ken je dat….

Weet je nog dat vorige week de stoppen doorsloegen bij Rietepietz! Nee natuurlijk niét in mijn bovenkamer maar gewoon beneden in de meterkast. Hoewel…  na een week van de ene ellende in de andere rollen de stoppen in m’n boven kamer soms óók op klappen stonden
Natuurlijk slaat een stop niet zómaar door en dag erna was het wéér feest en blééf doorslaan ook als ik er een “verse in deed. Gelukkig was het maar één van de vier groepen  dus het meeste  werkte maar ja, geen warm water is toch een koude douche.
Ik had  de CV monteur gebeld al gebeld  omdat de ketel tóch aan z’n servicebeurt toe was, maar  het apparaat mankeerde niets, was alleen in de beveiliging   geschoten door tja, welke storing  dán!
De andere morgen dus éérst stoppen halen en daarna zoveel mogelijk alles dat op die groep werkt uitgezet.

Bij de wasmachine stekker eruit trekken kwam de aap uit de mouw want kijk, hier kun je een witwasmiddel tegenaan gooien, dat komt nóóit meer goed.
En tóen begon er een bel ronde, de leverancier  regelde een belletje van “de chef storingen”, die beloofde een belletje  van een monter, en dié regelde weer een belletje van de monteur van de dealer. De belletjes kwamen ook keurig binnen steeds 24 uur maar je bent dus zó drie dagen verder.

De door het bedrijf geleverde “aansluiters” hadden de stekker in een  “hangend stekkerblok” gestoken, heel erg “not done” hoorde ik maar de oude machines hebben er 13 jaar op gedraaid. Beetje dom ook van mij omdat ik wist dat er nu geen stekkerblok meer nodig was met één machine, domweg vergeten weg te halen. Evengoed hadden ze het nooit op het stekkerblok mógen aansluiten.

Maar er was méér, niet alleen goede dingen komen in drieën. Toen alles door de monteur weer keurig in orde was gemaakt (echt prima service)  en op de  juiste wandcontactdoos aangesloten  bleek bij proefdraaien dat er water over de afvoerpijp klotste als de machine het water afvoerde……..
Precies….. de afvoer zat behoorlijk  verstopt en het is niet denkbeeldig dat de sluiting dus ontstond door waterspetters over  de “blote gaatjes”  van dat laaghangende stekkerblok!

Zucht….. hulptroepen aan laten rukken met een “veer”,  schoonzoon Peter demonteert pijpjes en zwanenhalsjes en jawel…… 13 jaar zeepklonters zijn op sommige plaatsen als beton zo hard.
Foto…..? sorry vergeten, ik moest aan de bak, baggeren!
Het met steeds lagere temperaturen wassen is in oudere  machines misschien toch niet zo’n succes, je bent gewaarschuwd……!

 

we benne op de wereld….

Eigenlijk een beetje in het verlengde van het vorige logje  kan ik laten zien hoe
jonge  stadskindertjes  leren “ravotten”.  (soms krijg je een filmpje nét even te laat)

Onze kleindochter en haar man  hoeven niet door de stichting Sire aangesproken te worden.
Ze laten heel vaak de kleintje wat aanmodderen terwijl ze natuurlijk wél een oogje in het zeil houden, gelukkig kan dat prima terwijl de telefoon camera loopt.

Kijk nou hoe deze kleintjes het samen wel rooien in het speelparadijs van het tuincentrum.

Levi is véél te jong om het ooit zo succesvolle nummer  van Adele Bloemendaal, Piet Reumer en Leen Jongewaard  te kennen, maar bij mij  is het nummer niet meer uit m’n hoofd te rammen  sinds ik  het filmpje zag!

.……..we benne op de wereld om  mekaar…. te hellepe niet waar…..

gat in de markt

Stichting sire ziet er  geen gat meer in maar volgens mij  hebben ze  iets niet in de gaten.
Dan heb ik het over de nieuwste campagne van die stichting.
Men stelt dat veel ouders hun zonen niet genoeg laten ravotten omdat ze bang zijn dat de jongens  met een “kapotte broek thuis komen”.
(—) Mag ik het trouwens nog wel over jongens hebben?
Waarschijnlijk niet, niet  gender neuraal,  maar hoe zeg ik het dan; “mensenkind met  uitwendige plasser” of zoiets? (—)

Het verklaart wel waarom de markt overspoeld is met nieuwe jongensbroeken  waar de gaten al in zitten’.  De  “broekenmarkt” speelde natuurlijk diréct in op ” watjes-jongens” die zelf geen gaten in de broek mogen maken, waar schaarste heerst is een dik belegde boterham te verdienen. De broeken mét gaten gaan voor grof geld over de toonbank.
Om niet van discriminatie beschuldigd te worden zijn broeken met gaten natuurlijk óók voor meisje te koop,  eh….. mensenkinderen met een inwendige plasser, sorry, ging ik bijna weer de fout in. Je zegt of doet tegenwoordig zó makkelijk iets fout.

Maar oke, érgens ben ik met de boodschap wel eens, kinderen (nee niet alleen jongens)  ravotten nog nauwelijks in de sterk veranderde maatschappij en dat is jammer. Of ze nou op de ijzersterke broek van de stichting sire zitten te wachten is een ander verhaal, de broeken met gaten  zijn té veel een gat in de markt!

ze spannen samen!

Ja echt hoor, ik overdrijf  niet. “Ze ” moeten mij hebben, wie die “ze”ook moge zijn.
Stap ik vanmorgen uit bed om naar de wc te gaan doet het licht het niet.
Lampje kapot denk je dan, kijk ik straks wel naar.
Maar  het licht in de badkamer doet het óók niet  dus gaat er een lampje branden, nee niet in de badkamer natuurlijk maar in m’n bovenkamer. Beneden is licht  zodat ik weet dat het géén grote stroomstoring is.
Ik zeg nog even niets tegen Henk die heel onrustig wordt van zaken die hij niet meer kan behappen en zet de douche voor hem aan.

Oeps…. geen warm water, daar gaat de geheimhouding. Beneden bekijk ik de groepenkast argwanend, inderdaad, één stop doorgeslagen.  Als ik die deskundig….. ja ja dat kán ze, vervangen heb doen alle weigerende lichten het weer, maar het water blijft koud.  De  (nog niet zo oude) CV ketel werkt weliswaar op gas maar is tóch uitgeslagen en de storingscode laat zien dat er iets uitgeslagen is, b.w.v. van  beveiliging,  mwhaah, geen kunst ff de reset knop indrukken toch?  Daar denk het apparaat anders over want, niks, noppes nada…..!

Tjongejonge dan moet er toch iets van stroom te vinden zijn en jawel, ik volg een draadje naar een stekkertje dat in een wandcontactdoos  steekt.  O ja, we leven in 2017 waar de opleidingen voor apparaten die digitaal aangestuurd worden begint met “trek de stekker uit de wandcontactdoos, wacht 30 secondjes, steek de stekker weer er weer in en wacht op het wonder”! En  eureka, het wonder gebeurt waarna ik  euforisch de vlizotrap afdaal,  er voor zorgend Henk niet op de tenen te trappen die  al mijn bewegingen op de voet volgt (zeg maar “op mijn voet”)

Het hoe en waarom blijft een raadsel, er is niets kapot, misschien tóch het onweer dat in de vroege ochtend van zich liet horen. Maar alles werkt, ook de nieuwe was/droog combinatie die vorige week voor een  digitale shock zorgde.
Een dertien jaar oude wasmachine is blijkbaar zwaar verouderd. Een bovenlader ja, net als de oude droger.
Ze pasten perfect naast elkaar in een kast van nog  geen meter breed.
Het is me nog altijd een raadsel waarom je  een voorlader zou willen, ik kán best op m’n knieén gaan liggen om de was eruit te pulken, maar moet dan maar afwachten of ik ooit weer overeind kom zonder hulp.
Toch worden bovenladers nauwelijks verkocht en zijn drogers zelfs niet meer te koop in Nederland  en dus had  ik  een probleem.
Op m’n zoektocht kwam ik wél verhogingen tegen voor een  ónder een voorlader….. paard achter de wagen spannen als je het mij vraagt, maak toch lekker álles bovenlader dan hoef je  niets hoger te zetten  voor bedieningsgemak! ’t Zal wel te moeilijke  huisvrouwenlogica zijn.

Maar daarmee was mijn probleem niet opgelost. tegen heug en meug ben ik gezwicht voor een machine die kan wassen én drogen. Dat is wat kwetsbaarder maar oke, op de motor tien jaar garantie, wie dan leeft dan zorgt zegt een bijna 75 jarige  makkelijk.
Hélp…. wéér een digitale uitdaging met muziekjes en bewegende display ….!

púnthoofd…

Niet dat ik wil zeuren hoor, maar ondertussen,  maar ik krijg een púnthoofd van dingen die steeds weer veranderen.
Nee ik overdrijf echt niet, kijk dan zelf!
Als dát geen punthoofd is weet ik het ook niet meer!!!!
Je ziet het , de ergernis druipt eraf van dat bekkie.
Wel in PSP zitten rommelen natuurlijk dat snap je want dat is toch het fotobewerkingsprogramma dat ik op m’n duimpje ken….althans dat dacht ik.
Na de tips die ik kreeg voor andere fotoshop toestanden heb ik de gratis versies natuurlijk bekeken. Abakadabra  voor deze halfdigibeet.
In een helder moment zocht ik naar een gratis proefversie van PSP, die bestaat en was snel gedownload.

Mijn oude versie was meer dan 10 jaar oud, bijna prehistorisch  ik weet het, maar ik kon er mee lezen en schrijven.
Met een diepe zucht me in de proefversie gestort,  niets om blij van te worden maar oke, de meest noodzakelijk zaken kon ik uiteindelijk wel weer vinden. Ik werd aangespoord een versie te kopen maar ja….. Rietepietz en internet aankopen gaat niet samen, laat staan internetbetalingen, vloeken in de kerk.

Tot m’n verrassing bleek het psp  programma ook gewoon in div winkel te koop, nooit op gelet en dus nooit gevonden.
Het ligt nu te wachten op installatie….zucht!
Niet dat ik alles al kan vinden, dat gaat nog wel wat zweetdruppeltjes kosten.

En  het  hóudt niet op. Van de week sloeg  op de  pc boven het  “updatemonster” toe.
Blijkbaar een grote update want nadat in de avond de boel tergend langzaam procentje voor procentje installeerde  dacht ik ervan af te zijn.
Maar de andere morgen werd het nog eens dunnetjes  over gedaan. Een paar dagen later beneden dezelfde ongein. Het zal wel voor een goede zaak zijn maar helaas, daarna is m’n thuisnetwerk weer spoorloos verdwenen.  Er zijn ook wat dingen veranderd die ze er steeds weer door willen drukken, zoals een andere browser en startpagina  instellen dan ik gewend ben.
Dat gebeurde al eerder bij een update,  maar ook weer niet zó vaak dat ik de zooi weer met twee vingers in de neus in orde maak. Zucht….. maar weer uitzoeken als het punthoofd weer normale proporties heeft aangenomen.
En nóg  houdt het  niet op, ook in het was/droog circuit moeten er problemen opgelost worden….. ik denk dat ik vandaag maar géén logje schrijf, geen tijd voor, sorry!

dansje?

Geef maar toe, jij was het  die eindelijk  de  choreografie  in elkaar hebt geknutseld voor  een perfecte regendans. Er werden zelfs zware geluids-  en lichteffecten toegevoegd om de voorstelling nog aantrekkelijker te maken….. al zal niet iedereen dat met me eens zijn.

Ik was toevallig bij Inge in haar noten winkeltje toen ik  nattigheid voelde, gelukkig niet letterlijk omdat we natuurlijk  in de winkel bleven wachten, hier was zeker géén sprake van “even een buitje voor het stof”.
Dat zou daar ook niet nodig zijn want de winkel is  spic en span, nergens een stofje te bekennen maar dit terzijde.

Ik herinner me zo’n bui van toen ik  als zevenjarige  net onderweg van school naar huis was. Van de codes geel, oranje en rood had nog niemand gehoord en in die tijd was ik dóódsbenauwd voor onweer. Thuis kroop ik weg in het donkerste hoekje om maar niets te hoeven horen en zien van het onweer.

Moederziel alleen liep ik die keer op straat toen de bui losbarstte en de donder en bliksem  me de stuipen op het lijf joegen. Ik zette het op een schreeuwen en gelukkig was er moederlijke vrouw die medelijden met me had. Ze deed de deur open, troostte me en liet me binnen de bui afwachten.
Voor onweer ben ik daarna nooit meer bang geweest. Dat wil niet zeggen dat ik niet kan schrikken van een harde donderslag, dát is wel te zien aan het eind van het in elkaar geknutselde filmpjes van Inge en mezelf.
Dondersnogantoe, wat een weer,  alsof de brandweer een demonstratie geeft.

kanjers!

Wéét je toch, ik zet m’n lezers graag een tikkie op het verkeerde been.
Je zou zweren dat kleindochter Jennifer haar opa een rollator aangesmeerd heeft!
Oke, het is een beetje vreemde rollator maar je weet in zorg moet nou eenmaal bezuinigd worden dus moet je maar roeien eh….,  rollen met de hulpmiddelen die je aangeboden worden.

Jennifer had wel gelijk, Opa lijkt ook een beetje wiebelig op de benen te staan als je even vluchtig kijkt zoals op deze foto wel te zien is.
Maar ja, mijn lezers zijn slim en zien nog nét het puntje van een gele bal rechts op de foto en hebben wel door dat het weer nét even anders is dan het lijkt.
Precies, als kleindochter Jennifer vraagt of me mee willen om met haar een baantje te gaan bowlen zeggen wij geen nee!
Zeker niet als ook de kleintjes Amber en Levi mee gaan want dat is altijd een feestje.

Voor de kleintjes zijn er tegenwoordig heel handige stalen constructies om de bowlingbal “te lanceren”  en dát is het apparaat dat Henk even aansleepte toen de kleintjes aan de beurt waren.
Met de hekjes langs de baan omhoog, zodat de bal niet in de goot terecht kon komen  zetten die dondersteentjes mij volledig in m’n hemd, nee daar is geen foto van, wél van de stand toen het spelletje bijna afgelopen was.
Daar sta ik dan, met een schamele 56 puntjes tegenover Amber met 109 punten, ik schaam me diep! Het enige excuus dat ik aan kan dragen is dat de kleintjes me afgeleid hebben, ze vonden het hélemaal geweldig dat bowlen.
Kunnen ze wel  die donderstenen, een oude overgrootmoeder  af troeven. Tjssss,  ik heb héus wel gezien dat ze stiekem een beetje hulp hadden bij het tillen van de bowlingballen.

gunstig teken?

Heb ik misschien een ” fatalistische” instelling? Even opzoeken….. ; ” het geloof dat elke handeling en elke daad in het leven van de mens al bepaald is door het lot en dus al op voorhand vastligt.“
Mmmmm, misschien niet  helemáál mijn levensfilosofie.
Toch laat ik soms beslissingen afhangen  van zaken die door het “het lot” bepaald  lijken en kan me dan wonderlijk getroost voelen  als de twijfels alsnog de kop opsteken zoals vandaag.

Zo waren wij 30 jaar geleden voor het eerst én het laatst op Terschelling. Vanaf Harlingen kun je zowel naar Vlieland als Terschelling overvaren maar de overtocht naar Terschelling duurt bijna 2 uur en  op Vlieland meer je na een uur al aan. Alleen al daarom kozen we dus vaker voor Vlieland.
Maar nog steeds willen we graag de kennismaking met Terschelling hernieuwen,  maar reizen is al een paar jaar lastig.

Twee weken geleden kwam Inge met een plan.
Zullen we, nu Ruud in de buurt is, nog eens als “het gezin dat we ooit waren” een paar dagen naar Terschelling gaan. Poeh…… dáár moest ik wel even over nadenken. Is het nog wel verantwoord Henk uit z’n eigen omgeving te halen, zal het niet de genadeslag voor hem zijn en het laatste restje “Henk” opslokken? En is het praktisch allemaal wel te regelen, we moeten met veel meer dingen rekening  houden dan vroeger.

Maar ook, wat kunnen we er nog doen, we fietsen niet meer en wandelen heeft z’n beperkingen. De middagtuk om een uur of 3 maakt de dagen heel kort temeer hij, ondanks de tuk, vaak al om 9 uur zit te knikkebollen.
Auto’s worden op de eilanden geweerd,  áls ze mee mogen, door dat flink duur te maken maar zonder auto komen natuurlijk nergens meer op het eiland met een stuk of 5 dorpjes.

Om een lang verhaal kort te maken, Inge stortte zich op “de mogelijkheden” opzoeken.  Geen kleinigheid in het hoogseizoen.  Ze vond een geweldig “appartementenhotel” dat van 6 t/m 9 augustus plaats heeft voor ons. Ook Ruud kan zich vrijmaken voor die dagen.
De auto overtocht bleek een probleem,  er is weinig plaats voor auto’s en de plaats dié er was paste héél slecht in “Henk z’n  ritme”,  maar Inge hield de site in de gaten  tot de “half beloofde” extra boot eindelijk te boeken was.

Kijk en dán zie ik dat toch een beetje als “een teken dat het goed is” en geef groen licht !
Yés , we gáán zondag 6 augustus naar terschelling. In onze  auto, dan heb ik twee reserve  chauffeurs, die óók een oogje op de navigatie kunnen houden op weg naar Harlingen. Reuze  luxe want Henk kan dat allebei al een paar jaar niet meer.
henk weet nog niets, zou téveel stress geven, een dag van te voren met het plan komen is vroeg genoeg.

Hóe het uit gaat pakken moet blijken, maar  heel bijzonder gaat het zeker worden.
Zucht…., net nu weer een paar bar slechte dagen waardoor héél makkelijk  de twijfel toeslaat!
Oke, dán maar fatalistisch, het móet  wel de bedoeling zijn dat we gaan, die extra veerboot werd toch niet voor niets  ingezet? Dat denk jij toch ook?

júffrouww……!

’t Was  wat minder buiten van de week ik weet het. Maar we wilden tóch even naar buiten en kozen tussen de buitje door voor Kijkduin, kkkoooud ja, we waren dan ook niet de enige die  daarna ergens  binnen gingen  opwarmen om er  meteen een volle buik te scoren.

Ik spreek gelukkig vloeiend “musjes” en hoorde aan de bar; “tjilptjilp….. mag ik een portie koekkruimels”?

Tjilperdetjilpppp… juffrouw…… !!!! Kunt U me nú horen? Ik wil graag een portie kruimels, moet  ik nou écht op de tap klimmen, daar staat óók al zoveel ellende voor m’n snavel!

Meneer mag ik U iets vragen, hoe is het U gelukt de aandacht te trekken van de serveerster…… Oh, fluiten zegt U ….dan moet tjilpen ook wel  lukken toch?

Hé hé eindelijk, m’n bestelling is doorgekomen, eet smakelijk allemaal.

niet alle groen is gras

Al bij een paar bloggers las ik dat Photo Bucket (een foto host)  ineens geld wil zien als men foto’s bij hen wil blijven hosten. En inderdaad, ook ik ontving een mail over veranderingen waar ik zeker géén trek in heb.  Zucht……, daar word ik zó moedeloos van. Steeds wanneer ik alles op de rails denk te hebben is er wel weer iets of iemand die roet in het eten gooit.
Heel veel last zal ik gelukkig niet van hebben omdat ik na het web-log debacle al vrij veel logjes had moeten aanpassen.

Toch zal ik de zooi wéér na moeten lopen op Photo Bucket foto’s. Plaatjes is niet zo’n probleem, daar kan  wel een gelijksoortig  plaatje voor gevonden worden maar  foto’s  zijn vaak essentieel voor het verhaaltje  en dus niet te  vervangen in een logje.
Zucht…… daar gaan we weer…….
Gelukkig kon ik nog inloggen om vast te zien of er nog filmpjes bij staan die ik nog niet bij you tube heb ondergebracht want natuurlijk zag ik op het laatst door de bomen het bos niet meer.

Zo kon ik destijds een filmpje niét terug vinden dat ik nu vrijwel metéén tegen kwam. Dat maar  als eerste overgezet én in het logje geplaatst waar het thuis hoort, dat is een logje in 20o9 toen Ruud met het hele gezin hier was. Wacht…..ik kopieer  even een paar stukjes uit  het logje dat bij het filmpje hoort……. over gras dat geen gras bleek, een natte broek en mensen die daar nog om moesten lachen ook!!!!!! ………………………………………….

De camera van Ruud snorde  terwijl “vrouw en kinderen” een beetje op het grasveld rondscharrelden .
Door de lens zag hij dat het voor Sebastian allerminst duidelijk was waar het gras ophield en het eendenkroos begon …….( wel vreemd dat het gras ineens lager lag, nou ja, zal wel soort stoep zijn)

Inderdaad, Sebastian liep door en leerde proefondervindelijk dat over het water lopen slechts aan een enkeling voorbehouden is. ( ’t was niet diep maar hij kon nog niet zwemmen)

Ruud is een regisseur van niets en legde camera in het gras op het moment dat er iets spannends gebeurde. ( ja hoor, ik ben écht een liefhebbende oma)

Omdat er gelukkig nog meer mensen bij waren stond Sebastian alweer op de kant toen Ruud erbij kwam. Ook om het kroos uit de oortjes te peuteren was hulp genoeg zodat hij z’n taak als cameraman maar weer opnam, dit tot grote vreugde van Sebastians grote broer Santiago.

Na die dag heeft het kroos voor Sebastian geen geheimen meer, bij twijfel zoekt hij een takje of een steentje en gooit dat voor zich uit …. …even wachten op een…… BLUP …… om pas door te lopen als er geen Blup komt !