goud oud (je)

De wat nieuwere lezers kennen haar al niet eens,  Marion  stierf een jaar geleden op eerste paasdag.
Marion die ik al loggende leerde kennen waarna ze 9 jaar lang een lieve vriendin van me was.
Ze was een actieve tachtig plusser  met  altijd strálende ogen en  kon dat zelfs niet verbergen als de warme chocolademelk haar brillenglazen liet beslaan !
Ze  was vaak m’n inspiratie  voor een logje en je begrijpt, ik mis haar alleen al dáárom, nee hoor verder mis ik haar écht niet.
Nou ja, ik haal gewoon even een logje  uit 2011  over haar van stal, gewoon omdat ze zo’n leuk mens was.

---

15 april 2011

Op dit moment “straalt” Marion  als nooit tevoren en is   actief zoals ze nog nóóit geweest is ….. zeg maar “radioactief”.

Vanmorgen mocht ik haar ophalen nadat ze  ruim twee dagen in “eenzame opsluiting” op  een kamertje van nog geen 9 vierkante meter heeft gezeten met “een slok op”!  Nee joh, natúúrlijk zat ze niet in de gevangenis ….. Marion is een schatje en zou zich nooit zo misdragen dat ze daar terecht komt !

Nee, deze winter bleek  dat haar schildklier véél te snel werkt, daardoor viel ze heel snel, heel véél af!
Omdat ze ook stevig botontkalking heeft viel ze van de éne ellende in de andere ! De schildklier kan met een radio actief medicijn behandeld worden, tegenwoordig in capsule verpakt,  maar vroeger vloeibaar en “gewoon gedronken”  waardoor  de behandeling  nog vaak “de slok” wordt genoemd !

Omdat de mensen in het ziekenhuis op die afdeling natuurlijk dágelijks te maken hebben met “stralende patiënten” komt  ná de slok niemand de kamer meer in. Eten wordt in een sluisje gezet en moet de patiënt zélf binnenhalen.
De patiënt moet zich maar zien te redden en vooral zien te amuseren .
Voor Marion allemaal reuze onhandig, zij loopt moeizaam en alleen met een rollator en ondanks alle beloften vooraf was de kamer een náuwelijks te nemen vesting !

Na het verwijderen van de tafel kon nog stééds de deur van de badkamer niet ver genoeg open dus moest  ook het bed verschoven worden! De deuropening van de badkamer was zo smal zodat vaardig laveren  een pré was, maar dat kán ze gelukkig wel !

Ondertussen heb ik haar weer thuis afgeleverd waar ze nog een week iedereen op een eerbiedige afstand van zo’n meter of twee moet houden wegens de nog aanwezige lichte straling in haar lichaam.
Voor heel éven mag je haar  dichter benaderen, gelukkig maar … anders had ik een 6 meter lange limousine moeten huren om haar thuis te brengen wat bij nader inzien óók z’n charme zou hebben .
We kregen  uit veiligheidsoverwegingen natuurlijk wél een politie escorte mee, de straling was nou óók weer niet zo erg dat Marion zélf voor zwaailicht door kon gaan !

Whahahaha, geintje hoor, er werd hier gewoon een een grote, langzaam rijdende, donkere auto begeleid waarvoor ik ruim baan moest maken en die ik niet mocht passeren zolang ik er achter reed, áls de inzittende al Jan heette zal hij zeker géén pet gedragen hebben .

Nee hoor, ik heb Marion gewoon gezellig in de Splash thuisgebracht  en daar zal ze zich een stuk  minder vervelen dan in het ziekenhuis …… daar heeft ze immers  mijn logjes weer om te lezen?