Op 4 januari‘ schreef Narda (Beaunimo) dit aan het begin van een bericht……
Als ik u één tipje mocht geven…’
Al een tijdje denk ik na over een tag die voor mij persoonlijk waardevol zou zijn. Het zou een tag moeten zijn waar een beetje liefde en zorgzaamheid uit sprak, (en dat is wat me wel aanspreekt R.) waar je misschien iets van kunt leren, of gewoon handig is om te weten.
We zijn allemaal maar mensen met onze eigen problemen en strubbelingen en hebben hiervoor onze eigen manieren, oplossingen en zienswijzen gevonden om hiermee om te gaan. Lees hier het vervolg bij Narda (want ik moet het kort houden van haar;-) )
Oke, ik heb de tag niet geweigerd nadat die al na 2 weken vast liep en Narda hem graag een tweede kans wil geven om tóch aan het eind van het jaar, mét die lange lijst met waardevolle tips, van ons allemaal betere mensen gemaakt te hebben.
Oke oke…., ik dol een beetje maar toch heb ik ook wel eens dingen waarbij ik me afvraag “hoe gaan anderen daarmee om”, én ik zie wel eens dingen bij anderen die vást wel beter kunnen. Mijn tip……….
Ga niet onder een appelboom zitten wachten tot er een peer uitvalt!
Dat gaat voor heel veel situaties op in het leven, maar ik denk terug aan mijn demente schoonmoeder, die thuis niets meer deed omdat ze door haar ziekte doodnormale dingen verkeerd deed en daar altijd op gewezen werd.
Angstig geworden om fouten te maken deed ze thuis niets meer.
Bij ons thuis hielp ze wél met afdrogen, dat ze daarbij de handdoek als theedoek gebruikte “zag ik niet” en bedankte haar uitbundig voor haar hulp, ze glom. De volgende keer dat ze bij ons at zorgde ik dat er alléén een theedoek aan het rekje hing.
Ik verbaas me vaak over hoe weinig inlevingsvermogen er is, zelfs al is iedere dementiepatiënt ánders.
Met wat tijd en geduld kan vaak voorkomen worden dat demente mensen zich nutteloos voelen, maak gebruik van wat wél kan, wees niet zuinig met waardering en zorg geruisloos dat “struikelblokken” zich niet voor kunnen doen.
Blijf niet zoeken naar wie hij/zij wás, maar leer de ‘nieuwe’ man of vrouw beter kennen!
Het maakte het leven van m’n schoonmoeder én van mij waardevoller.
Tja en dan nu een heikel punt, ik moet iemand taggen, en gelukkig mág de geluksvogel weigeren van Narda! Dus voor het eerst in m’n logleven ga ik nu iemand taggen.
Lieve Marja ik weet dat jij ook “liever niet” zegt. Maar ik vind je een vrouw met zóveel levenswijsheid dat, áls deze tag het gaat redden, jouw “tip” in de lijst aan het eind van het jaar niét mag ontbreken.
De tag was al bij……
van koninklijk tot knettergek 
feb 07, 2016 @ 17:10:23
Wat een mooie tip, ontroerend dat verhaal.. Ik herken er veel in, moeder en schoonmoeder werden beiden aan het eind van hun leven dement. Ik kon er goed mee omgaan, met die nieuwe ‘mens’ zoals jij het noemt. Had ook plezier met ze, maar oh hoe moeilijk hadden sommigen het met de veranderingen die plaatsvonden. Mooi dit Riet!
feb 07, 2016 @ 17:55:06
Dankjewel, ik ben gewoon blij dat ik het leven van m’n schoonouders nog een paar jaar wat extra’s heb kunnen geven.
Ze waren hier 3x in de week, haalden we ze op na het werk, gelukkig werkten we toen al niet meer tot half 5, dan kon pa wat bijslapen en een uurtje na het eten brachten we ze dan wee thuis. Het was om te zien hoe ze daarvan opfleurden.
feb 07, 2016 @ 17:57:13
Kan er helemaal in meegaan Riet, maar krijg bij de gedachten aan mijn eigen moeder en schoonmoeder weer kippenvel. Zij leefden gewoon in een andere wereld. Fijn gevoel geeft dit hè.. Mooi!
feb 07, 2016 @ 17:59:58
Ja het is een wonderlijke ziekte , heb er al veel mee te maken gehad maar áls je ermee om kunt gaan scheelt dat héél veel voor iedereen.
feb 07, 2016 @ 18:01:48
Klopt helemaal Riet! Voor de omgeving en de betrokkenen is het het beste als je mee kunt gaan in hun denk- en belevingswereld..
feb 04, 2016 @ 22:25:11
Wat fijn dat jullie op deze manier nog van elkaar konden genieten, Rietepietz.
Liefdevol. 🙂
feb 05, 2016 @ 14:49:16
Een beetje meedenken kan wonderen doen bij demente mensen. ik kan me best voorstellen dat zo iemand soms agressief wordt. Als iedereen blijft zetten dat je van alles verkeerd doet terwijl je zélf denk dat je goed bezig bent. Dat dat niét zo is wéten ze dan immers niet.
jan 20, 2016 @ 18:15:19
Wat een mooie invulling die men op alles kan toepassen, waarom proberen een ander te veranderen of zoals jij schrijft i.p. v het negatieve of het geen men niet meer kan te benoemen het positieve te stimuleren. Mooi.
Groetjes Laura
jan 20, 2016 @ 21:45:29
Dankjewel, i.p.v. het onmogelijke verwachten kun je gewoon beter gebruik maken van wat wél binnen je bereik is, en dat gaat eigenlijk in iedere situatie op!
jan 19, 2016 @ 15:11:02
Wij maakten ooit mee hoe een wijs en oud geworden familielid redelijk plotseling versukkelde en ineens de weg kwijt was. Het was echt te droevig voor woorden. Hele leven hard gewerkt (niet gestopt op zijn 65e maar rond zijn 85e!) en dan zo’n einde als je uiteindelijk 93 bent geworden. Het was echt heel snel gedaan. Over een rot ziekte gesproken….Zij vrouw volgde hem binnen een week of wat op de voet. Ze waren 70 jaar getrouwd geweest….Triest hoor….
jan 19, 2016 @ 15:38:09
Nou ja, volgens mij mag je niet klagen als je tot je 85ste nog zo gezond bent dat je kunt werken en dan stokoud alsnog dement worden is toch wat minder heftig dan wanneer je , zoals sommige, al rond je 50ste dement wordt. Maar het blijft een ziekte met veel verdriet voor de omgeving , soms is de patient zelfs beter af dan de omgeving.
jan 17, 2016 @ 21:00:14
Ik zag pas een programma waarbij een kleinkind met een oma meeging die vrijwilliger was bij demente bejaarden. Je zag die mensen helemaal opleven. Vaak is het nodig denk ik om “gewoon” te blijven doen. Een goede wijsheid is dit dus van je al ben ik niet van de tags…….
jan 17, 2016 @ 21:08:27
Dat begrijp wle, kinderen zijn nét zo puur als demente bejaarden en dat klikt.
Ja en je vooral de mogelijk- en onmogelijkheden te realisren.
jan 17, 2016 @ 12:07:29
Wat een ontroerend verhaal over je schoonmoeder. Zelf heb ik nog nooit met demente mensen te maken gehad, dus ik zou eigenlijk niet weten hoe ik daar mee om zou gaan.
Jouw tip echter, is er één uit duizenden, op meerdere situaties inzetbaar.
jan 17, 2016 @ 13:23:59
Het is een ziekte die vaak ook iets met erfelijkheid te maken heeft, daarom heeft de éne familie er vrijwel niets mee te maken en is het in een andere familie steeds bingo. Van de 11 broers en zussen van mijn schoonmoeder zijn er nog 8 volkomen dement gestorven, net als hun moeder..
Prijs je gelukkig dat je er nog niets mee te maken hebt, maar ja, jij moet weer met ándere “zaken” dealen, en ook daarin zie je soms dat het in de éne familie meer voorkomt dan ik de andere.
jan 17, 2016 @ 05:17:04
Ach ja. levenswijsheden………
Dementie is voor de een moeilik mee om te gaan voor de ander niet. Het is meer her verdriet dat diegene die de persoon ooit was, dat die niet meer terigkomt. Dat is jammer, maar heb diegene lief die deze persoon geworden is (of gaat worden) gewoon met respect blijven behandelen en moet je iets 2o keer vertellen dan vertel je het 20 keer. Het zinnetje “dat heb ik je al verteld”, dat vervalt in dit geval…. Het is een geval van je aanpassen aan de situatie.
jan 17, 2016 @ 13:17:50
Het is voor iederéén moeilijk om mee om te gaan als je daar dag en nacht mantelzorger voor bent. Maar inderdaad, de één heeft er wat meer feeling voor dan de ander en kan zichzelf wat makkelijker “ondergeschikt maken”
Want uiteindelijk zit je dan in een situatie dat je álle “fouten” van de ander aan jezelf toe moet schrijven en zelf altijd op de laatste plaats komt.
Maar het is óók ontzettend dankbaar als het wél lukt!
jan 16, 2016 @ 16:32:53
Wat een mooie, en ware, spreuk.
En tja, je stukje over je schoonmoeder raakt me.
jan 16, 2016 @ 17:31:07
Die hoorde ik al jaren geleden en hij past heel goed bij me, dus ik gebruik hem te pas en te onpas..
Ik zou zóveel méér kunnen vertellen. demente mensen kunnen je zó ontroeren!
jan 16, 2016 @ 16:26:13
Ik heb heel veel les gegeven over het onderwerp dementie, ik had me er hel erg in verdiept, het was een beetje mijn specialisme, maar wat viel het me tegen toen om met mijn eigen vader om te gaan toen hij licht dementerend werd. Vaak had ik veel te laat door dat hij aan het confabuleren was, dat wil zeggen de verhalen met eigen verzinsels mooier maken en sprak ik hem tegen. Ook betrapte ik mij er op dat te vaak zei, maar pa dat heb je al verteld….. Oh in theorie wist ik het zo goed, in de praktijk bij anderen ook, maar bij mijn eigen vader ging ik constant de fout in en wat had ik daar dan later weer een spijt van.
jan 16, 2016 @ 17:42:51
Je hoort inderdaad vaker dat juist mensen die er héél dicht bij staan er moeite mee hebben. Aan de andere kant móet je er heel dicht bij staan om te wéten wanneer iemand “niet meer is wie hij/zij was. Het zijn meesters in hun fouten recht praten op een geloofwaardige manier en uiteindelijk doen we allemáál wel eens iets geks dus is het niet héél gauw verdacht.
Ik ging met mijn schoonmoeder schoenen kopen , toen haar schoen uit ging kwam daar een vork uit. Nou wist ik dat ze vaak theelepeltje in haar schoen mee smokkelde ( zij woonde toen al in een tehuis en dacht dat haar spullen gestolen werden) maar een vórk was nieuw. Ze legde de verbaasde verkoopster uit dat de schoen wat te groot was en dáárom die vork er in zat!
Gelukkig kon ik de verkoopster een seintje geven dat ze er maar niet verder op moest reageren. en gewoon de schoenen gaan halen die gepast moesten worden.
Voor de naasten is het gewoon een kwestie van met vallen en opstaan leren. Steeds als iets onder controle is ontdek je weer iets anders.
jan 16, 2016 @ 15:44:03
Je moet er talent voor hebben om met die mensen om te kunnen gaan. Talent is niet aan te leren en ondanks dat ik wel respect voor dementerende heb lukt het mij niet. Het zijn net kinderen en daar heb ik ook moeite mee helaas.
jan 16, 2016 @ 15:57:14
Dat verklaart het inderdaad al een beetje. Demente mensen hebben vaak weer het ongeremde en pure van kinderen en ik vind dat heel mooi om mee te maken.Nou ben ik inderdaad gék op kinderen, dus misschien is dat wel een goede verklaring.
jan 16, 2016 @ 11:57:55
Goeie tip die op alle levensgebieden toe te passen is.
jan 16, 2016 @ 12:11:46
Ik had er nog aan toe kunnen voegen,
benut de mogelijkheden van de appels óf ga op zoek naar een perenboom en neem maar neem dán wat appels mee voor onderweg. Maar zeker waar, je kunt wel op het onmogelijke blijven wachten maar dat schiet niet op!
jan 17, 2016 @ 11:30:04
U is een wijze vrouw Rietepietz!
jan 17, 2016 @ 13:11:55
Ach, ik héb m’n momentjes en natuurlijk in de loop der jaren wél wat levenswijsheid opgepikt, maar toch….niets menselijks is mij vreemd hoor!
jan 16, 2016 @ 10:25:29
Het is triest maar het is er nou eenmaal,een beetje begrip van de gezonde mens doet wonderen.
Ik maak het hier dagelijks mee en ben dankbaar dat mijn hersens nog goed werken.
XXX
jan 16, 2016 @ 11:42:58
Ja gelukkig wél, jij hebt helaas dan weer voor andere dingen hulp nodig maar daar ga je erg goed mee om. Hulp accepteren is soms nog moeilijker dan hulp géven denk ik.
Ik heb je puzzeltje al gestuurd, kun je de hersenpan weer op scherp zetten;-) XXX.
jan 16, 2016 @ 10:19:00
Dement betekend nog niet afgeschreven. Het is een akelige ziekte maar mensen die het hebben kunnen zeker nog wel benaderd worden. Zeker als het niet te erg is.
Een vriendin van m was kapster en knipte ook demente mensen. Die waren altijd zo blij.
jan 16, 2016 @ 11:37:59
Er zijn wél heel veel verschillen natuurlijk maar in véél gevallen kun je zélf veel doen om het voor iedereen leefbaar te houden. Dat kán ook agressie voorkomen want natuurlijk is het voor de patiënt rete vervelend steeds op de vingers getikt te worden als er iets fout gaat en hij/zij z’lf niet begrijpt waarom het fout gaat. Maar als ze écht agressie worden, en dat gebeurd ook is het natuurlijk héél moeilijk voor de omgeving!
jan 16, 2016 @ 01:37:45
Kijk dat zijn tips waar we echt iets aan hebben . 🙂
Off topic, ik drink vrijwel niets op al die recepties hooguit één biertje maar meestal fris. 🙂
jan 16, 2016 @ 09:43:38
Maar het is nóg beter wanneer je op dit gebied geen tips nodig hebt, want het blijft een trieste ziekte.
O.T. Wéét ik toch, anders zouden je foto’s een zooitje worden;-)
jan 15, 2016 @ 21:18:24
Wat een waardevolle tip, Rietepietz. Een zoen op allebei je wangen * smak smak *
Iemand mens laten zijn, is het mooiste wat er is.
Straks – eind 2016 – zijn we er allemaal trots op dat we in Narda’s tag “mogen” staan.
Liefs Kakel (dag, dag Marion!)
jan 15, 2016 @ 21:23:28
Dankjewel, je hebt hélemaal begrepen wat ik bedoel. Ik ben benieuwd hoe het zich ontwikkelt want ondanks dat Narda zegt “maak het niet te lang” kúnnen er toch mooie verhalen komen uit “het waarom” van die tip’s.
Dat ik mee doe laat al zien dat ik dénk dat er iets moois uit kan groeien!
jan 16, 2016 @ 10:19:45
Hoi, Kakel,fijne dag.
jan 17, 2016 @ 19:27:03
Lief!
jan 15, 2016 @ 21:02:31
Een lief familielid van me werkte bij jong dementen. Als daar een van de mensen naar “huis” wilde waren er zusters die dan uit gingen leggen dat ze thuis wàren, Maar daar werden de mensen alleen maar verwarder en kwaad van, dus greep zij dan in met de woorden: nou kom dan maar ik breng u wel. Ze liep dan al pratende en vertellende een of twee gangen (heel lief) gearmd door en bracht hun zachtjes weer naar hun kamer.Waar een fotoalbum tevoorschijn gehaald werd en de persoon heel tevreden plaatjes ging zitten kijken. Ook een borreltje schonk ze in als ze daar tegen konden. Zo had ze veel tevreden patiënten”
jan 15, 2016 @ 21:10:00
Wat een schat is dat familielid van je, en zij heeft het begrepen. dát is de manier om ermee om te gaan. Het viel mij destijds ook er tegen dat in de zorg best veel mensen werken die er niets van snappen, dat blijkt ook al uit jouw verhaal. Ik gun ieder dement persoon een verzorger als jouw familielid, dat is echt goud waard en maakt het leven nog wat leefbaar voor zo iemand.
jan 15, 2016 @ 19:54:12
En jij neemt nooit stokjes over? Stiekemerd. Je werd natuurlijk helemaal ingepakt door de reactie van Kakeltje. Dat snap ik. En dan geef je het ook nog eens door aan mij. Omdat ik zogenaamd levenswijsheid heb. Je weet het wel te brengen, hoor. Allemachtig!
Je invulling is natuurlijk prachtig. Wij ervaren dat nu ook met mijn vader. Je leert mee te voelen en denken via heel andere wegen. Vernieuwend en verrassend.
Ik zal het stokje van je overnemen. In de komende week zal ik eens gaan graven in mijn berg “wijsheid” en kijken wat er tevoorschijn komt.
Morgen eerst zwijmelen en zondag zingen. Even geduld a.u.b.
jan 15, 2016 @ 20:24:04
Nou een enkele keer dóe ik er wel iets mee maar ik tag nooit iemand. In dit geval is er een ontsnapping mogelijk én je hoeft er maar één te taggen waardoor je niet ineens van alle kanten overspoeld wordt met de tag.
Maar het belangrijkste vind ik toch dat ik niet 10 vragen over mezelf hoef te beantwoorden maar dat Narda een vrij serieuze opdracht heeft bedacht. en tja dán kom ik inderdaad bij jou uit want ik meen het écht, je bent een héél menselijk mooi mens die heel wijs met toch wel héél moeilijke omstandigheden om weet te gaan.
Maar natuurlijk zou ik het je niét kwalijk nemen als je weigert en .Narda denkt ook nog na over een betere manier dan taggen om tóch aan zoveel mogelijk “wijsheden” te komen. Wie weet wat voor mooie verhalen er nog allemaal loskomen want natúútlijk is er toch uitleg nodig waaróm bloggers iets hebben met een bepaalde uitspraak , dan maar iets minder kort ! Sorry Narda 😉
jan 19, 2016 @ 09:02:01
http://rammelaars2.blogspot.be/2016/01/tip-tag-2016.html
xxx
jan 15, 2016 @ 19:11:58
Wow ! Een stuk naar mijn hart ….. 100% !!!!
Al ruim 40 zit ik in het vrijwilligerswerk…. Jaren terug specifieke opleidingen gedaan om te leren om gaan met demente mensen ….
Begrip …..met een beetje respect verricht wonderen…. Ik was al dol op je maar nu nig meer
jan 15, 2016 @ 19:18:52
Dankjewel, het is gewoon mooi om weer het kind in de volwassen mens terug zien te komen.En ik ben gék op kinderen dus dat helpt wel. Wanneer je geen dingen meer verwacht die niet (meer) mogelijk zijn wordt het ook makkelijker voor jezelf.
Kinderen zijn hartstikke puur en dat zie je terugkomen bij demente ouderen.
jan 16, 2016 @ 15:21:23
Nou precies !
Ik heb jareeeen een echtpaar, soortement van, onder mijn hoede gehad. Ik bezocht hen wekelijks een middag. De dochter van dat echtpaar nam dan moeder mee om iets leuks te gaan doen en ik bleef bij demente vader. Mijn dochter was toen nog een ukkepukje. Die demente vader was verschrikkelijk agressief maar zodra ik binnenstapte veranderde zijn gedrag… hij was gek op lego, dus ik had altijd iets daarvan bij me… ik heb veel moeite gedaan dat aan moeder en kinderen uit te leggen maar helaas kwam het niet goed over… zo triest!
Al hoe paradoxaal het misschien ook moge klinken… in mijn vrijwilligerswerk werk ik het liefste met demente mensen…
jan 16, 2016 @ 15:53:04
Soms is de agressie eçht van binnen uit maar en daar begin je weinig tegen maar vaak is het ook een soort afreageren van de eigen onmacht en dán helpt het erg goed als je je in de zieke kunt verplaatsen en zijn/haar onmacht kunt ombuigen naar toch “iets presteren”. Mijn schoonouders hadden óók vaak ruzie, maar ik begrijp natuurlijk wel dat mijn schoonvader, toen ook al tegen de tachtig er dag en nácht mee moest dealen. Hij kwam erg veel slaap te kort. Ik haalde ze 2 á 3 keer in de week op, dan sliep hij op de bank tot we gingen eten. Ik begrijp wel dat het véél makkelijker is als je maar een paar dagdelen in de week meemaakt .
Maar je hebt gelijk, het geeft heel veel voldoening áls je met demente mensen een band hebt.
jan 15, 2016 @ 17:50:29
Lieve Riet,
Wat heb je er een mooie eigen invulling aan gegeven. Dank je wel. En een hele waardevolle tip ook nog. Ik heb een tante van begin tachtig die nu aan het dementeren is maar ook en veel jongere oom met Alzheimer.
Wat een vreselijke ziekte. Misschien helemaal voor de naaste familie.
Ik weet wat het is als je iemand niet meer kunt herkennen in zichzelf.
jan 15, 2016 @ 17:59:55
Wij hebben héél veel geleerd destijds met mijn schoonmoeder om het “nu”van haar mooi te kunnen maken, ze was heel graag hier en je kunt vaak héél veel doen. Alleen de vormen dat ze agressief worden isnóg verschrikkelijker, daar kun je maar héél weinig goed in doen.
Wij zorgen ook altijd onderling dat wanneer ze 5 keer hetzelfde vroeg we probeerden het antwoord steeds ánders te formuleren, dat voorkomt de ergernis van steeds hetzelfde moeten zeggen.
jan 15, 2016 @ 18:06:30
Respect daarvoor. Het doet de tijd ook een beetje stil staan hè?! Ik bedoel, als je even met hen in zo’n vacuüm zit. Geduld, en meegaan met hen getuigt zo van liefde.
jan 15, 2016 @ 18:13:07
Maar het is zó de moeite waard, ze was zó aanhankelijk , dat gaat bij andere natuurlijk niet altijd op! Maar ik most hier aan denken door jouw inleiding. dat het om liefde en zorgzaamheid gaat.