peenbuikers

Sorry, het is weer Marja’s  schuld. In  haar serie oude beroepen limericks  heeft zij het dit keer over “” een tuinder in Loosduinen en tja…. dan inspireert zij me weer  om terug in de tijd te gaan.

Loosduinen was oorspronkelijk een tuindersdorp en als zodanig op het naastgelegen Westland georiënteerd. Het dorp werd zelfs als de hoofdplaats van het Westland beschouwd. De vruchtbare geestgrond leverde rijke oogsten op, onder andere van de peen, die van excellente kwaliteit was. Daar komt ook de bijnaam van de Loosduiners, “Peenbuikers”, vandaan.

Ik laat maar even in het midden waar de naam peenbuiker  precies op wijst,  men  zal ongetwijfeld veel van de eigen teelt gegeten hebben, dus vaak “de buik vol met peen” gehad hebben. Maar er gaat ook een ander verhaal.
Wanneer de peen uit de grond getrokken  en gebost was werd het zand eraf gespoeld in de sloot die meestal om de tuinderij lag.
Men lag dus “op de buik” aan de kant van de sloot “peen” te wassen, de mooiste versie wat mij betreft.

Bijna “slavenarbeid” dus  laat de ARBO wet het niet horen. Al discrimineer je tegenwoordig al bijna als je iemand van Turkse komaf een Turk noemt, een Loosduiner  wordt  nog altijd een “peenbuiker” genoemd  zelfs al is het grote  tuindersgebied van weleer grotendeels verstedelijkt.

Mijn vader groeide  op in Loosduinen en werkte als jongen natuurlijk ook wel hier en daar bij tuinders. Een groot deel van zijn familie ( 16 broers en zussen)  is zelfs nooit uit Loosduinen weggegaan.
Als klein meisje mocht ik  wel eens achter op de fiets mee naar Loosduinen, vanaf de Beeklaan in Den Haag langs de Loosduinseweg rijdend waar destijds nog de Loosduinse vaart tussen “weg en kade” doorliep tot aan de Fahrenheitstraat.
Zodra je dan in de buurt van de Leyweg kwam, toen nog grotendeels landelijk  gebied, keek ik m’n ogen uit naar de tuindersschuiten die hun oogst naar de veiling brachten.
Omdat m’n vader  nog wel bekenden had in het tuinderswereldje mocht ik ooit een keer meevaren op een lege schuit, een  bijzondere ervaring voor een kind dat helemaal niéts gewend was.

Met de stok  die hierboven  bij de schuit staat kon de tuinder zijn schuit door het water trekken, een beetje een soort gondelier, maar meestal werd in die tijd de schuit vanaf de kant aan de boom (zoals de stok genoemd werd), meegetrokken of mee geduwd.
Ik vond het indrukwekkend om te zien hoe zo’n “schipper” vlak voor een bruggetje even de stok van het schip haalde, vlug naar de andere kant holde en dáár de stok weer in de schuit stak.
Een héél enkele keer zag ik wel eens een tuinder die in een soort tuig lopend zélf de boot vanaf de kant door het water trok.
De plaatjes vond ik op het internet, óók dit laatste plaatje waar de tuinder “moeder de vrouw”, die volgens het verhaal tóch geen beroep had, de boot door het water liet  trekken.
Ja er werden ooit ook paarden voor gebruikt maar als je geen paard hebt is één VK, beter dan géén PK.

zwart maken

Ja hoor,  ik bén me bewust van alle wereldleed én van het feit dat ik misschien “te weinig  ellende van mezelf heb”  dat ik me  druk maak om een kleinigheid
Alleen….. ik vind het geen kleinigheid dat men probeert ZWARTE PIET  uit te roeien door “de Nederlander” die zijn cultureel erfgoed wil behouden “zwart te maken”.

En dat dit schattige kleine droppie (sorry pepermuntje want drop is ook ZWART) hier in het filmpje dus volgens  een kleine groep “Nederlanders” het  racisme met de paplepel ingegoten, wat zeg ik , ingestámpt krijgt.

Bij de gedachte dat ze ZWARTE PIET al uit moet zwaaien vóór hij goed en wel aangekomen is overvalt haar een sombere blik. Ze wéét, dat is  het werk van mensen die er niet voor terug deinzen te midden van het  kinderfeest te demonstreren  en heibel te trappen,  je ziet haar rond de 20 sec. denken “fu*ck de antipietenmaffia.

Maar geneer je niet als je het niét met me eens bent al zal ik op voorhand natuurlijk wel de meeste drogredenen hier ontkrachten.

1. Het moet een feest voor iederéén zijn, nou geloof me, ik heb nog nooit gehoord dat iemand het niét mag vieren. Maar wie niét wil hoeft niet.
Dat is óók zo met van oorsprong uitheemse feesten als het suikerfeest, chanoeka, offerfeest en noem maar op wat hier tegenwoordig allemaal gevierd kan en mag worden.
Wie niet mee wil doen doet dat niet,  maar de feesten aanpassen omdat men  in Nederland leeft….? No way, en hóeft ook niet (maar blijf dan ook van óns feest af)

2. ZWARTE PIET zou met slavernij te maken hebben,
….ben jij slaaf? Of was je vader slaaf? Heb jij slavernij meegemaakt?  Waar zéur je dan over. Moeten wij ons druk maken  over “vrijwilligers” die zich zwart schminken?

3. Er worden in de maanden november en december soms mensen gepest om  hun bruine huid en, tjongejonge,  voor ZWARTE PIET uitgescholden.
-Gaan we nu ook allemaal ons haar rood verven zodat kinderen met rood haar niet meer opvallen en niet  meer het hele jaar rond gepest worden?
-Gaan we ons allemaal tonnetje rond eten zodat dikke kinderen niet meer opvallen en niet meer het hele jaar rond gepest worden.
-Gaan we nu allemaal een dikke bril dragen om….enz…enz… (al is pesten nóóit goed te praten)

4. Roetveegpieten  doen niet aan het feest af zegt “men”…..
Onzin natuurlijk want dat doet het wél. Eén van de leuke kantjes  van het feest is dat een vriend of familielid ZWARTE PIET speelt en dat kán alleen als hij onherkenbaar is.
Een vreemde  roetveeg piet  weet niets van de kinderen én de volwassenen en de pret is nou juist altijd dat “tussen neus en lippen door” de volwassenen even in de tang genomen worden door Sint en Piet, dat kan alléén als men elkaar kent. Wég met de roetveeg!

5. “Discrimineren”  is volgens mij iemand slechter  behandelen dan anderen  omdat hij/zij(o.a.)  een andere huidskleur heeft, ZWARTE PIET hééft geen andere huidskleur, hij bestaat niet echt en heeft vrijwillig een lading kriebelschmink op z’n gezicht. Iédereen ouder dan een jaar of 8 wéét dat, kleintjes die het niet  weten hebben dan weer geen notie van  discriminatie  WAAR ZIT HET PROBLEEM DAN

Kortom, bij alle ruimte die andere uitheemse feesten hier in Nederland zónder problemen krijgen ben ik niet van plan ook maar één veeg ZWARTE schmink of een mijter kruis in te leveren van ons eigen, zo gewéldige Sinterklaasfeest. Laat dát duidelijk zijn!

En eh…. wie dit bericht op FB wil delen heeft mijn zegen, al was het maar om dit filmpje te delen.

luisterend oor

De doofheid van Henk is écht wel “een dingetje” hoor. De KNO art heeft al eerder gezegd dat het een erg lastige gehoorschade is waaraan  ook hoorapparaten niet veel verbetering kunnen brengen.
De huidige hoorapparaten zijn weer “afgeschreven” plons,  € 3ooo, — in de vlakspoeler.

Er blijkt nog  wel een mogelijkheid tot nauwkeuriger onderzoek bij het non profit instituut  Kentalis dat héél veel know how in huis heeft op dat gebied. Het zou me niet verbazen als  de huidige apparaten heel stiekem vertaal instrumenten zijn die  een deel van mijn woorden in het Swahili vertalen, en Henk spréékt helaas geen Swahili.

Dus… 6 weken geleden verwijzing naar Kentalis…. voor afspraak bellen…. maar dat gaat zomaar niet…moet éérst de verwijzing opsturen… krijg ontvangstbevestiging met de boodschap “we laten het weten wanneer er plaats is” en hoor vervolgens niets meer…. tot

j.l. vrijdag telefoon, men heeft een afzegging en we mogen het gaatje opvullen.
We moeten naar het Westeinde ziekenhuis  (zo heet het niet meer maar je kent me, Riet houdt niet van verandering)  hartje Den Haag, klein parkeer terrein voor een heel groot ziekenhuis  maar lastige  OV verbinding dus …karren maar.

Járen niet geweest gelukkig maar, globetrotters als we zijn, rijden we na een kwartier  het parkeerterrein op.  We vinden zelfs nog snel een parkeerplaats, Kentalis zoeken gaat minder vlot, eerst parkeerterrein weer helemaal teruglopen, in de hal van het ziekenhuis nérgens een verwijzing….. maar eens vragen…. oeps… zit in een ander gebouw wordt ons gewezen….. ! We lopen braaf zoals ons gezegd is om het gebouw aan de overkant heen en vinden de deur…. waar een bordje op staat “s.v. p. ingang andere kant van het gebouw…..  terug naar voorkant.

Na het invullen van veel formulieren toch op tijd naar binnen, daar  is een vriendelijk dame  één en al oor voor Henk. Via de koptelefoon krijgt hij piepjes te horen terwijl hij “de knop” mag bedienen. De hoge tonen staan zó hard ( hij hoort rechts zelfs 100 DB niet) dat ik ze ruim een meter verderop wél kan horen maar Henk laat de knop onberoerd.

Als de dame met woordjes gaat testen laat ze mij meekijken, het is rampzalig wat hij bakt van de woordjes die over de koptelefoon binnenkomen. Hij blijkt ineens wél Swahili te spreken want nu kan ik hém niet verstaan,  de klanken lijken er vaak niet eens op, geen wonder dat ik hij me zo vaak niet goed verstaat.
Het verlies dat hij heeft in de hoge tonen, is extreem hoog en  dat laat  veel klanken verdwijnen.
We moeten maar niet hopen dat nieuwe apparaten méér dan 50 % verschil gaan maken zegt de dame, maar álle beetjes helpen met wéér nieuwe technieken.  néé jongelui, kapot gehoor is niét meer te repareren en een flinke handicap voor jou en je omgeving.

Met de belofte dat de mevrouw contact op neemt met de audioloog mogen we naar buiten…. en dán blijken ze ineens het parkeer terrein verlegd te hebben… óf de auto is  gestolen!
Zucht, bij onze zoektocht tussen de gebouwen hebben we even niet opgelet waar we het parkeerterrein hebben achtergelaten, tjongejonge…. je moet die oudjes ook niet alleen op stap sturen of eh… zouden je oren ook met richtingsgevoel te maken!

zit er muziek in?

Na alle oude foto’s maar weer eens iets héél moderns, mét filmpje. Sebastian kwam al menig maal langs, spelend op de baby vleugel die ze thuis hadden, ja hádden!
Het was een “tweedehandsje” want tja, je wilt natuurlijk wél weten of  je kind  voldoende muzikaal is om er een blijvertje van te maken. Hoewel Sebastian ondertussen ook graag trompet speelt is de piano toch onmisbaar geworden  maar helaas….. de verhuizing heeft weinig goed gedaan aan de conditie van “het oudje”.

Nou kost een béétje vleugen bepaald geen “peanuts” maar ja, een keyboard is dan weer weinig vleugel……. dacht ik tot voor kort want natúúrlijk staat ook op dat gebied de techniek niet stil.

Als je vluchtig kijkt zie je hier een (niet te grote) vleugel, maar dat is het niet….
Bekijk je de mogelijkheden zie je hier een ( niet te klein)  keyboard maar dat lijkt het niet……

De  Yamaha AvantGrand  is een  digitale vleugel met heel veel mogelijkheden waarover ook een keyboard beschikt.
Maar ook meer,  ik citeer maar iets uit de folder….;
“Uniek aan de Yamaha AvantGrand N3X is dat deze beschikt over een heus vleugelmechaniek, dat exact hetzelfde aanvoelt als een echte akoestische vleugel. Door tevens gebruik te maken van houten toetsen met Ivorite-toetsbeleg wordt er een ongekende belevingswereld voor u geopend. Door meerdere optische sensoren per toets te gebruiken wordt elke nuance van uw pianospel vastgelegd.”

Zo  gaat het nog wel even door maar laat ik het maar op mijn manier vertellen, je kunt je eigen spel opnemen, mengen met opnames  van jezelf waardoor je “met jezelf” mee kunt spelen, zoals op een keyboard kun je  ook div. andere instrumenten en ritmes kiezen enz. Onder de klep zitten (als ik het goed heb)  nu speakers i.p.v. snaren.

Sebastian “knutselt” graag met muziek, maakt soms zelf muziekstukjes en vindt het réuze leuk om te experimenteren met alle nieuwe mogelijkheden.
De oude  instrumenten  waar  Bach voor componeerde kan hij met één druk op een knopje laten weerklinken.
En dat dóet hij dan ook, dan prutst hij nét als Bach  een dagje, en maakt een (bescheiden) compositie die natuurlijk toch héél anders klinkt dan wanneer Bach het gedaan zou hebben.

nog even hoor

Ja hoe gaat dat als je een doos oude foto’s op schoot hebt…… dan kom je weer van alles tegen dat je wilt digitaliseren. En daar zit dan ook meestal nog wel een logverhaaltje in. ( ik héb nou eenmaal weinig nodig om een een eind in de ruimte te kletsen)
Het vorige logje was dus WO2 gerelateerd maar zélfs in die tijd ging op veel momenten het gewone leven toch door.
De liefde tierde welig in de grote familie  van Henk (z’n moeder was  de oudste  van 12 kinderen)  en dan werd er óók getrouwd.
Herken je Henk ook zónder branie snuit en op z’n lip bijtend van de spanning?

Bruidsjonker zijn was een serieuze taak en hij wordt hier bij de hand gehouden door zijn jongste tante. In die grote families kwam het wel voor dat  moeder én dochter zwanger waren. In dit geval was Henk slechts 4 jaar jonger dan zijn tante, de jongste zus van zijn moeder die zijn gelegenheidspartner als bruidsmeisje was.  Zij is de enige tante die  nog in leven is .
Ook de man van de bruidsdame rechts is nog in leven, nu 92 jaar oud.
Henk was de eerste van “een nieuwe generatie” in een grote familie en dan krijg je dit soort foto’s (+/- 1955)  van een familiefeestje.

Dat gaan wij niet redden, tegenwoordig zijn de families niet zo groot meer nu de meeste echtparen maar 2 kinderen hebben. Eigenlijk was het best gezellig die verjaardagsfeestjes bij Henk thuis waar alle ooms en tantes in de voorkamer van de “kamer en suite” zaten en “de jeugd” in  de achterkamer.
Naarmate de oudere garde uit dunde schoof de jonge garde door naar de voorkamer…. de achterkamer overlatend aan alwéér een nieuwe lichting …… een  lichting die ondertussen óók grotendeels al oma en opa is.

bidden

Henk is met zijn 80 jaar nog van een generatie “die WO 2 heeft meegemaakt”.
Daar hebben we het zeker niet dagelijks over hoor maar heel af en toe  wordt hij door iets herinnerd aan die tijd.
Oude foto’s bekijken is zo’n  tricker ……..het laatste jaar kleuterschool aan het begin van de oorlog……..

Henk is van 1936 en was dus nog een kind, iets dat de beleving van een oorlog toch anders maakt dan van een volwassene in die tijd.
Hij herinnert zich nog dat als er luchtalarm was álle kinderen naar de lange gangen werden gedirigeerd waar ze dan onder de kapstokken moesten gaan zitten om zich zo klein mogelijk te maken.
Van angst kan hij zich niet zoveel herinneren maar des te meer van de verhalen  van Puk en Muk, het boek waar de juf dan altijd uit voorlas.

Er komt meteen nog een ander verhaal boven dat zich thuis afspeelde.
De Duitsers hielden huiszoekingen in de straat en Henk’s moeder lag op haar knieën voor het raam. Ze wist dat er in diverse huizen mannen ondergedoken zaten om niet in  Duitsland te werk gesteld te worden.
Als goed katholiek weet zij niet beter te doen dan te bidden dat de mannen niét gevonden worden.

Ook Henk en zijn zusje moeten bij het raam op hun knieën knielen en   bidden in de hoop dat het helpt!
En de gebeden wórden verhoord, in één van de huizen worden twee motoren aangetroffen die méér dan de interesse hebben  van de Duitse soldaten. De zoekactie wordt afgebroken en de motoren ingepikt en zo bleven er een aantal mannen niét  ontdekt en misschien wel gespaard voor de dood.

Aan het eind van de oorlog was  Henk bijna 9 jaar oud en een gewone kwajongen  die de oorlog mééstal nog als een avontuurlijke tijd kon ervaren. Veel zaken die normaal “not done”zijn zijn in oorlogstijd vaak een kwestie van overleven.
De V2 die bij hen in de buurt was neergekomen had een half huizenblok in puin gelegd en dat was  een uitdaging voor jongetjes van zijn leeftijd.
Het enige pak rammel dat z’n vader hem ooit gaf kreeg hij nadat de hele familie in angst had gezeten omdat hij maar niet thuis kwam.
Kinderen zien nou eenmaal nauwelijks gevaar en speelden op gevaarlijke plaatsen  meestal zonder dat de ouders wisten waar ze uithingen, het pré-telefoontijdperk weetjewel.

Het cirkeltje om zijn hoofd op de foto betekent dus géénszins dat hij een “heilige” was ( of is), maar dat is wel aan zijn snuitwerk te zien, gewoon het boefje dat ik nog regelmatig op zijn 80 jarige gezicht zie inbreken, ja écht wel!

mikpunt

Heb je wel eens hé, dat je je  het  “mikpunt” voelt van een groep onbeschofte horken!
Dat ze je belagen met z’n allen  en hard schreeuwend laten blijken dat  ze je éigenlijk  gewoon niet zien staan, dat  je in de stront kan zakken als het aan hen ligt.

Nou ja, zó’n vaart liep het nog niet toen we van de week even bij de havenafslag wat kibbeling wilde halen  maar de grote groep meeuwen die krijsend  boven de haven cirkelden léek het op mij gemunt te hebben.

Zodra ik het autoportier opende voelde ik nattigheid en de shit in een m’n nek lopen…..ieks….. ! Dat kon zélfs niet even voor een foto blijven zitten, gátver!
Op de jas  zat óók een klodder, die beesten moeten héél goed kunnen rekenen met welke “sluitertijd” ze moeten werken als ik gesnapt moet worden bij het uitstappen.
Dat de ruit daarbij niet helemaal gespaard kan blijven is duidelijk.

Pas als we na een strandwandeling en een smakelijk bakje kibbeling terug komen zien we dat het maar goed is dat onze Suus géén  open dakje heeft…..
Tja meeuwen…….., ze hebben óveral schijt aan, zelfs aan Rietepietz!

 

nog meer donker

Had ik het al over een donkere kamer 100, stond er van de week dit in de krant;

“Den Haag – Veertig procent van de jongeren fietst geregeld zonder verlichting. Dat zorgt voor levensgevaarlijke situaties. Uit nieuw onderzoek blijkt dat ruim een kwart van de jonge automobilisten daarom wel eens bijna of echt een aanrijding heeft gehad met een fietser zonder licht.”

Onze regionale radiozender besteedde er ook aandacht aan en liet wat mensen onderweg interviewen die zonder licht reden en wat bleek?
De drie eerste kinderen die ze  vroeg waarom ze zonder licht reden bleken gewoon goed functionerend licht op de fiets te hebben, ze waren het alleen maar “vergeten”aan te zetten.
Totaal niet doordrongen van het feit dat zoiets je in het schemerdonker vrijwel onzichtbaar maakt voor het overige verkeer.

We zijn snel geneigd ouders de schuld in de schoenen te schuiven, dié moeten zorgen dat fiets in orde is, maar ja, als zo’n kind het dan niet áán zet  werkt het niet. Misschien wat meer in de auto wijzen op fietsers zonder licht maar of dát indruk maakt betwijfel ik.
Zo herinner ik me nog dat kleinzoon Maikel na zijn eerste rijles zei; ” ik heb me nooit gerealiseerd dat je zó slecht zichtbaar bent op de fiets als je geen licht hebt”. Maar toen zat hij zélf achter het stuur en dat is nog anders dan naast iemand meerijden, net zoals het anders is als je een bekende weg met een vers rijbewijs op zak voor het eerst alleen rijdt.

Maar oke, dat is nog alléén maar de verlichting, dan hebben we het nog niet over doof en blind zijn voor de rest van het verkeer omdat de telefoon belangrijker is. En het met meerdere naast elkaar rijden op plaatsen waar dat helemaal niet veilig kan.
We zien  regelmatig flink stunten op onze rit naar Scheveningen op dit soort wegen. Links de vluchtheuvel voor de tram die er óók rijdt, rechts een stippellijn voor een smal fietspad en waar iets meer ruimte is óók nog geparkeerde auto’s .

Ja goed gezien, hier een vader die wel een héél slecht voorbeeld geeft aan zijn kind.  Voor zover ik kon zien is er zelfs geen veilig sta plekje, maar afgezien daarvan, iédere verkeerde beweging kan het kind het leven kosten want de auto’s kunnen niet uitwijken als het zou vallen.

Hier schrik ik dan echt van, ouders hoeven weliswaar niet volmaakt te zijn maar dit kan toch iédere ouder wel als levensgevaarlijk inschatten.
En vergis je niet áls het fout gaat draait de automobilist voor de schade op.
Natuurlijk maken automobilisten ook fouten soms gevaarlijke fouten maar soms alleen maar lastig omdat er niet gedacht wordt om ruimte te laten voor verkeer uit kruisende richting als je voor een verkeerslicht moet wachten….. voorál zo ver mogelijk doorrijden natuurlijk en het verkeer van rechts lekker laten wachten.

Nou ja, dit keer hadden ze geluk en konden ze eromheen rijden omdat ik wél ruimte overliet, dat gaf mij mooi even de tijd om de camera te pakken en met mijn automaat Suus kan ik tóch wel zodra het groen alvast naar m’n voorganger rollen die meestal méér werk heeft om in gang te komen. Verkeer is gewoon een beetje mee- én vooruit denken.

dark*room

Hoewel ik heus keurig opgevoed ben heb ik sommige dingen pas later aan moeten leren. Zoals het licht úit doen nadat je  in het kleinste kamertje   je afvalstoffen, al dan niet  milieuvriendelijk,  hebt weggespoeld.
Dat kón ik als kind thuis niet aanleren want er wás geen licht in de w.c.
Heel hoog in de muur die aan de keuken grensde zat een raampje dat nog een héél klein beetje daglicht doorliet (of in de avond iets van de keukenlamp) in het hokje van zo’n 80×80 centimeter.

Maar goed, in later jaren zat gelukkig in iédere toiletruimte  verlichting en we wéten niet beter meer. Je komt binnen, geeft een ram op het lichtknopje als je het kunt vinden tenminste want op een onbekend toilet sta ik vaak wild  om me heen te slaan  eer ik een treffer heb want er is blijkbaar géén vaste plaats voor en na gedane zaken is daar weer die tik op het lichtknopje om het licht netjes uit te doen.

Nou ja, je hebt het plaatje, op een bekend toilet is het een automatisme, deur open, knal op de lichtknop (én deur dicht natuurlijk) en gáán voor “de verlichting”  die het best in het kleinste kamertje verkregen kan worden.

Zo ook vanmorgen in de drukkerij waar ik met hoge nood de w.c. deur open trek en in één beweging een klap op de lichtknop geef en de deur dicht trek……
…….en dán sta ik opeens in het pikkedonker.
Bij die flitsende beweging FF  niet gezien dat  een ander  het licht had vergeten úit te doen…….!

Ben jij óók wel eens zo flitsend bezig?

biedt zich aan…

Spontane, behulpzame  jongeman die zich graag verder wil bekwamen in het “schoenenvak”.
Is charmant met “dames”  al is  dameslaarsjes aan doen  soms nog wat problematisch.
Neemt genoegen met  een aai over de bol als salaris totdat hij volleerd is.
Aanbiedingen gaarne op deze site!