ondeugend geweest?

Volgens mij is men bij de Pickwick thee fabriek óók in de Sint stemming, want wat hing er vanmorgen aan het theelabeltje  dat ik in de theebeker van Henk hing?
Oftewel, kunnen wij met een onbezorgd hart de komst van de goedheiligman afwachten?
Jawel hoor, volgens mij heb ik niéts uitgespookt dat een vermelding in “het grote boek” zou opleveren maar……..
Kon kleine Rietepietz daar vroeger óók altijd helemaal gerust op zijn.
Mééstal wel herinner ik me, ik was best wel een gehoorzaam kind.
Toch herinner ik me één ding dat echt  héél ondeugend was.
Ik was rond een jaar of vijf, misschien iets ouder, en op zondagmorgen moesten we naar de zondagsschool. Dan kregen we  een paar centen mee om in de collectezakjes te doen.
Op de hoek van de straat waar ik moest zijn voor de zondagsschool was een “warmwaterbaas” die óók allerlei  verleidelijke snoepsoorten per stuk verkocht én op zondagmorgen open was.
Met een halve cent kon je er al iets kopen, en van sommige heerlijkheden wel vijf voor één cent.  En er kwám een keer dat  de verleiding te groot groot was.
Ik kocht voor 2 cent snoepgoed en deed de rest keurig in de zwart fluwelen collectezak.
Ik kan me niét meer herinneren of m’n jongere broertje, hier op de foto rechts, erbij was.
Ondanks dat hij al ruim 10 jaar geleden  is overleden, en van de doden niets dan goeds natuurlijk,  ben ik tóch geneigd om aan te nemen dat hij erbij was en misschien wel bedenker van het plan.
Hij was een echte knul en had, zeker weten,  meer moeite met gehoorzaamheid dan zijn wat “volgzame oudere zusje”.
Óf hij de kwade genius was  herinner ik me niet meer, wél herinner ik me hoe mijn geweten me kwelde over deze slechte beslissing.
Toen m’n moeder bij thuiskomst dan ook nog vroeg of we de centjes netjes in de collectezak hadden gedaan kon ik het niet meer opbrengen.
Als de dag van gisteren  herinner me hoe mijn biecht begon ; ” moeder ik vind het heel zielig voor U maar enz…..” en toen kwam het hele verhaal eruit.
Ik heb totaal geen herinnering aan de straf die er aan hing, ook niet aan hoe mijn moeder reageerde, ik herinner me alleen de opluchting dat ik het verteld had en er niet meer over hoefde te tobben.

Ach…. als  volwassene  terug kijkend op  hoe dat kleine ding haar biecht inleidde….  ik krijg de onbedwingbare behoefte haar even dicht  tegen me aan te houden, maar dát  gebeurde niet, dat zou ik zeker niet vergeten zijn.
Maar een leerzame les was het wél, ik heb de rest van m’n leven heilig ontzag gehad voor ruzie met mezelf.
Maar eh…. als  dat theebuideltje vandaag bij jou in je kopje zou hangen, zou jij je  zorgen moeten  maken over een eventuele vermelding in het boek van Sinterklaas?

Advertentie