fietsend Nederland

Even een stukje uit de krant van  14-6-’17

“Met tranen in hun ogen staan ze soms te kijken naar een rotonde” .…. dat zeg ik niet, maar de directrice van de Dutch Cycling Embassy. Zij  krijgt wekelijks wel tien verzoeken uit het buitenland  om hulp bij het ontwikkelen van fietsbeleid.  en ze gaat verder;

Laatst was er een groep Amerikanen op bezoek om de Nederlandse fietspaden te bekijken, zegt Borsboom. “Ze vonden het geweldig hoeveel rekening iedereen hier met elkaar houdt. Sommigen werden emotioneel.” Maar, zo relativeert ze droogjes, “je weet hoe Amerikanen zijn”.

Tja…. waar hálen ze het vandaan  dat rekening met elkaar houden…., ik wéét het niet hoor,  “met elkaar ” wil toch zeggen dat fietsers rekening houden met overige verkeer en omgekeerd?

“Vanuit de hele wereld zijn er deze week  wetenschappers, beleidsmakers en belangenclubs  in Nijmegen bijeen voor Velo-city, het grootste fietscongres ter wereld. Wat kunnen andere landen leren van het Nederlandse fietsbeleid?”

Eh…. zal hen verteld worden dat in Nederland een fietser nóóit iets fout doet en dus nooit schuld heeft aan een ongeval? Maakt het “appen” op de fiets een stuk makkelijker natuurlijk want (op die enkele aso na)  de automobilist haalt zo nodig  halsbrekende toeren uit om een stuntende fietser te mijden.

Goh….ik wist helemaal niet we ons in het verkeer zo keurig gedragen tegenover elkaar, je hád me kunnen foppen hoor. Maar oke, we zijn dus blijkbaar een “wereldvoorbeeld” en het is in ieder geval wáár dat er hier heel veel fietsers de wegen bevolken.
Met als uitschieters de  Universiteitssteden waar je bij ieder station over de hoofden fietsen kunt lopen.

Nee de foto hierboven is niet bij een station, die foto is een gevalletje “jong geleerd is oud gedaan” . Dit het het schoolgebouwtje bij ons op de hoek van de straat, een basisschool waar buurtkinderen tussen de 4 en 12 jaar klaargestoomd worden om professor te worden….. of een ietsje minder.

Ik kan me niet herinneren dat er in mijn lagere  basisschooltijd   kinderen op de fiets naar school kwamen. En volgens mij was er zelfs nog geen verkeersexamen, ik hád ook gewoon geen fiets. De enkeling die wél een fiets had zat  in de hoogste klas en had een afgedankte fiets van een ouder met blokken op de trappers om het tekort aan lengte in de benen te overbruggen.

Er was in die tijd ook bar weinig keuze in kinderfietsjes, zeker niet “alle soorten en maten” zoals ik nu bij het schooltje zie staan. Echt al héél kleine fietsjes voor kinderen waar ik mezelf nooit mee in het verkeer zou durven storten. En ze hoeven het niet eens “op een oude fiets te leren” want het zijn allemaal juweeltjes.

Verhip, ineen realiseer ik me dat zelfs Levi bij voorkeur op de fiets naar school gaat, vier en een half jaar oud en de zijwieltjes uit het filmpje zijn er ondertussen  vanaf.
Het troost me een beetje dat de weg naar zijn school op één oversteek na uitsluitend over woonerven gaat, ttjjjsss, ook bij Levi….jong geleerd…….