden wij als eerste auto op het bovendek, best bijzonder want nu hadden we bij het aanmeren zicht op alles dat er dan zoal gebeurt. Heel fijntjes werd ik op de grote borden met rode letters gewezen door mijn reisgenoten.

We vragen ons af hoe het met dat hek zit, zo te zien zitten er nergens scharnieren en naar ik hoop is achteruitrijden geen optie. Er klautert een meneer langs een laddertje naar dit laboratoriumachtige hoekje.

Via een luik in de zijwand is er contact met de wal en komt er  een lullig dun touwtje naar binnen.

Ondertussen gaat de  grote boegklep al open, wordt toch wel tijd dat we ontdekken hoe we er straks uit kunnen rijden.

Aan de andere kant zien we  ineens hoe het werkt, je krijgt  een soort  “afzakketje” aangeboden. De rode hekken worden er gewoon uitgetild. Als de linkerkant leeg is zijn wij aan de beurt en Inge snapt wel dat ik dáár natuurlijk graag een stukje film van heb.