opbiechten

Ja zeker,  ik moet iets opbiechten…… je verwacht het niet van twee schattige oudjes maar….. we hebben in de gevangenis gezeten. zó…. dat is eruit!
Van Henk is daar wel een foto van, van mij niet!
Zie je ‘m zitten? In een donker hok  van, pakweg, 3 x 3 meter, waar een paar eeuwen terug met gemak 15 misdadigers langs de kanten zittend een slaapplaats vonden.
Wachtend tot hun zaak voorkwam deelden de “gevangenen” precies één secreet in een hoekje van het hok.
Néé joh,  denk nou niet dat de mannen om de beurt hun gerief zochten bij een gemene vrouw, het secreet was gewoon een poepdoos die ze met z’n allen moesten delen.   Eindelijk een gevangenis die een beetje recht doet aan mijn “rechtsgevoel” dan móeten ze zich maar gedragen en niet dit soort dingen doen.

Klopt, we hebben éindelijk goed gemaakt dat wij, geboren en getogen in Den Haag waar we een halve eeuw woonden, nog nooit dit gebouw bezocht hadden.

Precies, de gevangen poort tegenover het binnenhof. Ga nou niet al te veel geschiedenis van me verwachten hé, ergens vind ik die oude gebouwen meestal leuker om te bekijken dat de geschiedenis die er aan kleeft.
Als die kleine ramen met dubbele tralies  vertellen misschien wel hun eigen geschiedenis. Maar wat ik dan weer graag bekijk is hoe dat er van binnen af uit ziet al lukt het niet om zicht op de hofvijver vast te leggen.

Aan de voorkant ligt o.a. de raadzaal waar  de veroordelingen werden uitgesproken.
De gevangen poort was éigenlijk een huis van bewaring en géén gevangenis. Men zat er dus niet lang en na een bekentenis werd de straf bekend gemaakt en kort daarna uitgevoerd.

Schandblokken, radbraak”spulletjes” martelwerktuigen, het is er allemaal te zien. Uitproberen hoeft gelukkig niet want echt vrolijk zou je er niet van worden.
Maar het gebouw zélf is eigenlijk al moordend genoeg als je niet zo piep meer bent.
Héél veel ingangen en bijgebouwtjes die om binnenpleintjes liggen met kleine steentjes.

En dán natuurlijk overal hoogteverschillen die met op-en afstapje of trapjes overbrugd  worden. Kleine ramen en mega dikke  muren en tja, er is wél elektrisch licht ondertussen maar daar zijn ze héél zuinig mee geweest om  de sfeer van een paar eeuwen terug erin te houden, je begrijpt, veel nekbrekertjes  in het halfdonker.
Dan moet je óók nog je hoofd erbij zien te houden want men wás vroeger nou eenmaal geen 1.80mtr. lang. Zelfs Henk en ik vinden deuropeningen waar we even door de knietjes moeten om het hoofd niet te stoten en wij zijn maar 1.65 mtr.
Dat niet alle trapjes een leuning hebben is ook al niet handig, zéker niet in het half donker.
Dit was een gunstige uitschieter, weliswaar géén leuning maar in het daglicht én niet half versleten.
Uit het donkere gedeelte dus weinig foto’s want de flits moest uit.
Ach, je moet gewoon zelf maar eens gaan kijken, dan hoor je meteen wat de gids allemaal te vertellen heeft, dat is sowieso zinniger dan wat ik erover vertel denk ik.
Maar wij vonden het dankzij de gids toch zeer de moeite waard.