witte donderdag

Met een wit snoetje tref ik Marion  aan op witte donderdag . Ze is dan  2 dagen thuis na de tweede ziekenhuisopname binnen  3 weken.  De zuurstof stond na  iedere opname weer een tandje hoger en dat ze uit de coma kwam waarmee ze de tweede keer in het ziekenhuis aankwam  mag een wonder heten.
Maar ze is thuis  en weet het zeker, een volgende keer  zal de laatste keer  moeten zijn, géén ziekenhuisopname  meer.

Ze is best wel goed als ik  binnenkom al ademt ze hoorbaarder dan anders. Na een dikke welkomstknuffel  bekijk ik of er boodschappen gedaan moeten worden, alleen iets om te lunchen voor ons allebei. We praten nog even bij voor ik boodschappen ga doen, dat geeft haar de gelegenheid weer even bij te komen.
Zodra ik terug ben maak ik de lunch, Marion volgt vanuit haar sta-op stoel  al mijn bewegingen en verorbert de lunch met smaak!

Ze is snel moe  dat wel, om haar weer even rust te gunnen (zolang ik binnen ben praat ze teveel) besluit ik even haar was in de wasserette van het complex te gaan doen.
Met de sleutel loop ik een aantal keren op en neer en kom uiteindelijk terug met een gewassen en gedroogde was.
Op haar aanwijzingen vouw ik de wasmand leeg, ik haast me niet,  Marion kijkt en  geniet  van  het huiselijk sfeertje.  In haar strak georganiseerde badkamer haal ik op haar aanwijzingen de mandjes , links in het witte mandje de hemdjes met korte mouwen…. rechts in het zwarte mandje de hemdjes met lange mouwen…….de pyjama’s in de linkerkast op het stapeltje

Ze kijkt tevreden  als ik de keurige stapeltjes in de mandjes leg.
Sokken….  in het mandje ervoor , ….. de dikke panty’s netjes glad opgevouwen in twee rijtjes in de ladekast  in de slaapkamer.
Nog even het afwasje weg werken en dan is het tijd om op te stappen. Ik sla m’n armen om haar heen en ze  zegt met toch weer even die twinkeling in haar ogen;”kun je niet bij me komen wonen” !
Ik knuffel haar,  we  weten allebei dat dit de laatste keer kan zijn!
“Ik hou van je” zegt ze ; “ik ook van jou” zeg ik , waarna  ik er het gebruikelijke “tot bels” achteraan voeg. Vrijdag bel ik haar, ze klink best goed maar heeft slecht geslapen, alles doet haar pijn,  ze kan niet goed meer liggen en zit liever in haar makkelijk stoel.
De verzorgende zijn lief, maar hebben het druk, ze wordt pas laat geholpen om uit bed te komen….. en moet er veel te vroeg  in als ze geholpen wil worden!

Mijn belletje  op zaterdag levert ongeveer hetzelfde  verhaal…….mijn  belletje op eerste paasdag   wordt aangenomen door een zoon van Marion….. Marion ligt sinds een uur in coma……. om half 9 in de avond komt het  telefoontje van diezelfde zoon, Marion is niet meer bij kennis gekomen  en is te midden van al  haar kinderen  rustig ingeslapen…..
Vrijdag 1 april nemen we afscheid van haar, ik weet niet wie dat bedacht heeft  in het hiernamaals, maar ik vind het een héél slechte 1 april grap!

 

Advertentie

ei ei….!!!

Inderdaad, ei ei als uitroep! Pasen is me een beetje ontgaan, ondanks dat iedereen al druk paaswensen rondstrooit. Duidelijk een foutje, ik was er gewoon ff niet bij, druk druk druk weetjewel terwijl er ook van alles om me heen gebeurde.
Geen seconde aan gedacht dat ik als het even kan ook de paaswens in een krankjorum filmpje verpak.
Teruggrijpen naar  een recent verleden dan maar? Vijf jaar geleden hadden we hier een ” soort pruikentijd” en kon ik de verleiding niet weerstaan om iets met een zigeunerachtige pruik te  doen….. met deze paaswens op film tot gevolg!

kan het gekker?

Ik ben nog wel zo bijbel vast dat ik weet dat het Paasfeest alles te maken heeft met “de verlosser” en dat die verlosser de initialen J.C. had. Precies ja, net als Johan Cruijff wiens overlijden op witte donderdag beslist méér tongen los maakt dan het overlijden en de wederopstanding van die ándere J. C.  in een ver verleden.
Zo heerlijk Nederlands zwaar overtrokken, met over elkaar heen buitelende B.N.ners die hun zegje mogen doen over het fenomeen Cruijff zodat je op Radio en TV  drie en dertig keer dezelfde fragmenten voorbij hoort en ziet komen en zelfs de berichtgeving over de terroristische aanslagen wat overvleugelend.

Helemaal niéts heb ik met voetbal, waarschijnlijk ben ik zelfs de énige in Nederland die met grote vreugde kennis nam van het feit dat Nederland zich niét kon plaatsen voor het a.s. WK laat dát duidelijk zijn. Maar het overlijden van Cruijff verlost ons in ieder geval wél   tijdelijk van al die  deskundige en politici die, in hun  pogingen toch vooral niemand voor het hoofd te stoten,  hun nietszeggende, zalvende commentaren over de aanslagen ventileren.

Waar normaal de heisa rond Cruijff me mateloos zou ergeren  heb ik nu iets van berusting, misschien wel omdat in het geval van Cruijff de vijand, kanker, benoemd wordt en in zo’n geval de dood bij het leven hoort en voor de man zelf een verlossing is.
De dood van Cruijff is voor zijn familie een  groot gemis, maar zelfs iemand met een anti-voetbal instelling als ik  heeft nog wel oog voor wat hij voor Nederland heeft betekend, maar dan meer door de  jeugdsport foundation die hij oprichtte  dan zijn voetbal carrière (althans wat mij betreft).

Omdat ik hem nooit persoonlijk ontmoet heb is mijn beeld over hem gevormd door “de media” en dat kán afwijken van de werkelijkheid. Maar oke, hij leek me een prima vent die, hóeveel hij ook verdiende, nooit zijn afkomst verloochend heeft.
Zijn status is hem nooit naar het hoofd gestegen (eigenwijs was hij als jongetje al begreep ik)  en zijn gezin was hem heilig. Kom d’r is om bij onze huidige duurbetaalde balletjes trappers!
En dus……. laat ze maar even die B.N.ners……. en dát zeg  ik….! Het kan  blijkbaar nog altijd gekker bij Rietepietz!

 

topvrouw

Nu je het zegt, achterkleindochter Amber  heeft nog maar weinig van zich laten horen op dit blog!
Ze is ondertussen al voor de eerste keer jarig geweest maar dat werd een héél bescheiden feestje vanwege dat gedoe met het ziekenhuis.
Maar natuurlijk gaat haar ontwikkeling door en leert ze haar weg te vinden in de samenleving.
Het kón niet uitblijven dat zij in de loop van haar ontwikkeling   het glazen plafond tegenkomt waar vrouwen blijkbaar  tegenaan lopen wanneer ze hogerop willen komen.
Tja,  je ziet haar denken; ” Wat hebben we hiér dan! ”

Maar ook “dit gaat me niet tegen houden hoor,  evengoed wel vreemd zo midden in de kamer zo’n glazen dak”

Het vraagt wat denkwerk en doorzettingsvermogen om  deze hindernis te overwinnen…….
Gewoon je tanden erin zetten, dan kun je al snel van bovenáf door het glazen  plafond kijken ….!

Omdat lopen  nog een beetje wankele aangelegenheid is  stapt ze daarna in haar   “leasbak”,  op weg naar een volgende uitdaging!

helaas..

Niet schrikken hoor…. maar ik lig in de kreukels! Nee niet de auto maar ik zelf.  Henk ook trouwens, dus we liggen samen in de kreukels maar dat is niet heél erg hoor, ik had gewoon geen tijd om de hoeslakens te strijken…..

Wat hébben we toch een rare uitdrukkingen in onze taal want ik weet bijna zeker dat je éérste gedachte was dat óf ikzelf óf ons autootje  in de vernieling lag.

En dan beweer ik hier met “een uitgestreken gezicht” dat ik  geen tijd had om te strijken….. dan ben je toch wel  uitgestreken denk ik.
Nou ja, kort logje omdat we het inderdaad een beetje druk hebben, hebben jullie ook eens een makkie!

museumbezoek

In een eerder logje had ik het al over de tentoonstelling van het werk van  Toorop in het gemeentemuseum, en dat ik daar  hoe dan heen wilde. Dat leek makkelijk te realiseren want we passeren dat museum héél regelmatig op weg van of naar de drukkerij maar het kwam er maar niet van.
Medebloggers “Corja en Tagrijn , die allebei  kunstogen hebben…… eh…. nee ze hebben óóg voor kunst kan ik beter zeggen, hadden óók een bezoek in de planning.  Corja schreef in haar reactie zelf een datum  waarop zij het bezoek in de planning had staan en over en weer  leek het ons een leuke toevalligheid wanneer we elkaar daar tegen het lijf zouden lopen.

Nou kun je het toeval bést een handje helpen en dus namen wij óók die datum in gedachte …. men zegt niet voor niets dat toeval niet bestaat…toch?
Dankzij alle foto’s die ik  op m’n blog zet was het voor Corja een fluitje van een cent om mij eruit te pikken, ook al omdat vrijwel  iedereen keurig z’n jas in de garderobe had afgeven  en wij mét jassen dus nogal opvielen, maar oke, we hadden maar een uurtje en daarvan ga je dan niét 2x  in de rij staan bij de garderobe, zeker niet als je zo’n koukleum bent als Henk.

Leuke kennismaking met een prachtige en sympathieke vrouw die in haar avator schuil gaat onder een flinke hoed maar dit terzijde.
We kwámen natuurlijk voor het werk van Toorop en dat bleek  óók de moeite waard.
Ik kende  Toorop eigenlijk alleen van dit soort werk…

Verwacht nou géén zinnig verhaal over hoe het “hoe en waarom” ik heb er écht “de ballen verstand van” maar ik vind het práchtig, en daar gáát het toch om bij kunst.
Bij dit schilderij loopt de de tekening door in de brede  ” lijst” écht heel mooi en als iémand me uit kan leggen waarom dat zielige houten lijstje er nog extra omheen moest hou ik me aanbevolen, ik vind het jammer!
Maar dat hij ook andere dingen maakte is een verrassing,  er hangt wel het één en ander dat ik best op m’n verlanglijstje wil zetten, bijvoorbeeld  dit vrij grote schilderij waarop een ‘diender een dief in de kraag heeft gevat.
Misschien wel omdát ik vind dat dieven in de kraag gegrepen moet worden maar ook dit terzijde.

Klopt, foto’s maken was niet makkelijk omdat het helaas  érg druk was en je er lang niet altijd recht voor kon staan.
Zijn andere werk  doet soms een beetje denken aan schilders als Monet  (zeg ik in m’n onbenul) maar soms ook aan van Gogh…. al zal de kenner ongetwijfeld verschillen zien tussen deze  zaaier en die van van Gogh.
Een uurtje wás gewoon te kort, zéker als je ook nog een leuke ontmoeting hebt maar voor het moment doe ik het er maar mee, ik heb genoten.

 

 

 

brief aan de zorgverzekeraar

 

Rijswijk , 17 maart, 2016                               aan zorgverzekeraar “het houten kruis”

Mijn dames/heren,

Wegens pensionering van onze huisarts hebben wij U verzocht ons een nieuwe huisarts toe te wijzen die samenwerkt met Uw zorgkantoor  zodat eventuele kosten  volgens  de polis  gedekt zijn.
Uw voorstel  om in te schrijven bij Dr. L.Evi  roept toch wat vragen op !
Wij zijn al bejaard en vinden dokter L.Evi  wat jong over komen op de foto in het artsenregister.

Ondanks zijn zeer serieuze blik  lijkt de, in onze ogen, nog piepjonge arts   nauwelijks de luiers ontgroeid en we kunnen ons niet goed voorstellen dat hij  eventuele  geriatrische   problemen adequaat zal kunnen behandelen door een gebrek aan inleving.
Het moet, zélfs met de huidige bezuinigingen in de zorg,  toch wel mogelijk zijn arts en patiënt iets beter te matchen.

In afwachting van een betere oplossing verblijf ik  met vriendelijke groet,

heer en mevrouw Rietepietz

 

 

 

drie kleine kleutertjes

Soms komen er foto’s boven water die je eigenlijk een beetje vergeten was. Dit keer een leuke serie van de kleinkinderen uit een tijd dat “oma nog geen blog had” dus die moesten nódig gedigitaliseerd worden.
Eén van de foto’s is de perfecte illustratie van het aloude kinderliedje “drie kleine kleutertjes die zaten op een hek”

Er komt meteen van alles boven, we hadden gewinkeld en ze waren alle drie “in het nieuw”. Ze zijn daar ongeveer ruim 8, nét 7 en 4 jaar oud . Ondertussen zijn ze  twintig jaar ouder en staan ze niet meer met z’n drietjes aan het hekje te roepen…..
“oooooma…. ben je thuis?”

Waar blijft de tijd, ondertussen is de oudste nu zelf  moeder van Levi en Amber. Gelukkig is het contact altijd gebleven al hébben jongelui natuurlijk wel een eigen leven op poten gezet en wonen niet allemaal “naast de deur”!

Vanmiddag zat ik aan de telefoon met onze jongste kleindochter Annemarie te “kleppen” en het gesprek kwam op het bloggen. Anne heeft wél een FB  maar doet er vrijwel niets mee,   mijn blog is haar wel bekend…. maar dan heb je het ook wel gehad!  Ze leest het  in ieder geval vrijwel nooit   en was eigenlijk reuze verbaasd dat ik ondertussen al 1500 logjes in het archief heb staan. Ze heeft “beterschap beloofd”;-) Van  dochter Inge  weet ik dat ze met enige regelmaat wat logjes leest en zoon Ruud probeert op die manier ons wel en wee een beetje te volgen al komt het er niet altijd van.
Best wel een leuke vraag eigenlijk, hoe is dat bij jou, lezen je kinderen en/of kleinkinderen  jouw blog?

 

in tranen

Néé geen zorgen hoor, het was gewoon “tranenweer”, heerlijk zonnetje maar een ijzig koude wind, zeker langs het water. Tranen met tuiten als je even de volle wind in je gezicht kreeg.

Voor we de deur uit gingen hád ik even de aanvechting niét m’n dikke dons jas aan te doen, in de auto achter glas kan de zon het al gauw te warm maken.
Maar gelukkig koos ik tóch voor m’n “donsje” en daar werd ik reuze blij van!
Per ongeluk  begonnen we de wandeling tegen de wind in zodat we op de terugweg de wind én de zon op de rug hadden, een cadeautje!

De wandeling ging langs het Zoetermeerse Noord A  en we werden bijna gedwóngen stevig door te stappen door de roeiers van een drakenboot Het monotone getrommel doet denken aan de kookpotten van de inboorlingen die zich verheugen op” een maaltje  blanke”.
Het ging behoorlijk wat sneller dan ik dacht en  helaas een beetje verkeerd op de zon om netjes  te filmen,  het ziet er  wat spookachtig  uit zo met dat tegenlicht achter  het  wuivende riet.

 

ho-ho-mo

Tjongejonge, ze weten van gékkigheid niet meer wat ze moeten doen om “homovriendelijk” over te komen. Ik zou zélf zeggen, iedere homo is een mens dus ik behandel hem/haar als een mens, dat zóu genoeg moeten zijn.
Om te laten zien hóe homovriendelijk men wel is werden enige tijd geleden her en der “regenboogzebra’s” in gebruik  genomen maar daar schreef ik al eens een logje over.
Nee nu komen er ineens homovriendelijk voetgangers oversteeklichten.
Kijk normaal staat er gewoon één poppetje op dat in de meeste gevallen het meest op een man lijkt.
Niet zeuren dat vrouwen óók lange broeken dragen, een vrouw heeft toch meestal wel herkenbaar andere vormen.
Toch vond niemand het nodig de reguliere voetgangerslichten te voorzien van een poppetje dat een vrouwtje voorstelt te organiseren.
Volgens mij komt er ook niemand in de verleiding om bij een  zebra plankgas te geven als er een vrouw oversteekt, onder het motto, hier hebben alleen mannen groen licht!
En zie jij wel eens dat vrouwen netjes blijven staan als ze zo’n groen mannetje zien? Na drie uur wachten zie je ze dan waarschijnlijk uiteindelijk  een eind verderop oversteken om geen overtreding te begaan.
Maar nu dus het homoverkeerslicht met daarop twéé figuurtjes en een hartje in het midden….. !
De figuurtjes kunnen evengoed mannen als vrouwen zijn, en dus óók een man én een vrouw en hun hart hangt “in het midden”.
Het zóuden natuurlijk net zo goed Henk en ik kunnen zijn, we houden van elkaar én lopen vaak hand in hand.
Geen idéé waarom ik hier een home stel in zou moeten zien en áls dat al zo was wat ik daar dan uit zou moeten afleiden.
Mogen daar uitsluitend homo stellen oversteken?
Of mag je daar niet in je úppie oversteken en  mag dat alléén met  iemand waar je van houdt terwijl je elkaar bij de hand houdt.
En wat heeft veilig oversteken te maken met je seksuele geaardheid dus…. ik vertrouw het niet helemaal.
Bij de boerin zonder naam zag ik een filmpje dat ons wat wijzer maakt, homo verkeerslichten…..? aan m’n hoela, gewoon een voorbereiding om  geld te verdienen aan “de overstekende mens”, tja, volgens mij heeft Rutte weer een melkkoetje gevonden.