dansje?

Geef maar toe, jij was het  die eindelijk  de  choreografie  in elkaar hebt geknutseld voor  een perfecte regendans. Er werden zelfs zware geluids-  en lichteffecten toegevoegd om de voorstelling nog aantrekkelijker te maken….. al zal niet iedereen dat met me eens zijn.

Ik was toevallig bij Inge in haar noten winkeltje toen ik  nattigheid voelde, gelukkig niet letterlijk omdat we natuurlijk  in de winkel bleven wachten, hier was zeker géén sprake van “even een buitje voor het stof”.
Dat zou daar ook niet nodig zijn want de winkel is  spic en span, nergens een stofje te bekennen maar dit terzijde.

Ik herinner me zo’n bui van toen ik  als zevenjarige  net onderweg van school naar huis was. Van de codes geel, oranje en rood had nog niemand gehoord en in die tijd was ik dóódsbenauwd voor onweer. Thuis kroop ik weg in het donkerste hoekje om maar niets te hoeven horen en zien van het onweer.

Moederziel alleen liep ik die keer op straat toen de bui losbarstte en de donder en bliksem  me de stuipen op het lijf joegen. Ik zette het op een schreeuwen en gelukkig was er moederlijke vrouw die medelijden met me had. Ze deed de deur open, troostte me en liet me binnen de bui afwachten.
Voor onweer ben ik daarna nooit meer bang geweest. Dat wil niet zeggen dat ik niet kan schrikken van een harde donderslag, dát is wel te zien aan het eind van het in elkaar geknutselde filmpjes van Inge en mezelf.
Dondersnogantoe, wat een weer,  alsof de brandweer een demonstratie geeft.

Advertentie